ทรงจำ-กระทำ
11.30,ขอนแก่น,ถนนหน้าเมือง เรื่องทั้งหมดเริ่มที่้นี่
วันนี้ผมว่าง ที่จริงคือหาข้ออ้างอย่างอื่นไม่ได้
แม่บอกตั้งแต่เมื่อคืนว่ามือถือที่ส่งซ้อมเค้าโทรมาบอกให้ไปรับที่ศูนย์บริการลูกค้า ซึ่งศูนย์ก็อยู่ที่ขอนแก่น
แย่จัง ไม่อยากไปขอนแก่นเลย
ไกล
ไม่อยากไปคิดถึงเรื่องใครบางคนที่แต่ก่อนเดินวนขอนแก่นด้วยกัน
ทำไงได้ ในเมื่อมือถือก็เป็นมืถือของเรา ใครเค้าจะมารับผิดชอบแทน ก็เลยต้องห้อยแหนรถโดยสารประจำทาง นั่งอ้างว้างไปขอนแก่นคนเดียว
ออกจากบ้านตั้งแต่เช้า ก้าวขึ้นรถบัสคันเก่า
ไม่ได้เจอกันซะนานเลยนะรถบัสสีฟ้ามหาภัย แกก็ยังแก่ งอแง อ่อนแอ มองทีก็ท้อแท้ แย่ว่ะ
ระหว่างนั่งเอาใบหน้าที่กร้านโลกมากว่า 20 ปีตีกระแทกลม ตากลมๆก็มองสองข้างทาง เรื่องราวที่กำลังจะเลือนรางก็ค่อยๆผุดขึ้น
ผมเจอกับรถบัสสีฟ้ามหาภัย ก็ตั้งแต่สมัยเป็นเด็กมัธยมต้น ที่ถูกแม่บ่นให้กลับบ้านทุกอาทิตย์ หากจะมองชีวิตช่วงนั้นก็กลั่นหัวเราะไว้ไม่อยู่ ดูๆไปแล้วก็สนุกสุขสันต์มหัศจรรย์เลยทีเดียว
จากนั่งคนเดียวเปลี่ยวๆ เสียวๆ ซู๊ดๆ ม.ปลายมาก็มีอีกหนึ่งตูดมานั่งข้างๆ รู้สึกว่าการเดินทางไม่อ้างว้างจนเกินไป
รถบัสสีฟ้ามหาภัย ช่วงนั้นไฉไล เป็นรถบัสสีฟ้ามาหานะเทอ
อย่างว่า
เวลาแห่งความสุขเดินมาทัก ซักพักความทุกข์ก็จะเดินมาเยือน สุดท้ายเจ้าของตูดก็เลยเบือนหน้าหนี ที้งพี่ชาวนาตัวดำ ไปทำงานเมืองบางกอก (ประโยคหลังไม่เกี่ยว)
จากรถบัสสีฟ้ามาหานะเทอ สุดท้ายก็กลับสู่จุดเดิม รถบัสสีฟ้ามหาภัย
จับรถต่อไปขอนแก่น ดินแดน ที่มีทั้งเสียงหัวเราะ รอยยิ้ม น้ำตา ความบ้า คุณป้า ต่างๆนาๆ
ทุกปิดเทอม ผมจะไปเสริมประสบการชีวิตที่ขอนแก่น ไม่ว่าจะเป็นการไปเรียนกวดวิชา ไปหาเพื่อนเพื่อเตือนว่าถึงเวลาเฮฮาของเราแล้ว ไปแซวหญิง ไปซิ่งอยู่ถนนข้าวเหนียว ไปเสียวงานสงกรานต์ สมัครสมานสามัคคี
ถนนหน้าเมือง มีเรื่องเป็นร้อย
ตอนอยู่ ม.ต้น เดินบ่นว่าแดดร้อนให้เพื่อนฟัง ตอนอยู่ ม.ปลาย คนที่ต้องฟังก็คือเทอ เทอผู้ลงรถบัสสีฟ้ามาหาภัย
เรื่องราวหลากหลายเริ่มที่แฟร์รี่ ห้างที่มีดีกรีตั้งอยู่กลางเมืองขอนแก่น ผู้คนจากทั่วแดนแห่แหนมาจับจ่ายใช้สอย แต่ผมคนงบน้อย ส่วนมากจึงเดินดู
ตรงข้ามแฟร์รี่มีสมอง สมองที่เด็กมัธยมนิยมมาสะสมสร้างเสริมความรู้ ผมก็เคยแบกเอาหูมานั่งดูอาจารย์สอนในจอตู้ รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง แต่อยากจะบอกว่าข้างๆสาวน่ารักมาก ฮ่าๆๆๆ
เดินมาอีก 100 เมตร จะสังเกตุเห็นป้ายสีเหลือง นามประเทืองว่า ezy vdo เป็นร้านเช่า vcd และ dvd ไม่มี vdo ไม่รู้เค้าจะโม้ทำไม?
เดินมาอีกไม่ไกล จะเจอรถสูบส้วมจอดอยู่ 2 คัน ไม่เคยไปไหน อันนี้จริงๆ สาบานด้วนเกียรติของลูกเสือสามัญประจำบ้าน ผมเจอรถสูบส้วมสองคันนี้ตั้งแต่มาเรียนตอน ม.2 ตอนนี้ผมอยู่ปี 2 ทั้ง 2 ก็ยังอยู่ที่เดิม
หลังจากมีรถสูบส้วมมาจอดประกอบวิวสวยๆริมทางให้เราแล้ว ไม่แคล้วเยื้องออกไปฝั่งตรงกันข้ามก็มีร้านข้าวหมูทอด (ที่อร่อยที่สุด นะ คิดว่านะ) และร้านก๊วยเตี๋ยวไก่ ข้าวมันไก่ มองฝั่งตรงข้ามทีไรลำไส้ตรงก็คงต้องหนักใจ
เดินไปอีก 40 เมตรจะสังเกตุเห็นป้าย ลาบ ก้อย ต้ม ถือว่าเป็นร้านที่นิยมของเหล่าน้าๆสิงห์วินมอร์ไซด์ และตั้งขึ้นมาเพื่อเอาใจกลุ่มนักเรียนกรรมกรอย่างพวกผม หากมาถึงที่นี่แล้วไม่สั่ง ลาบ ก้อย ต้ม ส้มตำ ยำพร่าเนื้อ เสือร้องไห้ แล้วล่ะก็ แสดงว่าคุณยังมาไม่ถึงดินแดนอิสานอย่างแท้จริง
เดินต่อมาอีก 200 เมตร คุณจะพบกับสถาบันกวดวิชาเคมีที่รวมเอาวิชาอื่นๆเข้าไปไว้ในที่ๆเดียวกัน
ครับ ผมเคยไปนอนฝันในนั้นมาแล้ว และก็เป็นแหล่งแซวสาวชั้นยอดสำหรับก๊วนของผม ที่นิยมส่งเสียงสำเนียงไพเราะเสนาะจับใจ ให้เหล่าเธอๆได้หัวเราะจนเห็นเหงือก!
ถัดไปอีกไม่ไกล ร้านเช่าการ์ตูนนั่นงัยที่เราเคยไปขอเข้าห้องน้ำ เป็นร้านเช่าการ์ตูนที่ไม่เงียบ ไม่เหงา ไม่เศร้า ไม่รู้สิ น่ารักดี ไปขี้ใส่แล้ว
เดินมาไกล เหนื่อย
แวะพักที่ร้านขายน้ำปั่น สั่งกล้วยปั่นผสมมะม่วง กะว่าร่วงแน่เย็นนี้
เดินๆไป ถนนเส้นนี้ทำไมไกลจังเลย แต่ก่อนเดินจนขาจะพังก็ไม่เป็นไร สงสัยคงเป็นเพราะมีใครคอยเดินเป็นเพื่อน ตอนนี้ทุกอย่างลบเลือนละเลิกร้างลา ทิ้งไว้เพียงแต่น้ำตาบนถนนสายเก่าสายนี้
ถนนหน้าเมือง
ยกมือขึ้นกวักรถสองแถว คงถึงเวลาแล้วที่ต้องไปเอามือถือ มือถือสุดรัก ที่หายหน้าหายตาไปกว่า 5 เดือน
ตอนแรกนึกว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วมือถือเครื่องนี้ เครื่องที่ตกน้ำป๋อมแป๋ม เครื่องที่พนักงานศูนย์ใหญ่บอกว่ายังงัยก็ซ่อมไม่ได้ ซื้อเครื่องใหม่ดีกว่า กลับมาบ้าน พร้อมใจอ่อนล้า ซื้อเครื่องใหม่ก็ได้วะ มันไม่ได้เป็นมือถือที่เพียบพร้อม แต่เป็นมือถือที่ผูกพันธ์ แน่นอนเราจะคิดถึงกันตลอด
แม่ไม่รู้ว่ามันซ่อมไม่ได้ แม่เอาไปส่งซ่อมให้ เป็นสิบๆครั้งที่แม่เอาไปส่งซ่อม แต่อาการก็ไม่ได้ดีขึ้นมาเลย
เฉยๆปล่อยวาง แล้ววันนึงวันว่างๆ มันก็กลับมาหาเราเอง งง
บทเรียนบทใหม่ที่ใจรู้คือ บางอย่างเกิดมาเพื่อเป็นของเรา ต่อให้มันจะหายไปนานแค่ไหนมันจะกลับมาที่เดิม
นั่งรถกลับบ้านสราญอุรา ยิ้มแย้มเฮฮา แกกลับมาได้งัยวะ
คิดถึงแกว่ะ
"หลายครั้งที่เราเศร้าเสียใจกับบางเรื่อง บางคน เป็นเวลายาวนาน ไม่ใช่เพราะเราจดจำภาพในวันแย่ๆได้ แต่เพราะเราจดจำภาพในวันดีๆได้ต่างหาก"*
ขอบคุณความทรงจำที่เกิดจากการกระทำทั้งหมด
ขอบคุณถนนสายเก่าที่มาเล่าที่ไรน้ำตาไหลทุกที
ขอบคุณแกว่ะไอ้มือถือเพื่อนยาก แกกลับมาได้งัยวะ
*คำคมจากหนังสือปอกกล้วยในมหาสมุทรของ พี่นิ้วกลม หน้า90
| Create Date : 29 ตุลาคม 2552 |
| Last Update : 29 ตุลาคม 2552 11:36:11 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 949 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: vv^^ IP: 118.174.24.71 วันที่: 29 ตุลาคม 2552 เวลา:11:45:55 น. |
|
|
|
| โดย: สารส้ม IP: 122.154.3.148, 122.154.3.252 วันที่: 29 ตุลาคม 2552 เวลา:14:29:58 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แต่อ่านแล้วก็นึกถึงช่วงมัธยมจิงๆแหละ