เร็วจนลืม

Photobucket

ผมและเธอเป็นคนคิดมาก!!!

ตอนผมยังเป็นเด็ก ตัวก็เล็กและยังประหม่า เดินก็ช้าได้เป็นที่โหล่ อาจจะพุงโลกินแตงโมมาเยอะแยะ แต่ไม่จ๋อย ผมไม่ได้เป็นคนที่คุ่นคิดอะไรซ้ำไปซ้ำมาอย่างนี้ และคิดว่าเด็กทุกคนก็คงจะเป็นเหมือนผม

เราทุกคนต่างผ่านชีวิตวัยเด็กมาในกรอบที่แคบกว่าตอนเป็นผู้ใหญ่

ตอนเป็นเด็ก หน้าที่ของผมคือ ตื่นขึ้นมา ล้างหน้าแปลงฟัน อาบน้ำ ใส่ชุดนักเรียน กินข้าว รอรถโรงเรียนมารับ ถึงตอนเที่ยงก็เอาปิ่นโตที่แม่ห่อให้ออกมากิน กินเสร็จแล้วต้องรีบลงไปเตะบอลกับเพื่อน เตะบอลเสร็จขึ้นมาเรียนต่อ รอรถตู้มารับ กลับบ้าน ดูทีวี กินข้าวเย็น นอน ตื่นขึ้นมา ล้างหน้าแปลงฟัน บลาๆๆๆๆ มันก็หมุนเป็นวงจรอยู่อย่างนี้ พอโตขึ้น เข้าเรียนมัธยม ก็มีอะไรใหม่ๆแทรกเข้ามาบ้าง พอให้ชีวิตได้ตื่นเต้น หวาดเสียวกันเล็กน้อย แต่พอโตขึ้นมาอีก สิ่งที่แทรกเข้ามามันก็เพิ่มขึ้นอีก เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนบางที ผมมองว่ามันมากจนเราไม่มีเวลามานั่งกินแตงโมมาเยอะแยะ แต่ไม่จ๋อย เหมือนตอนเป็นเด็กอีกแล้ว

และมันคงจะจริงอย่างที่พี่บอยตรัย เคยร้องไว้ในเพลง ‘พื้นที่เล็กๆ’

ใช่ครับ สำหรับผมและเธอ ตอนนี้ เราต้องการพื้นที่เล็กๆ พื้นที่ที่พอให้ได้ยิ้ม ได้ฝัน ได้หยุดและไม่ต้องคิดอะไร

ผมพูดกับเธอบ่อยมาก ว่าช่วงนี้เธอรีบใช้ชีวิตมากเกินไป รีบเกินที่มันควรจะเป็น เธออายุแค่ยี่สิบปี เธอมีเวลาลงมือทำอะไรอีกมากมาย เธอยังมีแรงเหลือ มีเวลาฝัน เวลาวางแผน และเวลาเดินตามหามัน แต่เธอเลือกที่จะทำทุกอย่างด้วยความเร่งรีบ

ซึ่งมันอาจจะผิดที่ผมเอง ที่เคยบอกกับเธอว่า ชีวิตช่วงนี้มันเป็นช่วงของการเดินทาง แล้วหลังจากนั้นเธอก็รีบเดินทางด้วยความรวดเร็ว เร็วแบบที่ตัวผมเองก็ยังตกใจ แล้วดูเหมือนการเดินทางของเธอทุกครั้ง เธอจะสนใจจุดหมายมากกว่ารายละเอียดตามเส้นทาง ซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องที่ผิดพลาดมาก

พอเธอเดินเร็ว สถานการณ์มันก็บีบบังคับให้เธอต้องคิดเร็ว และในช่วงเวลานี้ เวลาที่มีหลายอย่างแทรกเข้ามาในชีวิต เธอก็ต้องคิดเพิ่มมากขึ้นตามไปด้วย พอคิดมากเข้า มันก็กลายเป็นความเครียด สุดท้ายความสุขจากการเดินทางมันก็ค่อยๆเลือนหายไป การเดินทางก็จะกลายเป็นแค่ภาระที่ยุ่งยาก

ผมในฐานะผู้ร่วมเดินทางกับเธอ แม้บางครั้งอาจไม่ได้เปิดประตูออกไปด้วยกัน แต่ก็ยังเป็นที่ปรึกษา และแอบมองเธออยู่ไกลๆ ยอมรับจริงๆว่าการที่เธอเร่งรีบมันก็มีส่วนที่ทำให้ผมต้องเร่งรีบตามไปด้วย

พอเราสองคนรีบ เราก็ต้องคิดเร็วและมากขึ้นด้วย จากกรอบทางสังคมที่แคบอยู่แล้วมันก็ยิ่งแคบลงกว่าเดิม แคบจนบางทีพื้นที่ที่เราต้องการมันไม่มีเหลือเลย

ตอนนี้ หน้าที่ของผมคือ การคุ่นคิดเกี่ยวกับชีวิตของตัวเอง และพยายามวิ่งตามเธอให้ทัน

จริงๆแล้ว ผมควรกลับไปบอกเธอใหม่ว่า ช่วงนี้เป็นช่วงของการเดินทาง แต่ก็อย่าเดินเร็วเกินไป สะดุดล้มมันจะเจ็บ เรายังพอมีเวลาเหลือให้ทำอะไรอีกมากมาย หากรู้จักบริหารจัดการเวลาของตัวเอง อย่าคิดอะไรให้มันมากเกินไป และอย่าใช้ชีวิตให้มันยุ่งยากเกินไปด้วย

ผมและเธอเป็นคนคิดมาก แต่ถ้าอยากได้พื้นเล็กๆกลับมา ผมและเธอควรเดินให้ช้าลง แวะกินลมชมวิวให้มากขึ้น

การเดินทางไม่มีที่สิ้นสุดหรอกครับ เว้นแต่เราขี้เกียจก้าวขาออกจากประตู

เลิกคิดมากเพื่อเพิ่มพื้นที่เล็กๆนะครับทุกคน


โอเล่


Create Date : 12 พฤษภาคม 2554
Last Update : 12 พฤษภาคม 2554 16:25:10 น. 3 comments
Counter : 759 Pageviews.
Share

 


สุขสันต์วันวิสาขบูชาครับ

แล้วก็...เลิกคิดมากเพื่อเพิ่มพื้นที่เล็กๆนะครับ....คุณโอเล่


โดย: Dingtech วันที่: 17 พฤษภาคม 2554 เวลา:7:13:19 น.  

 

เห็นด้วยกับน้องโอเล
เลิกคิดมากเพื่อเพิ่มพื้นที่เล้กๆ เน๊าะ
แหล่มจ้า...หลับฝันดีจ๊ะ

ป.ล. น้องอยากใช้ภาพไหนทำเฮดบ๊อกใส่บ๊อกน้อง
ลองส่งภาพน้องมาทางเมล์พี่อุ้มสิ
พี่อุ้มจะลองกะให้และลองทำมาเป็นตัวอย่าง
ส่งมาที่ aum_visaeso@hotmail.com
ส่งมาเมื่อไหร่
แวะมาเม้นท์บอกพี่อุ้มที่บ๊อกด้วยละกัน
จะทำให้ภายในพริบตาจ๊ะ...ว่าไปนั่น


โดย: อุ้มสี วันที่: 21 พฤษภาคม 2554 เวลา:23:57:15 น.  

 
หลังจากมีเจ้าตัวเล็กก้อมีความสุขขึ้นเป็นกองเลยค่ะ
ตอนนี้ก้อเลยย้อนกลับมาคิดว่าเรื่องลูกเป็นเรื่องใหญ่และสำคัญทีสุด ส่วนเรื่องอื่นๆ เมื่อเทียบกันแล้วไม่ได้สำคัญอะไรมากมาย..
ขอบคุณที่เข้ามาทักทาย แนะนำและให้กำลังใจนะคะ
ยยังไงก้อขอให้เดินไปสำเร็จสู่ความตั้งใจนะคะ


โดย: Inki วันที่: 23 สิงหาคม 2554 เวลา:18:53:59 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

เบิกทวารแมน
Location :
นครนายก Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

Group Blog
 
All Blogs
 
Friends' blogs
[Add เบิกทวารแมน's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.