จดหมายเปิดผนึกถึงคุณ ‘กลิ่นดอย’

dokfin

‘แวะมาทักทายคับ’
เป็นข้อความสั้นๆที่คุณกลิ่นดอยแวะมาคอมเมนต์ให้ผม
ทุกครั้งที่มีสมาชิกจากบล๊อกแก๊งแวะมา ผมจะแวะกลับเสมอ ทำให้ผมรู้ว่ายังมีหลายบล๊อกที่น่ารัก หลายบล๊อกน่าอ่าน หลายบล๊อกหน้าบาน หลายบล๊อกหลายบ้าน สุขสราญกันทั่วหน้า

ผมคลิกที่ชื่อของคุณกลิ่นดอย คอยไม่นาน หน้าต่างสีขาวก็ปรากฏกายออกมา
ผมนั่งอ่านงานเขียนของคุณกลิ่นดอย ผมได้กลิ่นของการรอคอย
รอคอยการกลับมาของคนรักที่จากไปแสนไกล แม้ไม่รู้วันไหนเธอจะกลับมา แต่คุณกลิ่นดอยก็ใช้เวลาที่เหลือเพื่อ คอย เธอ
ผมประทับใจกับสิ่งที่ผมได้อ่านมาก
แวะเข้าไปดู topic ต่างๆ ผู้ชายคนนี้อ้างว้างบ้าง แต่เค้าก็มีความสุข ส่วนผมก็เริ่มสนุกไปกับการอ่านงานดีๆจากคุณพี่ท่านนี้ ผมอ่านไล่เรียงไปทุกๆหัวข้อ ยิ่งอ่านผมก็ยิ่งรู้สึกว่า มุมมองของคุณพี่กลิ่นดอย เป็นมุมมองของคนที่มีความคิดในด้าน positive มาก นั่งอยู่กับข้อความของพี่แล้วสบายใจคับ

ตอนเย็น ที่มหา’ลัย มีงานรุ่นพี่กินข้าวกับรุ่นน้อง เพื่อนชวนผมไป ผมก็ไม่ปฏิเสธ

“พี่ว่า เรียนต่อ หรือทำงานดีกว่ากันคับ”ผมถามคุณพี่เกียร์ 14 ที่รู้จักกันดี
“แล้วแต่มึงว่ะโอเล่ ถ้ามึงสนุกกับการเรียน มึงก็เรียนต่อ แต่ถ้ามึงอยากลองทำงานก็ดีไปอีกแบบ สองอย่างมันต่างกันอ่ะ ที่พี่ทำงานก่อนก็เพราะพี่อยากรู้งัย ว่ามันเหมาะกับเรามั๊ย คิดว่าคงทำไปซักพักแหละ แต่พี่คิดว่าพี่จะเรียนต่ออยู่นะ ชีวิตมึง มึงต้องเป็นคนเลือกเองโว้ย” พี่สาวแสนสวยช่วยชี้แนะ

จริงอย่างพี่ว่า ชีวิตเรา เราต้องเลือกเอง
ตั้งแต่เกิดมาพ่อแม่ไม่เคยบังคับให้ผมเรียนอย่างที่พวกท่านต้องการ ทั้งที่ผมรู้พวกท่านย่อมต้องการเห็นผมเป็นนั่นเป็นนี่อย่างที่ท่านคิดไว้
ทุกอย่างสำหรับผมคืออิสระ พ่อกับแม่จะบอกเสมอ สิ่งเดียวที่ขอจากลูกชายคนนี้ คือ ขอให้เป็นคนดีของสังคมก็พอ
แม้ผมเลือกเกิดไม่ได้ แต่ก็ไม่เคยเสียใจที่ได้เกิดเป็นลูกของพ่อกับแม่
ผมเคยคุยเรื่องเรียนต่อกับแม่ แกก็บอกว่า “ก็แล้วแต่เล่แหละ”
ตอนนี้ผมเองก็ไม่แน่ใจตัวเองว่าอยากทำอะไร เรียนต่อ หรือ ไปยืนหล่ออยู่ไซด์งาน
อย่าเพิ่งคิดดีกว่า เอาไว้อีกแป๊ปๆ ค่อยคิดแล้วกัน วันนั้นเราคงจะรู้ตัวเอง

ผมต้องออกจากบ้านมาอยู่หอตั้งแต่อายุ 12 ปี ตอนนี้ แก่แล้ว 20 ปี
ผมเป็นเด็กหอรวมเวลาเหนาะๆก็ปาเข้าไป 8 ปี แต่เป็น 8 ปีที่มีใคร 2 คนรอคอยตลอด ว่าผมจะกลับบ้านตอนไหน เมื่อไหร่ กลับยังงัย ผมดีใจที่ใครสองคนนี้มีความสุขเวลาที่เห็นผมกลับบ้าน ส่วนผมก็เอาของฝากจากที่ต่างๆไปวางให้พวกท่านได้ยิ้ม
“พ่อหวัดดีคับ”
“แม่หวัดดีคับ”

จริงอย่างที่คุณกลิ่นดอยพูด เราอาจอยู่ห่างกันไกลแสนไกล แต่ความห่วงใยมันสามรถเดินทางไปหากันได้คับ

คุณกลิ่นดอยคับ อย่างเพิ่งเหนื่อยกับการรอคอย อย่างเพิ่งหงอยกับความหวังเล็กๆ
มองขึ้นฟ้า ยิ้มแล้วพูดว่า
“ขอบคุณที่ยังเป็นห่วงกันนะ”

ขอบคุณ คุณพี่กลิ่นดอย ที่แวะมาเยี่ยมและทำให้ยิ้ม
ขอบคุณพี่ต้นหลิวที่แนะนำ เรื่อง ชีวิตเราเราเลือกเอง
ขอบคุณครอบครัวที่แสนสุข สนุกสนาน



Create Date : 15 พฤศจิกายน 2552
Last Update : 15 พฤศจิกายน 2552 6:51:01 น. 4 comments
Counter : 854 Pageviews.
Share

 


โดย: pinklilac วันที่: 15 พฤศจิกายน 2552 เวลา:7:18:50 น.  

 
รักครอบครัวล่ะซี่


โดย: care IP: 110.164.56.32 วันที่: 15 พฤศจิกายน 2552 เวลา:13:49:30 น.  

 
จดหมายถึงผมแล้วครับ
ผมว่าเลือกในสิ่งที่รักดีที่สุด คับผม
ไม่ว่าจะทำอะไร ทำแล้วสุข ทำไปเถอะคับ


โดย: กลิ่นดอย วันที่: 15 พฤศจิกายน 2552 เวลา:21:46:33 น.  

 
ไปๆๆๆ
ไปทำงานก่อน
ต้องที่ญี่ปุ่นด้วยนะ
จะได้ซื้อหนังสารคดีมาให้ดู
55555+

ล้อเล่นน่า!!!



โดย: THITIKORN IP: 125.26.147.178 วันที่: 17 พฤศจิกายน 2552 เวลา:0:45:30 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

เบิกทวารแมน
Location :
นครนายก Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

Group Blog
 
All Blogs
 
Friends' blogs
[Add เบิกทวารแมน's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.