หรือว่าความรักมีวันหมดอายุ?
อยู่เฉยๆผมก็สงสัยขึ้นมา ความรักมีวันหมดอายุมั๊ยนะ เป็นคำถามที่ผมไม่เคยคิดว่าวันนึงมันจะแวะเวียนเข้ามาในหัวผมเลย แต่แล้ววันนี้ก็เกิดขึ้นจนได้ หากคนที่เคยได้สัมผัสความรักแล้ว จะบอกว่าช่วงเวลาแห่งการมีความรักมันช่างวิเศษเกินกว่าที่จะเอ่ยออกมาเป็นภาษาพูด มองอะไรรอบกายก็สวยงามไปหมด ยิ่งตอนที่ได้ยินคนที่เรารักเค้าบอกรักเรานี่นะ เคมีในร่างกายทำปฎิกิริยาอะไรไม่รู้ แต่สามารถรู้สึกได้ถึงความเบาหวิวของร่างกาย ราวกับว่าเป็นสิ่งที่เราต่างค้นหามาตลอดชีพ การได้นั่งมองตาคนรักนี่ก็เป็นอีกอย่างนึงที่ทำให้หัวใจดวงน้อยๆเต้นไม่เป็นจังหวะ เวลาได้เดินไปไหนมาไหนด้วยกันชั้นจะรู้สึกเสมอว่าเทอปกป้องชั้นตลอด โห คำว่ารักมันสร้างสิ่งมหัศจรรย์ได้ขนาดนี้เลย แต่เมื่อเวลาผ่านไป
ความหวานของความรักก็มักจะลดลงโดยที่เราไม่รู้ตัว จะรู้ตัวจริงๆก็ตอนที่เคมีในร่างกายทำปฏิกิริยาให้เรารู้สึกเบาหวิว เพราะเค้าได้ปลิวจากเราไปแล้ว จากความรักที่สวยงามตอนแรก ความทรมานจะแทรกเข้ามาแทนที่ เราจะสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยวเหงาเมื่อไม่มีเค้า ก่อนจะนอน ก้มหน้าลงที่หมอนก็เห็นหน้าเค้าลอยมา เปิดเพลงฟังเสมือนโลกทั้งโลกผลิตแต่เพลงอกหักออกมาอย่างเดียว เดินผ่านที่ที่เราและเค้าเคยผ่านก็ได้แต่ถอนหายใจ เฮ้ย กับตัวเองเบาๆ ของต่างๆมากมายที่เค้าเคยให้ก็ไม่รู้จะทำยังงัยกับมัน รื้อมันออกมาว่าจะเอาไปทิ้งสุดท้ายก็จัดกลับเข้ากล่องเหมือนเดิม อาการsadๆอย่างนี้มีแต่ยาที่ชื่อว่า เวลา เท่านั้นแหละคับที่จะรักษาหายได้ (พูดตามตรงนะคับ ผมว่าช่วงนี้อันตรายมาก ผมเคยผ่านช่วงนี้มาแล้ว ช่วงนี้จะมีคนเข้ามาแบบที่เราไม่คาด หากเรายึดติดกับคำว่าเหงา ต้องหาเค้าคนใหม่เข้ามาแทนที่ ผมว่า สิ่งที่ได้มามันไม่ใช่ความรักหรอกคับ พอไม่ใช่ความรักอยู่ไปนานๆก็จะเกิดข้อผูกมัดขัดใจไม่ได้ เอาเข้าไป)
คำถามที่ผมตั้งไว้ตอนแรกหากนำมาวิเคราะห์เจาะลึกแล้วจะพบว่า ไม่หรอก ไม่จริง ใช่คับ หากเป็นความรักของวัยรุ่นมันก็คงจะวุ่นไม่น้อยตอนที่มันจะหมดอายุ แต่ถ้าเรามองความรักในแง่อื่นๆหละคับ ความรักจากพ่อแม่ให้เล่ ความรักจากเล่ให้คำตัน ความรักจากคำตันให้จานข้าว ผมว่ารักที่พูดมาไม่มีวันเสื่อมคลายคับ ผมไม่เคยได้ยินแม่พูดว่า นี่เล่พูดไม่เชื่อฟังใช่มั๊ย งั้นเราเลิกกัน หรือผมก็ไม่เคยพูดให้คำตันว่า นี่ไอ้ตัน แกนี่มันหมา ปากก็หมา ตาก็หมา ตัวก็หมา ต่อไปนี่ชั้นจะไม่คุยกับแกแล้ว ผมว่า
ยิ่งนานวัน พ่อแม่ผมยิ่งรักผมมากขึ้นกว่าแต่ก่อน มันเหมือนธนาคารอ่ะคับ พ่อกับแม่เริ่มฝากความรักกับเราตั้งแต่เด็กตัวเล็กๆ ฝากมาเรื่อยๆจนเราโต ดอกเบี๊ยของท่านก็คือเราได้ทำอะไรให้เท่าภูมิใจ คับ ฉะนั้นนับวันมันยิ่งจะมากขึ้นตามกาลเวลา เพราะท่านมีแต่ฝากไม่มีถอน
ความรักมันมีเวลาในตัวเองอยู่คับ
ขอบคุณพ่อและแม่ที่ช่วยไว้ในช่วงที่อ่อนแอ ขอบใจตันที่วันนั้นแกทำให้ชั้นยิ้ม ขอบคุณความรักที่ทำให้โลกนี้น่าอยู่
Create Date : 09 มกราคม 2553 |
Last Update : 9 มกราคม 2553 15:36:13 น. |
|
2 comments
|
Counter : 753 Pageviews. |
|
|
|
โดย: kwang IP: 119.46.58.12 วันที่: 9 มกราคม 2553 เวลา:17:12:59 น. |
|
|
|
โดย: THITIKORN IP: 125.26.193.29 วันที่: 10 มกราคม 2553 เวลา:16:42:51 น. |
|
|
|
| |
|
|
แต่มันหมดรัก
มันไม่รักกูแล้ว ,,;((