%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

" " ที่ดินผืนนั้น " " - ภาค แปด

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
@@@@@ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ @@@@@@

บทที่ ๓๘
ขิงก็รา ข่าก็แรง

ข้าพเจ้าไปฝึกเรียนทำอาหารที่ โรงเรียนกรมพลาธิการกอง
ทัพเรือก็ด้วยอาศัยเส้นของคุณอาท่านนายพลเรือโท แห่งกองทัพนั่นแหละ
ภรรยาคุณอาท่านเมตตา โทรศัพท์ไปฝากกับ อาจารย์ที่โรงเรียนนั้น บอกว่า
ข้าพเจ้าจะขอเข้าไปเรียนหลักสูตรเร่งรัด สักไม่กี่วัน ร่วมกับพวกนักเรียนพล
ทหารของท่าน

ข้าพเจ้าไปเข้าคอร์สนั่งเรียนกับพวกพลทหาร ยิ่งไปอย่างนั้น
ต้องยิ่งแต่งกายสุภาพเรียบร้อย และ วางตัวดีมีระเบียบมากกว่าปกติ เพราะเป็นสถานที่ราชการซึ่งมีระเบียบวินัย เหล่าอาจารย์ให้การต้อนรับ และ
เอ็นดู และ ช่วยเหลือเกื้อกูลข้าพเจ้าอย่างดี และ สอบถามกันอยู่เรื่อย ๆ ว่า
เมื่อไหร่ข้าพเจ้าไปต่างประเทศจริง ๆ บางคนก็พูดล้อเล่บด้วยบ่อย ๆ ว่า
เจริญก้าวหน้าแล้วจะขอติดสอยห้อยตามไปด้วยละนะ

หลักสูตร โรงเรียน กรมพลาฯ ทหารเรือนี้ มีทุกอย่าง ตั้งแต่ ทำ
อาหารไทย ของหวาน แกะสลัก เน้นเรื่อง การจัดโต๊ะอาหาร การแต่งกาย
ในงานเลี้ยงแบบต่าง ๆ การเสิร์ฟอาหาร และ วิชาว่าด้วยการคิดต้นทุน
อาหาร ข้าพเจ้าจำได้ว่า ขับรถข้ามฝั่งธนบุรี ไปจอดทางด้านกรมพลา ฯ แล้ว
เดินเข้าไปเรียนกับอาจารย์หญิงหลายท่านที่ในโรงเรียน

ซึ่งท่านผู้ใหญ่ที่นั่น ก็เข้ามาดูบ้างเหมือนกันว่า ข้าพเจ้ามาร่วมเรียน
วิชา ก้าวหน้าเป็นอย่างไรบ้างเหมือนกัน


~~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~

แต่การเรียนคงจะไปไม่ได้ไกล
เพราะวันหนึ่ง ข้าพเจ้าก็ค้นพบ "หญิงสาวคนหนึ่ง " ซึ่งนิคกี้ให้ความ
สนใจอย่างมาก จากบันทึกการนัดพบ การทำงานของเขาทั้งหมด ประมวล
จากเหตุการณ์ต่าง ๆ แล้ว รวมทั้ง ช่วงเวลาที่ไปพบเธอครั้งไร จะเป็นวันที่
เขาไม่ยอมรับข้าพเจ้าจากคอนโด กลับตึกปทุม ฯ ด้วยเลยสักครั้ง และ กลับ
ดึกอย่างแรง !

แค่คอนโดห้องเล็กๆ ห้องหนึ่ง ทางบางนา นั่นนะ เขาลงทุนขนานหนักเกินกว่า บ้านลูกค้าหลายหลัง

ข้าพเจ้าสอบถาม พระสงฆ์ องค์ที่ คุณปุ่ยพาไปพบ ท่านก็ยืนยัน
ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอ แน่นแฟ้น

~~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~

ช่วงนั้น เมื่อข้าพเจ้า เริ่มสืบรู้ ด้วยการทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ ปล่อยให้เขา
ตายใจว่าข้าพเจ้าคงจะไปอังกฤษเป็นแน่แท้แล้ว เขาก็ดีกับข้าพเจ้าขึ้นเรื่อย ๆ ใครเล่าจะ เข่นฆ่าอีกฝ่ายในเมื่อจะแยกกันเห็น ๆ อยู่แล้ว

แต่จู่ ๆ คืนหนึ่ง ข้าพเจ้าก็ฝันเห็นตัวเอง ไปปรากฏตัวอยู่ ณ ห้อง
แห่งหนึ่งในตึกเก่า ๆ ของประเทศฝรั่งเศส แม้นข้าพเจ้าจะยังไม่เคยไป แต่ได้เคยเห็นภาพตึกรามบ้านช่องในเมืองแพรีส์ หรือ ปารีส นั้นอยู่เรื่อย ๆ ข้าพเจ้า ฝันว่า เห็น คุณจอห์น กำลังโอบประคอง หญิงสาวแสนสวยแสนน่า
รักคนหนึ่ง ท่าทีที่เขากำลังห่มผ้าคลุมไหล่ให้เธอนั้นทะนุถนอมนัก ในฝัน
นั้น เห็นแล้วรู้ว่าเป็น"ภรรยา" ของเขาทันที ข้าพเจ้าในฐานะ "พนักงาน"
คนหนึ่งต้องให้การต้อนรับเธอและเขาอย่างดียิ่งและอย่างนอบน้อมในฐานะ
เจ้านายด้วย ข้าพเจ้ากำลังยืนอยู่มุมหนึ่ง ซึ่งคุณจอห์นก็กำลังหันมายิ้มให้
กับข้าพเจ้า อย่างอบอุ่นเอาใจ ในฐานะเจ้านาย และ แล้วก็หันมาหาข้าพเจ้า
เสมือนปลอบโยนราวกับข้าพเจ้านั้น อาจจะเป็นฐานะอื่นก็เป็นได้ !!

ข้าพเจ้าสะดุ้งตื่นขึ้นมา รู้สึกหัวใจเย็นเยียบ ราวกำลังเดินอยู่
กลางเกล็ดหิมะซึ่งเห็นโปรยตัวอยู่นอกหน้าต่างตึกนั้นเอาทีเดียว

~~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~

คุณจอห์นหายหน้าหายตาไปสักพัก ก่อนหน้านั้น ว่าจะเดินทางไป
ดูร้านที่อังกฤษและติดต่อธุรกิจอะไรของเขา
ก่อนไปดูเหมือนจะพบกันสักครั้ง เขาถามข้าพเจ้าว่า
"พี่กำลังจะไปอังกฤษ เธออยากได้อะไรบ้างหรือเปล่า ?"
ข้าพเจ้ายิ้มเต็มที่กับคำถามอารีอารอบนั้นตอบด้วยความแจ่มใสว่า
" อยากได้หนังสือเรื่องเมืองอังกฤษค่ะ ไม่รู้วันนี้เป็นอย่างไร ไม่เคย
เห็น เห็นแต่ในรูปบางรูปเท่านั้นค่ะ"

~~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
ที่ดินผืนนั้น บทที่ผ่านไป
(ภาคหนึ่ง) บท๑-๘ //topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2008/03/W6423525/W6423525.html

บท๓๗ //www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6721569/W6721569.html

บทที่ ๓๘
ขิงก็รา ข่าก็แรง
(ต่อ ๑ )


แล้ว วันหนึ่ง นิคกี้ก็นัดให้ข้าพเจ้าไปเยี่ยม ภรรยาคุณจอห์น ด้วยกัน ซึ่งเธอคลอดลูก
พักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลมีชื่อแห่งหนึ่งแถวถนนพระรามเก้า ข้าพเจ้าคิดแล้วก็แปลก ที่ต่างคนต่างไม่เคย
กล่าวถึง ว่าคุณจอห์น มีภรรยาอยู่บ้างไหมกันเลย หรือว่าข้าพเจ้ามิได้สนใจเรื่องส่วนตัวของคุณจอห์น
ก็เป็นไปได้ คิดแต่เรื่องงานที่จะไปทำด้วยกัน แต่ทำไม ถึงฝันไปเห็นเอาถึงฝรั่งเศส ไม่ได้เห็น ที่อังกฤษ

ข้าพเจ้ามองเข้าไปที่ห้องเด็กอ่อน ดูเด็กน้อยที่ดิ้นกระดุ๊กกระดิ๊กอยู่ในเตียงแก้วใสใส่เด็กอ่อน
ที่นั่น เห็นท่าทีคุณจอห์นเขาอยากอวดลูกสาวเขามาก ก็นึกชื่นชมเขาอยู่ในใจว่า ช่างเป็นคุณพ่อขี้เห่อได้
ดีเหมือนกัน
จากนั้นจึงเข้าไปเยี่ยม ภรรยาคุณจอห์น ซึ่งอยู่ในห้องวีไอพีของโรงพยาบาล เป็นห้องชุดอย่าง
หรูหรา เครื่องเรือนประดับประดาในห้องดูไฮโซ ไม่เหมือนโรงพยาบาลชั้นกลางทั่วไป

ภรรยาคุณจอห์น นอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาลในสภาพ ดูเจ้าเนื้อ อย่างผู้หญิงหลังคลอด เห็น
สายตาของเธอ ที่มองข้าพเจ้า ซึ่งวันนั้น แต่งกายเรียบ ๆ ในชุดเสื้อแขนยาวสีชมพูโอลด์โรส และ กางเกง
สีเดียวกัน ซึ่งซื้อจากร้านขายเสื้อผ้าต่างประเทศแห่งหนึ่งนานมาแล้ว ที่คอข้าพเจ้าสวมมุกขาวเรียบ ๆ
เส้นเดียว และ เสียบตุ้มหูมุกไว้คู่หนึ่ง ดูเรียบร้อยมาก ข้าพเจ้ายังทันมองเห็นสายตา ชื่นชมของคุณจอห์น
ที่ชำเลืองแวบหนึ่งมาด้วย ในฐานะผู้หญิงด้วยกัน ข้าพเจ้าเห็น สายตา ช่างสังเกตของภรรยาคุณจอห์นที่
มองผ่านไปทางสามี แล้วมองตามสายตาสามีมายังข้าพเจ้าด้วย มีแววตาแปลก ๆ อย่างน่าพิศวง

เวลาผ่านไปสักพัก คุณจอห์นก็ควักหนังสือมาหลายเล่ม ให้ข้าพเจ้า บอกว่า ตั้งใจไปเดินหาซื้อ
หนังสือเหล่านั้นมาให้เลยทีเดียว ทั้ง ๆ ที่มีงานยุ่ง ก็อุตส่าห์ไปวนหามาจนได้ ข้าพเจ้าขอบคุณคุณจอห์น
อย่างเต็มตื้น นึกไปถึง เจ้านายเก่า ที่เคยไปเยี่ยมข้าพเจ้าที่โรงพยาบาล ตอนที่ข้าพเจ้าไม่สบายมาก แล้วซื้อ
หนังสือขึ้นไปเป็นตั้ง บอกว่า กว้านซื้อหน้าโรงพยาบาลมาให้ข้าพเจ้าเกรงข้าพเจ้าจะลงแดงตายที่ไม่ได้อ่าน
หนังสือเพราะต้องนอนในเตียงนานหลายวัน

จากนั้น คุณจอห์นก็ชวนข้าพเจ้าและนิคกี้ลงไปรับประทานอาหารที่ห้องอาหารชั้นลอยในโรงพยาบาล
ขอสารภาพว่า ยิ่งนั่งตรงข้ามคุณจอห์น ซึ่งกำลังมองแล้วมองเล่ามาที่ข้าพเจ้า กับสายตาสังเกตสังกาของภรรยา
เขาซึ่งหันไปมองทีท่าสามีของเธอบ่อย ๆ ข้าพเจ้าอึดอัดเหลือเกินโดยเฉพาะนึกไปถึงเรื่องความฝันที่ฝรั่งเศส
ซึ่งช้าพเจ้าไม่ได้เล่าให้ใครฟัง

มีช่วงหนึ่ง คุณจอห์นกล่าวถึงเพชรพลอย ว่า
"เธอชอบเครื่องประดับพลอยหรือ ? "
ข้าพเจ้าก็ตอบซื่อ ๆ ว่า
" ก็ชอบสิคะ ชอบพลอยมากค่ะ "

สายตาภรรยาเขามองข้าพเจ้าแวบหนึ่ง เป็นแวบที่ "ประเมิน" ข้าพเจ้าอย่างไรพิกล พอดีข้าพเจ้า
สวมแหวนพลอยบุษราคัมล้อมเพชรเล็ก ๆ วงหนึ่งที่นิ้วนางข้างซ้าย เธอจึงเอ่ยถามข้าพเจ้าว่า

" คุณ ทิกกี้สวมแหวนสวยดี บุษราคัมสีอย่างนี้ใสสวยดี นะคะ "

ข้าพเจ้ายิ้มกับเธอ และ กล่าวตอบว่า พลอยเม็ดนี้ เพื่อนในกลุ่มคุณสามีคนหนึ่งซึ่งเป็นนักเจียระไนพลอย
เป็นคนขายให้ข้าพเจ้า ในราคาไม่แพง ข้าพเจ้าไปจ้างร้านทองใส่เพชรให้ พอให้ส่งสีเหลืองขึ้น เพื่อเสริมชะตาข้าพเจ้า
เท่านั้น สีมันคงไม่เป็นสีแม่โขงเข้มอย่างที่เขานิยมกัน

ครั้นแล้วเธอพูดว่า
" นั่นสักกี่กะรัตล่ะคะ ?"
ข้าพเจ้าลอบถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะตอบว่า
" สี่จุดหกกะรัตค่ะ คุณชัยฤกษ์ แกเจียร แล้วคัดเก็บน้ำงาม ๆ ไว้ ไม่ได้ส่งขาย เลยเอามาให้เลือกค่ะ เห็น
แกบอกว่าอยากให้เก็บไว้ ต่อไปเขาจะเทียบขั้น เยลโล่ซัฟไฟร์ นี้เป็นเพชรเหลืองแล้วค่ะ เพราะเพชรเหลืองหายาก "
'คุณ ชัยฤกษ์ 'นั้น ข้าพเจ้าหมายถึงเพื่อนของนิคกี้ซึ่งเป็นคนเจียระไนพลอย

" ดิฉันอยากได้บ้างนะคะ แต่ไม่เอาเม็ดเล็ก ๆ อย่างนี้นะคะ อยากได้อย่างน้อยสามสิบกะรัตขึ้นไปค่ะ ยี่ง
สี่สิบห้าสิบกะรัตยิ่งดี "

ข้าพเจ้าก็ฟังแล้วสะอึกไปนิดทีเดียว นี่ แค่ยกแรกซึ่งพบ ข้าพเจ้าไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหน จะอยากเว่อร์
ถึงจะใส่พลอยเม็ดละสามสิบสี่สิบกะรัต นอกจากพวกไฮโซในจอทีวี นึกอยู่ในใจว่า ต่อไปเราจะทำงานกับคุณจอห์นไป
มิต้องถูกประเมินสินทรัพย์ไปทุกวันหรือ ? แล้วจึงยิ้มและตอบเธออย่างนุ่มนวลว่า

"ได้ค่ะ จะลองถามให้นะคะ ของตัวเองก็มีแต่เล็ก ๆ อย่างนี้แหละค่ะ "

ทันทีนั้น ข้าพเจ้าเห็นสายตาคุณจอห์น ซึ่งดูเหมือนมีรอย ตำหนิภรรยาเขาเล็กน้อย ก่อนจะหันมาทางข้าพเจ้า
แล้วพูดแทรกขึ้นว่า

"แต่เครื่องประดับที่ทิกกี้สวมอยู่ เล็ก ๆ น่ารักแล้วแหละ "

แหม ท่าน ! เล็กตายละ ถ้าเป็นมุกเล็ก ๆ ไม่ใช่ เซ้าท์ซี อย่างที่ข้าพเจ้าสวมละก็เล็กจริง ๆ แต่อย่าง
พลอย Yellow Sapphire หรือบุษราคัม เม็ดละเกือบห้ากะรัตนั่นน่ะ คงไม่ใช่เล็กดอกนะคะ !

โห คุยกับพวกเศรษฐี มหาเศรษฐี เขาต้องคุยกันอย่าง
นี้ละมัง ข้าพเจ้ารู้สึกตัวลีบเล็กอย่างไรพิกล ก็ทนอยู่รับประทานอาหารไปจนจบคอร์ส ซึ่ง ภรรยาคุณจอห์น ก็ขอตัวขึ้นไป
ดูลูกก่อน

คุณจอห์นจึงถามถึงการไปฝึกทำอาหารและ การเรียนที่โรงเรียนกรมพลาฯ คุณจอห์นก็เล่าว่า เจ้าของร้านที่
โซโหนั้น เป็นลูกหนี้ของเขา ยืมเงินไปแล้วไม่มีใช้ เลยว่าจะยึดร้าน แสดงว่า ยังไม่ได้เป็นกรรมสิทธิ์ ? แล้วข้าพเจ้าก็นั่งคิด
ว่า แล้วเขาจะทำอย่างไร ต่อไป พอดีเขาก็เปรย ๆ ถึง โรงแรมเก่าที่ฝรั่งเศสขึ้นมาอีกครั้ง ข้าพเจ้ายิ่งฟัง ไป ยิ่งหนาวเหน็บ
ในหัวใจไปทุกที นึกภาพเกล็ดหิมะโปรยปรายข้างหน้าต่างในฝันได้ จนแทบไม่ได้ยินเสียงคุณจอห์นอีกเลย

แล้วเราก็ลากลับ นิคกี้ ดูมีความสุข เพลิดเพลินในอนาคต(ซึ่งจะไม่มีข้าพเจ้า) เหลือเกิน !


~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

บทที่ ๓๘
ขิงก็รา ข่าก็แรง
(ต่อ ๒ )


แต่วันหนึ่ง ข้าพเจ้าก็ เจ็บลึกกว่าเดิม เมื่อวันที่ไปกินข้าวบ้านคุณแม่สามี
ท่านถามถึงการที่จะเดินทางไปคุมร้านอาหารที่อังกฤษของข้าพเจ้า กับนิคกี้ แล้ว
ก็ถามถึงว่า ข้าพเจ้าไม่ห่วงลูกหรือ ? ข้าพเจ้าก็ตอบว่า
" คงจะพาเด็กทั้งสองเดินทางไปด้วยมังคะ "
ได้ยินดังนั้น ท่านเปรย เย้ย ๆ ใส่มาว่า
" ดีเหมือนกันนะ แก่ ๆ แล้ว ยังขายออก "

วินาทีนั้น ข้าพเจ้ารู้ทะลุปรุโปร่งหมดแล้ว ว่าเขาจะทำอย่างไรต่อไป ?
เขาคิดอะไรกัน มีข้าพเจ้าเพียงผู้เดียวหรือ ที่ไม่รู้ อนาคตอะไรเลย ?

เมื่อมีโอกาส ข้าพเจ้าจึง โทรศัพท์ไปคุยกับคุณ แทมมี่ ว่า ที่ข้าพเจ้า
ไปเรียนวิชาทำอาหารอยู่นั้น จะไปต่างประเทศไหม คุณแทมมี่ให้คำตอบว่า
หากไปอังกฤษนั้น ต่อไปข้าพเจ้าจะต้องแต่งงาน คุณจอห์นจะจดทะเบียนยก
ข้าพเจ้าเป็นภรรยาต่างประเทศให้เกียรติเป็นอย่างมาก แต่ภรรยาในกรุงเทพ ฯ
ก็ยังอยู่อย่างนั้น ... และ ข้าพเจ้าจะมีวาระอยู่กับคุณจอห์น ไม่เกิน สิบปี ก็จะเลิก
กัน ตัวคุณจอห์นเอง ก็มี ผู้หญิงมากมายหลายคนอยู่แล้ว สำหรับคุณนิคกี้
สามีนั้น เขาก็จะยังอยู่ของเขาอย่างนั้น

ข้าพเจ้าอึกอักอยู่พักหนึ่ง จึงเล่าเรื่องฝันที่ฝรั่งเศสนั้นให้คุณแทมมี่
ฟัง คุณแทมมีจึงสำทับมาอีกว่า
"ถ้าคุณทิกกี้ไป ก็ดีนะคะ ลูก ๆ จะมีความสุขกว่านี้ด้วยค่ะ "

ข้าพเจ้าก็ถามกลับไปอีกว่า ตั้งแต่ได้รับทราบเรื่อง ตั้งแต่ฝันอะไร
ตั้งแต่ ได้ประมวลเรื่องมาทั้งหมด ข้าพเจ้ากำลัง ถูกสามีหลอกหรือไม่ ?
คุณแทมมี่ตอบข้าพเจ้าว่า
" เปล่าเลย เป็นเพราะญาณองค์เทพ ในตัวคุณจอห์นเขาครึ่งหนึ่ง
อยู่ที่ทิกกิ้ครึ่งหนึ่ง เมื่อมาพบกัน ญาณเขาโยงเขาเอง คุณ นิคเขาก็คาด
ไม่ถึงหรอกว่า จะลงเอยเอาเป็นอย่างนี้ "

คุณแทมมี่เงียบไปสักพัก เหมือนมองอนาคตของข้าพเจ้าอยู่

" คุณจอห์นนี้ อารมณ์แรงกว่าคุณนิคกี้มากนักนะคะ ...แต่แทมมี่
ว่า ทิกกี้ยังรักคุณนิคกี้อยู่นะคะ ท่าทางจะตัดยาก .... ถึงจะมีใครไปแล้ว แต่
ในอนาคต เมื่อไหร่ ทิกกี้กลับมาเจอคุณนิค ก็เป็นเหมือนเก่าอีก รักกันขาดกัน
ไม่ได้ เหมือนกัน "

นั่นน่ะหรือ รักข้าพเจ้า ขาดข้าพเจ้าไม่ได้ ฮึ ข้าพเจ้าแค้นนัก
ใจคอร้ายกาจจะส่งข้าพเจ้าไปเป็นนังบ้าอยู่อังกฤษ หากกลับมาก็ไม่ต่างจาก
"กากี" สักเท่าไหร่ ใครจะกลับมาอยู่ในสังคมไทย ในสภาพอย่างหน้าหนา ๆ
อย่างนั้น เรียกว่า ไปแล้วไม่ต้องกลับมาสินะ

~~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~

นับจากนั้น ข้าพเจ้าก็ทำตัวเสียอีกอย่าง ไม่เหมือน คนน่ารักซึ่ง
คุณจอห์นได้พบในช่วงแรก ๆ อีกแล้ว ข้าพเจ้า ฝาก สำเนาโฉนด ของข้าพเจ้า
ที่มีสามชื่อ ไปให้คุณจอห์นดู รวมทั้ง สำเนาโฉนด ที่ตึกปทุม ฯ และ สำเนา
คอนโด ไปว่า หากข้าพเจ้าจะไปต่างประเทศจริง ๆ หนี้สินทั้งหมด ก็ขอให้
ช่วยจบให้ข้าพเจ้าด้วย มันดูธุเรศไหมล่ะ ที่ทำอย่างนั้น ใช่สิ ข้าพเจ้าต้อง
การให้ภาพลักษณ์มันออกมาน่าธุเรศที่สุด ให้วัดใจกันไปเลยว่า หากอยากได้
ข้าพเจ้านัก ต้อง เสียสละอะไรบ้าง และหากทำอะไรไม่ได้ ก็ไม่ต้องไปมัน
หรอก แต่ข้าพเจ้ายังไม่พูดออกไป จะ เล่นละครเสมือนว่าจะไป ทั้ง ๆ ที่ ได้
ตัดสินใจไปแล้วในใจ ว่าจะไม่ไปอังกฤษ แล้วเด็ดขาด

ซึ่งก็พอดีวิชาการเรียน ขั้นต้น ทางกรมพลาฯ นั้น ได้จบคอร์ส
เริ่มต้นนั้นพอดีข้าพเจ้าก็กราบเรียนท่านอาจารย์ที่สอนว่า เห็นทีจะไม่ไปต่าง
ประเทศแล้ว เพราะไม่ค่อยแน่ใจในอนาคต และ คงจะไม่ได้มาเรียนขั้นที่สอง
กับท่านอาจารย์อีก


~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

บทที่ ๓๘
ขิงก็รา ข่าก็แรง
(ต่อ ๓ )

นับจากไปสืบรู้ไปจนหมด ว่า เจ้าหล่อนสุดที่รักที่เทิดทูนของคุณ
สามี เป็นใคร ทำงานที่ไหน นายโบ๊ทพามาให้รู้จักอย่างไร ไปจนถึงประวัติ
การศึกษาของเธอ อยู่ที่ไหนมาบ้าง ไปเรียนจบที่ออสเตรเลียมา ทำงาน
ที่ไหนมาบ้าง คนในวงการข้าพเจ้าตอบได้หมด ว่าเธอเป็นใคร มีเสน่ห์น่า
หรรษาเพียงไหน มีวิธีพูดจาน่ารักน่าหลงใหลปานใด ล้วนแล้วแต่ดีเด่น
เกินหน้าเกินตา น่าริษยาไปทั้งนั้น บ้านช่องห้องหอของหล่อนทุกแห่ง
ข้าพเจ้า รู้ไปทุกอย่าง เห็นแม้กระทั่งรูปของเธอซึ่งตั้งไว้ตามเฟอร์นิเจอร์
ที่เขาตกแต่งไว้ให้ หลายรูปมองเห็นเป็น รูปเล็ก ๆ ที่เขาถ่ายไว้ติดมาใน
ฟิล์มงานเขา ตอนไปตกแต่งห้อง ให้เธอ

บางรูป ก็มี นายโบ๊ทซึ่งหน้าตาน่าเกลียดมาก คือ ยิ่งแก่ตัว
แทนที่จะดูน่าเคารพยกย่อง กลับดู เป็นผู้ชายที่มีงูอยู่บนศีรษะมาก ๆ
บางรูป สองคนกำลังนั่งพิงกัน เป็นในต่างประเทศก็มี

ในปีนั้น เสื้อสายเดี่ยว เป็นสิ่ง"น่าเกลียดมาก "ในสังคมไทย
ที่จะสวมกันประเจิดประเจ้อ แต่เจ้าหล่อน สวมสายเดี่ยวเกือบทุกรูป
และ มีรูปหนึ่ง ซึ่งถ่ายติดตู้เสื้อผ้าของเธอด้วย ข้าพเจ้าเห็นกางเกงยีนส์
ตัวหรู แขวนอยู่ กับเสื้อสายเดี่ยว และ รองเท้าผ้าใบราคาแพงจริง ๆ
สองสามคู่ เธอช่างมีรสนิยม "ถูกตาต้องใจ" นิคกี้เหลือเกิน

ยิ่งดู ๆ ไป ก็รู้สึก "สุดขีด " ขึ้นมาอีกครั้ง ไม่เคยเลยที่
ความหยิ่งในตัวเอง จะถูกนำออกมาเหยียบย่ำปานนั้น

เริ่มจากแวะไปถามอาจารย์ ส. ณ บางพลัด วันหนึ่ง เรื่องของ
เธอ ตามที่ได้ยินมา ว่า เธอและเขามีความสัมพันธ์กันลึกซึ้ง อาจารย์ ส.
ตอบกลับมาว่า

" เขาก็เอาไปกันงั้น ๆ แหละ ทิกกี้ ไม่ได้จริงจังอะไรหรอก
โธ่ ผู้หญิงคนนี้เกือกเขาคู่เดียวก็สี่ห้าหมื่นแล้วนะ "

คำตอบของอาจารย์ยิ่งเป็นเสมือนแซ่ฟาดลงมาให้เจ็บแสบ
เพิ่มขึ้น ยิ่งข้าพเจ้า "แส่" ไปอยากรู้อะไรมากไปเท่าไหร่ ผลก็ยิ่งเสมือน
น้ำกรดราดหัวใจมากขึ้นเท่านั้น แต่ข้าพเจ้าจะจบความแส่ ลงก็หาไม่
ยิ่งอยากรู้ให้ถึงที่สุดกันเลยว่า เพราะอะไร เธอ และ เขา จึงใกล้ชิดกันนัก
สอบถามเด็กที่อ๊อฟฟิซที่ทำงานเขาว่า ปกติเขาคุยกันบ่อยไหม เด็กตอบ
ว่า โทรฯ เข้ามาหากันทุกวัน คุยกันเป็นชั่วโมง สองชั่วโมงกันอยู่เป็นประจำ !

~~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~
ลองดูความรู้สึกของข้าพเจ้าในวันนี้ ขนาดผ่านไปนับเกือบสิบปี
มาแล้ว ข้าพเจ้ายังเจ็บปวดไม่หาย ดูได้จากบทกลอนที่ หลุด มา ขณะ ย้อน
คิดเรื่องช่วงนี้

W6641770 รำลึกวัน "..เขา...." เห่าเครื่องบิน [บทกวี] tiki_ทิกิ (12 - 26 พ.ค. 51 18:27)
//www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6641770/W6641770.html

รำลึกวัน "..เขา...." เห่าเครื่องบิน

แผลในใจของฉัน
สุดจะปิดมันก้นบึ้งได้
ซุกซ่อนแทรกซึมอยู่ข้างใน
เปิดขึ้นครั้งใดก็เจ็บพลัน

แผลหนึ่งตกตรึงอยู่ในจิต
หวนคิดครั้งใดก็ไหวหวั่น
เกียรติยศถูกทำร้ายหลายเดือน-วัน
สิ่งสุดท้ายแผลนั้นเธอฟันมา

เพียงเธอสนุกอย่างสุดแสน
แต่หนึ่งนี้ละม้ายแม้นดิ่งทุกขา
ก้นบึ้งไฟนรกเพลิงพญา
ร้อนเร่ายิ่งกว่านรกจริง

ดิ้นรนวกวนอยู่ในอก
จินตนาซ้ำฟกฟาดผีสิง
สิบกว่าปีผ่านไปไวกว่าลิง
ยังเหน็บนิ่งหนักหน่วงกว่าปวงกาล

อยากผลักมันลอยจนถอยห่าง
อยากขว้างมันทิ้งความฟุ้งซ่าน
จินตนาร่ำร้อยพร้อยทางมาร
ระริกร่านภาพเธอผู้เผลอใจ

ฉันเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง
เจ็บปวดสุดซึ้งสักเพียงไหน
ต่ำต้อยน้อยหนักสักปานใด
จะเผยอเทียบได้กระไรกัน

กิ๊กเธอช่างสูงระเหิดระหง
สั่งตรงจากออสซี่น้อยหรือนั่น
นักเรียนนอกโก้เก๋เท่ปานนั้น
ตัวฉันเล็กน้อยจ้อยจนเจียม


เจ็บปวดรวดร้าวก็คราวหนึ่ง
ท่านอาจารย์จำนรรจ์ถึง-มิใช่เสี้ยม
คำท่านท้วง เจ็บใจดั่งไฟเลียม
"มิทัดเทียม-เกือกเขาใส่-หลายหมื่นนัก- "

อนิจจา "แม่คน" หนึ่งตนนี้
ชอกช้ำฤดีดุจกระอัก
ถูกเหยียบย่ำซ้ำตรมลมแทบชัก
เมื่อถูกรักขยี้จนบี้แบน

เธอจะสูงจะส่งสักเพียงไหน
ก็แค่ชู้ จัญจะไร ป้ายมันแขวน
เธอจะร่ำรวยเลิศสะแมนแตน
ละม้ายแม้นแค่ "คุณตัว" มั่วผัวเรา

เปิด Google ถามชื่อร่ำลือหา
ชื่อมันหรานามเธอเผลอเขย่า
"ผู้อำนวยการ"..ตำแหน่ง..ใหญ่ไม่เบา
แต่แค่นั้น..ตะกอนเก่า ..เราผลักจม

เธอคงสูงร่ำรวยสวยล้ำเลิศ
จะประเสริฐเพียงไหนให้อุ้มสม
แต่ว่า "เขา" - "สามีฉัน" นั่น-อาจม
เหมือนเพียงลมผิวผ่านร้าวรานเลย

ผู้ชนะอย่างฉัน มันผู้แพ้
เศรษฐกิจย่ำแย่ยากเฉลย
แต่ดูเธอพุ่งปราดราชรถเกย
เกือก-เปรียบเปรย-คู่เป็นแสนแม้นเทวัญ

เอาเถิดเธอ ผ่านไป ให้ผ่านโลด
เป็นคนโสด "นางสาว" นะจอมขวัญ
หนทางเธอ "หมา" ชะเง้อชั่วนิรันดร์
ส่วนเมีย "หมา " อย่างฉัน..เลิกเจ็บที

ฝากไว้ ณ คืนวันพระอาทิตย์ ๒๕ พฤษภาคม ๒๕๕๑
ว่าจะไม่ แล้ว เชียวนา
: tiki_ทิกิ - [ 25 พ.ค. 51 22:38:09 ]

~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~

บทที่ ๓๘
ขิงก็รา ข่าก็แรง
(ต่อ ๔ ) ~~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~

มีบางวันที่แวะไปที่อ๊อฟฟิซเขา ผู้ซึ่งขาดความระมัดระวังกับทีท่าของ
ข้าพเจ้าแล้ว ข้าพเจ้าเปิดบันทึกการพบปะลูกค้าของเขานับแต่วันแรก ๆ
ซึ่งเขาและเธอพบกันมาเรื่อย ๆ คัดลอกโน้ตบันทึกไว้ทั้งหมด เห็นแม้
กระทั่งวันที่ไปส่งข้าพเจ้าไป ปฏิบัติธรรม เขาก็นัดกับเธอภาคกลาง
วัน และ นัดเรื่อย ๆ มา จน กลายเป็นนัดตอนค่ำ และ เริ่มค่ำมากขึ้น
ดังวันที่เขาไม่ได้แวะไปรับข้าพเจ้ากลับไปตึกด้วยกัน หลายหน

ยิ่งสอบถามกับท่านอาจารย์ ทั้งพระ และ ฆราวาส ถึงแก่ระบุ
ชื่อ สกุลของเธอได้ครบถ้วนแล้ว ผลยิ่งตรงสุด ๆ เธอคนนั้น ทำไม ถึง
มีอิทธิพลต่อสามีของข้าพเจ้าเหลือเกิน ข้าพเจ้า บกพร่อง อะไรหรือ ?
ข้าพเจ้าน่าสมเพช น่าธุเรศมากนักหรือ ยิ่งนึกหน้าเจ้าคนที่พามาให้รู้จัก
ยิ่งเคืองแค้นนัก และ วันนั้น เขาก็โทรศัพท์หากันหลายหนหลายครั้ง
ทีเดียว ดูจาก รายการโทรศัพท์เข้าออกในเครื่องมือถือของเขา ..
หากมีเสียงโทรศัพท์มา เขาจะลุกออกไปพูดที่ไกล ๆ ไม่ให้ข้าพเจ้า
ได้ยินทีเดียว

เขากำลังระเริงใจ คิดว่า เดี๋ยวข้าพเจ้าก็จะจากไกลเขาแล้ว
ละมัง ? ดูหน้าตาอันมีความสุขระเริงรื่นของเขานั่นสิ แล้วใครล่ะ ที่
กำลังมองตอบจากกระจกมา หน้าตาผู้หญิงสวยคนไหนซึ่งกำลังกลาย
เป็นนางยักษ์ขมูขีที่อยู่ในกระจกอย่างนั้น โอ๊ย นั่นมันตัวข้าพเจ้าหรือ ?
แล้วจะไปสู้เจ้าหล่อนได้อย่างไร

กลับไปถึงตึก ข้าพเจ้าก็ แค้นเขามาก
ข้าพเจ้าเคืองแค้นแน่นหัวใจ
วันหนึ่ง คืนหนึ่ง ก็ ลุกขึ้นเขียนชื่อ นามสกุลหล่อนผู้นั้น
รวมทั้งเลขห้อง ที่อยู่ สารพัดจะหาได้ เขียนใส่กระดาษ ใส่ลงในขันใบ
หนึ่ง จุดธูป จุดเทียนเผากระดาษแช่ง เอาออกไปที่ระเบียงตึกปทุม ฯ
ให้ขี้เถ้ากระดาษปลิวว่อนไปในความมืด แช่งหล่อนยาว ๆ อย่าให้ผุด
ให้เกิดเอาเลยทีเดียว

เมื่อเปิดปาก พูดกับเขาว่า ทำไมถึงได้ไปยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิง
คนนั้น ข้าพเจ้ามันไม่ดีตรงไหน เพราะอะไร ? ถึงแก่จะส่งลูกชาย
ไปเรียนออสเตรเลียด้วยกับหล่อนเลยหรือ ?

นิสัยถาวรของข้าพเจ้านั้น พูดเพราะพูดนิ่มก็จริง แต่ ขุดลึก
ขุดร้าย เต็มไปด้วยข้อมูลย่อยยิบ อย่างแก้ตัวไม่ได้ เขาเกิดอาการเคือง
แค้นข้าพเจ้าก็ ทำท่าจะซัดข้าพเจ้า ข้าพเจ้าก็ไม่ยอมแพ้ ซัดกลับ แล้ว
เข้าไปอยู่ในห้องพระ เราตีกันครั้งนี้เป็นครั้งที่สองแล้ว ซึ่งข้าพเจ้าคิด
ว่า จะไม่มีวันอยู่กับเขาต่อไป จะเลิกกับเขาให้ได้



แต่คืนนั้น ก็ต้องทำใจ ต้องรีบเข้านอนเพราะวันรุ่งขึ้นนั้น
เป็นวันที่พี่ชายข้าพเจ้านั้นจะจัดเลี้ยงที่บ้านเขา และ ข้าพเจ้าจะต้อง
ไปร่วมงานรับปริญญาของหลานชายคนโต ที่มหาวิทยาลัยของหลาน
ด้วย
เช้าวันรุ่งขึ้น ด้วยดวงตา บวม เจ็บช้ำ ของข้าพเจ้า นัยน์ตา
แห้งแล้ง และร่องรอยการต่อสู้กันจนเจ็บกันไปคนละข้างสองข้าง
ข้าพเจ้าก็แต่งกายชุดเดิม ๆ อย่างที่จะต้องไปงานรับปริญญาหลานชาย

ส่วนตัวเขานั้น วันรุ่งขึ้นเป็นว้นเสาร์ที่เขาจะต้องไปทำงาน
เขาก็คงรู้สึกแย่กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ให้เขาเลือกเอาเถิดว่าจะดำเนิน
ชีวิตอย่างไร ?

ทั้งเช้า ข้าพเจ้าไปงานหลานอย่างซกมกมาก ดูจากรูปถ่าย
หน้าตาก็ซีดเซียวยิ่งกว่ายายหมวยขายเต้าหู้ แถมเสื้อผ้าที่ใส่ก็คว้า ๆ
เอาเสื้อสีน้ำเงินตัวหนึ่ง ซึ่ง รัดตัวติ้วจนเห็นกระดุมโหว่ตรงหน้าอก
ดูแล้ว เหมือนผู้หญิงไม่ได้เอาใจใส่ตัวเอง หน้าตาอมทุกข์ จืดชืด ดู
ไม่ได้จริง ๆ
มองไปยังรูปวันนั้นแล้ว ข้าพเจ้ามัน " หมดรูป" เอาจริง ๆ
อย่าว่าแต่นิคกี้เลยที่จะมองข้าพเจ้าอย่างธุเรศธุรังอย่างนั้น ต่อให้
ไอ้เจ้าสั่วที่ไหนสักคนได้ข้าพเจ้าเป็นภรรยามันคงจะทิ้งเสียแต่เดือน
แรกเลยละมัง ในสภาพอย่างรูปถ่ายวันหลานรับปริญญาของข้าพเจ้า
สมแล้ว กับที่ 'คุณแม่จุ้ย' เคยว่าข้าพเจ้าว่า
" เธอมันดูไม่ได้เลยทิกกี้ มัวแต่ทุกข์กับลูกกับผัว
อยู่ไม่รู้แล้ว !! "
~~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~


แต่ แล้ว นิคกี้ ก็มาที่งานเลี้ยงในตอนเย็น งานเลี้ยงบ้านพี่
ชายบ้านคุณแม่ข้าพเจ้านั้น ไม่ว่าจะจัดขึ้นมาครั้งไร ก็อบอุ่น เป็นกันเอง
น่ารัก ทุกครั้ง บรรยากาศของพี่ชายสอง น้องชายหนึ่ง และ เหล่า ลูก
หลาน ผู้ซึ่งคุยกันสนุกสนานเฮฮา บรรยากาศดื่มกินเฮฮา อารมณ์ดี
ของพี่ชาย และ ญาติ ๆ ทั้งหลาย มันไม่ใช่ครอบครัวที่ใครจะหาได้ง่าย ๆ
และนิคกี้คงได้สำนึกในคุณค่านี้

ที่โต๊ะอาหารในงานเลี้ยง ข้าพเจ้านั่งอยู่กับท่านนายพลเรือ
คุณอาแท้ ๆ ของข้าพเจ้า และ กับ เหล่าคุณชาย และ เพื่อนคุณชาย
เพื่อนพี่ชาย
คุณสามีข้าพเจ้ามาถึงก็มาวางมือไว้ที่พนักเก้าอี้ข้าง ๆ
ข้าพเจ้าปรายตามองไม่พูดดีด้วย เพราะยังเจ็บใจไม่หาย ที่เขาทำอย่าง
นั้น กับข้าพเจ้า

แต่ในที่สุด ข้าพเจ้าก็อ่อนลง เหมือนเดิม ข้าพเจ้าไม่เคย
โกรธเขาได้นานเลย เมื่อเห็นเขาพยายาม เอ่ยปากขอโทษข้าพเจ้า
ด้วยคำว่า

"ทิกกี้ พ่อเสียใจ "

ข้าพเจ้าก็ห้นหน้าไปเสียอีกทาง คิดอยู่ในใจว่าเราอยาก
จะเลิกกับไอ้บ้าคนนี้เต็มทนแล้ว แต่จำเป็นต้อง ดีกับมันต่อไป เพื่อ
ครอบครัวของเรา เพื่อลูกของเรา เพื่อภาพลักษณ์ของเราในสังคม
เอาเถิด คนเรานะ ผู้ชายคนไหน มันก็เหมือน ๆ กัน ลง
จากเรือนไปเมื่อไหร่ ก็ไปเป็นผัวชาวบ้านเหมือนกันทุกคน ใช่ไหม ?

~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

บทที่ ๓๘
ขิงก็รา ข่าก็แรง
(ต่อ ๕ )

แต่นิสัยถาวรของข้าพเจ้า ทำอะไรต้องรู้ให้มันที่สุด ต้อง
ทำให้ เด็ดขาด วันหนึ่ง ข้าพเจ้าตัดสินใจ ขับรถไปที่คอนโด
ที่เขาตกแต่งให้เธอ !สอบถาม ยามว่า เธออยู่ไหม ยามบอกว่า ไปต่าง
ประเทศ ! ข้าพเจ้าจึงถามต่อไปว่า แฟนเธอมาหาหรือไม่ เขาก็ตอบว่า
มารับกันไปข้างนอกบ่อย ๆ แต่ลักษณะที่บอกว่าเป็นแฟนนั้น มันเจ้า โบ๊ท
ไม่ใช่นิคกี้สามีข้าพเจ้า ข้าพเจ้าจึงถามไปอีกว่า งั้นคนที่เขามา แต่งบ้าน
ที่นี่ เขามากันอย่างไร ยามให้ดูเลยว่า หนังสือคนเข้าออก ต้องเซ็นเข้า
ทุกครั้งไม่เว้นแม้แต่ ช่างบริษัทฯ แต่งบ้าน ที่ต้องเซ็นไว้

แต่เฉพาะ นิคกี้ นั้น เขาสามารถ ขึ้นไปเองที่ห้องได้เลยทุกครั้ง !
ไม่เคยต้องเซ็นเลย แขกพิเศษ ! ซึ่งยามทุกคนก็รู้ว่า หากมาก็จะขึ้นไป
เลย ช่างเป็นคน "ช่างประชาสัมพันธ์" จนแม้ยามก็รู้จักดี !!! ซึ่งนั่นก็นิสัย
นิคกี้อยู่แล้วอย่างไรเล่า ไม่เคยทำให้ใครเกลียด ไปไหนก็มีแต่คนรัก
ช่างเป็น Mr.Nice Guy อย่างไรก็อย่างนั้น

~~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~


ข้าพเจ้ากลับไปที่คอนโด ตัวเอง นึกเปรียบเทียบสภาพ
คอนโดชั้นกลางของตัวเองกับคอนโดค่อนข้างหรูของเจ้าหล่อน
ข้าพเจ้ามันแส่ไปหาเรื่องทุกข์ร้อนให้ตัวเองตกทุกข์ได้ยากกับความ
ริษยา อิจฉา ร้อนรนของตัวเองเสียเหลือเกิน

โทรศัพท์ที่คอนโดข้าพเจ้ามีเครื่องบันทึกเสียงระหว่างพูด
เรื่องเบอร์โทรศัพท์มนุษย์ทั้งหลายนั้น ข้าพเจ้ามีแทบทั้งนั้น เว้นไว้แต่
จะโทรฯไปหา หรือไม่โทร ฯ และ ส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยจะโทรฯ ไปหาใคร
หากไม่จำเป็น วันนั้น ข้าพเจ้า จึงโทรฯไปถาม เมีย นายโบ๊ท ถึง ผู้หญิง
ของนายโบ๊ท คนชื่อนี้ รู้จักไหม ? เมียนายโบ๊ท ตอบว่า รู้จักดี เป็น
ลูกน้อง ! ไม่ใช่แฟน
ข้าพเจ้านึกขำ ที่ คนซึ่งได้ชื่อว่า หึงสุดยอด นั้น ถูก สามี
หลอกเข้าอีกคนแล้ว จึง เล่าไปว่า ได้ข่าวว่ามายุ่งกับสามีฉัน เธอ
ทราบไหม ?
เมียนายโบ๊ท ก็ว่า เดี๋ยวจะสอบถามได้ความว่าอย่างไรจะบอก

วันหนึ่ง ก็ สอบถามได้ความกันพอสมควร ข้าพเจ้าบันทึก
เทปนั้นไว้ เปิดฟังด้วยความสะใจ และ เรียก คุณ Mr. Nice Guy
มาหาที่คอนโด เพื่อจะคุยกับเขาสองคน

ข้าพเจ้าเริ่มเล่าช้า ๆ ว่า ได้โทรศัพท์สอบถามภรรยาเพื่อน
เขาแล้ว

" รู้ตัวไหม ว่ารักคนที่เขาไม่ได้รักตัวเอง ? "

เสียดายที่ข้าพเจ้ายังไม่มีโทรศัพท์มือถือที่ถ่ายวิดีโอไว้ได้
และ ไม่ได้มีกล้องถ่ายรูปที่จะบันทึก หน้าตาซีดเซียว ของคุณสามี
ข้าพเจ้า เพราะ พอถึง ตอนสำคัญในบทสนทนา ซึ่งข้าพเจ้าเปิดเทป
นั้นให้ฟัง เสียงในเทป บางประโยค เขาว่าอย่างนี้

" ไอ้ แอ๊งเจิ้ล มันมีแฟนแล้ว ผัวมัน ทั้งหล่อ ทั้งรวย ทั้ง
จบโทเมืองนอก มันไม่เอาทั้งไอ้เชี่ยโบ๊ท ทั้งไอ้เชี่ยนิคกี้นี่หรอก มัน
บอกว่าจะเอาไปทำซร่นตีนอะไร "

ข้าพเจ้า ทวนเทปให้ฟังอีกครั้ง หากการลงแส้ สำหรับคน
คนนี้ ยังไม่พอ ข้าพเจ้ากำลังลงมีด แหวกหัวใจ ฟาย ๆ อย่าง
นั้นออกมาให้สะท้านเข้าไปถึงกระดูกเลย ผ่ามัน ควักมันออกมา ให้
มันร้องไห้จนตาย ข้าพเจ้าก็ยังไม่สงสารเลย !

ข้าพเจ้า ย้อนทวนให้รู้ด้วยว่า การไป "ตรวจงาน" ของ
เขาแต่ละครั้งนั้น ไปในฐานะอะไร เมื่อไหร่ ประมวลจาก ไดอารี่งาน
ของเขา ตรงกับวันไหนที่ "นายสะบัดตูดไปจากฉัน " มันไม่มีวันพลาด ...
วันไหนที่นาย ทิ้งฉันให้รอคอยอยู่ที่นี่ รอแล้ว รอเล่า
นายไม่มารับ !

นายมันโง่ ที่เจือกไปรักผู้หญิงที่เขาใส่เกือกคู่ละ สี่ห้า
หมื่น (นายมันไม่มีปัญญาเลี้ยงเขาร้อก และ เขาก็แค่เอานายเป็นของ
ว่าง ของเล่น เล่น ๆ ไงล่ะ )


%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

บทที่ ๓๘
ขิงก็รา ข่าก็แรง
(ต่อ ๖ )

ก่อนหน้านั้น จำได้ ว่า พบกับคุณจอห์นอยู่ครั้งหนึ่ง น่าจะ
เป็นที่ทำงานนิคกี้ เขา'เล็คเช่อร์' เรื่องชีวิตคู่ให้ข้าพเจ้าฟังไว้ว่า

"ทิกกี้ เธอต้องเอาอกเอาใจ ไอ้นิค มันมาก ๆ หน่อยซี่
พี่สังเกตว่าเธอไม่ได้แยแส เอาใจใส่เขาเลยนะ เราทำไมไม่รู้จัก
หวาน ๆ กับเขามั่งล่ะ "

ข้าพเจ้า เบ้ปากให้กับคุณจอห์น

"คนอย่างนิคกี้เขาไม่ชอบให้ใครไปเอาใจเขาหรอกค่ะ "

ข้าพเจ้าพูดใส่หน้านิคกี้ วันนั้นเรายังไม่ได้ ฟันธง ว่าจะ
ไม่ไปอังกฤษอะไรนั้น และ คุณจอห์นก็ยังเมตตา ในฐานะ "พี่ชายที่ดี"
กับข้าพเจ้าอยู่เสมอ

เหตุที่นิคกี้กับข้าพเจ้ามีเรื่องกันขนานหนัก หากฟังดู ก็
แค่เรื่องผู้หญิงคนหนึ่ง แต่สำหรับข้าพเจ้ามันไม่ธรรมดา มันลึกกิน
ใจ เพราะหากเขียนย้อนกลับไปข้าพเจ้าจักบรรยายไม่ออกเลย
เพราะความแค้นมันแน่นหัวใจกินเวลานานนักกว่าจะจางลงได้

ข้าพเจ้าจำได้ว่า ได้ "ใส่" กับนิคกี้อย่างไม่ยั้งเลยว่า
ข้าพเจ้าไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า เขาจะคิด 'กำจัด' ข้าพเจ้าไปจาก
ทางชีวิต เพราะต้องการได้ผู้หญิงคนใหม่ เพียงเพื่อจะ ยัดเยียด
ข้าพเจ้าให้แก่ผู้ชายคนอื่น เขาคิดจะ "ขาย" ข้าพเจ้า ให้เพื่อน
เพื่อใช้หนี้ให้กับตัวเองหรืออย่างไร
ข้าพเจ้า แค่นเสียงเย้ยเยาะว่า เขาจะได้เท่าไหร่เล่า
หากจะขายข้าพเจ้าไปกับเพื่อนเขาอย่างนั้น

เขาจะลอยแพข้าพเจ้าให้ไปตกระกำลำบากต่างแดน
อย่างนั้นหรือ ? หากคิดจะเลิกกับข้าพเจ้า ก็บอกกันมาตรง ๆ สิ
ไม่ต้องทำอะไรลึกลับซับซ้อนซ่อนเงื่อน เห็นเพื่อนดีกว่าเมีย
อย่างนี้ !!


ข้าพเจ้าจำได้ว่า นิคกี้ทำตาแดง ๆ อย่างจะร้องไห้เต็มที่
หากชีวิตเขาจะพังเพราะเสียงตอบรับจากในเทป ที่ข้าพเจ้า เปิด
ให้ฟัง ดัดเรื่องดัดราวให้รู้กันไปว่า แม่แองเจิ้ล เทพธิดาฟ้าอ๊อสซี่
คนนั้น มันกิ๊กเพื่อนเธอ ซึ่ง ดูถูกเธอเป็น "ไอ้เชี่ย" เท่านั้น ก็
สมควรจะให้มันพังไปเลยเพราะข้าพเจ้าก็จะไม่ไปไหนทั้งสิ้น
ในวิญญาณโหดของข้าพเจ้านั้น คิดแต่ว่า คอยดูนะ ไอ้หมอนี่
ต้องตอบแทนข้าพเจ้าอย่างสาสมเลย ข้าพเจ้า จะ ทำตัวเหนือ
"ฟาย" ตัวนี้ให้ได้ คอยดูเถอะ !!


ข้าพเจ้าจะไม่ไปอังกฤษแล้ว เพราะไม่ต้องการจะไป
ข้าพเจ้าจะโง่ไปหรือ จะอยู่อย่างนี้แหละ จะ ทวงทุกอย่างที่เสีย
ไปกว่ายี่สิบปีนั้นคืนมาให้ได้ ข้าพเจ้ากำลังแค้นและ อาฆาตเขา
อย่างไม่เลิก

และนับแต่วันที่ข้าพเจ้าประกาศว่าจะไม่ไปอังกฤษแล้ว
ช่วงนั้น คุณ จอห์นกับข้าพเจ้าก็ไม่ได้พบกันไปอีกนานปี


(จบบทที่ ๓๘ )

~~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~
ขออภัยที่ เขียนคำไม่ค่อยสุภาพไว้เยอะค่ะ ต้องผ่านสกรีนกันมาตลอด