BlogGang.com : : tiki_ทิกิ - บท ๓๗ นิยาย Vs เรื่องจริง

บท ๓๗ นิยาย Vs เรื่องจริง

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

" " ที่ดินผืนนั้น " " - ภาค แปด

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
@@@@@ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ @@@@@@

บทที่ ๓๗
นิยาย VS เรื่องจริง

ตอนเก่าที่ผ่านไป
ภาคหนึ่ง) บทที่ ๑-๘ //topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2008/03/W6423525/W6423525.html

...................................

บทที่ ๓๖

//www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6705891/W6705891.html

//www.bloggang.com/mainblog.php?id=tiki&month=15-06-2008&group=7&gblog=31

Create Date : 20 มิถุนายน 2551

Last Update : 25 กรกฎาคม 2551 19:03:53 น.

11 comments

Counter : 290 Pageviews.

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

" " ที่ดินผืนนั้น " " - ภาค แปด

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
@@@@@ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ @@@@@@

บทที่ ๓๗
นิยาย VS เรื่องจริง

ถึงแม้ข้าพเจ้าจะไม่ค่อยไปยุ่งกับที่ทำงานเขาสักเท่าไหร่ เพราะลูกก็กำลัง
เข้าเรียนมหาวิทยาลัย กำลังต้องไปจัดการเรื่องให้ลูกเข้า
เรียนในมหาวิทยาลัยอย่างถูกกฎหมาย ซึ่งหมายถึง ต้อง ติดต่อ ขอพบบิดาแท้จริงของลูกในช่วงนั้น เพื่อขอสำเนาบัตร
ประชาชนของเขามาประกอบ เอกสารการเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยของลูก

ข้าพเจ้าจะไม่บรรยายความรู้สึกว่าม้นเจ็บปวดหัวใจเพียงไหน แต่ยิ่งเจ็บก็ยิ่งฮึดสู้
ดังนั้นแม้นว่าจะรู้สึกว่าตัวเองเสมือน โง่ลงทุกวัน เพราะการกระทำของคนข้างตัว แต่ก็ยังดีใจ
ที่ยังมีเขาเป็นคนอยู่เคียงข้าง ในวันที่เราต้องย้อนไปพบหน้าพ่ออีกคนของลูก คิดถึงคุณงาม
ความดีของนิคกี้อย่างน้อยก็มี อย่างน้อยเขาก็เป็นเพื่อนที่ดีของเราระหว่างที่เราเลี้ยงลูกสาว
แซนดี้ของเรามา ก็มีเขาคอยให้กำลังใจ คอยให้คำพูดหนุนเสริมให้เรามีกำลังใจเลี้ยงลูกมา
จนโต จนถึงเข้ามหาวิทยาลัย

ข้าพเจ้ายังเลือกที่ จะ มองหาส่วนดีของเขา เอาไว้ก่อน

~~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~

ช่วงนั้น ถึงข้าพเจ้าจะออกจากสองมหาวิทยาลัยระดับบัณฑิตศึกษามาแล้ว แต่ก็ยัง
ไปหา คอร์สเรียนสั้น ๆ อันอาจเกี่ยวเนื่องกับการไปหางานทำช่วงนั้นอยู่ เช่น ต้องไปเรียน
วิชาภาษาจีน ภาคเย็นที่คณะอักษรศาสตร์ จุฬาฯ อยู่พักหนึ่ง พออ่านออกเขียนได้ ฟัง
ได้นิดหน่อย แต่พอไม่ได้คิดจะไปทำงานกับบริษัทที่เกี่ยวเนื่องกับคนจีนแล้วก็หยุดเรียนไป

~~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~

ครั้นต่อมา ข้าพเจ้าก็อยากจะไปเรียน วิชา แกะสลักผักผลไม้ ที่มหาวิทยาลัยเกษตร
ศาสตร์ อีก ก็ไปลงเรียนวิชาที่เขาสอนกัน เจ็ดวัน ที่นั่น และ ก็สนุกสนาน ที่ได้ใช้มือของ
ตนแกะสลักเสลาผลไม้ และผัก ให้สวยงาม ได้ ย้อนวิชาที่คุณย่าเคยจับมือทำมาแต่เล็ก
แต่น้อย หลายอย่าง พอทำอะไรได้ สักอย่าง ก็กลับไปพบนิคกี้ที่ ทำงานเพื่อจะได้กลับ
บ้านด้วยกัน

บางทีก็ไปแวะรับลูกชายมาไว้ที่บริษัทฯ พ่อเขาก่อน แล้วค่อยไปเรียนบ้าง
ไปธุระที่อื่น เพื่อให้ลูกชายได้เรียนรู้ ว่างานการที่บริษัทฯ พ่อเป็นอย่างไร ข้าพเจ้ายอมรับว่า
ก่อนหน้านั้น ไม่ค่อยได้ให้ความสำคัญแก่ลูกชาย จึงปล่อยให้เขามีชีวิตตอนเย็น วิ่งเล่น
ไปมาอยู่แถวบ้านคุณ ยายชวด บ้านคุณยาย หรือไปบ้านเพื่อนเขา อีกทั้งช่วงก่อนหน้า
นั้น ข้าพเจ้าไปพำนักที่คอนโดบ่อย ๆ สลับกับการขับรถดิ่งจากเส้นวิภาวดีรังสิตไปออก
สี่แยกบางคูวัดเพื่อกลับตึกปทุมฯ เอาดึก ๆ หลายครั้ง ลูกชายผู้กำลังเรียนมัธยมต้น ต่อ
มัธยมปลาย กำลังมีอารมณ์วุ่นวายกับ ฮอร์โมนของตัวเอง และรู้สึกว่า เขาต้องการมีโลก
ของตัวเอง ก็มักรำคาญเรื่องระหองระแหงของพ่อแม่ จนถึงแก่ร้องถามเอาบางครั้งด้วย
เสียงสั่นเครือว่า เคยเห็นเขาอยู่ในสายตาบ้างไหม ? ซึ่งก็ทำให้การทำท่าจะวิวาทหยุด
ลงไปได้ บางครั้ง
~~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~

ข้าพเจ้าจึงเริ่มหันมาดูลูกชายของเราขึ้นมา ว่า เขาได้รับ ความอบอุ่นเต็มที่
หรือเปล่า ?

หลายหนที่ลูกชาย จะขอนอนพักที่บ้านคุณยายกับลูกชายพี่ชายของข้าพเจ้า
ซึ่งข้าพเจ้าก็มิได้ว่ากล่าวอันใด เพราะมีเรื่องต้องเจรจาว่าความกับคุณสามีเป็นการส่วนตัว
มากกว่าเดิม เพราะยิ่งนานไป คุณสามีก็ยิ่งมีการกลับบ้านดึก แถมไม่แวะรับข้าพเจ้าที่คอนโด
ก็หลายครั้ง มีลูกค้าซึ่งกำลัง "ทำงานยุ่ง" ด้วยจนผิดปกติ ซึ่งข้าพเจ้า สืบทราบมาภายหลัง
ว่าเป็นคนที่ เพื่อนร่วมโรงเรียนเก่าเขาคนหนึ่ง ซึ่งถือว่าเป็นอริกับข้าพเจ้าอย่างยิ่ง เป็นคนแนะนำ
มาให้

นายโบ๊ท เพื่อนเขาคนนี้ มีประวัติโชกโชนยิ่งกว่าเสือผู้หญิง แถมก่อนหน้านั้นเมื่อ
ข้าพเจ้าขึ้นเชียงใหม่ พบเพื่อน ๆในวงการโฆษณา ผู้โยกย้ายไปตั้งรกรากที่นั่น ยังให้การไว้ว่า
นายโบ๊ทนี้ ได้ขึ้นไปนำ"กิ๊กของเขา"ไปโอนย้ายเปลี่ยนมือให้แก่สามีเพื่อนที่เชียงใหม่คนหนึ่ง
ด้วย เพราะ ไม่กล้าจะมีอะไรถาวรกับสาวคนไหน เนื่องจากภรรยานายโบ๊ทนั้นดุยิ่งกว่าเสือ แม่
เจ้าประคุณ พูดคำด่าคำไฟแลบ และ มีประวัติ ยกรองเท้าส้นสูงขึ้นตบกิ๊ก นายโบ๊ทคนนี้ ที่
บับเบิ้ล คลับ ดุสิตธานีมาแล้ว ครั้งหนึ่งเคยได้ยินพวกภรรยาเพื่อนร่วมรุ่นนิคกี้ เล่าให้ฟังถึง
คุณงามความดีของภรรยานายโบ๊ท ว่าเรียกสามีเป็นพวกคลานสี่ขา ให้เพื่อน ๆ ได้ยินเอาทีเดียว

~~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~

โดย: tiki_ทิกิ

วันที่: 20 มิถุนายน 2551 เวลา:5:23:04 น.

บทที่ ๓๗ (ต่อ ๑ )

คืนถัดมา ข้าพเจ้าจำได้ราง ๆ ว่าเรามีเรื่องว่ากล่าวกัน เรื่องเขา
กลับดึกดื่น ไปเที่ยวกับนายโบ๊ทคนนี้ (และน่าจะกับคนอื่นด้วย ) แถมยังมีรถ
เสีย โทรศัพท์เจอกันได้ตอนตีสามตีสี่ ขอให้ข้าพเจ้านำรถเก๋งไปลากรถตู้ (ตอนนั้น
ยังไม่ได้บริจาคไป)ซึ่งเสียอยู่ที่เอกมัย สุขุมวิทโน่น ให้เอาไปซ่อมที่สี่แยกพงษ์เพขร
วันนั้น ตอนเช้าเป็นวันพระวันสำคัญวันหนึ่ง ข้าพเจ้าจึงไปแวะซื้อดอกบัวที่ท่าน้ำ
จังหวัดปทุมฯ ก่อนจะย้อนกลับไปยังตึกปทุมฯ
เช้ามืดนั้น ข้าพเจ้า โทรศัพท์ไปถามนายโบ๊ทว่า ไปเที่ยวกันอย่างนี้
ทำลายครอบครัวข้าพเจ้านะ ที่เขาไปทำลายครอบครัวเพื่อนที่เชียงใหม่
ยังไม่พอใจหรืออย่างไร ?
นายโบ๊ท ตอบข้าพเจ้าว่า
" นี่ ทิกกี้ คนเรามันตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอกนะ ถ้าผัวเธอมัน
ไม่เป็นใจด้วย มันจะไปเกิดอะไรขึ้นมาได้อย่างไร ? "

~~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~

ดี ดี ข้าพเจ้า จดจำไว้ในใจถึงคำกล่าวนี้

~~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~

คืนวันหนึ่ง ข้าพเจ้า ฝันเห็นที่ห้องพระ มองเห็นนาฬิกาเวลาในฝัน
นั้นบอกเวลาประมาณ ตีสองกว่าเกือบตีสาม เห็นมีขบวนคนแต่งกายด้วย
เสื้อแขนยาวสีขาว กางเกงขาพองสีดำ ที่หัวโพกผ้าเสมือนโจรสลัด แปลก
ตายิ่ง ถือดาบโง้งยาว สันของดาบ แหลมเป็นแฉก ๆ ราวฟันปลาฉลาม
แห่กันทะลุประตูระเบียงที่จะเปิดเข้าห้องพระก่อนถึงห้องนอนของเราเข้ามา

ข้าพเจ้าเห็น ปู่ฤาษี บนหิ้งพระของเรา ออกไปต่อสู้กับพวกเขา
ดาบไม้ของปู่ฤาษี ลงยันต์ไว้เต็มไปหมด ถูกขว้างออกไป เสมือนการหยุดการ
รบพุ่ง เสมือนหนึ่งการ ทำสัญญาสงบศึก จึงทำให้กั้นพวกโพกหัว สวมเสื้อขาว
กางเกงพองดำ ไว้ด้านหน้า ซึ่งพวกเหล่านั้น ได้พากัน ยืนปักดาบรออยู่หน้า
ระเบียงในอากาศ

แล้วก็มีชายคนหนึ่ง ผมตัดเหมือนบิดาข้าพเจ้าก็ไม่เชิง เหมือน
นายโบ๊ทก็ด้วย ได้เดินเข้ามา ในสภาพ กางเกงแพรขายาว เสื้อขาวคอกลม
พอเห็นเท่านั้น ในฝันข้าพเจ้าก็ระล่ำระลัก ร้องไห้ออกมาทันที โผเข้าไป
กอดขา บุคคลที่ข้าพเจ้าคิดว่าเป็นคุณพ่อ พูดกับเขาว่า
" พ่อจ๋า พ่อ ถ้าพ่อยังอยู่หนูคงไม่ลำบากอย่างนี้หรอก "
เสียงที่ได้ยินกลับมา มันเยาะเย้ย ถากถาง ไม่ใช่วิธีพูดกับลูก
ของคุณพ่อข้าพเจ้าเลย มันออกทำนองว่า
"เรอะ ถ้าพ่ออยู่ จะไม่ลำบากอย่างนี้เรอะ "
แล้วก็ยินเสียงหัวเราะ เย้ยหยัน แล้วเขาก็ ค่อยคลายตัวหายไป
ข้าพเจ้าตื่นขึ้นท้องฟ้ามืด แต่แสงนอกบ้านราง ๆ เข้ามา นาฬิกา กำลังอยู่ที่
ตีสองเกือบจะตีสาม แล้วจริง ๆ

~~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~

โดย: tiki_ทิกิ

วันที่: 20 มิถุนายน 2551 เวลา:5:24:09 น.

บทที่ ๓๗ (ต่อ ๒ )

ระหว่างนั้น ข้าพเจ้าต้องได้รับ สายตาแปลก ๆ ของคุณสามีบ่อยครั้ง มันมีความ สะใจ
วูบวาบ ไปด้วยร่องรอยประหลาด เสมือนหนึ่งสิงห์โต ผุ้กำลังกำแหงหาญกับความฉกรรจ์ของ
กล้ามเนื้อตนเอง กำลังคิดไล่ต้อนนางสิงห์ตัวใหม่ บางครั้ง ขณะที่เขากำลังเพลิดเพลิน ดูทีวี
กัน ก็ เปรยออกมาอย่างน่าแปลกใจ ว่าต่อไป จะส่งลูกชายไปเรียนออสเตรเลีย

ข้าพเจ้าฟังแล้วมันทะแม่ง ทะแม่ง พิกล พอข้าพเจ้าพูดว่า หากอยากจะส่ง ก็ส่งไป
อเมริกาซิ เพราะเพื่อนคุณก็อยู่ที่นั่นเยอะแยะ ญาติข้าพเจ้าก็มีอยู่ที่นิวยอร์ค อยู่ที่บอสตัน เขาก็กลับ
คัดค้าน ทำตาลอยไปลอยมา ชื่นชมพรรณนา ออสเตรเลียว่าดีอย่างยิ่งจนเป็นที่น่าสังเกตสังกา ด้วย
นัยน์ตาวาวระยับนั้น ข้าพเจ้าเริ่ม รู้สึกอีกครั้งของการเริ่มเกมอะไรของเขา

~~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~

หลังจากที่ฝันเห็น กองทัพ เสื้อขาวแขนพองโพกหัว ถือดาบโค้ง
ยาวหยักแหลมทั่วสันอย่างน่ากลัว

ต่อมา ข้าพเจ้าก็ได้ทราบว่า นิคกับนายโบ๊ทนี้นัดกันไปหากัน ไปเที่ยวกันจน
ดึกจนดื่นอย่างนั้นอีก เวลาดึกที่เรากลับตึกปทุม ฯ ไปแล้ว และ ลูกชายก็ขึ้นไปนอน
หลับแล้ว ข้าพเจ้าก็ ว่ากล่าวเขาแรง ๆ

การโต้แย้งรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ถึงแก่เขายกมือยกไม้ ขึ้นจะอัดข้าพเจ้า
ขณะนั้น ข้าพเจ้า ก็กำลังถือขวดยาหม่องอยู่ในมือจึงสวนกลับอย่างไม่กลัวตาย
อะไรเลย เวลาดึกขนาดนั้น ลูกหลับไม่รู้เรื่องเลย ว่าพ่อหัวแตกไปเสียแล้ว
ข้าพเจ้านึกสะใจ ที่เอาเลือดหัวนักเที่ยวกลางคืนนั้นออกเสียได้ แล้ว เราก็ต้อง
ขึ้นรถไปที่โรงพยาบาลทางด้านปากเกร็ดด้วยกัน ให้เขาทำแผล และ ข้าพเจ้า
ก็ทำแผลที่ถูกเขาเหมือนชกอะไรแถวศีรษะ ด้วยเหมือนกัน ถึงแม้ว่าเขาจะมี
ประกันชีวิต ประกันอุบัติเหตุก็ตาม แต่เมื่อหมอ ทราบว่า เหตุมันเกิดจากการ
วิวาทกัน หมอก็บอกว่า จะลงบันทึกว่าอย่างไร ข้าพเจ้าก็บอกว่า ข้าพเจ้าต่างทุบกัน
ด้วยขวดยาหม่อง เขามาผลักมาลงไม้ลงมือกับข้าพเจ้า ข้าพเจ้า ไม่ยอม จึงยก
ขวดยาหม่องขึ้นรับ ต่อสู้ไม่ให้เขาทำอะไร ข้าพเจ้าว่าอยากจะ ไปแจ้งความ
หมอก็ทำใบแพทย์ไว้ว่า เป็นการถูกทำร้ายทั้งสองคน แต่ข้าพเจ้าก็ไม่ได้ไปแจ้ง
ความ เพราะคิดไปคิดมา ก็ช่าง เพราะเขาคงทำอะไรข้าพเจ้าไม่ได้ดอก หาก
ข้าพเจ้าไม่ยอมเขา

กลับไปถึงตึก ข้าพเจ้าก็ ยังแค้นเขาอยู่ และ ก็ไม่พูดอะไรกับเขา
อีกเลย

~~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~

โดย: tiki_ทิกิ

วันที่: 20 มิถุนายน 2551 เวลา:5:35:51 น.

บทที่ ๓๗ (ต่อ ๓ )

ข้าพเจ้าซึ่งยังคงไปหาอาจารย์ ส. ณ บางพลัด อยู่นาน ๆ หน
ก็โทรศัพท์ไปรายงาน อาจารย์ ส.ว่า บัดนั้น นายสามีของข้าพเจ้า ได้มีคดีความ
คิดทำร้ายข้าพเจ้า แถมวันก่อนหน้านั้น ยังฝันประหลาด ด้วย ยังไม่ทันจะเล่า
เรื่องฝันให้ฟังเลย ท่าน อาจารย์ ส ฯ ก็กล่าวทันทีว่า ให้ข้าพเจ้าไปหาอาจารย์เช้า
นั้นเดี๋ยวนั้น ให้รีบไป"ตักขี้เถ้าธูปที่หน้าพระใหญ่" หน้าสำนักท่านอาจารย์มา โปรย
ที่บ้านเร็วด่วนท่านบอกอีกประโยคว่า
" มีคนทำของใส่นิคมันมา เป้าหมายมาลงที่เธอ รีบมาหาอาจารย์
มาเอาขี้ธูปหน้าพระใหญ่ไปแก้เดี๋ยวนี้ !

การไปว้นนั้น ไปนำ ผงธูปในกระถางธูปใหญ่ ขนาด คนเดียวโอบ
ไม่มิด หน้าพระใหญ่ที่สำนักอาจารย์ แล้วตั้งท่าจะกราบเรียนถามอาจารย์ว่า
ฝันอะไร แต่ยังไม่ทันจะจบคำพูดท่านสวนกลับมาทันทีว่า
"เพื่อนผู้ชายนิคกี้มันทำของใส่รถมา ม้นฝากจะทำเธอน่ะแหละ ทิกกี้ "
ท่านหยุดไปนิดหนึ่ง มองหน้าข้าพเจ้า พูดเรียบ ๆ (ทั้ง ๆ ที่ข้าพเจ้ายัง
ไม่ได้เล่าความฝันให้ฟังทั้งหมดเลย)
" ของนี้ทำมาจากอินโดเลย แรงมาก ถ้าไม่รีบกลับไปแก้ จะไม่ทันนะ
อาจารย์ขอให้เธอ โรยตั้งแต่ห้องนอน ห้องพระ ระเบียง หน้าห้อง หน้าบ้าน โรย
ในรถให้ทั่วด้วย ทำใส่รถมาเลย "
" อ่า อาจารย์คะ " ข้าพเจ้าถามด้วยความมึนงง แต่พอนึกที่มาได้ออก
ราง ๆ แล้ว ว่า จะต้องเป็น นายโบ๊ท เพราะ คุณปอ เพื่อนข้าพเจ้า เคยบอกหลาย
ครั้งว่า นายนี่ มันไปทำงานที่ อินโดนีเชียมาพักหนึ่ง จึงถามท่านว่า
" แล้วคนทำเขาจะทำมาทำไมคะ "
อาจารย์มองหน้าข้าพเจ้า พูดเร็วและ ชัดว่า
"เรื่องความรักนี่มันยากจะเข้าใจนะ นายนั่นมันรักเธอ เขาก็จะให้เธอ
เลิกกับนายนิคมันน่ะซี วันสองวันนี้ พานิคมาหาอาจารย์ อีกไม่กี่วันจะเฝ้าทรงนะ"
เมื่อกราบลาอาจารย์แล้ว ข้าพเจ้านำขี้ธูปกลับไปที่ ตึก เดินขึ้นไปโรย
ทุกส่วน ทั้งพยายามพูดตักเตือนให้เขารู้สติ แต่ เขาก็ฟังเหมือนข้าพเจ้าเป็นตัว
ประหลาด ข้าพเจ้าก็เข้าใจว่า คงยัง "ถูกของ" มาอย่างนั้น ถึงดูพูดจาไม่รู้เรื่อง

ข้าพเจ้าจึงนึกขึ้นมาได้ ถึงเมื่อตอนที่ กำลัง รักษาอาการ "ถูกของ"
คุณไสย ของข้าพเจ้า คงจะเป็นมาจากไอ้เจ้าคนนี้ ซึ่งในตอนนั้น เคยพาตัวมา
รู้จักสนิทสนมกับข้าพเจ้าอยู่พักหนึ่งนั่นเอง

ดังนั้น แทนที่จะโกรธเกรี้ยวเขามากมาย ก็กลับรู้สึก เวทนา แล้วก็สม
น้ำหน้าด้วยที่ยังคบเพื่อนเลว ๆ อย่างนั้นอยู่ได้ เมื่อเริ่มพูดกันกับเขา ก็ขอให้เขา
สัญญาว่าจะไม่ทำอะไร จะไม่ใช้กำลัง หากเขาลงมืออีกครั้ง แน่ใจว่าข้าพเจ้าจะเลิก
กับเขาแน่ ๆ จะไม่ยอมรักษาสัญญาที่ให้ไว้แก่องค์เทพ องค์ ใด อีกแล้ว

~~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~

คืนต่อมา ข้าพเจ้าก็ลากเขาไป เฝ้าทรง องค์มหาเทพ พระตรีมูรติ
ท่านลงในคืนนั้น เมื่อเข้าไปเฝ้า ท่านถามเขาว่า
"มานพ เจ้าทำอะไรไม่ดีหรืออย่างไร ? "
ข้าพเจ้าก็ทูลฟ้องว่า ชอบไปเที่ยวกับเพื่อน กลับดึกดื่น ทั้งยังคิด
ทำร้ายข้าพเจ้าด้วย และ ก็เลย กราบทูลขอให้คาดโทษไว้ว่า หากพาหญิงใด
นั่งรถไปไหนด้วยกัน หรือมีอะไรกับหญิงอื่น ก็ขอให้เขามีอันเป็นไป
ท่านเทพฯ ฟัง แล้ว ถามกลับมาว่า
" ถ้าอย่างนั้น หากมานพ เจ้าทำอะไรดั่งว่าจริง เราจะตัดเศียรเจ้า
เสียบประจาน "

ข้าพเจ้าน่ะ ฟังแล้วสะใจ ที่เขาจะโดนโทษ เสียบ้าง แต่ เมื่อยกเรื่อง
นี้พูดไปพูดมา อย่างไม่ระมัดระวัง ลูกชายซึ่งได้ยิน ก็ เกิดความหวั่นเกรงว่าจะ
เกิดเรื่องจริง ขึ้นมา ก็จะ แสดงอารมณ์ รักพ่อ และ ไม่อยากให้พ่อเป็นเช่นดัง
ที่ท่านเทพ ฯ ว่า

เรื่องก็แก้ไปครั้งหนึ่ง น่าจะผ่อนคลาย น่าจะหยุด ได้

~~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~

โดย: tiki_ทิกิ

วันที่: 20 มิถุนายน 2551 เวลา:5:36:29 น.

บทที่ ๓๗ (ต่อ ๔ )

คืนวันหนึ่ง ข้าพเจ้าจำไม่ได้ว่าเมื่อไหร่ และ ที่ไหน ข้าพเจ้าฝ้นเป็นเสมือนจริงอีก
แล้ว เห็น นิคกี้ ลูกสาว ลูกชาย ข้าพเจ้า และ ตัวข้าพเจ้าเอง อยู่ด้วยกัน แล้วก็มีหญิงสาว
คนหนึ่ง ในชุดสูท สีฟ้าอ่อน ท่าทางก็เรียบร้อยสักหน่อย กำลังหันไปหันมาอยู่ด้วยกันข้าง ๆ
นิคกี้ กำลัง ขับรถโฟร์วีล คันหนึ่งมาให้ข้าพเจ้าลอง ข้าพเจัากำลังชื่นชมรถนั้นอยู่ดี ๆ เขาก็
กระโดดลง ปล่อยให้รถลอยไปบนแพ และ ตัวข้าพเจ้ากำลังลอยออกไปในทะเล คลื่นลมตี
แพนั้น พร้อมข้าพเจ้ากับพาหนะ นั้น ลอยออกจากฝั่ง ข้าพเจ้ากำลัง "ถูกลอยแพ " หันไปเห็น
เขากำลัง เดินประคองหญิงสาวคนนั้นลิบ ๆ บนฝั่ง

ข้าพเจ้าสะดุ้งตื่นด้วยความรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน ...นิคกี้กำลัง "ลอยแพ" ข้าพเจ้า
งั้นหรือ ?
~~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~

ไม่นานนัก คุณ สามี ก็กลับมาพูดชักจูงใจข้าพเจ้าเรื่องหนึ่ง
" ทิกกี้ ..เพื่อนพ่อคนหนึ่ง กำลังเปิดร้านอาหารที่โซโห ที่ลอนดอนนะ
เขาอยากให้ทิกกี้ ไปช่วยดูแลร้านเขาหน่อย "
อือ เป็นความคิดที่เข้าท่าไม่เลย
" อ้าว แล้ว ไปอยู่อย่างไรล่ะ ?" ข้าพเจ้าย้อนถาม เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
" เขามีที่อยู่ให้เสร็จน่ะ เงินเดือนก็น่าจะได้สักสี่ห้าหมื่นละนะ "
"อืมม์...แล้วแม่จะไปอยู่คนเดียวยังไงล่ะ "
ข้าพเจ้า ชัก รู้สึก ว้าเหว่ ขึ้นมา แถมมันหวิว ๆ อย่างไร หากจะต้องไป
ไกลอย่างนั้น
" พ่อจะไปด้วยหรือเปล่า ? "
" อ้าว พ่อก็ต้องไปทำเรื่อง ออกแบบตกแต่ง ร้านเขาไง ยังไงก็ต้องไป "
" ไปแล้วจะกลับหรือจะอยู่ที่นั่นล่ะ ถ้าออกแบบตกแต่งแล้ว ? " ยังไล่
เรียงต่อ
" อ้าว ตกแต่งเสร็จก็กลับมาไง "
"เอ๊ะ แล้ว แม่จะอยู่คนเดียวยังไง พ่อนี่แปลก จะทิ้งแม่ไว้ที่อังกฤษคนเดียว
หรือ "
"ทำไมล่ะ พ่อก็มีงานทางนี้ แม่ก็ไปทางโน้น ช่วยกันหาเงินมาใช้หนี้กันสิ "
" เออ แล้วเพื่อนพ่อเขารวยนักหรือ ? เขาจะจ้างแม่ไป แล้วทิ้งแม่เคว้งคว้าง
ที่อังกฤษ หรือเปล่า ? "
สายตาของนิคกี้ มันเยียบเย็นอย่างไรพิกล แต่ก็พยายามพูดนิ่มนวลกับข้าพเจ้า
ว่า
" เขาก็รวยมาก ได้มรดกพ่อเขามาหลายร้อยล้าน ก็เลยไปลงทุนที่อังกฤษ
แต่จริง ๆ มีโรงแรมกำลังซื้อที่ฝรั่งเศสด้วย "
พอพูดถึงฝรั่งเศส ข้าพเจ้าก็ทำตาโต เพราะ อยากไปฝรั่งเศสมานานนับแต่เด็ก ๆ
แล้ว มัวแต่ทำงาน มัวแต่แต่งงาน มัวแต่เลี้ยงลูก ไม่ได้เห็นต่างประเทศมาหลายปี นึก ๆ ไป
ก็น่าไป ก็ยังถามต่อไป
" แล้วแม่ทำอาหารไม่เป็นจะคุมร้านได้หรือ ? "
" ได้ซี่ " คราวนี้เขายิ้มกว้าง ท่าทางสดชื่นเหลือเกิน โอ ข้าพเจ้า สำเหนียกอะไร
บางอย่าง แต่คิด ไป คิดมา ไปก็ดีเหมือนกัน
~~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~
เมื่อข้าพเจ้ารู้แล้ว ก็คิดจะไปฝึกงานเรื่องอาหารที่ไหนดี โทรศัพท์ไปถามญาติ
เป็นเจ้าของร้านอาหาร เขาก็ว่า อยากมาดู ก็มาเมื่อไหร่ก็ได้ ข้าพเจ้าก็ไปดูร้านเขาที่หนึ่ง
ต่อมา ก็ปรึกษาครอบครัวคุณอาซึ่งเป็นทหารเรือ ท่านเลยบอก เดี๋ยวจะฝากท่านหัวหน้าฝึก
อบรมทหารงานครัวที่กรมพลาฯ ให้ข้าพเจ้า

ระหว่างนั้น คุณ จอห์น เพื่อนของนิคกี้ ก็ได้โทรศัพทฺ์คุยกับข้าพเจ้าหนหนึ่ง คือเขา
โทรฯ ไปที่ตึก พอดี นิคกี้ จึงให้พูดกับข้าพเจ้า ซึ่งข้าพเจ้าก็พูดกับเขาว่า กำลังคิดไปฝึกดูงาน
การจัดเลี้ยงอาหารอย่างถูกต้องที่กองทัพเรือ ฯ อยู่ ท่าทางเขาฟังข้าพเจ้าพูด เสียงเขายินดี
ปรีดาที่ข้าพเจ้า ดูกระตือรือล้นที่จะไป

~~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~

โดย: tiki_ทิกิ

วันที่: 20 มิถุนายน 2551 เวลา:5:37:00 น.

บทที่ ๓๗ (ต่อ ๕ )

ข้าพเจ้ามีเพื่อนอีกคน ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของ หุ้นส่วนสาว ของเขา ซึ่งมีชื่อว่า
"คุณ แทมมี่ " เป็นนักนั่งทางใน นักปฏิบัติ เห็นอดีต เห็นอนาคต ได้ ข้าพเจ้ามักชอบโทรศัพท์
ไปคุยด้วยไปปรึกษาด้วยบ่อย ๆ ช่วงนั้น นอกจาก คุณ แทมมี่ แล้ว คุณ ปุ๋ยเพื่อนเก่าก็ยังพา
ไป ปรึกษา พระสงฆ์ หลายวัด ซึ่งแต่ละอาจารย์ล้วนแล้วแต่มีวิชา ดูอะไร ตรง เผง ๆ อย่าง
น่าอัศจรรย์ หลายท่านเตือนอะไรตรงกัน เรื่องหญิงสาว

คำเตือนนั้นข้าพเจ้าก็หวาดระแวงอยู่เหมือนกัน แต่ ยังคง สอบถาม คุณแทมมี่เพราะ
ใช้โทรศัพท์ คุยกันง่ายกว่าท่านอื่น

วันหนึ่ง คุณจอห์น ก็นัด ให้ข้าพเจ้าไปพบกับเขา ที่ห้องของนิคกี้ ที่อ๊อฟฟิซ
ข้าพเจ้าคิดว่า ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ไม่เคยได้รู้จักกันด้วยวันนั้น พอข้าพเจ้าโผล่เข้าไป
ก็ยกมือไหว้แสดงความเคารพ แล้วกล่าวสวัสดี อย่างเรียบร้อย เพราะรู้ว่าเขาเป็นเพื่อนรุ่นพี่
คุณสามีหลายปี นิคกี้ก็แนะนำให้รู้จักกัน และบอกว่า คุณจอห์นต้องการพบเพื่อจะได้ทราบว่า
จะไปทำงานกับเขาที่ต่างเมืองจริงหรือไม่ และ จะได้ รู้ความเป็นไปของข้าพเจ้า ข้าพเจ้า
สะดุดหูกับคำทักทายของเขาที่ว่า
"หน้าตาสวยดีนะ หุ่นอ้วนไปนิด ต้องลดหน่อย "
แล้วอยู่ดี ๆ เขาก็ พูดหยอกขึ้นว่า
"เฮ้ย ไอ้นิคกี้ เมียก็สวยดีนี่หว่า ทำไปต้องไปเอาอีหมวยด้วย ? "
นิคกี้หน้าเสียไปนิด แต่ยังทำไม่รู้ไม่ชี้ พูดกลบเกลื่อนเรื่องอื่น ไป ทำให้ข้าพเจ้า
รู้สึกเสียหน้า เสียอารมณ์ จึงพูดเกริ่นว่าจะต้องเอ่ยปากลา เขาทั้งสอง เพราะ วันนั้น คุณปุ๋ย
เพื่อนข้าพเจ้านัดจะพาไปหาพระสงฆ์ทางด้านฝั่งธนบุรี ซึ่ง คุณจอห์น ได้ทักข้าพเจ้าทำนองว่า
" ไปหาพระบ่อย ๆ มีอะไรดีหรือ ? "
ข้าพเจ้าก็ตอบว่า
" ก็ดีค่ะ จะได้หายเครียด"
คุณจอห์นก็พูดว่า
" เจ้าที่บอกว่าเราเป็นเจ้าจอมหรือเปล่า ?"
ข้าพเจ้าเหลือบมองนิคกี้ แวบหนึ่ง เขาเป็นอย่างไร ถึงเอาเรื่องนั้นไปเล่าให้เพื่อนซึ่ง
จะเป็น "เจ้านาย" ในอนาคตของข้าพเจ้าฟัง คนที่เขาไม่รู้เรื่องจะคิดว่า ข้าพเจ้าคลั่งเจ้าเข้าผี
เข้าทรง ไม่ทำงานทำการหรือเปล่า ? ข้าพเจ้าจึงหัวเราะ เบา ๆ ตอบคำถามนั้นว่า
"คนเราก็ต้องมีเรื่องสมมุติฝ้น ๆ ให้มันเว่อร์ ๆ ไว้อย่างนั้นแหละค่ะ เพราะชาตินี้มัน
ทุกข์ ก็ต้องฝันให้ตัวเองเป็นนั่น เป็นนี่ไปบ้างน่ะค่ะ "

ข้าพเจ้าเห็น สายตาคุณจอห์น ที่มองมาแวบวาบนัก ทำให้รู้สึกเหมือนเห็นสายตา
นี้ที่ไหนสักแห่ง แต่ยังนึกไม่ออก แล้วข้าพเจ้าก็ ลาเขาไปพบเพื่อน

~~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~

มีวันหนึ่งข้าพเจ้า พาลูกสาวไปที่ทำงาน คุณสามี เลยได้ ไปพบกับคุณจอห์น

คุณ จอห์นเป็นบุรุษผู้รู้ว่าตัวเองรูปงาม จึงแต่งกายเนี้ยบมากเสมอ ด้วยเสื้อเชิร์ตติด
กระดุมข้อมืออย่างสุภาพ พร้อมเป็น เสื้อข้างในสำหรับใส่สูท และ เน็คไท จัดสรรอย่างชนิดดีเลิศ
มาเป็นชุด ทำให้คิดถึงการแต่งกายของคุณพ่อข้าพเจ้า ซึ่งท่านจะแต่งกายเนี้ยบเรียบอยู่เสมอ
คุณจอห์นจึงมองดูน่าทึ่ง น่านิยม ข้าพเจ้าก็ไม่ได้ประหยัดสายตาชื่นชมนั้นเลย และ ลูกสาวก็ดู
ท่าทางนิยม "คุณลุงจอห์น" ด้วย เพราะมีลักษณะเหมือนพี่ชายคนโตของข้าพเจ้า ซึ่งลูกนั่งรถไป
เรียนด้วยเกือบทุกวัน

บางช่วง นิคกี้ ก็เดินออกไปจากห้องหายไปนาน คุณจอห์น เริ่มคุยกับ ข้าพเจ้าและ
ลูกสาว อย่างสนิทสนม และ ตอบคำถาม เกี่ยวแก่ การศึกษา ซึ่งเขาจบระดับด็อคเตอร์ทาง
เศรษฐศาสตร์ จาก ยู อ๊อฟ ลอนดอน
ข้าพเจ้านั้น ชื่นชอบคนเรียนเก่งอยู่แล้ว ยิ่งเห็นท่าทางสมาร์ท แต่งกายเนี้ยบ พูดจา
ดีอย่างคุณ จอห์น ข้าพเจ้าก็รู้สึก ชื่นชม และไว้ใจว่า เออนี่แหละ ต่อไปเขาจะเป็นเจ้านายเรา
เราต้องพูดจาดี ๆ กับเขา
คุณจอห์น ก็ชอบที่ลูกสาวข้าพเจ้าเรียนดี ต่างก็คุยกันถูกคอดี แล้วก็มีช่วงหนึ่ง
เขา พูด อบรม ลูกสาวของข้าพเจ้าด้วยถ้อยคำประมาณว่า
" แซนดี้นะ ตอนนี้ เรียนหนังสือ อยู่ อย่าเพิ่งรักใคร ง่าย ๆ เชียวนะ ผู้ชายน่ะ อย่า
ไปเชื่อมันมาก ต้องระวังตัว เดี๋ยวใครมันจะมาหลอกเรา อย่าไปหลงลมใครล่ะ "

ระหว่างนั้น ข้าพเจ้าถือว่าไม่ใช่เรื่องที่จะฟัง แล้ว จึงนั่งเปิดหนังสือเฟอร์นิเจอร์
ต่าง ประเทศในห้องนั้น พลิกไปพลิกมา อ่านเรื่อง ดูรูปไปเรื่อย ๆ อีกทั้ง รู้สึก สายตาคุณจอห์น
ที่มองมาทางข้าพเจ้าวูบวาบ แปลก ๆ แต่ด้วยสัมผัสที่หกของข้าพเจ้า รู้สึกว่า เขากำลังมอง
ข้าพเจ้าด้วยความรู้สึกดี ๆ อย่างให้เกียรติมากกว่าครั้งก่อน ถ้อยทีเขาพูดกับลูกสาวเริ่มเป็น
เรื่องใกล้ตัวขึ้นทุกที ข้าพเจ้าได้ยินเขาคุยกัน เกี่ยวกับความรัก ซึ่งลูกสาวกำลังถามว่า ควร
เลือกผู้ชายอย่างไหน มีผู้ชายที่รักผู้หญิง จริง ๆ ด้วยหรือ ทำนองนี้ มีประโยคหนึ่ง เขากล่าวว่า
" คนที่รักเราจริง น่ะ ต้องมีสิ อย่างคุณลุงน่ะ รักใครก็รักจริง ต่อให้เขาแต่งงาน
แต่งการมีลูกห้าคนแล้วก็ยังรัก "
วูบนั้น ข้าพเจ้าเหลือบมองไปเห็นเขากำลัง ปรายตาแวบมาทางข้าพเจ้า แล้ว
อยู่ ๆ เขาก็เดินมาที่ข้าพเจ้า หันหลังให้ลูกสาว เอื้อมมือมา ดึงสร้อยที่คอข้าพเจ้าซึ่ง ห้อยมา
ด้านนอกเสื้อ
ข้าพเจ้าผงะมานิดหนึ่ง เพราะพลังร้อนแรงบางอย่างในตัวเขาที่พลุ่งออกมานั้น

"นี่ทิกกี้ เธอสวมพระอะไรอยู่น่ะ พลังกวนพี่จริง ๆ "
คุณพระคุณเจ้าช่วย พลังใครกันแน่ เพราะทันทีนั้น ข้าพเจ้าร้อนวูบ ตั้งแต่หัวลง
ไปจรดเท้า กับแค่ปลายมือเขาที่เฉียดสัมผัสซอกคอนั้น และ เขาก็ทำท่ากระตุกวูบไปด้วย
ทันทีเหมือนกัน ตาสบตา ข้าพเจ้ารู้สึกวุ่นวายใจกับความรู้สึกอย่างนั้น ซึ่งไม่เคยรู้สึกมา
นานหลายสิบปี ราวกับความรู้สึกของรักวัยรุ่น ที่มีพลังรุนแรง ข้าพเจ้ารีบเบี่ยงตัวออกดึง
สร้อยจากมือเขาออกมาด้วย
" ก็พระ หลวงพ่อเสือ หลวงปู่เพิ่ม.........." ข้าพเจ้ากล่าวนามพระแต่ละองค์ต่อไป
เพื่อลบความรู้สึกที่กำลังทำให้ข้าพเจ้ามึนงงนั้น

~~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~

โดย: tiki_ทิกิ

วันที่: 20 มิถุนายน 2551 เวลา:5:37:42 น.

ทที่ ๓๗ (ต่อ ๖ )

เป็นเวลาเริ่มเย็นลงแล้ว ข้าพเจ้าก็ถาม คุณ จอห์นว่า จะต้องรีบกลับบ้านหรือไม่ ?
เพราะข้าพเจ้าจะพาลูกไปกินอาหาร คุณจอห์นก็เลยว่า เออ วันนี้ ชวนไปกินข้าวเย็นที่ร้าน
อาหารญี่ปุ่นที่โรงแรมโซฟีเทล เซ็นทรัล กันดีกว่า ข้าพเจ้าจึงถามว่า จะโทรฯเรียกลูกชาย
มา เขาจะต้องย้อนมาที่ทำงานพ่อ คุณ จอห์นก็ยิ้มแย้มว่า ดี สิ ให้มารับประทานด้วยกัน
ขณะนั้น นิคกี้ ผู้เดินขึ้นเดินลง พอได้ยินว่าข้าพเจ้าจะไปกินอาหารค่ำกัน เริ่ม
ทำท่าประหลาด อีก ทั้ง เมื่อได้ยินข้าพเจ้าบอกว่า คุณจอห์นนี้ จบด๊อคเตอร์ จาก ยู อ๊อฟ
ลอนดอนเชียวนะ ก็เริ่มทำท่า จะแยกตัว เขามักเป็นเช่นนั้น เวลาเห็นข้าพเจ้าเริ่มสนิทกับใคร
หรืออีกอย่าง เขาจะเปิดทาง หรือ อีกอย่าง เขาโกรธหมั่นไส้อะไรข้าพเจ้า ก็ไม่ทราบได้
แต่ในที่สุด เมื่อลูกชายมา เขาก็ยอมไปกินอาหารด้วยกัน คุณจอห์นให้ข้าพเจ้า
และลูกสาว นั่งรถเขาไปกินข้าวด้วยกัน ในขณะที่ลูกชายนั้นนั่งรถพ่อเขาไป

ระหว่างนั่งรับประทานอาหารกัน คุณจอห์นก็พยายามถามเรื่องส่วนตัว ของข้าพเจ้า
ลูกสาว ลูกชาย จนละเอียดยิบ
ช่วงหนึ่ง แกก็พูดขึ้นมากับเด็กทั้งสองว่า
" แม่เราน่ะ เขาท่าทางรักเราทั้งสองมาก ใช่ไหมเธอ ทิกกิ้ " พูดแล้วก็มองหน้า
ข้าพเจ้า และพูดต่อว่า
" ถ้า คุณลุงต้องเสียค่าเครื่องบินไปกลับปีละหลายหน ให้แม่เราเขากลับมาเยี่ยม
พวกเราละก็ คุณลุงให้เราสองคนไปเรียนที่อังกฤษเลยดีกว่า แซนดี้ก็ยกเกรดเมืองไทยนี่ไป
ต่อได้เลย แช้มป์ก็ไปเรียนนะ คุณลุงจะให้เข้าที่ คิงส์ คอลเลจ ดีไหม ?"
นายแช้มป้ ยิ้มแย้มแจ่มใส ดีใจที่จะได้ไปเรียนเมืองนอก ส่วนแซนดี้ นั้น ใบหน้า
เปล่งปลั่งมีความสุข ข้าพเจ้ามองเห็นสายตาลึกซึ้งของคุณจอห์น ขณะที่มองเราทั้งสาม เป็น
สายตาของ " พ่อพระ" อย่างไร ก็อย่างนั้น ข้าพเจ้ารู้สึกว่า ความทุกข์อะไรที่กำลังแบกอยู่
มันกำลังกลายเป็นแสงเรืองรองแห่งความสุข ความกระจ่างอย่างที่ไม่ได้เคยรู้สึกอย่างนั้น
มากอ่น
"แทนที่จะไปอยู่กันที่ร้าน ที่โซโห คุณลุงจะหาบ้านชานเมือง ให้อยู่กันสบาย ๆ ดี
ไหม ? แต่ที่นั่น คนทั่วไปเขาไม่ขับรถกันนะ ต้องใช้รถไฟใต้ดิน กัน ต้องมีชีวิตอยู่อย่างธรรม
ดา อยู่ได้ไหม "
ข้าพเจ้ากำลังนึกถึงวิธีพูดอย่างฉลาด และเข้าใจคนนี้ จากเจ้านายเก่าของข้าพเจ้า
คนหนึ่ง คือ นายเคเค ซึ่งมีตำแหน่งสุดท้ายเป็น Asia Pacific Regional Director ก่อนที่จะ
กลับมาเสียชีวิตที่เมืองไทยเสียเมื่ออายุ เพิ่งสี่สิบ วิธีการพูดแบบคนมีกึ๋นนี้ ช่างเหมือนกัน
เสียเหลือเกิน น่าแปลกที่นายเก่าข้าพเจ้าก็จบจาก อังกฤษ ด้วยเหมือนกัน

เราคงจะลืมไปแล้ว ว่ามีชายอีกคน หน้ากำลังเครียด นั่งอยู่ข้างโต๊ะอาหาร เขา
กำลังมองเราสี่คนซึ่งกำลังคุยเรื่องอนาคต อันสดใส ราวกับน่าปลื้มเสียเหลือเกินนั้นอย่าง
แสนหมั่นไส้ !!

~~~~~~~~~~~~ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ~~~~~~~~~~~

ข้าพเจ้ากลับไปที่ตึกปทุม ฯ ก็จะอาบน้ำอาบท่า ขึ้นไปชั้นบน ไปเปิดแอร์ เข้าไป
ไหว้พระห้องด้านในสวดมนต์ทำสมาธิ แล้วจะ อ่านหนังสือ ฟังเพลง ในขณะที่นิคกี้กับนาย
แช้มป์ลูกชายนั้นมักอยู่กันที่ชั้นสอง ดูหนังดูละครกันไป
ช่วงสองสามทุ่มนั้น ข้าพเจ้าจึงโทรศัพท์ไปถามคุณแทมมี่ว่า มันเกิดเหตุการณ์
อะไรขึ้นกับชีวิตข้าพเจ้านี่ ?

คุณแทมมี่เรียบเรียงสมาธิ ตอบข้าพเจ้าว่า
" ญาณองค์เทพ ในตัวเขาครึ่งหนึ่ง อยู่ที่ทิกกิ้ครึ่งหนึ่งเมื่อมาพบกัน ญาณเขาโยง
เขาเอง ความรัก ความเอ็นดูที่เขามีให้ต่อทิกกี้นี้ ไม่ใช่เพิ่งเกิดขึ้น เกิดมานานหลายภพแล้ว
และ ชาตินี้ เขาก็เคยพบคุณทิกกี้มาครั้งหนึ่งแล้วด้วย เป็นสถานที่ที่มีคนติดต่อมากมาย หลาย
ปีมาแล้ว คุณทิกกี้ จำไม่ได้หรอกว่า เมื่อไหร่ แต่เขาเห็นคุณ และ เขาจำคุณได้แม่นยำ และ
เขา ต้องการให้คุณไปทำงานกับเขาให้ได้ สักวันหนึ่ง ! "

สิ่งที่คุณแทมมี่บอกนั้นข้าพเจ้าทดสอบกับเรื่องราวในชีวิตจริง ด้วยการค่อย ๆ ถาม
นิคกี้ วันหนึ่งว่า ข้าพเจ้าเคยพบกับคุณจอห์นมาก่อนด้วยหรือ ? นิคกี้ ก็ตอบว่า ใช่สิ เคยพบ
กันที่ ธนาคารแห่งหนึ่ง ตอนเราจะไปทำเรื่องกู้เงินเพิ่มซื้อบ้าน ๕๓ กันนั้นไง หลายปีมาแล้ว
อืมม์ ข้าพเจ้าจึงนึกออกทันที ว่า วันนั้น ก็ได้เห็นสายตาแบบนั้น ที่จ้องข้าพเจ้าเขม็งมาแล้ว
จริงๆ นึกออกได้ตลอดว่า กำลังเดินไปมา และ เห็นสายตาแบบทะลวงใจนั้นมาครั้งหนึ่งแล้ว
และในวันนั้น ข้าพเจ้าไม่ชอบนายนั่นเลย นึกอยู่ว่า อีตาบ้าไม่มีมารยาทมองคนอะไรอย่างนั้น
และไม่ยอมมองหน้านายคนนั้นเลย ! เพิ่งรู้ว่า นายนั่นคือ นายคุณจอห์น นี้เอง

(จบบทที่ ๓๗ )

โดย: tiki_ทิกิ

วันที่: 20 มิถุนายน 2551 เวลา:5:38:11 น.

บทเก่าที่ผ่านไป
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

(ภาคหนึ่ง) บทที่ ๑-๘ //topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2008/03/W6423525/W6423525.html

...................................
บทที่ ๓๔ //www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6685446/W6685446.html

...................................
บทที่ ๓๕

//www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6697208/W6697208.html

บทที่ ๓๖

//www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6705891/W6705891.html

https://www.bloggang.com/mainblog.php?id=tiki&month=15-06-2008&group=7&gblog=31

https://www.bloggang.com/viewblog.php?id=tiki&group=7

โดย: tiki_ทิกิ

วันที่: 20 มิถุนายน 2551 เวลา:5:57:34 น.

วัดใกล้น้ำ แม่น้ำแม่กลองแห่งนั้น มีรถเข้าจอดกันตามร่มไม้
รถของเรา ขับผ่าน ช่วงดินเปียก เข้าไปถึงที่จอดที่พอแห้งอยู่
"คุณ " ขับไปจอดเสร็จ ข้าพเจ้าก็ สวมสูทสีดำลงไป เดินไปอีกนิด
ถึงศาลาเรือนโรงใหญ่ซึ่ง หน้าศาลามีภาษาไทยเขียนว่า "โรงทาน"
และ ภาษามอญ ประกอบกัน
พร้อมยกมือขึ้นรับไหว้จาก "คุณน้องสาว" ผู้คอยต้อนรับหน้างาน
จากนั้นก็ขอตัวไปเข้าห้อง น้ำ และ ออกมา อีกด้านหนึ่ง ของ ศาลา

มองไปยัง หมู่คน แม่บ้านชาวบ้าน ซึ่ง สวมเสื้อสีดำ มีผ้าห่มแถบถักโครเชต์
พันอกและ พาดไหล่ ซ้าย กันเกือบทั้งหมด

สอบถามคนที่ยืนอยู่แถวนั้น ว่าเป็นประเพณีชาวมอญ แล้วเลยถาม
ว่า งานศพวันนี้ ผู้ตายเป็นชาวมอญ หรือว่า ภรรยาเป็นชาวมอญ ข้าพเจ้าคุยกับ
ชาวบ้านชาวมอญชายทั้งกลุ่มที่มีผ้าขาวม้าเคียนเอวกันทั้งหมด พร้อมรู้สึกชื่นชม
ที่ยังรักษาขนบธรรมเนียมประเพณีชาวมอญไว้ได้อย่างดีที่นั่น

ยืนสำรวจความเป็นไป ของ งานแบบชาวบ้าน ๆ อย่างนั้น มองไปเห็น
ลูกสาวเจ้าของงาน สองคนซึ่งเคยไปอยู่ที่บ้านคุณสามี กาลเวลาผ่านไป นับเกือบ
ยี่สิบห้าปีแล้ว น้องสาว นางงามของเขา ยิ่งทรงเสน่ห์ขึ้นกว่าเดิมนัก รูปร่างสูง
ระหง ผิวผ่อง ใบหน้างาม นัยน์ตาโต ผมดำเคลียบ่า เดินไปมาด้วยกิริยาสำรวม
ไม่วุ่นวายเหมือนสมัยยังสาว วูบหนึ่ง ข้าพเจ้ารู้สึกว่า ตัวเองเป็นนางมารในชีวิต
ของเขา และ เธอยิ่งนัก

เขาคงจะมีความสุข ในชีวิต และ เป็นปึกแผ่นกว่าที่เป็นอยู่อย่างทุกวันนี้
แน่นอน หากเขาได้คนงาม "ว่าที่จับจองไว้ตั้งแต่ยังไม่เกิด" คนนั้นเป็นศรีภรรยา

แต่ ทุกอย่างได้ ดำเนินมาผิดฝาผิดตัว จนถึงขั้นที่ข้าพเจ้าก็กำลังยืนอยู่ตรง
หน้างานศพของบิดาของเธอที่นั่นในวันนี้

ไม่มีร่องรอยความฉุนเฉียว โกรธแค้นเคืองใจในอดีต ระหว่างเราทั้งหลาย
ข้าพเจ้ามอง ผู้หญิงคนงาม และ พี่น้องเธอทั้งหญิงและชายเหล่านั้น อย่างให้อภัย
และ เมตตา โดยเฉพาะวันที่ บิดาเธอได้จากไป กำลังจะได้รับการเผา อย่างวันนี้

ในใจนึกขออโหสิกรรมต่อกันและ กัน โดยเฉพาะ กับ มารดาของสามี
ข้าพเจ้าเอง ซึ่งได้ทราบว่า ท่านไปปรากฏตัวให้ญาติพี่น้องที่จังหวัดนั้น ได้เห็นกัน
หลายคน ท่านคงยังห่วงกังวลถึงญาติพี่น้องของท่าน

จนวันนี้ คุณแม่ของ น้องสาวคนงาม นั้น ก็กล่าวถึง คุณแม่สามีข้าพเจ้าว่า
" พี่เค้าเป็นคนจิตใจดีมากนะ เค้าไปดีนะ "

ข้าพเจ้ามองทุกอย่างซึ่งกำลังเกิดขึ้นแต่หน้า มองบุตรชายคนเล็กแต่
ตัวโต ของข้าพเจ้า ผู้กำลัง ยิ้มกับญาติคุณย่าของเขาทั้งหลาย วันเวลาที่ผ่านไป
หากข้าพเจ้า วู่วาม ทำอะไร ไม่ดีไม่งามลงไปมากกว่าที่ได้ทำไปแล้ว เราคงจะ
มองหน้าญาติเหล่านี้ของเขากันไม่ได้เลย

เป็นอีกชั่วขณะหนึ่ง ที่ข้าพเจ้ารู้สึกว่า เวลา ได้ เยียวยา ภาคหนึ่งหรือ
หลายภาคของชีวิต ให้ผสานกันได้ ทำให้ข้าพเจ้า สำนึกในโทสะของตน ในทิฐิ
ในมานะ ของตน ที่มันเคยเกิดขึ้น แล้วทำให้ทุกคนปั่นป่วนกันไม่ยั้ง ไม่เว้น

กลับจากที่นั่น ในตอนบ่ายใกล้เย็น กลับมาถึงเรือนนนทบุรีซึ่งเราอยู่
พักกาย พักใจ หลบมรสุมชีวิตที่กำลังพัดกระหน่ำเรากันอยู่ที่นี่ ข้าพเจ้าเพิ่งรู้สึกว่า
ผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้วายชนม์ไป ผู้เป็นคุณย่าของบุตรชายของข้าพเจ้านั้น ท่านเป็น
ผู้หญิงแกร่ง และ เก่ง และ เป็นคนดี ที่ข้าพเจ้ามองข้ามเธอไปตลอดยี่สิบหกปีที่ผ่านมา...
คงจะมีคำว่า "ขอขมากรรม " เท่านั้น ที่สมควรสำหรับท่าน !! ข้าพเจ้า
คงเป็นสะไภ้ที่ไม่เอาไหนที่สุดที่ท่านจะเคยเห็นมา

อาทิตย์ ๒๒ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๕๑
แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 51 01:18:11

: tiki_ทิกิ - [ 23 มิ.ย. 51 01:08:35 ]
--------------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------------------------------

โดย: tiki_ทิกิ

วันที่: 23 มิถุนายน 2551 เวลา:1:23:28 น.


ALT + 1 = ☺ ALT + 2 = ☻ ALT + 3 = ♥ ALT + 4 = ♦ ALT + 5 = ♣ ALT + 6 = ♠ ALT + 7 = • ALT + 8 = ◘ ALT + 9 = ○ ALT + 10 = ◙ ALT + = ALT + = ALT + = ๛ = ALT + 150 – • = ALT + 0149 • ๏ = ALT + 0239 ๏ ‘ = ALT + 0145 ’ = ALT + 0146 “ = ALT + 0147 ” = ALT + 0148 ” ” … = ALT + 0133 – = ALT + 0150 — = ALT + 0151 ๚ = ALT + 0250 ๚ � = ALT + 0255 �

โดย: tiki_ทิกิ

วันที่: 23 มิถุนายน 2551 เวลา:15:45:26 น.

ข้างบนนี้เป็นวิธีที่ ชาวอาศรมชาวโคลงเขาลงกันไว้ให้
ทราบการทำสัญลักษณ์ค่ะ

ลองต่ออีก

ALT + 11 = ♂
ALT + 12 = ♀
ALT + 13 = ♪
ALT + 14 = ♫
ALT + 15 = ☼
ALT + 16 = ►
ALT + 17 = ◄
ALT + 18 = ↕
ALT + 19 = ‼
ALT + 20 = ¶
ALT + 21 = §
ALT + 22 =▬
ALT + 23 = ↨
ALT + 24 = ↑
ALT + 25 = ↓
ALT + 26 = →
ALT + 27 = ←
ALT + 28 = ∟
ALT + 29 = ↔
ALT + 30 = ▲
ALT + 31 = ▼
ALT + 32 =
ALT + 33 = !
ALT + 34 ="

โดย: tiki_ทิกิ

วันที่: 23 มิถุนายน 2551 เวลา:15:55:27 น.