เริ่มจากหนึ่งหรือร้อยดี ผมไม่เคยเข้าใจ สงสสัย เวลาเราอยากรักใคร เรารักจากร้อยหรือเริ่มจาก ศูนย์กันแน่ ผมเคยเข้าใจ หรืออาจจะเข้าใจ เวลาเรารักใคร ควรรักหมดใจหรือเผื่อใจไว้มั่ง ผมเคยเข้าใจหรืออาจจะเข้าใจ ว่าความรักคือคนสองคน เพราะนอกจากเรา ยังมีเขาและใครอีกหนึ่งคน ผมเคยเข้าใจหรืออาจจะเข้าใจ รักคือการให้ การเข้าใจ หรือการปล่อยเขาไป ทำใจแล้วพยายามเข้าใจ เราอาจจะเข้าใจหรือเคยเข้าใจ รักคือสิ่งดี สวยงาม แต่สำหรับบางคน รัก คืออะไรไม่รู้ อาจจะเป็นการตื่นนอนตอนเช้าตรู่ นอนนิ่งๆสักครู่ เพ่งมองเพดาน ดูพัดลมหมุนช้าๆ ค่อยๆฟังเสียงนกร้อง เหลียวมองออกนอกหน้าต่าง ค่อยๆหลับตาลงอีกครั้ง เหมือนเสียดายความฝัน ของเมื่อคืน   Create Date : 24 กันยายน 2552     3 comment Last Update : 24 กันยายน 2552 1:33:58 น.     Counter : 763 Pageviews.   Share Tweet

take course หยิบเอากล้องออกจากกระเป๋าหลังจากนอนกินฝุ่นมานาน ขอโทษนะเจ้ากล้อง อุตส่าซ์อเอ็งมาก็หลายตังค์กลับมานอนแอ้ง แม้งแบบนี้ ว่าแต่ว่า สิ้นเดือนหน้าเราจะไปไหนกันดี ??? ลาวไหม หรือ ขึ้นเหนือ ปลายฝนต้นหนาวดี สัญญาว่าต่อไป เราจะไม่ทิ้งกันนะ   Create Date : 22 กันยายน 2552     1 comment Last Update : 22 กันยายน 2552 18:37:32 น.     Counter : 514 Pageviews.   Share Tweet

ล่องลอย ลมพัดแรงๆ น้ำเชี่ยวกราก มีคำถามนึงตอนเด็ก เคยถูกถามว่าถ้า ให้เลือกเป็นระหว่างต้นหลิว กับต้นไทร จะเลือกเป็นอะไร ผมเพิ่งถึงบางอ้อ ตอนโต ลมพัดผมไปไกล ล่องลอยออกเกือบสุดอวกาศ รู้ตัวเองเกือบจะสาย ขอโทษที่ทำให้ห่วง ต่อไปจะพยามมาเยี่ยมบ่อยๆนะ มิตรภาพดีดีบนโลก ออนไลน์แห่งนี้   Create Date : 15 กันยายน 2552     0 comment Last Update : 15 กันยายน 2552 1:19:32 น.     Counter : 543 Pageviews.   Share Tweet

A love that will never grow old ฝนกำลังจะหมดและพ้นผ่านไปแล้ว สายลมหนาวเริ่มพัดแผ่วมาให้ได้สัมผัสนิดๆ ความรู้สึกด้านชา ชินชามันจู่โจมผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีผมก็รักใครไม่เป็นอีกต่อไปแล้ว เศร้าใจจริงๆ ชีวิตที่เหลือคงก้าวเดินช้าๆ และตอบแทนบุญคุณพ่อกับแม่ให้มากที่สุด ตอบแทนผืนแผ่นดินถ้ามีโอกาส ผมนกว่าเดือนตุลานี้จะเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่สำหรับผม แต่ทุกสิ่งอย่างก็ไม่ได้ดั่งใจ ผมทำข้อสอบไม่ได้อย่างที่ต้องการเลยไม่ติดหนึ่งในร้อยนั้น ต้องรออีก 4 ปีข้างหน้า นึกๆดูแล้วช่างยาวนานเหลือเกิน โทรไปบอกพ่อ เรื่องสอบไม่ได้ พ่อช่างดีเหลือเกิน ไม่มีคำว่าซ้ำเติม นอกจากให้กำลังใจสู้ต่อไปคราวหน้า พ่อนะพ่อ ทำไมดีกับลูกๆทุกคนจัง ผมกำลังมองตัวเองตอนอายุหกสิบกว่าๆ ใช้ชีวิตเงียบๆในอำเภอเล็กๆแห่งหนึ่งพร้อมร้านกาแฟและฟาร์มวัว เมื่อวานมีโศกนาฏกรรมความรักเกิดขึ้นกับผม น้องคนนึงมาเล่นที่ห้อง ไอ้ความที่กลัวว่าน้องมันจะเซ็งเลยโหลดโปรแกรมแคมฟ้อกมาให้เล่น โดยผมเป็นคนนั่งดู และคอยดูคนน่ารักในนั้น เหอๆ หลายคนที่น้องมันชี้ชวนให้ดูหน้า หลายคนน่ารักแต่ก็แค่ผ่านๆตา ไม่ได้สนใจอะไร จนกระทั่งเจอคนนึง สายตาเศร้าๆและคุ้นหน้าเหลือเกิน เหมือนเคยเจอมาก่อนเลยให้น้องมันถามว่าชื่ออะไรแถวไหน เอาล่ะสิงานเข้า คนคนนั้นคือคนที่เคยเจอและคบกันสักพักหนึ่งและผมเองที่เป็นฝ่ายทิ้งเขาไป เลวไหมล่ะผม เหอๆ จะเอาอะไรกะชีวิตตอนนั้นล่ะ มารู้ตัวอีกทีก็ทุกอย่างมันสายไปแล้ว ผมฝากลิงค์ hi5 ของผมให้น้องมันส่งให้คนนั้นดู ว่ารู้จักและจำคนคนนี้ได้ไหม ? ทันทีที่รูปถูกโหลดออกมา เขาคนนั้นดูสีหน้าประหลาดระคนดีใจจนเห็นได้ชัด "พี่ปุ่นใช่ไหม??? พี่หายไปไหนมา ผมตามหาพี่มาตลอดเลย" เขาคนนั้นระล่ำระลักถามน้องของผมจนแทบจะพิมพ์ไม่ทัน พลันน้ำตาของเขาก็ไหลพรากออกมาและปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย โดยผมยังแอบหลบๆไม่ยอมโผล่หน้าไปในจอให้เขาเห็น บรรยากาศตอนนั้นเริ่มเครียด น้องผมเขาก็ไม่รู้ว่าเรื่องราวมันเป็นมายังไง และผมเองก็ไม่คาดคิดว่าเขาจะอะไรกับผมมากมายขนาดนั้น จนผมขอคุยกับเขาแทนน้องมันเอง ผมขอโทษเขาคนนั้นและไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบทั่วไป แต่คำตอบที่ได้ยิ่งกลับทำให้ผมอึ้งและเศร้าเข้าไปอีก " พี่รู้ไหม ว่าน้องคนนี้ไม่ได้ใสซื่อและอ่อนต่อโลกเหมือนห้าหกปีที่แล้วแล้วหล่ะ ตั้งแต่ที่พี่เงียบหายไปจากชีวิตผม ผมก็ตามหาพี่มาตลอดเพราะคิดว่า คนคนนี้แหละที่เราจะฝากชีวิตและความรักครั้งสุดท้ายเอาไว้จริงๆ แต่สุดท้ายก็เหลือแค่ความว่างเปล่า ต่อมาก็มีคนเข้ามาในชีวิตที่เรียกได้ว่าคนรักจริงๆอีกคนสองคน แต่มันก็จบลงแบบเดิมๆ การเงียบหายและลาจาก จนผมปลงกับชีวิตและความรักแบบนี้ มันคงไม่มีอยู่จริงๆในโลกัจจุบัน คืนวันที่ผ่านมันช่างโหดร้ายเหลือเกิน ชีวิตยิ่งดำดิ่งลงเมื่อไปเจอกลุ่มเพื่อนที่ใช้ยา พี่รู้ไหมผมใช้ยานั่นเพื่อจะให้ลืมความเจ็บปวดจากอดีตต่างๆ พี่ปุ่นรู้ไหม หนึ่งในความเจ็บปวดที่ผมเจออยู่ทุกวันคืนนั้น คือพี่ด้วยคนนึง " เขาคนนันปล่อยโฮหน้าจอคอม และเฝ้ามองผมเหมือนกลัวมันจะเลือนหายไปจากจอ มันกี่ปีมาแล้วนะ ผมยังจำได้ถึงวันที่เราเจอกันครั้งแรก น้องเขาใสๆและขี้อ้อนทุกสิ่งอย่างดูบริสุทธิ์สวยงาม แต่ผมเองที่ทำลายทุกสิ่งอย่างให้มันย่อยยับพังพินาศลงเพียงเพราะแค่ความสนุก สำราญเหมือนคนอื่นทั่วไป น้องคนนั้นบอกว่าหมดศรัทธากับรักแบบนี้แล้ว มันไม่เคยมีอยู่จริง เพียงเพราะเขาโชคร้ายที่เจอแต่เรื่องและผู้คนที่ไม่ดี หนึ่งในนั้นคือผมด้วย ก่อนจะจบสนทนาคืนนั้นผมเอ่ยขอเบอร์โทรเขา ผมแค่อยากจะชดใช้สิ่งเลวๆต่างๆที่ผมทำลงไป มันอาจจะไม่เหมือนเดิม แต่ผมจะลองทำมันดู "พี่ปุ่น" "หือ" "คิดถึงพี่มากนะ ดีใจมากๆด้วยที่เจอพี่อีก" ผมรีบวางหูทันทีที่ได้ยินประโยคต่างๆเหล่านั้น ก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงสะอื้นไห้ที่กลั้นเอาไว้ไม่อยู่ของผม "พี่ขอโทษนะครับ ให้โอกาสพี่สักครั้งนะครับ" ผมพร่ำบอกตัวเองเงียบๆท่ามกลางลมหนาวที่พัดโชยมาแผ่วเบาของค่ำคืนปลายฤดูฝน   Create Date : 17 ตุลาคม 2551     5 comment Last Update : 17 ตุลาคม 2551 3:37:26 น.     Counter : 523 Pageviews.   Share Tweet

หอมไอดิน กลิ่นฝนพรำ ฝนเพิ่งหยุดได้ไม่นาน ได้กลับมาอยู่บ้านหลายวันกว่าทุก ครั้ง มือถือที่เคยรับสายและโทรออก ณ ตอนนี้แทบจะไม่ ได้แตะและหยิบมันออกมาดูเลย ภาพเบื้องหน้าผมตอนนี้ เป็นทุ่งข้าวเขียวขจีที่เพิ่งได้น้ำ ฝนจนอิ่มเอม ข้าวกำลังออกรวงพร้อมเสียงปลาฮุบเหยื่อ ดังจ๋อมแจ๋ม ลมพัดแรงจนต้นข้าวโอนไหว ผมนั่งลงช้าๆข้าวโอนอ่อน เป็นแนวไล่ระดับกันไป พร้อมกลิ่นหอมอ่อนๆ ผมไม่รู้ว่า มันหอมมาจากส่วนไหน แต่มันช่างหอมและชื่นใจเหลือ เกิน ฝนยังพรำด้วยเม็ดเล็ก เม็ดน้อย ดูผิวเผินคล้ายมันมีชีวิต และกำลังสนุกกับการเต้นรำท่ามกลางสายฝน ผมจำได้ว่าข้าวบางกอ ผมปักมันกับมือ ถ้าจะกล่าวว่ามัน คือสิ่งที่ผมสร้างมันมาก็คงไม่ผิด ป่าทึบเหนือทุ่งข้าวเป็นป่าสงวนแห่งชาติ ป่าผืนเดียวที่ หลงเหลือไว้ให้ได้อนุรักษ์ผมเดินดุ่มเข้าไปคนเดียว บอก กับพ่อสั้นๆว่าถ้าหายไปนาน คือหลงป่า ช่วยไปตามด้วย แปลกดีนะ การได้เดินคนเดียวในป่าทึบ กลับทำให้ผม สงบและมีสมาธิไตร่ตรองเรื่องราวต่างๆ ฝนตกลงมาอีกครั้งแรงและนาน เสื้อและหมวกเริ่มรับน้ำ ไม่ไหว สายธารเล็กๆกลายเป็นน้ำตกขนาดย่อยน้ำที่ซึม ออกมาจากผิวดินหลายที่รวมกันกลายเป็นสายน้ำเล็กๆ ก่อนลัดเลาะแนวเขาไปยังแม่น้ำใหญ่ ดอกกระเจียวป่าและเฟิร์นสีเขียวเกาะก้อนหินแน่น บาง ครั้งนึกกลัว ท่ามกลางป่าเขาคนเดียวลำพัง แต่มันจะมี อะไรน่ากลัวกว่านี้อีกนะชีวิตคนเรา ก่อนหน้านั้นหนึ่งวัน ที่ฟิตเนส หลังจากกินกาแฟจาก สตาร์บัคและคุยกับเพื่อน นิดหน่อย ผมเจอใครบางคนคน ที่เคยรัก จำได้ว่าสองวันก่อนคือวันเกิดเขา ถึงเราจะเลิก กันหลายปีแล้วก็ตามที ผมยังจำได้ ไม่มีอะไรดีไปกว่า ความรู้สึกดีดีที่อยากให้ ผมยื่นช้อตโน้ตสั้นๆให้เขา อวยพรวันเกิด และเดินออก มา เขาทำหน้างงแต่ไม่พูดอะไร อีกวันต่อมาเขามากับคนรักใหม่ของเขา คนสองคน แอบมองและซุบซิบผมเป็นระยะ แฟนใหม่เขาดูท่าทาง ไม่พอใจผมอย่างมาก อะไรกันนี่ ความบริสุทธ์ใจของผมกำลังถูกคนสองคน เข้าใจผิดคิดว่าผมจะขอคืนดีหรือไงนะ สังคมคนเมืองช่างเต็มไปด้วยการติฉินนินทาและแย่งชิง ซะเหลือเกิน ครั้งนึงในกลุ่มเพื่อนของแฟน ด้วยความ ตั้งใจจริงเลยพยายามสร้างความสัมพันธ์กับกลุ่มเพื่อน ของแฟน ปรากฏว่าอีกหลายวันต่อมา เพื่อนของแฟนคน นั้นเอาผมไปเมาท์ว่าผมพยายามจะจีบเขา เวรกรรม เพราะฉนั้นอย่าแปลกใจเลยครับ ถ้าผมจะดูหยิ่งและถือ ตัวบ้างหลังจากนั้น คนที่เคยเจออะไรแย่ๆ บางครั้งมักจะพร่ำบ่นและน้อยใจ ในชะตานะ ว่าทำไมถึงเกิดเรื่องเหี้ยๆแบนี้กับตัวเองนัก ผมเองก็เคยมีความคิดนั้น บ่อยด้วย บางครั้งมันบั่นทอน กำลังใจที่จะต้อสู้ชีวิตลงไปมากที่เดียว แต่บางครั้งก็ดีนะ เอาสิ ทำเลย ทำอีก กูจะได้เกลียดมึงง่ายขึ้นอีก เหอๆ ผมนั่งดูสายน้ำริมธารเล็กๆนานแค่ไหนไม่รู้ จนกระทั่ง น้องชายและพ่อมาตาม นึกว่าหลงป่าไปแล้ว ฝนยังคงตก แรง สายน้ำเกือบพัดผมไปขณะข้ามคลองน้ำไหล เดือนหน้าอาจจะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ ได้ทำสิ่ง ที่รักและเป็นประโยชน์กับคนอื่น ไม่รู้เลยว่าถ้าได้ไปอยู่ ถิ่นที่มันกันดารสุดๆจะปรับตัวเองได้ไหม เพราะตลอดที่ ผ่านมาชีวิตติดกับแสงสีและชีวิตคนเมืองนานซะเหลือ เกิน ฝูงวัวกำลังแทะเล็มหญ้าอย่างอ้อยอิ่งไม่รู้หนาวท่าม กลางไร่เวิ้งว้าง ยามเย็น ควันไฟกำลังลอยอ้อยอิ่งเพื่อไล่ ยุงและแมลงให้พวกมัน เสียงเพลงลูกทุ่งแว่วดังมาจากวิทยุทรานซิสเตอร์แว่วมา แต่ไกล แม่กำลังขมักเขม้นทำกับข้าวในครัว ขณะผมกำลังลอยคอเล่นน้ำอย่างสบายใจริมคลองที่น้ำ กำลังไหลหลาก คล้ายชีวิตได้ย้อนกลับไปในวัยเด็กที่ครั้ง หนึ่ง ชีวิตยังไม่รู้จักความทุข์ใจ ดั่งเช่นวันนี้   Create Date : 23 กันยายน 2551     4 comment Last Update : 23 กันยายน 2551 2:42:26 น.     Counter : 486 Pageviews.   Share Tweet