|
|
hi !dear stranger....
ไม่น่าเชื่ออากาศหนาวจะแวะเวียนมาให้ได้สำผัสอีกครั้ง ในเดือนแห่งความรักแบบนี้ หึหึ ความรัก นานแค่ไหนแล้วนะ
ที่เขาสะกดคำว่า"รัก" ได้เต็มปากเต็มคำจริงๆ
ฟ้าเริ่มเหงา เขามักจะมีข้ออ้างแบนี้เสมอ เพื่อปลอบใจตัวเอง จริงๆแล้วเขาต่างหากที่เหงาเอง ไม่ใช่ฟ้าใช่เวลาอย่าง
ที่กล่าวอ้างทุกครั้ง
ไปไหนดีนะ? เขาครุ่นถามตัวเอง ที่ที่รู้สึกว่าเขาไม่ได้โดดเดี่ยวและถูกทิ้งให้ว่างเปล่าลำพัง ทีที่เขามาสารถมองเห็น
คนเผ่าพันธ์เดียวกับเขาได้
น้ำตากำลังรินขอบตาเรื่อๆ ผู้คนมากมายขวักไขว่ สับสนวุ่นวาย แต่ทำไมเหมือนตัวเองเดินลำพังบนดาวอังคาร ที่ที่มีแต่
ฝุ่นผงและอากาศที่เลวร้าย
ซอยเล็กๆที่เขาเคยมา ไม่ใช่สิ เพื่อนคนนึงเคยพาเขามา บัดนี้ทุกสิ่งอย่างก็ยังไม่เปลี่ยนดีนัก ทันทีที่ทะลุจากถนนใหญ่
ความวุ่นวาย เร่งรีบก็เหมือนถูกทิ้งไว้ข้างหลังสองข้างทาง กลิ่นของดอกโมกข์หอมอ่อนๆ เคยมีคนบอกว่าจริงๆแล้วดอก
โมกข์เป็นดอกไม้แห่งความสูญเสียและอาลัย จริงเท็จยังไงไม่รู้ แต่ในยามนี้กลิ่นอ่อนๆของมันกลับทำให้ผมรู้สึกดีและมี
ความสุขขึ้นมานิดนึง
คาลิล ยิบราน บอกเอาไว้ว่า "ขณะเมื่อเธอเศร้าโศก จงมองลงไปอีกและก็จะพบว่าแท้จริงนั้นเธอกำลังสะอื้นให้ถึงสิ่งที่
เคยก่อความยินดีมาแล้ว "
ซุ้มประตูทางเข้ามีเด็กหนุ่มกระเหรี่ยนยิ้มรับแบบอายๆ พยายามพูดทักทายกับเขา แต่เขาก็ต้องถามอีกหลายครั้งจนได้
คำถามที่ถูกต้องว่า " เที่ยวให้สนุกนะครับ " หึหึ
ชั้นสองเป็นห้องแต่งตัวและลอคเกอร์เก็บเสื้อผ้า ใช่แล้วที่นี่ไม่มีใครใส่อะไรหรอกนอกจาก ผ้าเช็ดตัวแค่ผืนเดียว บางครั้ง
ก็อดคิดไม่ได้ว่านี่เขาจ่ายตังค์เป็นร้อยเพื่อมานุ่งผ้าเช็ดตัวและอวดเรือนกายที่กำยำแบบนี้หรอกรึ
เพศรสก็เหมือนขนมหวาน เคยได้ลิ้มชิมรสก็อดที่จะลิ้มลองอีกครั้งไม่ได้ ไม่กินไม่ตาย ก็ใช่ นอกจากน้ำ กะอากาศ ถ้าจะ
ขาดอะไรไปก็ไม่ทำให้ถึงตายเช่นกัน ของทุกอย่างมีมาทดแทน ขอแค่อย่าตะกละตะกลามกินก็เท่านั้นเอง จริงไหม?
เขาใช้เวลานั่งอยู่ในสวนของอีเดน หรือสวนบาบีลอนนั้นานเท่าไหร่ไม่รู้ ผู้คนหลากหลายเยอะคนกลัวจะถูกกลืนเข้าไปกับ
คนเหล่านั้น สายตาที่พยายามจ้องมาหลายคู่นั้น ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกวาบหวามหรือกระตุ้นความกำหนัดได้แม้แต่คนเดียว
จริงๆแล้วคงไม่ใช่แค่สายตาหรอก เขารู้ เขาแค่รอคนที่ใช่บางคนเท่านั้นเอง คนที่พอใจจะอยู่ในห้องแคบๆสี่เหลี่ยมลำพัง
ภายในเวลาครึ่งชั่วโมง สี่สิบห้านาที หรือ หนึ่งชั่วโมง แล้วแต่ความอึดทนของใครบางคน
คนที่เขารอ ปรากฏตัวในเวลาไม่นาน เขาเดินผ่านไปและสะกดตัวเองให้ยืนอยู่แถวนั้น แค่นี้เขาก็รู้แล้วหล่ะว่า ชายหนุ่มคนนั้น
คนที่มีเรือนร่างกำยำ หน้าตาคมสันและแววตาเดียวกันกับเขากำลังหลงกล กับกับดักที่เขาล่อเอาไว้ ชายหนุ่มคนนั้นยิ้มทักและ
ขออนุญาตินั่งลงข้างๆ กลิ่นหอมอ่อนๆจากน้ำหอมตอนเช้ารวมกับกลิ่นเหงื่อ หน่อยๆมันกลับกระตุ้นความกำหนัดให้เพิ่มขึ้น
ทวีคูณ ร่างเปลือยเปล่าส่วนบนพยายามเอนมาชิด นานแค่ไหนแล้วนะ ที่เขาไม่ได้ลิ้มชิมรสแบบนี้
ภายในห้องสีเหลี่ยมเล็กๆนั้น กำลังระอุและเดือดไปด้วยไฟราคะที่ประทุอย่างรุนแรง รสจูบแรกที่ชายคนนั้นพยายามสอดเข้ามา
แรกเขาปฏิเสธเพราะไม่รู้ว่า มันจะหอมหวานหรือน่าสะอิดสะเอียน แต่กลิ่นที่สะอาดและลีลาที่พริ้วนั่นทำให้เขาใจอ่อนยอมรับรส
ชาดการจูบที่แสนเร้าร้อนนั่น
ร่างกายของเขาไม่ต่างจากชายคนนั้นมากนัก กล้ามเนื้อและร่างกายแทบจะเป็นร่างเดียวกัน ก่อนจะค่อยๆคลายจากกันหลังจากเพลิง
กามานั้นได้สงบลง
เต ชื่อของชายหนุ่มคนนั้น ยื่นนามบัตรให้ขณะเปลี่ยนเสื้อผ้าจะกลับบ้าน ทำไมมันคุ้นนักนะกับดวงหน้าและท่าทางแบบนี้ เขารับมันใส่
กระเป๋าและเก็บมันเอาไว้ เขาให้เพื่อมารยาทหรือยังไงนะ ใครๆต่างก็รู้ว่าการมาที่นี่ ไม่มีอะไรนอกจากปลดปล่อยเท่านั้นเอง
ดึกแล้วเขายังนอนไม่หลับ เรื่องราวเมื่อตอนหัวค่ำยังกลับมาวนเวียนให้หวนคิดถึง เขาลุกขึ้นเปิดไฟหัวเตียง หยิบหนังสือรุ่นเก่าเก็บตอน
ม.ต้นออกมาดู เรื่องราวครั้งแรกเกิดขึ้นในวัยนั้น ขณะเข้าค่ายลูกเสือช่วงปิดเทอม กับเพื่อนชายต่างห้องที่แอบมุดเต้นท์เข้ามาและขอนอน
ด้วยจนเลยเถิด
"เราอยากเป็นเพื่อนกะนาย" เขาบอกหลังจากกลับมาจากเข้าค่าย เด้กชาย ม.3 ทับ 2 วัยนั้นวัยที่ไม่รู้อะไรเรียกว่าอะไร
เด้กชาย เตชิน ผมไล่ดูเขาไปเรื่อยๆ ใบหน้าวัยอ่อนเยาว์ของเขามันเหมือนเพิ่งผ่านไปไม่นานนี่เอง
ผมหยิบนามบัตรนั้นมาดูอีกครั้ง พร้อมนามสกุล เตชิน ของผมเหมือนทั้งชื่อ นามสกุลและหน้าตาท่าทาง
ช่างบังเอิญเหลือเกิน เขาคิดขณะลุกขึ้นไปสูบบุหรี่นอกระเบียงนั่น พร้อมหยิบนามบัตรนั้นเผาไฟช้าๆ
ขอโทดนะ เต ที่ที่เราไปวันนี้ไม่ใช่ที่ที่เราจะรู้สึกดีต่อกันขนาดนั้น เขาถอนหายใจใหญ่พร้อมกับ น้ำตาที่ชื้นแฉะรอบๆดวงตา
" จงรักกันและกัน แต่อย่าสร้างพันธะแห่งความรัก
และขอให้ความรักนั้น เป็นเสมือห้วงสมุทรอันเคลื่อนไหวอยู่ระหว่างฝั่งแห่งวิญญาณของเธอทั้งสอง
จงเติมถ้วยของกันและกัน แต่อย่าดื่มจากถ้วยเดียวกัน
จงให้ขนมปังแก่กันแต่อย่ากัดกินจากก้อนเดียวกัน
จงร้องและเริงรำด้วยกัน และจงมีความบันเทิงแต่ขอให้แต่ละคนได้มีโอกาสอยู่โดดเดี่ยว
ดังเช่นสายพิณนั้น ต่างอยู่โดดเดี่ยว แต่ว่าสั่นสะเทือนด้วยทำนองดนตรีเดียวกัน
จงมอบดวงใจ แต่มิใช่ต่ออีกฝ่ายหนึ่ง
เพราะหัตถ์แห่งชีวิตอมตะเท่านั้น ที่จะรับดวงใจของเธอไว้ได้
และจงยืนอยู่ด้วยกัน แต่ว่าอย่าใกล้กันนัก
เพราะว่าเสาของวิหารนั้น ก็ยืนอยู่ห่างกัน
และต้นโพธิ์ ต้นไทร ก็ไม่อาจเติบโตใต้ร่มเงาของกันและกัน
the prophhet .... kahlil gibran
| Create Date : 19 กุมภาพันธ์ 2551 |
| Last Update : 19 กุมภาพันธ์ 2551 23:35:28 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 473 Pageviews. |
|
 |
|
|
โดย: ช่อชบา (HHG  ) วันที่: 19 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:23:43:19 น. |
|
|
|
|
| Bear leader |
 |
|
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ยินดีที่รู้จัก