--- ม ห ร ส พ ยั ง ไ ม่ ล า โ ร ง ---

เรื่องราวที่เธอนำเสนอยังสอดรับกับโลกปัจจุบัน ผันแปรในแต่ละเวลานาทีที่โลกหมุนไป มีเรื่องราวผ่านมาและผ่านไปอย่างรวดเร็วและไม่อาจหวนกลับ หลายเรื่องฉันต้องกลับไปอ่านซ้ำเพราะความคลุมเครือและบางครั้งฉันก็ไม่เข้าใจ จบแบบไม่จบ เรื่องราวส่วนใหญ่เชื่อมโยง ผูกประเด็นในเชิงจิตวิทยา เป็นเรื่องใกล้ตัวซ้อนลึกซ่อนเร้นอยู่ในจิตใจ ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันคือส่วนหนึ่งของชีวิต

บางเรื่องก็ทะลุมิติของเวลา บางเรื่องก็ย้อนเวลาไปในอดีตเพื่อเล่าเรื่องวันนี้ของโลก อย่างเช่น

...นับแต่มีสติกลับมา รับรู้ได้ถึงความรู้สึกแปลกแยก แตกต่าง รับรู้ได้ถึงความห่างไกลของผู้คน มองเห็นความเหงาและอ้างว้างเจือปนอยู่ในภาพแทนตัวเฟซบุ๊ก ในขณะเดียวกันความรวดเร็ว คล่องแคล่ว เฉลียวฉลาดของคนรอบข้างก็ทำให้ผมรู้สึกเหนื่อย ผมไม่ใช่คนของเวลานี้ ผมไม่ใช่คนของที่นี่ ...
...

อีก ๒๕ ปีข้างหน้า ลูก ๆ จะเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่อย่างที่เธอจะภูมิใจ สิ่งต่าง ๆ จะเปลี่ยนแปลงไปมากมายจนเราจินตนาการไม่ถึง ทุกอย่างง่ายดายและสะดวกสบาย ผู้คนจะเห็นใจกันน้อยลง โดดเดี่ยวมากขึ้น เหงามากขึ้น แต่พวกเขาก็อยู่กันได้...
บางส่วนจาก '๒๕ ปีต่อมา'

จาก ม ห ร ส พ ยั ง ไ ม่ ล า โ ร ง
รวม ๑๐ เรื่องสั้นของนทธี ศศิวิมล



เป็นเรื่องราวสะท้อนภาพในอดีตกับปัจจุบันของคน ๆ หนึ่งว่าแตกต่างกัน สังคมใหม่ที่เราเองก็เป็นส่วนหนึ่งในนั้น

ความทรงจำของมนุษย์มีผลต่อการพัฒนาตัวเราในทุก ๆ ด้าน หากศึกษากันให้ดี ปมในวัยเด็กมีส่วนสำคัญต่อการดำเนินชีวิต ความรุนแรง ฝังใจกับบางอย่างยังอยู่ ทัศนคติที่ดีต่อชีวิตมีผลอย่างมากในการดำเนินชีวิต ฉันเชื่อว่า การดึงความเจ็บปวดส่วนลึกออกมาจะคลี่คลายปัญหาได้บ้างไม่มากก็น้อย แต่การนำเสนอของผู้เขียนในเรื่อง 'คลินิกความทรงจำ' บอกเล่าได้อย่างแนบเนียน จินตนาการเหนือชั้น สร้างโลกให้เราย้อนไปตามเก็บวัยเยาว์ที่อยากจะพบ ลบความเศร้าบางอย่าง ชดเชยความรู้สึกที่ไม่เคยได้กระทำ ตอกย้ำสิ่งที่เราทำอยู่ในวันนี้กลาย ๆ ให้ดูแลความรู้สึกคนใกล้ให้ดี ให้เห็นคุณค่าความงามของชีวิต หรือแม้แต่หมอ 'เรา' ล้วนเป็นคนป่วย เราต่างเยียวยาซึ่งกันและกัน

ใน 'ดาราจำเป็น' มีการวิเคราะห์ความคิด พฤติกรรมของผู้คนราวกับเรียลทีวีบางรายการ บางคนก็ทึกทักว่าถูกจับจ้องตลอดเวลา เราจะสวมหน้ากากออกบ้านตลอดเวลากันอย่างไรนะ เกิดคำถามมากมาย 'ศพในตู้' ก็เป็นเรื่องความทรงจำมากมายของผู้ชายคนหนึ่งก่อนเป็นศพ(หรือเปล่า) เขาจ่อมจมกับเรื่องของตัวเองไม่สามารถไปไหนได้

หลากหลายอารมณ์ที่ผู้เขียนบอกเล่าความรู้สึก บางอย่างเราก็มีร่วมกัน บางอย่างก็ไม่ แต่ก็อ่านไปได้เรื่อย ๆ อ่านจบก็วกมาที่ตัวเอง มองตัวเอง มองเห็นคุณค่าของการมีชีวิตและการใช้ชีวิตในแต่ละขณะแต่ละวันให้ดี เพราะทุกวันจากนี้จะกลายเป็นอดีตของเราเพื่อจะได้ไม่มีคำถามว่า หากย้อนเวลาและสามารถแก้ไขอดีตได้ เราอยากจะกลับไปตอนไหน

ขอบคุณค่ะ
ภูพเยีย

Create Date : 24 เมษายน 2560 Last Update : 24 เมษายน 2560 8:04:06 น. Counter : 946 Pageviews.		1 comments
Share Tweet