--- ข อ บ คุ ณ วั น แ ห่ ง ค ว า ม รั ก ---

เมื่อวานเป็นวันแห่งความรัก ฉันตามอ่านความรักของเพื่อน ๆ น่ารักดี อ่านแล้วมีความสุข เฟซบุ๊กเป็นแบบนี้เอง ฉันถึงไม่ไปไหน ฉันมีเพื่อนน่ารักหลายแบบ

บางคนเล่าถึงสมัยเป็นนักเรียนที่นิยมแปะสติ๊กเกอร์รูปหัวใจบนเสื้อ กระเป๋านักเรียน ส่งดอกกุหลาบ จดหมายน้อยบอกความนัย ฉันเคยเขียนเรื่องราวเหล่านี้มาแล้วและนานมากแล้วด้วย บรรยากาศเหล่านั้นยังหวานชื่นในความทรงจำ แต่นำมาเขียนในวันปัจจุบันไม่ได้ เพียงแต่ดีใจที่เคยเขียนบันทึกอารมณ์เหล่านั้นไว้ในวันที่อยากเขียน

ใช่...ฉันเขียนเมื่อฉันรู้สึกเท่านั้น ฉันไม่สามารถเขียนตามคำสั่ง ตามโจทย์ที่ให้ไว้ เหมือนกับวาดรูป ฉันวาดเท่าที่ฉันอยากวาด วาดภาพประกอบไม่ได้นอกจากใครอยากเอาภาพที่ฉันวาดไปประกอบหนังสือเขาเท่านั้น ข้อจำกัดที่ว่านี่คือ ฉันไม่เก่ง ฉันเก่งไม่จริง ฉันทำได้เท่าที่ฉันทำได้และอยากทำ

อดทึ่งนักเขียนอาชีพทั้งหลาย เขาเป็นมืออาชีพเสียจริงที่สามารถเขียนงานออกมาเรื่อย ๆ รอบตัวมีแต่เรื่องราว ออกไปหาเรื่องตามที่ต่าง ๆ หรือจากประสบการณ์ตัวเองซึ่งเหมือนจะไม่มีวันเหือดแห้ง เขาทำได้อย่างไรกันนะ


เรื่องราวของเพื่อนที่ฉันอ่านและประทับใจมากที่สุดคือ วาเลนไทน์หมายเลข 8 ของคุณวิกรานต์ ตัวหนังสือของเขาหวาน ไม่เลี่ยน (หวานจนฉันอิจฉาล่ะ 555 ไม่ได้อิจฉาความรู้สึกแบบนี้ของใครมานาน) อิ่มเอมด้วยความรักและความรู้สึกวางใจ อุ่นใจที่เขามีรอยยิ้มหนึ่งซึ่งเป็นของเขาคนเดียว เขาเท่านั้นที่ได้ครอบครอง

ความรักในวันแรกกับปัจจุบัน ไม่ว่าของใครย่อมเปลี่ยนแปลง อาจจะไม่หวานเท่าวันแรกแต่มั่นใจและมั่นคงกว่าวันแรก วันเวลายึดโยงสายใย ผูกพันด้วยความเข้าใจตามวันเวลา รู้รัก รู้คอย รู้ถอยนิ่ง ความรักเป็นเหมือนบ้านที่เปิดรับยามหัวใจเหนื่อยล้า เราไม่ได้ต้องการใครหลาย ๆ คนแต่เราต้องการใครบางคนที่เข้าใจและรู้จักเราอย่างที่เราเป็น


วันแห่งความรัก ฉันบอกรักพ่อกับแม่ แม่บอกรักฉัน แต่พ่อไม่รู้ว่าคือวันอะไร เราคุยกันผ่านเฟซไทม์เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา คุยกันครบทุกคนในหมู่พี่น้อง คือครอบครัวของน้องชายและน้องสาว เรามีกันสามพี่น้องเท่านั้น ฉันบอกรักลูกสาว เขาก็บอกรักฉันไปตามวาระ แต่ฉันลืมบอกรักสามี เป็นไปได้ไง ฉันไม่ได้ลืมนะ แต่ไม่ได้พูดอะไรกันพิเศษเพราะบังเอิญ เจ้าคนโตของเราเข้าโรงพยาบาลด้วยอาการไข้สูงและปวดท้องมาก เรารอฟังอาการด้วยความห่วงใยเพราะโรงพยาบาลเอกชนที่เธอไปเป็นที่แรกนั้น แพทย์ขอดูอาการอย่างต่อเนื่อง ขอทำซีทีสแกน แม้เราสันนิษฐานกันว่า น่าจะเป็นโรคกระเพาะมากกว่าไส้ติ่งอย่างที่แพทย์บอกตอนแรก

ฉันบอกน้องสาวให้พาเธอย้ายโรงพยาบาลไปเลิดสินก่อนที่จะหมดเนื้อหมดตัว จะป่วย จะรักษาก็ขอให้อยู่ในความสามารถที่พอจ่าย นอนสองวัน จ่ายสาหัสมาก อาการที่บอกก็จะเป็นไส้ติ่งแตกอย่างเดียว

เราเองก็อยากให้แน่ใจ ไม่ได้นิ่งนอนใจและไม่คิดเดาไปเอง โรงพยาบาลเลิดสิน เราวางใจทั้งนายแพทย์และที่สำคัญคือค่าใช้จ่าย

ระหว่างที่รอฟังการวินิจฉัยจากแพทย์ เราก็ต้องวางใจ ถึงเวลาผ่าก็ต้องผ่า ลางานให้เรียบร้อย การเจ็บไข้ได้ป่วยเกิดขึ้นได้ทุกเวลา ไม่เลือกวัน


เรารอน้องสาวส่งข่าว จนทราบภายหลังว่า เธอเป็นโรคกระเพาะและแพทย์อนุญาตให้กลับบ้านได้เพราะไม่มีอะไรน่าวิตกกังวล พร้อมยาห่อโต ๆ ซึ่งเราดูแล้วคือยารักษาโรคกระเพาะทั้งสิ้น

จากนี้ก็ได้แต่เตือนให้ระมัดระวังเรื่องอาหารการกินให้มากขึ้น ไม่รู้จะเตือนอย่างไรเพราะเคยเตือนมาบ้างแล้ว บทเรียนบางอย่างก็ต้องรู้ด้วยตัวเองถึงจะจำ ถึงกระนั้น เรื่องแบบนี้ใช่ว่าจะไม่เกิดซ้ำ...


ส่วนเราก็มีกิจกรรมการวิ่งด้วยกันหลังเลิกงานเป็นปกติ เรามักจะบอกใครว่าเราซ้อมวิ่ง แต่มักจะถูกเหน็บแนมเรื่องวิ่ง จากที่พูดใส่เราตรง ๆ ก็เริ่มไม่พูดและเมินเฉย ทำไม่สนใจ ข้ามเรื่องราวที่เราพูดถึงกิจกรรมของเราและเพื่อนนักวิ่ง

แต่อาการแบบนี้ ไม่ได้ทำให้เราเลิกวิ่งหรือเลิกเขียนถึงแต่อย่างใด เราเพียงแต่เข้าใจและทำความรู้จักกับคน ๆ นั้นมากขึ้นเท่านั้น ย้อนวันเวลากลับไปที่เขามักจะยกคนนั้นคนนี้มาข่มเราอยู่เสมอ เราเองก็ไม่เข้าใจว่า เขาจะทำแบบนี้ไปทำไม การเปรียบเทียบไม่ให้ความรู้สึกที่ดีกับใครเลย เราไม่ใช่สิ่งของ ที่สำคัญ ทำให้ความสัมพันธ์เกิดช่องว่างและห่างกันไปเรื่อย ๆ ไม่มีทางจะต่อกันติดอีกแล้ว ฉันปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติดีกว่า ไม่ได้พยายามจะอธิบายอะไร

การคบหากันโดยปราศจากความจริงใจนั้นไม่ได้ให้อะไร เวลาที่ผ่านมาคือความกลวงเปล่า หรือเพราะตอนนั้น ฉันไม่คิดจะวิ่ง นึกไปก็ขำ วิ่งช้า อยู่หางแถวขนาดนี้ ยังมีคนจะค่อนอยู่อีก ยังจะทับถมความสามารถของคนวัยทองอย่างฉันอีก ตลกดี วันแห่งความรัก...ที่ฉันไม่ได้เป็นคนที่เขารักอย่างที่ฉันเคยคิดต่อไปอีกแล้ว เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องธรรมดาไปอีกเรื่อง

ขณะเราซ้อมวิ่ง เราพูดถึงงานวิ่งที่บุรีรัมย์ที่ใครต่อใครเขียนถึง ฉันชอบอ่านเพจ วิ่งสร้างภาพ มากที่สุด แอดมินเขียนถึงงานบุรีรัมย์ได้อลังการมาก อยากไปเยือนสักครั้ง ฉันได้ข่าวมาว่า โรงแรมที่บุรีรัมย์เต็มหมดทุกแห่งแล้วสำหรับงานวิ่งระดับประเทศนี้ในปีหน้า แต่ฉันไม่คิดอะไรมาก เราอยากวิ่งให้ครบทุกระยะที่ CMU Marathon อีกในปีหน้าซึ่งตรงกับงานบุรีรัมย์พอดิบพอดี

จากที่อ่านสนามวิ่งในตำนาน เราไปเยือนมาสองแห่ง เราชอบที่เขาปิดถนนร้อยเปอร์เซ็นต์ ชอบเส้นทาง ชอบผู้คนและงาน แต่ไม่ถึงกับประทับใจเป็นพิเศษนั่นเพราะฉันมีที่พิเศษในใจ ฉันชอบงานวิ่งหลายงานนะ จัดใหญ่แต่เงียบเชียบ ไม่ค่อยมีคนเขียนถึง รู้สึกเป็นงานวิ่งที่ยิ่งใหญ่แต่เป็นส่วนตั๊วส่วนตัว สนามเป็นเลิศ ประทับใจจนอยากกลับไปวิ่งซ้ำ ทั้งที่อายุขนาดฉัน ไม่น่าจะต้องกรี๊ดกร๊าดกับเรื่องพวกนี้ แต่เมื่อสนามดี ฉันก็ต้องชม อยากไปอีก วิ่งที่ไหนแล้วมีความสุขก็อยากกลับไปที่นั่น นิสัยแบบนี้ของฉันไม่เคยเปลี่ยนเลย

ขณะที่เราวิ่งได้ เราก็วิ่ง แต่เมื่อวาน ฉันวนไปหน้าอำเภอเหมือนเคย เจอลุงรถเข็นขยะ นั่งลงข้างทาง เนื้อตัวมอมแมม กลิ่นตัวเหม็นเปรี้ยวมาก มองอาหารบนรถก็เหมือนมีแต่ถุงขยะ ไม่รู้ว่ากินได้หรือเปล่าและไม่รู้ลุงเอามาจากไหน เหมือนไม่ใช่ของกิน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่ฉันเจอแก เพราะแกมาขอซื้อทัมใจที่บ้านฉันคราวละ 5 บาทซึ่งฉันเอาเงินบ้าง ไม่เอาบ้างเพราะไม่รู้ที่มาที่ไป ช่วงหลัง ๆ ฉันซื้อยาทัมใจมาฝากแกเป็นกล่อง ๆ ละร้อยซอง หมดเมื่อไรให้บอก จะเอามาให้อีก แต่กำชับกับแกว่า อย่ากินยาตอนท้องว่าง แกก็ให้พรมามากมาย

ฉันอยากจะถามใครสักคนเหมือนกันว่า ลุงเป็นใคร บ้านช่องอยู่ที่ไหน กลางคืนนอนไหน แต่เหมือนไม่ได้คำตอบแท้จริง บางคนก็บอกว่า บ้านแกก็มีแต่ไม่ยอมกลับ ออกมาเข็นรถร่อนเร่ เดินไร้เรี่ยวแรง ค้นขยะหาแลกเศษเงินเท่านั้น

ฉันเก็บกล่องยา กระป๋องพลาสติกและลังไว้ให้ลุงแทบทุกครั้งที่แกผ่านหน้าร้านฉัน ลุงได้แต่ขอบใจ ๆ ขอให้เจริญ ๆ

ฉันตั้งใจไว้แล้วว่า จะหาเวลาคุยกับแกสักที แต่ไม่มีเวลาสักที...

แต่หลัง ๆ มา เจอแกทีไรก็ถามว่ากินข้าวหรือยัง แกบอกว่า ยัง ขอเงินกินข้าว 20 บาท วันนี้ยังไม่ได้กินข้าว แกว่างั้นนะ เย็นนั้นฉันติดตัวไปร้อยบาท เลยให้แกหมด อยากให้ตั้งนานแล้ว อยากให้เอาไปกินอะไรก็ได้ แกน้ำตาคลอ ฉันบอกไม่เป็นไรหรอกลุง จะได้กินอะไรบ้าง

เมื่อวาน ฉันเจอแกอีก คราวนี้รู้ล่ะว่า ไม่ต้องถามหรอก บอกลุงว่า เดี๋ยวมานะ จะไปซื้อขนม ฉันซื้อน่องไก่ทอดมาสองอัน ฝากลุงและเอาเงินให้แกอีก 40 บาท ตอนลุงก้มตัวไหว้ฉัน ฉันเห็นเงินในกระเป๋าเป็นแบงค์ 20 บาท เห็นเสื้อผ้าที่เก่า เน่า ขาดรุ่งริ่ง กลิ่นเหม็นเปรี้ยวรุนแรง กางเกงสีเทาเน่า ๆ ราวกัลคลุกโคลน ผมแข็งเหนียว สียางมะตอยไม่แห้งจับเป็นกลีบซึ่งไม่รู้แชมพูขนานไหนจะเอาไหว เสื้อผ้าฉันมีอยู่เยอะ อาจจะเอาติดรถมาฝากแกบ้าง เปลี่ยนเสื้อก็ยังดี แกพึมพำว่า ที่นี่ที่ไหน ฉันไม่ว่าอะไรหรอก บอกแต่ลุงกินซะ นี่ตังค์เอาไว้ซื้ออะไรกิน ฉันต้องรีบไป ยอมรับว่าเหม็นมาก หากแกป่วยและมีคนเอาแกไปส่งโรงพยาบาล ฉันสงสารน้อง ๆ พยาบาลเหลือเกิน ไม่มีเนื้อตัวส่วนไหนน่าสัมผัสสักนิด แต่เวลานั้น เธอก็ต้องพยาบาลลุงอยู่ดี

แกคงไม่รู้หรอกว่า วันนี้คือวันอะไร สำคัญกับใครอย่างไร แกไม่สนหรอกว่าใครมีความรักหรืออกหัก ช้ำโศก โลกเน่า ไม่สนว่าใครจะโสด โดนทิ้ง บอกลา แกไม่ต้องสนใจคำพ้อ คำพร คำหวานของใคร แกคงอยู่กับรถเข็นพร้อมขยะในซาเล้งไปวัน ๆ มีอะไรก็กิน ของที่เรากินไม่ได้ แกกินได้เพื่อประทังชีวิต แต่ไม่กล้าคิดจะถามว่าแกอยู่เพื่ออะไร มีความหวังหรือความฝันอย่างไรบ้าง

ฉันรู้สึกดีแค่ได้ทำอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ มากกว่า คิดว่าจากนี้ ตั้งใจจะซื้อขนม ซื้อข้าวฝากแกกินบ่อยขึ้น ผ่านหน้าร้านก็จะสั่งข้าวใส่กล่องให้แกไป คิดแค่นี้แหละ พูดในวันแห่งความรักนี่แหละ ฉันคิดว่าเป็นเรื่องง่ายที่พอจะทำได้และตั้งใจจะทำไปเรื่อย ๆ


แค่คิดก็มีความสุขในใจ ฉันทำบุญเล็ก ๆ น้อย ๆ กับโรงเรียนหรืองานบุญบ้าง แต่ไม่มากนัก เพียงแต่มีโอกาสได้ร่วมทำบุญใส่ซองตามเทศกาล แต่ไม่ทำอะไรเกินตัว ไม่ให้เบียดเบียนตัวเอง บางครั้งก็ไม่เต็มใจกับการถูกบังคับใส่ซอง คนอื่นอาจเต็มใจ แต่ฉันมีบ้างที่ไม่เต็มใจ บุญก็ไม่ได้แถมบาปอีกต่างหาก ให้แล้วใจไม่มีความสุข

ก่อนนี้ ฉันเคยให้นายไฮ เขาเป็นคนที่มีร่างกายไม่สมประกอบ แขนและขาสองข้างไม่เท่ากัน เข็นซาเล้งเก็บขยะเลี้ยงชีพเหมือนกัน หน้าตาไม่เต็มเต็งแต่เขาจำฉันได้ เห็นที่ไหน เขาจะ เฮ่ย เฮ่ย เรียกฉัน คนนี้อีกคนที่ฉันเต็มใจซื้อขนมให้ทุกครั้งที่เจอกัน เขาพูดไม่ได้แต่ยิ้มและเพยิดหน้าขอบคุณฉัน นัยน์ตาสุกใสดีใจแทนคำขอบคุณ ฉันไม่เห็นนายไฮนานมากแล้ว จริงสินะ นานมากลแ้ว เขาเป้นตายร้ายดีอย่างไรไม่รู้เลย

ส่วนลุงคนนี้ ฉันมีโอกาสหยิบยื่นสิ่งที่ฉันมีเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ลุงบ้าง ฉันไม่สัญญาหรอกว่าจะทำได้แค่ไหน แต่ฉันจะทำตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป




ขอบคุณวันแห่งความรักที่มีโอกาสให้ฉันคิดถึงสิ่งที่อยากทำเป็นพิเศษ
ขอให้ทุกท่านมีสุขภาพดีและมีความสุขทุกวัน
ขอบคุณค่ะ



ภูพเยีย
14 กุมภาพันธ์ 2560

Create Date : 15 กุมภาพันธ์ 2560 Last Update : 15 กุมภาพันธ์ 2560 11:40:51 น. Counter : 542 Pageviews.		1 comments
Tweet