--- เ พื่ อ น ส มั ย เ ป็ น เ ด็ ก ห ญิ ง ---
ค่ำนี้ ขณะจุดธูปสำหรับแขกที่มาเคารพศพพ่อ มีผู้หญิงผมสีทองยืนอมยิ้มตรงหน้า นัยน์ตาเศร้า เราต่างสบตากันนิ่ง สายตาแบบนี้ รอยยิ้มแบบนี้ที่คุ้นเคยและติดอยู่ในใจ นานแสนนาน ดวงตาฉันเริ่มผ่าวร้อนทั้งที่ตั้งใจจะไม่ร้องไห้ให้ใครเห็น น้ำตาฉันค่อย ๆ คลอเบ้ากลบตาจนเริ่มมองเธอไม่ค่อยชัด....
แอนนนน.... ฉันเรียกเธอแผ่ว ๆ เหมือนอยู่ในภวังค์
แอนแน่เลย เธอยิ้มพร้อมพยักหน้าช้า ๆ เราสวมกอดกันแน่น น้ำตาไหล คิดถึงเธอจังเลยแอน
แอนตบหลังฉันเบา ๆ เสียใจด้วยนะภู พ่อไปสบายแล้ว
อืม .. ขอบคุณนะ ขอบคุณที่มา เพราะพ่อสินะ เราจึงได้เจอกัน งานอื่นก็ช่างไม่มีโอกาส
ดีใจมากนะ ที่เจอเธอ ไม่ได้เจอกันมากี่ปีแล้วนี่ ตั้งแต่สมัยเราเป็นเด็กหญิงอยู่เลย โอ๊ยคิดถึงมาก (กอดดดดดด) แอนจำเค้าได้เหรอ
จำได้ ภูตัวเล็กลง ผมซอยสั้นเหมือนเดิม ดูไม่เปลี่ยนเลย
อยากคุยด้วย อย่ารีบกลับนะแอน ฟังพระสวดก่อน เดี๋ยวคุยกันนะ...
พระสวดจบ ฉันส่งญาติผู้ใหญ่แล้วก็ดิ่งมาหาเพื่อน แอนยิ้มเหมือนตอนเป็นเด็กเลย มีเขี้ยวเสน่ห์ สวยและดูอ่อนเยาว์ กิริยาก็ยังวัยรุ่น เด็กกว่าอายุเยอะ แอนดูสดใส
คิดถึงสมัยปิดเทอมใหญ่เนาะ รอที่จะเจอกัน เค้ามา แอนก็เดินกระมิดกระเมี้ยนไปมา กว่าจะทักกันได้ อายกันอยู่นั่นแหละ จนพ่อต้องเรียกแอนเข้ามาบ้าน ท่ามากทั้งคู่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า แอนจำได้หรือเปล่า
จำได้สิ เค้าก็ถามน้าหาญว่า ปิดเทอมแล้วเมื่อไรภูจะมา เค้าก็มีเพื่อนแบบภูคนเดียว เค้าอ่านการ์ตูนญี่ปุ่นเพราะภู เขียนจดหมายเป็นก็เพราะภู หัดดูสนุกเกอร์ เชียร์ลิเวอร์พูล อะไรอีกนะ บ้าหน้ากากเสือตามภู ดูจอมโจรจอมใจและแย่งชอลิ้วเฮียงกัน ตกเย็นก็ขี่จักรยานหนีเจ้าแอมไปสนามเด็กเล่น เค้าก็นั่งเฝ้าภูเล่นบาสฯกับพวกผู้ชาย สารพัดจริง ๆ
น้ำตาฉันไหลอีกครั้ง นึกไม่ถึงว่าฉันมีภาพเหล่านี้ในใจเพื่อน ไม่เคยรู้เลย รู้แต่ว่า ทุกครั้งที่ปิดเทอมและต้องมาบ้านพ่อ เราต้องได้ไปร้านหนังสือด้วยกัน ขลุกและคุ้ยหนังสือการ์ตูนบางเล่มที่ออกไม่ตรงเดือน เราต้องหาให้ครบเซ็ต เราเป็นนักสะสมหนังสือการ์ตูนเหมือนกัน ฉันเกือบลืมไปแล้วถ้าแอนไม่พูดขึ้นมา
ความสุขในเยาว์วัยของเด็กหญิงสองคน
ฉันขอเบอร์แอนไว้ เราไม่เจอกันเลยตั้งแต่จบม.6 ยังไม่รู้ความเป็นไปของแอนเลย รอชีวิตเข้าที่เข้าทาง เราคงมีเรื่องคุยกันอีกมากมายกับช่วงเวลาที่หายไป
ก่อนจาก แอนบอกฉันว่า สงสัยเค้าต้องเริ่มเขียนจดหมายอีกใช่มั้ย เค้าเขียนจดหมายไม่เป็นแล้วนะภู
24 กันยายน 2560
ดีจ้า มาทักทายนะจ้ะ 
ผู้ติดตามบล็อก : 24 คน [
ที่ติดต่อกันตอนนี้ ก็เป็นสมัยเรียนมัธยมรุ่นเดียวกัน
ห้องเดียวกันจำได้ แต่ต่างห้อง จำไม่ได้เลยครับ
ขอแสดงเสียใจเรื่องคุณพ่อด้วยครับ พี่ภู