--- จ ด ห ม า ย ถึ ง ก น ก พ ง ศ์ : ขจรฤทธิ์ รักษา ---

โลกนี้เราไม่ได้อยู่ด้วยตัวคนเดียว
ทั้งหมดล้วนแล้วแต่มีคนอื่นเกื้อหนุน
ทั้งคนที่เราคิดออกและคิดไม่ออก


จดหมายถึงกนกพงศ์
ขจรฤทธิ์ รักษา



















... ตอนอยู่บนโต๊ะอาหาร พี่จำลองส่งเรื่องสั้นให้ลุงต่วยเรื่องหนึ่ง บอกว่าเพิ่งเขียนเสร็จใหม่ ๆ ลุงต่วยรับไว้ แล้วก็หันไปสั่งให้ลูกชายเอาเงินค่าต้นฉบับใส่ซองมาให้พี่จำลองทันทีเหมือนกัน และกล่าวขอบอกขอบใจที่จำลองให้เกียรติเขียนเรื่องสั้นให้ต่วย'ตูน ฟังแล้วรู้สึกปลื้มใจแทน เป็นคำพูดที่เป็นการให้เกียรติแก่นักเขียนรุ่นน้องอย่างสูงสุด

พี่จำลองก็ยกมือไหว้ลุงต่วย และบอกขอบคุณที่ต่วย'ตูนรับเรื่องสั้นเขาไว้เพื่อตีพิมพ์ ต่างฝ่ายต่างก็ให้เกียรติกัน ผมเห็นถึงบรรยากาศที่เอื้ออารี เห็นถึงความเป็นญาติน้ำหมึกของคนในวงการ

พี่จำลองเป็นนักเขียนรูปร่างสูงดูสง่างาม มีบุคลิกภูมิฐานสมเป็นนักเขียนใหญ่ ลุงต่วยก็เป็นบรรณาธิการผู้ยิ่งใหญ่ เป็นตำนานที่มีชีวิต ผมรู้สึกดีที่ได้เห็นภาพนี้ เป็นภาพที่ต้องจดจำว่า การให้คนนั้นต้องทำอย่างไรไม่ให้คนที่รับรู้สึกต่ำต้อย และการรับก็เช่นเดียวกัน รับอย่างไรให้ดูดีมีสง่าและทำให้คนให้รู้สึกพึงพอใจ...



จดหมายถึงกนกพงศ์
ขจรฤทธิ์ รักษา

















...ถึงจะยากจนข้นแค้นและทุกข์ยากขนาดไหน เราต้องไม่พยายามทำให้ความเป็นนักเขียนของเราเป็นอาชีพที่น่าทุเรศ เป็นอาชีพที่น่าหดหู่ เศร้าหมองและน่าเวทนา ผมชิงชังรังเกียจที่นักเขียนทำตัวน่าสงสาร ทำตัวเป็นขี้เมากิ๊กก๊อกหรือทำตัวเป็นคนหิวโซเห็นแก่ตัวตลอดของการทำงาน ผมถึงพยายามบอกใครต่อใครที่บอกได้ว่า เราต้องดำรงชีพนักเขียนของเราให้สง่างาม จะดีจะชั่วอยู่ที่ตัวเรา อย่าให้ใครต้องมาสงสารเรา อย่าให้ใครมาเวทนาเรา...
::
จดหมายถึงกนกพงศ์
ขจรฤทธิ์ รักษา

Create Date : 03 เมษายน 2560 Last Update : 3 เมษายน 2560 14:03:37 น. Counter : 621 Pageviews.		1 comments
Tweet