|
|
รำพึงในหน้าร้อน
บันทึกของผู้เฒ่า
รำพึงในหน้าร้อน
วันหนึ่งในฤดูร้อนมากของกรุงเทพ ที่แดดยามเช้าสิบโมง ร้อนเท่ากับความร้อนยามบ่าย ในขณะนี้ ผมหาที่นั่งร่มเย็นในบ้านไม่ได้ นั่งตากพัดลมนานหน่อยก็คอแห้งเป็นหวัดไอ จึงออกมานั่งเอนอิงพิงเก้าอี้ผ้าพลาสติกหน้าบ้าน เอาหมอนรองคอ มองดูความเขียวชะอุ่มที่รกรุงรังอยู่ในสายตา พอเพลิน ๆ และมีสายลมอ่อน ๆ พัดผ่านมาเบา ๆ เป็นครั้งคราว
เบื้องหน้าของผมคือรั้วบ้านด้านทิศเหนือ และประตูหน้าบ้าน ที่มีบานเล็กสำหรับคนเดินเข้าออก และ บานประตูใหญ่กว้างประมาณสี่เมตร ที่ปิดตายอยู่ชั่วนาตาปี
เมื่อน้าของผมมาปลูกบ้านที่สวนอ้อย โดยย้ายมาจาก บ้านตรอกข้างโรงเรียนนายร้อยทหา่รบก ถนนราชดำเนินนอก เมื่อ พ.ศ.๒๔๘๔ ก่อนโรงเรียนเปิดเทอมนั้น บ้านที่ปลูกในพื้นที่ของทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์ เนื้อที่ ๖๐ ตารางวา มีรั้วอยู่แล้วหนึ่งด้านคือทางทิศตะวันตก ต้องสร้างรั้ว อีกสามด้านที่ยังโล่งอยู่
รั้วบ้านครั้งแรก เป็นสังกระสียาวหกหฟุต วางอยู่บนฐานก่ออิฐ เตี้ย ๆ ตัวบ้านเป็นไม้ล้วน กว้างใหญ่เกือบเต็มพื้นที่ แต่เป็นบ้านชั้นเดียวใต้ถุนสูง
เมื่ออยู่มา ๓๐ ปี พ.ศ.๒๕๑๔ ผมเพิ่งเป็นร้อยโท มีเงินพอจะซ่อมแซมบ้านได้ จึงต่อที่ว่างด้านล่าง ให้เป็นบ้านสองชั้น และทำรั้วใหม่ เป็นอิฐบล็อกสูงเท่าเดิมแต่มีอิฐโปร่ง ๆ เสริมตอนบนพอให้มีลมพัดผ่านได้
ผมออกแบบรั้วและประตูบ้านเอง โดยให้มีประตูบานใหญ่ กว้างเท่ากับความกว้างของเสาบ้านคู่หน้าสุด ซึ่งตอนนี้ เว้นไว้ไม่กั้นเป็นห้อง เพราะคาดว่าในอนาคต ลูกชายสองคนซึ่งอายุเพิ่งได้ ๕ ขวบ คนหนึ่ง กับเพิ่งเกิดอีกคนหนึ่ง จะต้องมีรถส่วนตัวแน่ เป็นความหวังของพ่อ ที่เติบโตมาท่ามกลางความลำบากยากจน โดยที่มีแต่แม่คนเดียวมาจนอายุ ๔๐ ปี เพิ่งจะลืมตาอ้าปากกับเขา เมื่อ ๓-๔ ปีมานี้เอง
แต่อยู่มาจนเกษียณอายุราชการ พ.ศ.๒๕๓๕ ลูกชายคนเล็กเพิ่งจบการศึกษาชั้นปริญญาตรี ได้งานทำในโรงงานน้ำตาล จังหวัดสระบุรี หลังเขื่อนป่าสักชลสิทธิ์ในปัจจุบัน ส่วนคนโตไม่จบ ปริญญา แต่รักงานด้าน ดนตรี ขับร้อง และการแสดง ก็ยังไม่มีรถยนต์ส่วนตัว
ประตูใหญ่กลอนเริ่มจะเป็นสนิม บานพับฝืด ปิดเปิดยากขึ้น แต่ยังไม่มีรถเข้ามาจอด จนที่ว่างสำหรับจอดรถได้เป็นที่ตั้งโต๊ะ เก้าอี้ พอรับรองแขกกันเอง และนั้งพักผ่อนไปแล้ว
ตรงจุดนี้เองที่ผมได้ครึ่งนั่งครึ่งนอนมองประตู พร้อมกับรำพึงถึงความหลังที่ผ่านไปแล้ว
ผมคาดไม่ถึงว่า โรงงานที่เจ้าลูกชายคนเล็กไปฝึกงานอยู่นั้น จะมีสวัสดิการดี มีการเลี้ยงอาหารกลางวัน และมีบ้่านพักให้พนักงานระดับวิศวกรได้พักอาศัย
ทำให้เขาอยู่กินสบาย มีนายและเพื่อนฝููง ลูกน้องที่ใกล้ชิดสนิทสนม เหมือนเป็นครอบครัวเดียวกัน
จนเขาไม่มีความคิดถึงบ้าน เดือนหนึ่งจึงมาเยี่ยมบ้านที่สวนอ้อยครั้งหนึ่ง นอกจากวันสำคัญ เช่นวันเกิด พ่อแม่ วันสงกรานต์ หรือวันขึ้นปีใหม่ โดยใช้รถไฟ และต่อมาก็เป็นรถตู้ไปกลับ
แต่เขาก็ดูแลครอบครัวที่อยู่บ้านสวนอ้อย ซึ่งมี ถพ่อแม่ คุณอา และพี่ชาย อยู่เป็นประจำ ไม่ว่าจะเดือดร้อนเรื่องอะไร
อีกห้าปีต่อมาเขาจึงมีรถคันแรก และอีกห้าปีที่สองเขาจึงเปลี่ยนรถเป็นคันที่สอง แต่ก็ไม่เคยเอารถมาจอดในบ้านเลย เพราะเขาขับรถเข้าออกซอยสวนอ้อย ไม่ค่อยถนัด ถ้าค้างคืนด้วยก็จะจอดไว้หน้าบ้านนอกรั้ว เป็นประจำ
และในปี พ.ศ.๒๕๔๕ นี่เอง เขาก็ได้แต่งงาน กับพนักงานในโรงงานเดียวกัน ซึ่งมาเข้าทำงานหลังเขาห้าปี และตั้งครอบครัวที่บ้านพักในโรงงานนั้นเอง
และประตูบานใหญ่ของบ้านสวนอ้อน ที่ผมกำลังมองพร้อมกับรำพึงอยู่นี้ จึงถูกปิดตายให้สนิมกินบานพับ จนเปิดไม่ออกอยู่จนกระทั่งถึงบัดนี้
สายลมบางเบา พัดโชยมาลูบไล้ร่างกายอันเหี่ยวย่นของผม ให้คลายร้อนลงไปนิดหน่อย เพราะแสงแดดได้ออ่นแรงลงแล้ว
ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้พลาสติค และเดินหันหลังให้ประตูประวัติศาสตร์ อายุ ๔๕ ปี ที่ไม่เคยใช้งานนั้น เข้าบ้าน
เพราะถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว.
##########
| Create Date : 26 เมษายน 2559 |
| Last Update : 26 เมษายน 2559 19:52:04 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 403 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: peepoobakub  วันที่: 10 มีนาคม 2560 เวลา:14:34:39 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 45 คน [
ให้ใจหายใจ สุขภาพ วิธีลดความอ้วน การดูแลสุขภาพ อาหารเพื่อสุขภาพ ออกกำลังกาย สุขภาพผู้หญิง สุขภาพผู้ชาย สุขภาพจิต โรคและการป้องกัน สมุนไพรไทย ผู้หญิง ศัลยกรรม ความสวยความงาม แม่ตั้งครรภ์ สุขภาพแม่ตั้งครรภ์ พัฒนาการตั้งครรภ์ 40 สัปดาห์ อาหารสำหรับแม่ตั้งครรภ์ โรคขณะตั้งครรภ์ การคลอด หลังคลอด การออกกำลังกาย ทารกแรกเกิด สุขภาพทารกแรกเกิด ผิวทารกแรกเกิด การพัฒนาการของเด็กแรกเกิด การดูแลทารกแรกเกิด โรคและวัคซีนสำหรับเด็กแรกเกิด เลี้ยงลูกด้วยนมแม่ อาหารสำหรับทารก เด็กโต สุขภาพเด็ก ผิวเด็ก การพัฒนาการเด็ก การดูแลเด็ก โรคและวัคซีนเด็ก อาหารสำหรับเด็ก การเล่นและการเรียนรู้ ครอบครัว ชีวิตครอบครัว ปัญหาภายในครอบครัว ความเชื่อ คนโบราณ