“ถ้าคนของทางการมาถึง คงจะแก้ไขอะไรไม่ทัน บัณฑิตฮวางคงถูกข้อหาฆ่าคนตาย พอถึงตอนนั้น..”

“เค้าช่างโชคร้ายจริง ๆ เลย โชคร้ายกว่าคนที่ผัวตายแล้วลูกสองคนตายอย่างข้าซะอีกนะเนี่ย คุณหนูอย่าเป็นห่วงไปเลย คุณหนูเคยช่วยชีวิตบัณฑิตฮวางไว้ เค้าไม่มีทางดึงคุณหนูไปติดร่างแหด้วยหรอก คุณหนู  นั่นจะไปที่ไหนคะ” มักเซง กล่าว

ซ๊อกรันผ่าด่านของชิลบก เข้ามาที่คุมขัง เพื่อช่วยปล่อยฮวางจองและชักแทให้หนีไป

“รีบหนีไปให้เร็วที่สุด เร็วเข้าเถอะ  พวกมือปราบกำลังจะมาแล้ว”

“ข้าไม่ยอมไปไหนทั้งนั้น”

“นายท่าน พูดอะไรอย่างนั้น คุณหนูบอกแล้วไงว่าจะปล่อยท่านไป” ชักแท กล่าว

“ข้าไม่อยากสร้างความเดือดร้อนให้คุณหนู”

“หมออัลเลนก็ยืนยันแล้วไงว่า  การรักษาทำได้ดีมาก เค้าบอกว่าใต้เท้าเบ๊กเสียเลือดมากเกินไปต่างหากล่ะ”

“ข้าก็ว่าอย่างนั้นแหละ คุณหมอพูดถูกที่สุดเลย  ทุกคนเค้าร้อนใจแย่แล้ว รีบไปเถอะ”

“ข้าอาจจะทำอะไรผิดพลาดโดยที่ตัวเองไม่รู้ก็เป็นได้” ฮวางจอง กล่าว

“นายท่าน”

“งั้นยิ่งต้องเอาชีวิตรอดก่อน ต้องมีชีวิตอยู่เพื่อรู้ให้ได้ว่ามันพลาดตรงไหน ต่อไปถ้าต้องเจอกับเหตุการณ์แบบนี้อีก ท่านจะได้ช่วยคนให้รอดได้ไงล่ะ ถ้าท่านยังไม่ยอมหนี  ข้าจะพูดความจริงทุกอย่าง และรับโทษด้วย” ซ๊อกรัน กล่าว

“ทำแบบนั้นไม่ได้  ข้าต้องรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดคนเดียว”

“ข้าก็ผิดที่เป็นผู้ช่วยท่านไง” ซ๊อกรัน กล่าว

“ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมานั่งเถียงกันนะนายท่าน”  ชักแท กล่าว

ฮวางจอง และชักแท ยอมหนีตามที่ซ๊อกรัน บอก แต่ก่อนออกไปนางได้มอบของมีค่าให้กับฮวางจองชิ้นหนึ่ง ด้านโดยังเมื่อเข้ามาที่คุมขังไม่เห็นทั้งสองกับพบแต่ซ๊อกรัน 

“ข้าเป็นคนปล่อยพวกเค้าไปเอง”

“ทำไมล่ะซ๊อกรัน ทำไมเจ้าถึงทำอย่างนี้?”

“ข้ายอมให้บัณฑิตฮวางกลายเป็นฆาตกรไม่ได้หรอก เค้าทำเพื่อช่วยพ่อท่าน  เค้าไม่ควรถูกกล่าวหาอย่างไม่เป็นธรรม”

“มันก็แค่เคยเห็น อัลเลนรักษาคนป่วยมาบ้างเท่านั้นเอง  คนอย่างนั้นกลับกล้ามารักษาพ่อข้าได้ไง” โดยังกล่าว

“ถ้าท่านจะพูดอย่างนั้น ข้าก็มีความผิดเหมือนกัน เพราะข้าก็ช่วยอยู่ข้าง ๆ อีกอย่างนึง อาของท่านเป็นคนบอกให้เค้าทำ”

“อะไรนะ ท่านอาข้าน่ะเหรอ?”

“ใช่” ซ๊อกรัน กล่าว

“เจ้าบอกว่า คนอื่นบีบให้จำเป็นต้องทำ  อย่างนั้นเหรอ ใช่มั้ย?” โดยัง กล่าว

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ บัณฑิตฮวางไม่ได้ตัดสินใจเอง..”

“เจ้าตอบข้าหน่อยสิ ถ้าคน ๆ นึงที่เพิ่งเคยเห็นคนเล่นกายกรรมเดินบนเชือก แล้วคนนี้กลับบอกว่าอยากขึ้นไปเดินบ้าง  เจ้าคิดว่าเค้าอยากทำอย่างนั้น ก็จะทำได้งั้นรึ?”

“คือว่า..” ซ๊อกรัน พูดไม่ออก

“เจ้าตอบคำถามของข้าสิ  คนที่ดูการเดินเชือกครั้งแรก  ก็สามารถทำตามได้เลยงั้นรึ?”

“ที่จริง..ก็ไม่น่าจะได้ เพราะมันอันตรายมาก”

“ไม่จริงหรอก เค้าขึ้นไปเดินได้ แต่ถ้าตกก็แค่ตัวเองตาย แต่การแพทย์ มันไม่ใช่อย่างนั้นเลย เพราะมันอาจกลายเป็นการฆ่าคนให้ตายได้”

“คิดแบบนั้นมันไม่เกินไปหน่อยเหรอ?”

“เกินไปเหรอ เจ้าห่วงเค้ามากกว่าข้าที่รู้จักเจ้ามาสิบปีรึ กลัวข้าทำอะไรเค้าจนห่วงขนาดนี้เชียวเหรอ?  ตอนนี้ข้า..เป็นคนที่ต้องสูญเสียพ่อไปนะ”

คิมอ๊กกุน และพวกกลุ่มปฏิรูป  ได้ก่อการปฏิวัติขึ้นเพื่อเอกราชและต้องการพัฒนาประเทศให้ทันสมัย เมื่อพระมเหสีเมียงซองเสด็จกลับมาตำหนักชังต๊อก จึงขอความช่วยเหลือไปยังต้าชิง  ทหารต้าชิง โดยการนำของแม่ทัพต้าชิง ที่ชื่อหยวนซื่อไข่ จึงเข้าปราบกลุ่มปฏิรูปและกองทัพญี่ปุ่นได้สำเร็จภายในเวลาเพียงแค่สามวัน

ยูเรียกซ๊อกรัน เข้าพบ สอบถามว่าใครใช้ให้ปล่อยตัวฮวางจองและชักแทไป

“ข้าขอโทษค่ะ แต่นอกจากวิธีนั้นก็ไม่มีทางอื่นแล้ว”

“ใครว่าไม่มีทางอื่น  บัณฑิตฮวางช่วยชีวิตใต้เท้ามินไว้ แถมยังช่วยชีวิตของพ่อเอาไว้ด้วย เจ้าคิดว่าพ่อจะนิ่งดูดายปล่อยให้เค้าต้องไปตายงั้นรึ คงคิดไม่ถึงสิว่า เจ้าทำแบบนี้ยิ่งทำให้บัณฑิตฮวางตกอยู่ในอันตรายมากขึ้น จะทำอะไรต้องค่อยเป็นค่อยไป ตอนนี้ดันไปทำให้คุณชายเบ๊กโกรธซะแล้ว”

“ลูกคนนี้ทำไมถึงทำกับคนที่จะเป็นสามีในอนาคตอย่างนี้นะ” แม่ซ๊อกรัน กล่าว

“เจ้าก็ไม่ได้เรื่องเหมือนกัน  แค่ลูกสาวยังดูแลไม่ได้ แล้วจะไปทำอะไรได้”

“ลูกก็ตัวโตขนาดนี้แล้ว ข้าจะทำอะไรได้ล่ะ”

“ที่พ่อไม่เลี้ยงเจ้าให้เป็นกุลสตรีคอยเฝ้าเรือนก็เพราะอยากจะให้เจ้ามีอิสระทางความคิด แต่ไม่ใช่ให้เจ้ามาทำอะไรที่วู่วาม สำนึกผิดทบทวนตัวเอง  แล้วก็ตั้งใจคิดให้ดีว่าเจ้าทำผิดตรงไหน”

หมออัลเลนมาหายู ได้พบกับซ๊อกรัน และมักเซง ก็ได้รู้ว่าซ๊อกรันปล่อยตัวบัณฑิตฮวางไปแล้ว

“อ้อ งั้นก็ดี ถ้าหากผมมาเร็วกว่านี้อีกหน่อย คุณฮวางก็คงไม่ต้องเจอเรื่องร้ายแบบนี้”  หมออัลเลน กล่าว

“ไหนบอกว่า สายจนเกินการณ์ไง ถ้าเป็นท่านก็อาจถูกหาว่าฆ่าคนตายเหมือนกัน” มักเซง ถาม

“มักเซง”  ซ๊อกรัน  กล่าวเตือน

“ถ้าข้ารักษาคนแล้ว สุดท้ายเค้าก็ยังตาย  ข้าก็ไม่ถูกจับตามกฎหมายโชซอน” หมออัลเลน กล่าว

“คะ?”

“ทำไมคะ ท่านเป็นคนสำคัญมากเหรอ  ถึงทำผิดแล้วไม่ต้องถูกลงโทษ” มักเซง กล่าว

“เอ่อ นี่เรียกว่าเขตอำนาจของกงสุล”

“เขตอำนาจของกงสุลหรือคะ?” ซ๊อกรัน ถาม

“ผมและลูกจ้าง  ไม่ต้องถูกดำเนินคดีตามกฎหมายโชซอน ถูกคุ้มครองด้วยกฎหมายอเมริกา นี่เป็นสนธิสัญญา ที่ตกลงระหว่างราชสำนักโชซอนและอเมริกา” หมออัลเลน กล่าว

ที่ท่าเรือ เมื่อฮวางจอง และชักแท มาถึง ก็เป็นเรือเที่ยวสุดท้าย ฮวางจองคิดถึงคำพูดของ
ซ๊อกรัน อยู่ ๆ ก็ตัดสินใจไม่ขึ้นเรือไปกับชักแท แต่กลับไปที่ร้านหนังสือที่ตนเองเคยขายไปสอบถามหาตำราแพทย์ตะวันตก

ฮวางจองได้หนังสือมาก็รีบเปิดอ่านจนรู้ว่าในตัวคน มีเลือดอยู่ประมาณสามลิตร หากเสียเลือดไปหนึ่งในสามก็จะเสียชีวิต และหากได้รับยาสลบมากไป อาจจะตายได้ จากนั้นก็แอบมาหาซ๊อกรันระหว่างที่มักเซงกำลังเข้าส้วมพอดี

“ทำไมถึงได้มาอยู่นี่  รีบตามข้ามาเร็ว” ซ๊อกรัน กล่าว

“เพราะว่าข้าเป็นห่วงท่าน”

“ข้าไม่เป็นไรหรอกน่า  เพราะเป็นห่วงข้าก็เลยมาดูเหรอ”

“ใช่  อีกอย่างนึง หมออัลเลนอาจจะพูดผิดไปก็ได้” ฮวางจอง กล่าว