อ๊กกุนมีแนวคิดเรื่องการปฏิรูปโชซอน ขณะที่แทยุนและมินยองอิกไม่เห็นด้วย ทั้งสองฝ่ายต่างแสดงแนวความคิดของตนเองต่อพระเจ้าโกจง ทูตญี่ปุ่นโกรธแค้นที่แผนปฏิรูปมีการคัดค้านจึงคิดจะใช้กำลังทหาร โดยังลูกของแทยุนซึ่งใฝ่ฝันที่จะเป็นแพทย์สมัยใหม่จึงมาติดสินบนอ๊กกุนให้ช่วยสนับสนุนตนเอง

“ในเมื่อท่านไม่เห็นถึงความจริงใจของข้า ข้าจึงใช้วิธีนี้มาแสดงความจริงใจ”

“หึ ถ้างั้นข้าก็อยากฟังสักหน่อยว่า ความจริงใจของเจ้าคืออะไร?”

“อุดมการณ์ของท่านคือพยายามจะปฏิรูปโชซอนให้มีความทันสมัย ถึงข้าไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่ว่าอุดมการณ์ที่มุ่งมั่นอยากไปเรียนที่ญี่ปุ่นแม้ต้องผิดใจกับพ่อคงไม่ต่างอะไรกับท่าน ที่มุ่งมั่นจะปฏิรูปโชซอนแม้ต้องเป็นศัตรูกับทางราชสำนัก วันนี้การที่ข้ายอมทรยศพ่อ ยอมสละตนเอง ก็เพื่อความฝันอันยิ่งใหญ่อันนี้ เพื่อจะให้การแพทย์ตะวันตกได้หยั่งรากลึกลงในประเทศ นี่คือความตั้งใจของข้า” โดยังบอก

“แต่ถ้าเจ้ามีเงินก้อนนี้ เจ้าไม่ต้องได้รับการช่วยเหลือจากข้าก็ไปเรียนได้สบายนี่” อ๊กกุนยังวางท่า

“หลังจากข้าเรียนสำเร็จ ข้าหวังว่าท่านจะมอบตำแหน่งผู้อำนวยการโรงพยาบาลโชซอนให้กับข้า แผนการยิ่งใหญ่ก็คือการสร้างคน โบราณว่าจะสร้างความฝันอะไร ก็ต้องเริ่มจากการสร้างคนขึ้นมาก่อน เรายังขาดแคลนแพทย์แผนปัจจุบัน ถ้าวันหน้ามีชาวโชซอนเป็นผู้บริหารโรงพยาบาล นอกจากจะเป็นการสร้างความทันสมัยขึ้นแล้ว ยังเป็นการทำให้โชซอนไม่ถูกครอบงำ”

คำตอบของโดยังถูกใจอ๊กกุนยิ่งนัก “ฮะ ๆๆก่อนหน้านี้ถือว่าข้าดูไม่ออกเอง มา หึ ๆ ๆ”

อ๊กกุนพาโดยังมาคุยกับยงชิก “เอาละ จากนี้ไปให้ทิ้งความเป็นชนชั้นสูงเน่าเฟะที่ยึดถือกันมาหลายร้อยปีไปซะ เติมเต็มมันด้วยความเสมอภาคและวิทยาการสมัยใหม่ที่จะเข้ามาแทน”

“ต้องปลุกเร้าอย่างกับจะไปออกรบกันเลยนะครับ”

“เพราะว่าการปฏิรูปในโชซอนก็ไม่ต่างอะไรกับทำสงครามจริง ๆ นักหรอก มันเป็นสงคราม อืม มันเป็นสงครามจริง ๆ”

“ข้าต้องขอลากลับก่อน” โดยังเคารพจะลากลับ

“เดี๋ยวพ่อหนุ่ม ข้ามีอะไรที่อยากจะบอกเจ้าสักเรื่อง พรุ่งนี้ต้องยับยั้งไม่ให้พ่อของเจ้าเข้าวัง”

“มีเหตุผลอะไรที่ต้องทำแบบนั้นเหรอ?”โดยังถามอย่างแปลกใจ

“พรุ่งนี้จะมีการเคลื่อนกำลังแล้ว และคนที่เป็นผู้นำฝ่ายตรงข้ามในสงครามครั้งนี้คือมินยองอิก และพ่อเจ้าก็อาจจะโดนหางเลขไปด้วย ตอนนี้เข้าใจความหมายข้ารึยัง พรุ่งนี้ช่วยยับยั้งอย่าให้เขาเข้าวัง”

ฮวางจองอาการดีขึ้นจนเริ่มทำงานได้  เขาได้รับงานจนของไปที่ทำการไปรษณีย์เปิดใหม่และพบว่า ของที่เขาขนไปคือปืนที่ถูกนำเข้ามาอย่างลับ ๆ เพื่อจะเป็นอาวุธในการปฏิรูป ฮวางจองรู้ว่าล่ามยูจะมีอันตรายจากการใช้กำลังทหาร เขาจึงเข้าไปช่วยเหลือ แต่ด้วยเครื่องแต่งกายแบบชนชั้นต่ำซึ่งผิดกับครั้งแรกที่ล่ามยูเจอตอนฮวางจองได้รับบาดเจ็บ ซึ่งตอนนั้นอยู่ในคราบชนชั้นสูง ทำให้ฮวางจองต้องโกหกว่าเขาปลอมตัวเป็นคนรับใช้เพื่อเข้ามาช่วยล่ามยู พร้อมกับพามินยองอิกซึ่งได้รับบาดเจ็บหนีออกไป

พระเจ้าโกจงหลังจากทราบว่ามีการเคลื่อนกำลังทหารก็ตกใจ อ๊กกุนรีบเข้ามากราบทูล “ฝ่าบาท รีบเสด็จลี้ภัยไปที่วังคองฮูก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

“นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ เจ้ารีบบอกความจริงกับข้ามาเดี๋ยวนี้”

“พวกกระหม่อมก็ไม่แน่ใจ แต่ควรเสด็จลี้ภัยก่อน” ยองชิกทูลย้ำ

“แม้แต่เกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ยังไม่รู้เลย แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าจะหนียังไง แล้วเราหนีอะไรอยู่ พวกเจ้ายังเรียกตัวเองว่าเป็นขุนนางของพระราชาได้อีกงั้นรึ” พระมเหสีตวาด

“ขออภัยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมกราบทูลได้แค่ในตอนนี้ที่นี่มีอันตรายพ่ะย่ะค่ะ”

“ทำไมบ้านเมืองถึงได้กลายเป็นอย่างนี้”

“ฝ่าบาท ห่วงความปลอดภัยของพระองค์ก่อนเพคะ”

“ฝ่าบาท รีบเสด็จเถอะพ่ะย่ะค่ะ” อ๊กกุนรีบทูล

ซ๊อกรันได้ข่าวเรื่องการใช้กำลังทหารและมีผู้ได้รับบาดเจ็บก็ร้อนใจ เพราะล่ามยูก็อยู่ในงานด้วย หลังจากรู้ว่ามีการพาผู้บาดเจ็บไปอยู่ที่บ้านใต้เท้าม๊กอินต๊อก ซ๊อกรันจึงรีบพาหมออัลเลนไป เพื่อช่วยชีวิตคนที่ได้รับบาดเจ็บทันที

มีทหารมาส่งข่าวให้แทยุนทราบเรื่องที่คิม อ๊กกุนก่อเรื่องพร้อมกับรายงานสถานการณ์

“ใต้เท้ามินถูกฟันบาดเจ็บสาหัส ส่วนใต้เท้าคนอื่น ก็ถูกเผากลางกองไฟ”

“พระราชาประทับอยู่ที่ไหน?” แทยุนร้อนใจมาก

“ถูกพวกกลุ่มปฏิรูป  พาเสด็จไปที่วังคองฮูแล้ว”