Bloggang.com : ลวิตร์ - อยากปล้นเพลงจัง

Bloggang.com : weblog for you and your gang

The power of an authentic movement lies in the fact that
it originates in naming and claiming one's identity and integrity
-- rather than accusing one's "enemies" of lacking the same.
- Parker J. Palmer, The Courage to Teach

Group Blog

All blogs

อยากปล้นเพลงจัง

//www.illusions.com/rowanhold/songs.htm

หาไม่ยักเจอว่าเขาใส่เพลงไว้ตรงไหน แต่ไหน ๆ ใครเปิดมาแล้วก็อ่านแกล้มนิทานก็แล้วกันนะ

ป.ล. ที่เขียนอยู่ยังไม่ได้แก้ภาษา เพราะอย่างนั้น อ่านของเก่าไปก่อนนะ

#################################

แหวนของพระราชา

กาลครั้งหนึ่งในแผ่นดินไอนน์ มีกษัตริย์พระองค์หนึ่งปกครองอยู่แถบอัลสเตอร์ทางเหนือ กษัตริย์นั้นมีสติปัญญาความสามารถมาก แผ่นดินของพระองค์จึงสงบสุขรุ่งเรือง ราษฎรอยู่ดีกินดี และพระองค์เองก็เป็นที่รัก

ทว่าในพระทัยของกษัตริย์มักมีความว่างเปล่าอย่างหนึ่งอยู่เป็นนิตย์ กษัตริย์ไม่ทราบว่าความว่างเปล่านั้นคือสิ่งใด พระองค์พอใจที่แผ่นดินของพระองค์รุ่งเรือง ทว่าความพอใจไม่อาจถมเต็มความรู้สึกว่างเปล่าได้ กษัตริย์ตริแล้วตริเล่าว่าพระองค์ทรงขาดอะไรไป ทรงทำงานใดบกพร่องไม่เพียงพอ ทรงหลงลืมสิ่งใดหรือ ทว่าคำตอบนั้นก็ไม่เคยมาสู่พระองค์เลยสักครั้งเดียว

วันหนึ่งกษัตริย์ออกประพาสป่า พระองค์แยกจากข้าราชบริพารและเสด็จไปองค์เดียวในที่ละเมาะ ในเวลานั้นเอง กษัตริย์ก็พบภูตตนหนึ่งปรากฏตัวออกจากหลังต้นไม้ และกล่าวทักทายพระองค์

"สรรเสริญท่าน พระราชา" ภูตนั้นกล่าว "วันนี้เป็นวันดีนัก เหตุใดพระราชาจึงมีใบหน้าเศร้าหมองเล่า"

กษัตริย์ตอบว่าเหตุที่พระองค์มีใบหน้าเศร้า ก็เพราะมักทรงรู้สึกอยู่เสมอว่ามีสิ่งหนึ่งขาดไป พระองค์ว่าชีวิตของพระองค์เต็มแล้ว อาณาจักรของพระองค์รุ่งเรือง ประชาชนก็มีความสุขดีเป็นอันมาก ดังนั้นพระองค์จึงไม่อาจเข้าใจได้เลยว่าความรู้สึกว่างเปล่านี้คืออะไร และเหตุนี้จึงไม่ใคร่สบายใจอยู่บ้าง

"อา...พระองค์เป็นมนุษย์ที่หายากอยู่" ภูตนั้นว่า "กษัตริย์เอย มีมนุษย์ไม่มากนักหรอกที่จะเข้าใจว่าความมั่งคั่งมิใช่สมบัติที่แท้ นี่แน่ะ พระราชา เราจะทูลถวายสมบัติเลิศภพจบแผ่นดินแด่ท่านดีไหม ทว่าท่านจะยังไม่ได้รับมันในวันนี้หรอก และจะไม่ได้รับไปตราบกระทั่งท่านไม่มีสมบัติอื่นใดเหลืออีกแล้ว เว้นแต่แหวนซึ่งท่านจะสวมไว้ที่นิ้ววงนี้"

ครั้นแล้วภูตก็เรียกแหวนมรกตวงหนึ่งขึ้นจากอากาศธาตุ และมอบมันแด่พระราชา

"พระราชา ท่านจงรอ เมื่อถึงวันที่ท่านไม่มีสิ่งใดในโลกเหลืออยู่อีก วันนี้ท่านปราศจากมิตรสหาย ไร้แผ่นดินและสิ้นหวังจนไม่อาจสิ้นหวังได้อีกแล้ว ขอท่านจงแยกหัวแหวนนี้ออกจากตัวเรือนของมัน และท่านจะได้รับสมบัติอันยิ่งกว่าสมบัติใดในแผ่นดิน"

กษัตริย์รับแหวนนั้นมาสวมบนนิ้ว พระองค์กล่าวคำขอบคุณและกลับไปยังอาณาจักรของตน ลืมเรื่องนี้ไปเป็นเวลาหลายปี

กษัตริย์เป็นผู้ฉลาด แผ่นดินของพระองค์จำเริญขึ้นตามกาลเวลา ไร่นาอุดมสมบูรณ์ กองทัพเข้มแข็ง พระราชอำนาจแผ่ไพศาลไปไกล ประชาชนมีความสุข และทั่วราชอาณาจักรก็มีแต่สันติ

ทว่าหลังจากเวลาหลายปีแห่งความอุดมสมบูรณ์นั้นผ่านไป ความโชคร้ายก็มาเยือน ผู้รุกรานเข้ามาโจมตีแต่ทางทะเลเหนือ แต่ทางใต้และแต่ทางตะวันตก โรคระบาดเกิดขึ้นทั่วไป ความอุดมสมบูรณ์ของพื้นดินแห้งหาย ปลูกพืชผลไม่ขึ้น ผู้คนในอาณาจักรต่างพากันหนีภัยสงครามและภัยธรรมชาติไปยังดินแดนอื่น ประเทศอันเคยรุ่งเรืองของพระราชากลายเป็นที่รกร้าง และท้ายที่สุดแล้ว เมื่อผู้รุกรานได้เผาแผ่นดินหมดสิ้นและจากไป กษัตริย์ก็เหลือตัวพระองค์เดียว

กษัตริย์ทรงอดอยากเท่า ๆ กับราษฎรของพระองค์ ทรงเข้าศึกนานปีนัก พยายามปกป้องจนถึงที่สุดแห่งกำลัง ทว่ากลับได้รับมาเพียงบาดแผลนับร้อยและความสูญเสีย ความไข้เจ็บใดที่ประชาชนได้รับ กษัตริย์ก็ได้รับด้วย พระองค์เสียพระทัยยิ่งนักที่ไม่อาจรักษาสิ่งใดไว้ได้ และในขณะที่นั่งอยู่ท่ามกลางเศษซากหักพังสิ้นหวังเหล่านั้นเอง กษัตริย์ก็แทบจะคิดปลงชีพตนเอง

ครั้นแล้วพระองค์ก็สังเกตเห็นแหวนมรกตที่นิ้วมือ ชิ้นเกราะเสื้อผ้าบนร่างของกษัตริย์ล้วนขาดยับกรังเลือด ทว่าหัวมรกตบนแหวนนั้นกลับยังเปล่งประกายสุกใส กษัตริย์มองแหวนอยู่ชั่วขณะ และตรึกในพระทัย

...เวลานี้เราไม่มีมิตรสหายแล้ว แผ่นดินของเราก็สูญ และเราเองก็สิ้นหวังจนไม่ทราบว่าจะสิ้นหวังอย่างไรแล้วจริง ๆ ไม่ว่าภูตนั้นจะโกหกหลอกลวงเรา หรือพูดความจริงก็ตามทีเถิด เราก็ไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้วไม่ใช่หรือ...

ดังนั้นกษัตริย์จึงถอดแหวนออก และใช้มีดปลายแหลมงัดมรกตออกจากตัวเรือน เมื่อมรกตหลุดออกแล้ว ก็ปรากฏว่ามีเศษม้วนกระดาษชิ้นเล็ก ๆ ตกลงมาจากแหวนนั้น

กษัตริย์ถอนพระทัย...นี่หรือสมบัติยิ่งใหญ่ของภูต เห็นทีเราคงถูกเขาเล่นแกล้งล้อเลียน หัวเราะเยาะความเปลี่ยนแปลงที่เราได้รับในชีวิตเสียแล้วกระมัง

ทว่ากษัตริย์ก็หยิบม้วนกระดาษนั้นขึ้น และคลี่มันออกดู

ครั้นแล้วดวงใจสิ้นหวังของพระองค์ก็เปลี่ยนแปรไป

...สิ่งนี้เช่นกัน...บนกระดาษนั้นจารึกข้อความไว้

...สิ่งนี้เช่นกัน จักผ่านไป...

Create Date : 18 มิถุนายน 2548

Last Update : 16 กรกฎาคม 2551 23:03:26 น.

4 comments

Counter : 447 Pageviews.

เรื่องแหวนของพระราชานี่จำได้.. เคยอ่านตอนปันไปโพสต์ไว้ที่พันทิบ นานแล้วเหมือนกันแฮะ

...สิ่งนี้เช่นกัน จักผ่านไป...
กำลังเป็นคำที่ต้องการใช้ปลอบใจตัวเองมากๆเลยตอนนี้

โดย: กลินทร์ IP: 203.151.140.112 วันที่: 19 มิถุนายน 2548 เวลา:1:46:48 น.

มานั่งรอฟังนิทานต่อง่ะ

อ่านแล้วให้ความรู้สึกดีๆ ขอบคุณนะฮับ

นิทานเรื่องนี้ทำให้นึกถึง แสงทองหลังสายฝน มากๆเลย

โดย: froggie (Froggie

) วันที่: 20 มิถุนายน 2548 เวลา:9:52:55 น.

พี่กลินทร์ @ นานมากแล้วละค่ะ สามสี่ปีแล้วละมั้ง ยังไงก็เป็นกำลังใจนะคะ^^

พี่กบ @ เรื่องนี้จบแล้วอะคับ ตอนอ่านครั้งแรกก็รู้สึกเหมือนกันว่าดีจัง หลังจากนั้น พอมีเรื่องไม่ดี ก็พยายามคิดว่า "เดี๋ยวก็ผ่านไป" นะ ( แต่เรื่องดีก็ผ่านไปเหมือนกัน เพราะงั้นเราคงได้แต่วาง - -' )

โดย: เคียว (ลวิตร์

) วันที่: 25 มิถุนายน 2548 เวลา:5:02:26 น.

ข้อความนี้มัน... แหวนของกษัตริย์โซโลมอน!?

ชอบเวอร์ชันของพี่เคียวจังเลย T-T

โดย: rachan IP: 168.120.109.21 วันที่: 9 มิถุนายน 2552 เวลา:12:49:24 น.

ลวิตร์

Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์

Rss Feed

Smember

ผู้ติดตามบล็อก : 17 คน [?]

ลวิตร์ = พัณณิดา ภูมิวัฒน์ = เคียว

รูปในบล็อค
เป็นมัสกอตงาน Expo ของญี่ปุ่น
เมื่อปี 2005
น่ารักดีเนอะ

>>>My Twitter<<<

คุณเคียวชอบเรียกตัวเองว่า คุณเคียว
แต่ที่จริง
คุณเคียวมีชื่อเยอะแยะมากมาย

คุณเคียวมีชื่อเล่น มีชื่อจริง
มีนามปากกา
มีสมญาที่ได้มาตามวาระ
และโอกาส

แต่ถึงอย่างนั้น
ไส้ในก็ยังเป็นคนเดียวกัน
ไส้ในก็ยังชอบกินข้าวแฝ่ (กาแฟ ) เหมือนกัน
ไส้ในก็ยังชอบกินอาหารญี่ปุ่นเหมือนกัน
ไส้ในก็ยังชอบสัตว์ (ส่วนใหญ่)
ไส้ในก็ยังชอบอ่านหนังสือ ชอบวาดรูป
ชอบฝันเฟื่องบ้าพลัง
และชอบเรื่องแฟนตาซีกับไซไฟ
(โดยเฉพาะที่มียิงแสง )

ไส้ในก็ยังรู้สึกถึงสิ่งต่าง ๆ
และใช้ถ้อยคำเดียวกันมาอธิบายโลกภายนอก

ไส้ในก็ยังคิดเสมอว่า
ไม่ว่าเรียกฉัน
ด้วยชื่ออะไร

ก็ขอให้เป็นเพื่อนกันด้วย

Friends' blogs

[Add ลวิตร์'s blog to your web]

Links

BlogGang.com