|
|
janitor2
วันหนึ่งก็ได้พบภารโรงโดยไม่ได้เจตนา คือไม่ได้ตั้งใจ ตอนนั้นเลิกเรียนแล้ว ก็ไปหลังโรงเรียน แต่แรกมา ก็ไม่ได้มีเพื่อนมากมายอยู่แล้ว คือว่าตอนอยู่ในชั้นก็ไม่มีปัญหาอะไร เข้ากับทุกคนได้ดีพอสมควร คนอื่นก็มองว่าเป็นคนเรียนเก่ง ฉลาด ใช้การได้ อาจจะแปลก ๆ หรือเก็บตัวบ้างบางที แต่ก็ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น ถ้าเพื่อนชวนไปหลังเลิกเรียน บางทีก็ไป แต่บางทีเวลามองเพื่อนก็คิดว่า พวกเจ้าอยู่ในดลกแบบไหนกัน
พวกเจ้าอยู่ในโลกแบบไหนกัน ไม่เข้าใจเลย โลกสีสันเพริดพราย เหมือนผีเสื้อ โลกสนุกสนาน หัวเราะไม่มีที่สิ้นสุด อารมณ์มากมาย โกรธเกลียด สนุก ริษยา อาฆาต กดดัน ความรัก ความชัง เพื่อนพวกนั้นที่ยังคิดว่าสิ่งถูกก็เป็นสิ่งถูก สิ่งผิดก็เป็นสิ่งผิด แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังยินยอมติดอยู่ในกรอบ เพราะไม่มีที่จะไป เพราะถ้าไปจากที่นี่แล้ว จะให้ไปไหนหรือ พ่อแม่เป็นคนออกสตางค์ ตัวเองจะทำอะไรได้ ความหวังของพ่อแม่ หรือว่าการต้องรับผิดชอบ ดูแลพ่อแม่ หรือไม่อย่างนั้น พ่อแม่ที่ไม่ค่อยสนใจ ก็เอาลูกมาปล่อยไว้ที่นี่ไงเล่า ที่นี่จะเลี้ยงให้เราเติบโตขึ้นมาเอง เป็นหมูอ้วนให้โลกสังคมเชือด เป็นวัวงานรับใช้สังคม หรือไม่อย่างนั้น ก็เป็นหมาจิ้งจอก เป็นเสือ กินพวกหมูพวกวัว พวกเราก็แค่มีชีวิตอยู่ในป่าเท่านั้นเอง
ตอนนั้น รู้สึกเศร้า เพราะคิดว่า ตัวเองก็เหมือนกัน แน่นอนว่าไม่มีวันยอมเป็นหมูเป็นวัว ให้ดีก็ไม่อยากเป็นหมาจิ้งจอกเป็นเสือด้วย ให้ดี บางทีควรเป็นอะไรบางอย่าง ที่ปลอดภัย แต่ก็ไม่กินคนอื่นมากเกินไป ถึงอย่างนั้นก็เถิด ไม่ใช่ไม่รู้หรอก อยู่อย่างนี้ถึงอย่างไรก็ต้องกิน ถึงอย่างไร เรียนสูงแล้วก็จะได้เป็นพ่อมดแม่มด อยู่บนยอดสุดของสังคม เป็นพ่อมดแม่มดแล้ว ก็มีคนเคารพ เพราะว่าทุกคนเป็นพ่อมดแม่มดไม่ได้ ว่าไปแล้ว หากมีคนให้ยกย่องแล้ว ย่อมมีคนให้ดูแคลน เช่นว่าภารโรงนั้น แม้โลกจะบอกว่าคนทุกคนเท่าเทียมกัน ภารโรงก็ยังเป็นแค่สิ่งมีชีวิตต่ำช้าน่าสงสาร ที่ไม่มีวันไปถึงที่สูง ๆ ได้อยู่นั่นเอง
ตอนนั้นก็พบภารโรง
เขามาเผาขยะ เขาทิ้งขยะลงในเตา เห็นเปลวไฟแปลบแลบเลียออกมา และเห็นควันโขมงออกทางปล่องลอยสูงสู่เบื้องบน ขณะที่ยืนดูอยู่ ดูเปลวไฟสีแดงและควันไฟสีดำ ภารโรงก็หันมา เห็นเหงื่อเป็นเม็ดผุดพราวเต็มหน้า ตอนนั้นหน้าหนาว อยู่กับเตาไฟ ก็ยังมีเหงื่อพราว
"อ้าว ว่าอย่างไร" เขาทัก
ตอนนั้นไม่ได้ตอบเขาไป เพียงแต่พยักหน้าหน่อยหนึ่ง รู้สึกตื่น ๆ รู้สึกกลัว ก่อนจะถอยหลังจากไป ไม่รู้จะทำยังไงดี
ตอนกลับบ้านไป ก็เห็นความโง่อื่น ๆ อีก รอบตัวมีแต่โฆษณา ทำอย่างนั้นแล้วจะดี จะสวย จะหล่อ จะฉลาด ไอ้พวกที่ขาดไร้ยากแค้น ไม่มีทางเป็นที่รักหรือเข้าสังคมได้ จงมาซื้อพวกข้าเถิด ซื้อข้าแล้วจะหล่อสวย ฉลาด มีหน้ามีตา จะมีความสุข เป็นที่รักตลอดชั่วกาลนาน ตั้งแต่เมื่อไรกันที่ของเหล่านั้นกลายเป็นความรักไป
และคนที่บ้าน ก็พากันพูดแต่ว่า ขายได้หรือขายไม่ได้ ทำอย่างไรจึงจะขายได้ มีอะไรดีบ้าง อะไรเป็นจุดขาย อะไรเป็นสิ่งที่จะหลอกลวงคนให้มาซื้อ ทำอย่างไรจึงจะโฆษณา จึงจะมีความสำคัญ ทำอย่างไรจึงจะเป็นคนยิ่งใหญ่กว่านี้ เป็นที่รักกว่านี้ ปลอดภัยกว่านี้ มั่นคงมีความสุขตราบชั่วกาลนานยิ่งกว่านี้ พยายามให้มากขึ้น พยายามให้มากขึ้นอีก เพื่อที่ว่าจะได้ไปสูงกว่าเขา จะได้ปลอดภัย
ก็รู้หรอกว่าอยู่อย่างนี้แล้วจะหนีไปไม่ได้ แต่พอหมดวัน กลับเข้าห้องตัว ก็แทบจะอาเจียนออกมา
ไม่ช้าหรอก ไม่ช้านี้ จะกลายเป็นเนื้อเป็นตัวเจ้า เจ้าจะสยบยอม สิ่งที่สังคมบอก เจ้าจะได้ยินเป็นเสียงของตนเอง เจ้าจะนึกว่าสิ่งนี้ถูกแล้ว ชอบแล้ว เจ้าจะคิดว่า ก็จะให้ทำอย่างไรได้ ไม่มีโลกอื่น ๆ นอกจากโลกนี้
ก็จริง ไม่มีโลกอื่น ๆ นอกจากโลกนี้ หากไปจากโลกนี้ ก็ไม่เป็นใคร ก็ไม่เหลืออะไรเลย
หากอยู่ที่นี่ จะเป็นคนฉลาด เป็นนักเรียนดี จะเรียนสูงขึ้น ทำงานดี มีเงินทอง เป็นที่นับถือ ทิ้งสิ่งเหล่านี้ไปแล้ว หนทางว่างเปล่า ตัวเองเป็นใครไม่ทราบ ผู้คนแม้พ่อแม่ตนก็จะไม่ยอมรับ ทุกอย่างเวิ้งว้างสุดประมาณ
บางทีก็ไม่เข้าใจอะไรเลย บางทีก็ไม่รู้ว่ามาที่นี่ทำไม
| Create Date : 02 กันยายน 2552 |
| Last Update : 2 กันยายน 2552 13:35:54 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 526 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: ๋๋๋Job IP: 192.168.0.10, 125.213.228.27 วันที่: 21 กันยายน 2552 เวลา:14:03:36 น. |
|
|
|
| โดย: เคียว IP: 118.172.10.117 วันที่: 6 พฤศจิกายน 2552 เวลา:22:22:12 น. |
|
|
|
โดย: ratichan  วันที่: 10 ธันวาคม 2552 เวลา:11:43:33 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 17 คน [
แต่ชอบนะคะ ชอบมาก เหมือนมีคนแล่เนื้อเถือหนังเอาความจริงอัปลักษณ์ที่ไม่อยากรู้มาจ่อให้ดูตรงหน้า จะถอยหนีก็ไม่ได้ยังไงยังงั้น
เอ่อ...
แต่ก็ยังชอบมากอยู่ดี ^^"