|
|
วานราสูร /ทดลอง#4
แม่ของข้าเป็นหญิงเข้มแข็ง
ข้าทราบดี ผู้คนส่วนใหญ่มักยกย่องมารดาตน มักพูดว่าแม่เข้มแข็ง หรืออ่อนโยน หรือมีความดีอื่นใดทั้งปวงที่มารดาพึงมี ทั้งนี้เพราะแม้ว่าแม่จะเป็นปุถุชน ทว่าแท้แล้วกลับเป็นคนพิเศษสำหรับบุตร เป็นบุคคลหนึ่งเดียวที่โดดเด่นในโลก มีความสำคัญบางประการซึ่งมิอาจบอกบรรยายได้อย่างแท้จริง บางครั้งอาจพูดได้ว่า เป็นสิ่งเที่ยงแท้ท่ามกลางความแปรปรวน
ข้าคงกล่าวเกินไป มารดาของข้ามิได้จากข้าแต่เยาว์วัยเช่นมารดาของมัจฉานุ แต่หากว่ามัจฉานุเห็นสิ่งที่เขาเห็นเป็นความจริง ข้าก็เห็นสิ่งที่ข้าเห็นเป็นความจริงเช่นเดียวกัน
และแม่ของข้าเป็นหญิงเข้มแข็ง
แม่ของข้างดงาม ท่านเป็นมายากร แม่ของข้าอาจแปลงรูปร่างเป็นคนทั้งร้อยทั้งพัน แม่ว่าเมื่อเด็กท่านเรียนความรู้นี้จากพระฤาษี บางทีหากแม่เป็นชาย ท่านคงเป็นนักรบของทศกัณฐ์...ใช้มนตร์มายาในสงครามเช่นเดียวกับไมยราพ แต่แม่ไม่ได้เป็นชาย ท่านจึงเพียงถูกสั่งให้แปลงร่างเป็นสีดา...ให้ทำตายลอยน้ำออกไป
และเขาก็ทดลองเผาแม่ และแม่ก็เหาะหนีขึ้นไป และพ่อก็พบแม่ในยามนั้น รับแม่เป็นภรรยา
ข้าไม่เคยถามแม่ ท่านรักพ่อหรือเปล่า บางทีท่านอาจรักในแบบของท่าน เพราะพ่อเป็นคนน่ารัก แต่ความรักกับความแค้นเป็นเรื่องลึกลับ พ่อของข้าเห็นหญิงเป็นรองชาย ข้าเห็นหญิงเป็นแม่ของข้า ข้าไม่ต้องการเห็นหญิงใดถูกชายทอดทิ้ง ต้องเลี้ยงดูบุตรธิดาเพียงลำพัง
ยามนั้น ตาเป็นคนบอกรามให้ฆ่าแม่ ข้าสงสัยว่าเหตุการณ์จะเป็นเช่นไรบ้าง แต่เช่นเดียวกับเรื่องทั้งปวง...มันถูกเล่าผ่านปากและตาของผู้อื่น ผู้ร่วมเรื่องราวนั้นอย่างแท้จริงคือแม่และตาไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ข้าฟัง ข้าคิดว่าแม่โกรธตา ท่านยังคงเป็นลูกสาวที่ดี ยังคงสุภาพนอบน้อม แต่ข้าคิดว่านับแต่นั้น ก็มีบางสิ่งที่ไม่อาจประสานได้ตลอดกาล
โลกนี้มีเหตุและผล แต่โลกนี้ก็มีเครือญาติและความสัมพันธ์...ที่จริง บางทีทุกสิ่งอาจอยู่ได้ด้วยเครือญาติและความสัมพันธ์ เพราะว่าไว้วางใจจึงก้าวต่อไปข้างหน้าได้ ตาของข้าทรยศและทรยศอีก ตัดความเครือญาติ ทำลายความสัมพันธ์ ตาไม่ได้สูญเสียเพียงแม่ ทว่าสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างซึ่งจะทำให้ก้าวเดินต่อได้ไป
ข้าเคยบอกตาเช่นนี้ และตาก็ยิ้ม ถามว่าจริงหรือเช่นเดียวกัน ข้าไม่เข้าใจความหมายของท่าน ข้าคิดว่าตาเป็นคนซับซ้อนที่สุด แม่ของข้าซับซ้อนรองลงมา ส่วนยายของข้า...ยายเป็นคนธรรมดาสามัญ ท่านไม่ประสงค์จะมีชีวิตอยู่อย่างซับซ้อน จึงไม่ทำตัวเช่นนั้น
ยายของข้าไม่เสียใจเมื่อไปเป็นทาส ท่านมักซ่อนขนมจากในวังมาให้ข้า บ่นว่าเหนื่อยนักให้ข้ามาบีบนวดเสียโดยไว ยายไม่ลำบากใจที่จะตักน้ำตำข้าว ไม่เดือดร้อนในการที่ต้องตกต่ำลงมา ข้ายังจำได้ แม่ข้าหอมกรุ่นเสมอ แต่ยายกลับมีกลิ่นอีกอย่างหนึ่ง...อาจบอกได้ว่าเป็นกลิ่นของยาย กลิ่นอันอ่อนโยน เรียบง่าย และรักใคร่อย่างลึกซึ้ง ยามกลางคืนข้านอนหนุนตักแม่หลับใหล แต่ในยามกลางวัน หากยายมาถึงเรือน ข้าจะกางแขนออกวิ่งโถมเข้าใส่ท่าน ข้าไม่เคยพูดว่าตนรักตา ข้าพูดว่ารักแม่บ่อยครั้ง แต่พูดว่ารักยายมากที่สุด ทั้งนี้ไม่ใช่เพราะข้ารักทั้งสามไม่เท่าเทียมกัน หากแต่เพราะแต่ละคนอนุญาตให้ข้าพูดได้ไม่เท่ากัน ให้อิสระในการแสดงออกของข้าไม่เท่ากัน
หากตาของข้าจะพูดว่ารัก ท่านจะถามว่าข้าเรียนคำนวณเป็นอย่างไรแล้วบ้าง ตาของข้าเป็นอัจฉริยะ...ทว่าในวิชาที่ลงกาไม่ได้ต้องการอย่างแท้จริง ใครบางคนบอกข้า ตาคิดวิธีคำนวณเพื่อหาเลขผานาทีตามแบบของตนเอง และคนเรียกวิธีการนั้นตามชื่อของตา ตาหยั่งเห็นอนาคตผ่านตารางและสัญลักษณ์ ตัวเลขและความรู้ ข้าคิดว่าสิ่งเหล่านี้ล้วนไม่แน่นอน จับต้องไม่ได้ ทั้งตัวข้าเองไม่เคยเข้าใจ แต่บางที คงมีเพียงคนที่อยู่ในโลกกึ่งจริงกึ่งไม่จริง โลกที่ตัดขาดและแปลกแยกเช่นตาเท่านั้นจึงจะเข้าใจ
ข้ามักสงสัยว่าตาเห็นอะไรหรือ โลกในวินาทีนี้ หรือโลกที่ไหลเลื่อนผ่านหน้าไปราวสายน้ำ...อนาคตและอดีตซึ่งปะปนอยู่ในปัจจุบัน การหยั่งรู้ซึ่งทำให้ระลึกถึงความไม่เที่ยงและถ่องแท้ของโลก การเกิดและการตาย ความยิ่งใหญ่และต้อยต่ำซึ่งล้วนไม่มีความหมายใด
"อสุรผัดตกฟากเมื่อไรหรือ" ตาเคยถามแม่เมื่อเราพบกันครั้งแรก แต่แม่ไม่ตอบ ปฏิเสธว่าเวลานั้นฉุกละหุกนักจึงจำไม่ได้ หลายปีให้หลัง มานึกดูแล้ว ข้าคิดว่าไม่ใช่เช่นนั้น ข้าคิดว่าแม่คงจำได้แต่ไม่บอกออกมา เพราะตาเป็นอัจฉริยะ คำทำนายของตาจะอยู่เหนือหัวของข้าราวคำสาป และอีกประการหนึ่ง แม่ไม่ต้องการให้ตาล่วงรู้อนาคตของข้า
บางที ท่านคงรู้สึกว่าการที่ตาล่วงรู้อนาคตนั้นเป็นเรื่องน่ากลัว
แต่ตาก็ยังคงผูกดวงชะตาของข้าขึ้นมาได้ ...ใช้หลักการปรกติธรรมดา หากไม่ทราบเวลาตกฟากแน่นอน ให้หมายเวลาพระอาทิตย์ขึ้นแทน ดาวเดือนส่วนใหญ่ไม่ได้เคลื่อนคล้อยไปในวันเดียว แม้ไม่ได้ทราบชัด แต่คงเห็นลักษณะบางประการอยู่บ้าง
"เด็กนี้จะดำเนินชีวิตอยู่ในความขัดแย้ง" ตาบอก แต่คำพูดนั้นมีความหมายอย่างไรหรือ ในเมื่อตัวตนของข้าก็บ่งบอกความขัดแย้งชัดเจนอยู่แล้ว
"เขาจะมีความสุขไหม" ยายของข้าเอ่ยถามขึ้น "จะมีภรรยาดีเป็นแ่ม่ศรีเรือนไหม จะมีหลานให้ข้าอุ้มเมื่อไร"
"มีความขัดแย้งมากเกินไป ข้าบอกหมดสิ้นไม่ได้"
เวลานั้นตาคิดอย่างไรกับข้าหรือ...ตาผู้ถูกเนรเทศและใช้ชีวิตอยู่กับพวกลิงถึงสิบปี ตาผู้เห็นญาติพี่น้องถูกลิงฆ่าตาย ตาผู้แม้ในวันราชาภิเษกของตน ก็ทอดตาลงจากบัลลังก์ และเห็นว่าท้องพระโรงนั้นเต็มไปด้วยขุนทหารวานร
"แต่ข้าคิดว่า..." ตาของข้า...พระยาพิเภกเอ่ยสืบไป "เขาคงจะมีความสุข เราไม่ต้องการความทุกข์อีกแล้ว...ไม่ใช่หรือ"
| Create Date : 27 มกราคม 2551 |
| Last Update : 17 กรกฎาคม 2551 0:36:12 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 430 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: KAI (aitai  ) วันที่: 27 มกราคม 2551 เวลา:8:46:02 น. |
|
|
|
| โดย: wanderer IP: 125.25.238.35 วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:20:34:36 น. |
|
|
|
| โดย: เคียว IP: 128.86.158.253 วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:18:20:55 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 17 คน [