|
|
Plankton /๕. การกิน (๑)
มีถ้อยคำมากมาย ซึ่งผมจะจัดไว้ในประเภทเดียวกับ “อ๊ะอ๊ะ อย่าทิ้งขยะ”
เป็นต้นว่า “ซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอ” (โปรตีน?) “รามซิงชอบกินปักกิ่ง” (ซึ่งควรจะจัดไว้ในหมวดเดียวกับ “เหมือนเดิม โอโจ้ด้วย” และ “โอ่...จอลลีแบร์”) “อั่นหนะอั่น นะอี๊อินะ” (โดราเอมอน...ไม่สิ ควรพูดด้วยภาษาสมัยนั้นว่า โดเรม่อน) “แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์...” (ซึ่งควรจะจัดไว้ในหมวดเดียวกับ “สักวาชมธาร...”และ “ครานั้นโฉมเจ้าเณรแก้ว” หรืออะไรอย่างอื่นที่โผล่ในหนังสือมานะมานี หรือถ้าขยายให้กว้างกว่านั้นก็รวมไปถึง “โอลด์คิงโคล วัตสเมอร์รี่โอลด์โซล...แอนด์เดอะเมอร์รี่โอลด์โซลวอสฮี” เพลงภาษาอังกฤษที่ชอบผุดขึ้นมาในสมองตอนอาบน้ำด้วย)
ถ้อยคำเหล่านั้นผสมปนเปกันอยู่ในสมองของผม กระเพื่อมเหมือนคลื่น เต็มไปด้วยกลิ่นรสแปลกประหลาด ถูกผูกร้อยเข้ากับผู้คน เหตุการณ์ และความทรงจำ มีความหมายอย่างอื่นที่ไม่ใช่ตัวมันเอง ความหมายลึกล้ำเหลือประมาณ ซึ่งถ้าหากผมหยิ่งน้อยกว่านี้ ผมอาจจะสงสารตัวเองที่ความทรงจำทั้งหลายส่วนใหญ่ล้วนแต่ผูกกับอะไรต่อมิอะไรซึ่งคนเขาเรียกว่าวัฒนธรรมต่างชาติและบริโภคนิยม ผมอาจจะหัวเราะเยาะตัวเองที่เกิดมาในเวลาที่โลกช่างบัดซบและแสนเศร้า (จริงหรือ...เศร้าจังเนอะ)
แต่ผมหยิ่ง...และผมโลภมาก ดังนั้นผมจึงเห็นความทรงจำทั้งหลายทั้งปวง ไม่ว่าอะไรก็ตาม เป็นสมบัติของผม ไม่ว่ามันจะธรรมดาหรือสูงส่ง ต่างชาติหรือในชาติ บริโภคหรือไม่บริโภค ผมถือว่าผมได้เปลี่ยนมันแล้ว ผมได้กินมันเข้าไปแล้ว มันเป็นของผม เป็นเลือดเนื้อร่างกาย ตับไตไส้พุง เป็นเหงื่อเป็นของเสีย ทุกอย่างเป็นของผม
ผมกินมันเข้าไป ไม่ว่าจะเป็นรามซิงที่อยากกินปักกิ่ง (รามซิงเคยได้กินปักกิ่งจริง ๆ หรือเปล่า ผมลืมไปแล้ว) โดราเอมอน โนบิตะ ผมกินเข้าไปทั้งอะไรที่ซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอ ผมกินเณรแก้ว กินสุดสาคร ผมกินพระราชาโคลผู้ชรา ผมกินทั้งหมดนั้นลงไป รวมทั้งเทตซึกะ โอซามุ นิทเช่ เอส จี เวลส์ และถ้อยคำของกรมนริศ (กรมพระยานริศรานุวัตติวงศ์) ผู้ทรงลิขิตไว้ในสาส์นสมเด็จว่าศิลปินควรจะกินเข้าไปจนกว่าจะเป็นเหงื่อออกมา ผมใช้ถ้อยคำนั้นทุกครั้งที่ใครถามถึงอะไรบางอย่างที่เรียกว่าผลงาน ผมเชื่อว่าศิลปินควรจะกินเข้าไปจนกว่าจะมีเหงื่อออกมา บางทีผมอาจจะเป็นพวกที่ฟรอยด์เรียกว่า “ยังติดอยู่ในระยะปาก” ผมรู้สึกมีความสุขเวลาได้อุปมาว่าตัวเองขย้ำอะไรบางอย่างแล้วกลืนลงไป
ผมชอบกัดอะไรคำโต ผมชอบความรู้สึกว่ามีอะไรเต็มปาก บางทีนั่นอาจจะเป็นอย่างเดียวที่เรา...ผมหมายถึงผมกับแดวา...เหมือนกัน แต่เราไม่เหมือนกัน ผมจะกัด เคี้ยว และกลืนอย่างรวดเร็ว ผมจะละเลยรายละเอียด หลงลืมข้อปลีกย่อย ส่วนแดวาจะค่อย ๆ เคี้ยวและทำหน้าเหมือนครุ่นคิดตลอดเวลา แดวาจะพิจารณาสิ่งที่อยู่ในปาก ส่วนผมจะกินให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
ผมหิวตลอดเวลา และแดวาก็ไม่เคยอิ่มเลย แต่เราคิดว่าเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องธรรมดา
จนกระทั่งวันหนึ่ง ผมละทิ้งแดวาไว้ข้างหลัง ผมก้าวออกไปจากตึกใหญ่ของพวกเรา
ตอนนั้นเอง ผมได้ยินเสียง “อ๊ะอ๊ะ อย่าทิ้งขยะ” ดังขึ้น ผมหันไปและเห็นดวงตาโหด ๆ บนหน้ากลม ๆ สีเขียว
ตาวิเศษบอกให้ผมทิ้งขยะให้เป็นที่เป็นทาง
แล้วเขาก็บอกให้ผมกลับไปกินแดวา
| Create Date : 27 มิถุนายน 2550 |
| Last Update : 17 กรกฎาคม 2551 0:32:46 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 447 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: ทินา IP: 58.64.72.230 วันที่: 28 มิถุนายน 2550 เวลา:22:57:29 น. |
|
|
|
| โดย: LIL IP: 124.120.130.178 วันที่: 15 กรกฎาคม 2550 เวลา:12:04:28 น. |
|
|
|
| โดย: สงซาย IP: 58.168.195.60 วันที่: 23 กันยายน 2550 เวลา:12:13:02 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 17 คน [