BlogGang.com : : นายช่างปลูกเรือน - สระ และ วรรณยุกต์

ใหม่สุงข้า คุณ นายช่างปลูกเรือน

ได้เรียนภาษาไตจากเว็บนี้มาสักระยะหนึ่งแล้ว
ถ้าไม่ได้เข้ามากล่าวขอบคุณ ก็จะกลายเป็นคนไม่สำนึกในบุญคุณ
เว็บนี้ให้ประโยชน์แก่ผมมากกว่าหนังสือแบบเรียนทุกเล่มที่ผมมี
(ผมไปกว้านซื้อที่วัดป่าเป้า ซื้อมาทุกเล่มเท่าที่เขามี แต่ส่วนใหญ่จะคล้ายๆกัน)
กล่าวได้ว่าผมเรียนจาก 3 แหล่งใหญ่ๆ
เว็บนี้ + พจนานุกรมภาษาไทใหญ่-ไทย ของ ม.ราชภัฏเชียงใหม่ + คนรู้จักที่เป็นคนไต

ผมเป็นคนกรุงเทพฯย้ายมาอยู่อ.ลี้ ลำพูน ตอนสร้างบ้านผมเอาผู้รับเหมาจากเชียงใหม่มาสร้าง คนงานทั้งหมดเป็นคนไต ผมได้เริ่มหัดเขียนอ่านจากคนเหล่านี้ และยังพาผมไปหาซื้อหนังสือ พวกเขาน่ารักกันทุกคน เป็นคนดีมีน้ำใจ (แต่ถูกผู้รับเหมาเอาเปรียบ) และยังรักษาขนบธรรมเนียนของตนอย่างแนบแน่น ซึ่งผมว่าเป็นสิ่งที่งดงามมาก

เรียนไปทำไม - ผมเริ่มสนใจภาษาไตเพราะสนุกดี เมื่อพอรู้จักภาษาไตบ้าง (เล็กน้อย) จึงเห็นว่าถ้าจะหารากเหง้าของภาษาไทยแท้ๆ ต้องหาจากภาษาไตนี่แหละ ภาษาไทย (ภาคกลาง) ปัจจุบันถูกภาษาเขมร บาลี สันสกฤต ปนไปหมดแล้ว กล่าวได้ว่าเรียนภาษาไตเพื่อให้เข้าใจรากเหง้าของภาษาตัวเองได้ดีขึ้น

อย่างเช่นสำนวน "วงศ์วานว่านเครือ" หลายคนที่ผมถามเขาจะบอกว่า ว่าน ในที่นี้ เป็นแค่คำคล้องจอง ถ้าเป็นภาษาไต ว่าน คือหมู่บ้าน ดังนั้น ว่านเครือ จะมีความหมายขึ้นมาทันที และผมตั้งสมมุติฐานว่า ว่านเครือ คือคำดั่งเดิม เรามาเติม วงศ์ (สันสกฤต) วาน (คำคล้องจอง) ทีหลัง ไม่รู้ว่า "ว่านเคอ" เขาใช้กันในภาษาไตหรือเปล่า ถ้าใช้ ก็จะทำให้สมมุติฐานของผมหนักแน่นยิ่งขึ้น เสียดายถ้าผมมีความรู้ภาษาไตมากสักหน่อย คงจะเขียนหนังสือได้เป็นเล่ม

ถ้าใครเคยอ่านวรรณคดีไทยเก่าๆ จะเจอคำว่า ไป่ (แปลว่าไม่), คำลงท้ายว่า "แล" ใกล้เข้ามาหน่อยก็ของสุนทรภู่ "แต่ลมปากหวานหูไม่รู้หาย" (หวานหู = ไพเราะ) วรรณคดีภาคเหนือ สัง แปลว่า ทำไม (ไม่รู้ว่าปัจจุบันยังมีคนเหนือใช้กันอยู่หรือเปล่า)

ภาษาคือกระจกเงาสะท้อนให้เห็นถึงจิตใจ ความคิดของคนที่พูดภาษานั้น
นี่คือความเชื่อของผม ผมเชื่อว่าคนไตรักพวกพ้อง (หรืออย่างน้อยก็ถูกสอนให้รักพวกพ้อง) ดูจากคำ ไต๊ก้อ (ผมว่านัยของคำนี้คือคนไตทุกคนเป็นเพื่อนกัน)

.....ตั้งใจจะมากล่าวคำขอบคุณ แต่นอกเรื่องไปมาก ขอโทษด้วย

ขอลงท้ายหน่อย สำหรับคนที่พูดและใช้ภาษาไต จงภุมิใจเถิด
เพราะเป็นภาษาที่งดงาม และยังไม่ถูกปนเปื้อนมากนัก (แต่ก่อนภาษาไทยก็เป็นแบบนี้)
เป็นภาษาที่ลึกซึ้งแต่เรียบง่าย (คนที่เคยชินมากเกินไปอาจไม่รู้สึก เช่นคำ ป่องใจ๋ หยาใจ๋ ใจ๋ถึง ใจ๋ติด ฯลฯ จงภูมิใจในอัจฉริยภาพของบรรพบุรุษที่ประกอบคำเหล่านี้มาให้เราใช้ -พอดีกำลังอยากรวบรวมคำผสมที่มีคำว่าใจ)
และเป็นภาษาที่ไพเราะ เหมือนเสียงดนตรี เป็นเพราะไม่มีเสียงสามัญ จึงทำให้ contrast ของเสียงสูงต่ำมากขึ้น โดยเฉพาะเสียงวรรณยุกต์ : (จ้ำหน้า) ผมฟังแล้วไม่เหมือนไม้ตรี แต่เหมือนเสียง(เอื้อนขึ้นสูง)ในเพลงมากกว่า

ขอบคุณความอุสาหะและจิตใจที่เผื่อแผ่ของ นายช่างปลูกเรือน ที่ทำให้ผมได้ความรู้มากมายจากเว็บนี้