เหรียญคนละด้าน ของ 'หนาว' และ 'เหงา' ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ฉันเดินเล่นโดยลำพังอยู่แถวเมืองริมหาดแห่งหนึ่ง อากาศหนาวจนแทบปลิดใบหูได้ ลมพัดผ่านผิวหนึ่งครั้ง เหมือนมีใครเอาพัดลมไอน้ำเครื่องโตๆ จ่อองศามาที่เราโดยไม่บอกไม่กล่าว ระหว่างทาง ฉันมองเห็นห่วงยางชูชีพแขวนไว้ที่เสาริมหาด รูปทรงของมันน่ารัก เหมือนหมอนรองต้นคออันโต ที่ยักษ์ใจดีทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า หนาวแต่สดชื่น ... การเดินเล่นกับอากาศหนาวๆเป็นเพื่อนกัน เพราะทำให้ฉันเดินเล่นได้นานๆ โดยไม่รำคาญเหงื่อ เดินต่อไปเรื่อยๆ ฉันพบว่ารอบตัว มีหนุ่มสาวหลายคู่เดินกอดกันตัวกลม คุยออเซาะกระหนุงกระหนิงซึ่งกันและกัน ยิ่งเดินยิ่งเจอ ยิ่งเจอยิ่งอึ้ง ลมหนาวพัดผ่านผิวอีกแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมหนาวนี้ถึงรุนแรงกว่าเดิม หนาวล่าสุด พัดลมไอน้ำหายไปแล้ว แต่ฉันรู้สึกคล้ายกับมีเข็มเล่มเล็กๆกดแทงลงไปถึงไขกระดูก จำนวนเข็มไม่ใช่เล่มสองเล่ม แต่ราวกับหมดทุกเล่มของทั้งกล่องอุปกรณ์งานฝีมือ ฉันเดินย้อนกลับมาทางเดิม เพราะทางข้างหน้าเป็นทางตัน ห่วงยางชูชีพ หรือหมอนรองต้นคอของยักษ์ใจดียังรออยู่ตรงนั้น ลมหนาวองศาเท่าเดิม แต่องศาของความเหงาเปลี่ยนไป ห่วงยางชูชีพแขวนเสาอันเดิมๆ แต่ความสดใสของมันต่างไป ฉันถามตัวเองว่าทำไม ในที่สุดฉันพบคำตอบ และฉันยิ้ม ********* วันสองวันก่อน เพื่อนคนหนึ่งของฉันเขียนมาเล่าให้ฟังว่า ระยะนี้เพื่อนรอบตัวมีอาการแปลกๆ อยู่ๆก็เศร้า หมดไฟ ไร้พลังใจ ยิ่งหนาว ยิ่งเหงา ฉันซึ่งพอผ่านประสบการณ์ สุข เศร้า เหงา รักแบบที่ว่ามาบ้าง อ่านแล้วยิ้ม ยิ้มที่ว่า ไม่ใช่ยิ้มเยาะเย้ย แต่เป็นยิ้มแบบเข้าอกเข้าใจ อยากสวมวิญญาณพี่น้ำผึ้งป่า ณ สกุลไทย ไขข้อขัดข้องของหัวใจให้เพื่อน แต่บารมีไม่พอ จึงได้แต่ปลอบโยนไปตามประสา เท่าที่น้องน้ำอ้อยป่าจะพอทำได้ ' หนาว กับ เหงา บางคนอาจว่ามันคือเหรียญอันเดียวกัน บางเวลา เราคิดว่ามันอยู่ด้านเดียวกัน แต่พิจารณาดูดีๆ มันอยู่คนละด้านกันเลย อารมณ์ที่ว่านี้ มนุษย์ทุกคนก็เป็น มันเป็นภาวะที่ทุกคนมีคำถาม แต่หาคำตอบไม่เจอว่า ชีวิตคืออะไร อารมณ์นี้มันมักไม่มาเวลาเราสุข เพราะเราจะถูกความสุขห่อหุ้มไว้ จนกว่าความสุขนั้นมันค่อยๆคลี่ตัวออก เมื่อนั้นเราจะเริ่มอยากไขว่คว้า และกลับมาสู่วงจรเหงาแบบเดิม ทุกอารมณ์เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป อยู่ที่เราว่าจะบริหารจัดการมันอย่างไร ให้เวลาที่มันเกิดขึ้นอีกครั้ง มันไม่มาทำร้ายใจเราเอง'   Create Date : 22 มกราคม 2553     Last Update : 22 มกราคม 2553 15:20:55 น. Counter : 1257 Pageviews.   8 comment Share Tweet

เพราะว่าใจของเธอคือบ้านของฉัน Winter is here and I'm missing you - @ first click https://www.youtube.com/watch?v=xtFfN0CvLxs อยู่กับตัวเองเงียบๆสักห้านาทีนิดๆ กับลิงค์นี้ หวังว่าจะพบความสุขเล็กๆที่ปลายนิ้วนะคะ เทียบกับความงามในโลกนี้แล้ว คนเราเหมือนฝุ่นอณูเล็กๆ แต่ฝุ่นเล็กๆ ถ้ามากองรวมกัน มันก็สร้างแผ่นดินได้ แจกจ่ายความรักให้กัน ระหว่างเม็ดฝุ่นละอองเล็กๆ เราสร้างโลกใหม่ได้ โดยส่วนตัว เวลาฟังเนื้อหาของเพลง จะนึกถึงผู้หญิงคนหนึ่ง นึกขอบคุณเธอทุกครั้ง ที่นำพาให้ฉันมาได้เห็นความงามของเม็ดฝุ่น และความรักระหว่างแต่ละอณูของฝุ่นนั้น เธอไม่ใช่คนสำคัญของโลก แต่ฉันคิดว่า ประโยคสุดท้ายของเพลงนี้ ฉันอยากมอบให้เธอ ฉันเรียกชื่อเล่นของผู้หญิงคนนั้นตามพี่ๆของฉันว่า 'แม่'   Create Date : 19 มกราคม 2553     Last Update : 19 มกราคม 2553 13:51:18 น. Counter : 1138 Pageviews.   5 comment Share Tweet

ดาวโก๊ะห์ นิ้วกลมเพิ่งเขียนจดหมายถึงจิตรกรคนหนึ่งในมติชน สุดสัปดาห์ฉบับล่าสุด เปลือกตาของฉันกระตุกเล็กๆ เมื่อนิ้วกลมบอกว่าขณะที่เขากำลังเขียนข้อความอยู่นี้ เขากำลังเปิดเพลงของ Don Mclean ชื่อเพลง Vincent หรือที่หลายคนรู้จักในชื่อ Starry Night วันที่ 12 เดือนมิถุนายนปี 2552 ฉันเขียนบันทึกเก็บไว้ชิ้นหนึ่ง ขณะบันทึก ฉันกำลังเปิดเพลงที่ว่าคลอไปด้วยเหมือนกัน ฉันเขียนไว้ว่า เพลง Vincent เป็นหนึ่งในเพลงโปรดที่ฉันเปิดฟังบ่อยๆ เนื้อร้องขึ้นต้นว่า Starry Starry Night คล้ายคนร้องติดอ่างหน่อยๆ เพราะต้องร้องคำว่า Starry ซ้ำสองหน แต่มันโดนใจคนชอบดูดาว จนอยากสืบสาวต่อไปว่าเขาจะเพ้อถึงคืนที่ดาวเต็มฟ้าว่าอย่างไรต่อ เพลงนี้คุณภูสมิง หน่อสวรรค์เคยเอามาร้อง ฟังตั้งแต่ตอนฉันตัวกะเปี๊ยก ชะเง้อไปที่เสตอริโอของพี่ อยากรู้ว่านักร้องชื่อ ‘ภูสมิง หน่อไม้สวรรค์’คนนี้เป็นคนไทยหรือฝรั่งหนอ เพราะได้ยินเขาร้องแต่เพลงฝรั่ง... ตอนเด็กๆเคยคิดว่าเพลงนี้เป็นเพลงของภูสมิงด้วยซ้ำ หนึ่งในอัลบั้มของภูสมิง ที่พี่ชายเปิดฟังบ่อยๆ ฝรั่งอะไร หน้าเหมือนคนไทยชะมัด พอเติบโต ต่อม’ติสต์ที่เจริญวัยขึ้นมาพร้อมอายุนำพาให้ฉันรู้จักผลงานมากมายที่จิตรกรชื่อวินเซนต์ แวน โก๊ะห์ทิ้งไว้ให้โลก และภาพ Starry Night หนึ่งในภาพชื่อก้องของเขาเปิดประตูบานเล็กๆให้ฉันรู้ว่า บางครั้งความเศร้าคือความงาม ประตูบานที่ว่า แม้แต่วงกบของมันยังดูเศร้า ฉันมารู้ทีหลังว่าเพลงวินเซนต์ที่ฉันชอบมีอะไรเชื่อมโยงกับภาพภาพนี้ และคนร้องเพลงไพเราะนี้ จริงๆแล้วคือพี่ดอน ไม่ใช่พี่ภูสมิงเสียหน่อย Don McLeasn เจ้าของเพลง Vincent ตัวจริง เบียทริซ – เพื่อนรักวัย 95 ปีของฉันเป็นอีกคนหนึ่งที่มีวินเซนต์ แวง โก๊ะห์เป็นแรงบันดาลใจ เธอมีหนังสือภาพศิลปะของแวง โก๊ะห์สะสมไว้มากกมายพอๆกับของปิกาสโซ่ ภาพดอกทานตะวันโดยแวง โก๊ะห์ หนึ่งในภาพโปรดของเบียทริซและฉัน ฉันเคยวิจารณ์ภาพเขียนของแวง โก๊ะห์ให้เธอฟังว่า ชีวิตของแวง โก๊ะห์เป็นเหมือนผืนผ้าใบ แต่ละเรื่องราวในชีวิตของเขาเหมือนรอยแปรงเส้นเล็กๆที่ดูเหมือนไม่สลักสำคัญ แต่เมื่อเราหันกลับมามองผืนผ้าใบนี้อีกที ...อย่างจริงๆจังๆ เราจะพบว่าแต่ละรอยของพู่กันนั้น มันมีชีวิต ภาพเหมือนที่แวง โก๊ะห์วาดตัวเอง บางทีเขาอาจไม่อยากเป็นคนหูเบา เลยเลือกตัดหูแทนการถ่วงด้วยตุ้มหู... หรือบางที สมัยที่เขาอยู่ คัตตั้น บัตอาจเป็นของฟุ่มเฟือย เขาจึงมีทางออกแบบวิธีติสต์ๆ เบียทริซเคยเอ่ยปากจะให้หนังสือภาพศิลปะสุดหวงเหล่านั้นแก่ฉัน แต่ฉันปฏิเสธ ฉันบอกเธอว่า หนังสือบางเล่มก็เหมือนสัตว์เลี้ยงแสนรัก แค่มองหน้าปกมันฉันก็รู้ว่าหนังสือมันรักเจ้าของ และฉันรู้สึกว่าหนังสือบางเล่ม เหมาะจะเอาไว้เปิดดูกับเพื่อน หรือเอาำไว้เป็นข้ออ้างเพื่อจะมาหาเพื่อน มากกว่าเก็บไว้ชื่นชมคนเดีัยว เหมือนดาวบนฟ้าที่แวง โก๊ะห์วาด เหมือนดอกทานตะวันที่แวง โก๊ะห์จัดใส่แจกัน ให้คนทั่วโลกที่มีกุญแจ ไขประตูไปชมความงามเศร้าๆนั้นกับเขา” ตรงท่อนสุดท้าย ที่พี่ดอนร้องว่า But I could have told you, Vincent This world is never meant for one as beautiful as you. ...ฉันน่าจะมีโอกาสบอกเธอนะ ว่าโลกนี้คงไม่มีใครงดงามเท่าเธออีกแล้ว เพลงนี้แต่งขึ้นหลังแวง โก๊ะห์เสียชีวิตไปนานแล้ว คุณเห็นด้วยไหมว่าคนเราชอบบอกรักหรือชื่นชมกันตอนเจ้าตัวไม่อยู่แล้วอยู่บ่อยๆ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม ฉันจึงไม่ยอมปล่อยให้เวลาผ่านไป ถ้าฉันรู้สึกดีๆกับใครสักคน เพลงวินเซนต์ และผลงานบางส่วนของวินเซนต์ แวง โก๊ะห์ //www.vangoghgallery.com/painting/starrynightlyrics.html   Create Date : 18 มกราคม 2553     Last Update : 18 มกราคม 2553 13:50:18 น. Counter : 2901 Pageviews.   5 comment Share Tweet

รอยหวายในรอยจำ ฉันเคยสัญญากับเพื่อนคนหนึ่งว่า สักวันจะเล่าเรื่องแมวให้อ่านในบลอก ฉันเป็นคนรักษาสัญญา และวันนี้ฉันพาคำสัญญามาถึงปลายทางแล้ว ตั้งแต่จำความได้ สัตว์เลี้ยงในบ้านเท่าที่จำแนกสายพันธู์ได้ คือ จิ้งจก หนู ยุง มด แมงมุม และแมว สัตว์พวกนี้มีที่ทางเป็นของตัวเองในแต่ละพื้นที่ของบ้าน แต่อย่างหลังสุดดูจะใกล้ชิดผูกพันกับฉันมากจนกล่าวได้เต็มปากว่าฉันเข้าอกเข้าใจวิสัยแมวเป็นอย่างดี ถึงขนาดได้ยินเสียงร้อง ก็พอจะแปลเป็นภาษาคนได้ คล้ายๆนักวิชาการของสถาบันวิจัยแป้งเด็กแคร์ ที่ผลิดซีดีแปลเสียงเด็กทารก หัวข้อ เฮะ ออกมาให้คุณแม่ฮือฮาเล่นนั่นแหละ ฉันเลี้ยงแมวมาหลายรุ่น ชื่อเสียงเรียงนามต่างกันไปแล้วแต่ความคิดสร้างสรรค์และความพิเรนทร์ของพี่ชาย แต่ตัวโปรดที่สุดเท่าที่หัวใจลำเอียงรักของฉันจะเปิดเผยได้ชื่อ โอ๊ยโหย (Oyoyo) มาจากคำอุทานที่อาราเล่พูดบ่อยๆ สี และ ลักษณะแมวพันธุ์ที่คล้ายแมวโอ๊ยโหยของฉัน เจ้าโอ๊ยโหยเป็นแมวตัวผู้ มีลายเสือสีน้ำตาลอ่อน บ้างก็ว่าเป็นแมวสีเหลือง ลายเหมือนการ์ตูนเหมียวไมเคิลทุกประการ ต่างที่หางมันกุด ฉันเคยคิดว่ามันช่างเป็นแมวโชคดี ได้เกิดเป็นแมวแล้วยังได้หางกระต่ายเป็นของแถม ถึงอย่างนั้น ทุกครั้งที่มองหางของมัน ฉันมักเข้าข้างแมวในสังกัดตัวเองว่าหางมันสวยเสมอ What's Micheal? การ์ตูนเรื่องโปรดสมัยเด็ก มันชอบลับคมเล็บกับเก้าอี้หวายตัวเล็กที่ฉันชอบนั่งประจำ จนขาเก้าอี้มีรอยถลอกฉกรรจ์ยังกับว่าไปรับใช้ชาติมาหลายสมัย ฉันจึงมอบตำแหน่ง เก้าอี้ผ่่านศึกให้เฟอร์นิเจอร์ชิ้นนี้ไปเรีัยบร้อย ของโปรดของมันคือ ข้าวเกรียบกุ้งฮานามิ รสดั้งเดิม ที่มันจะมีส่วนแบ่งราว 70 % ของขนมในทุกถุงที่ฉันฉีก ดังนั้นสโลแกนฮานามิสำหรับฉัน จึงต้องเปลี่ยนเป็น ข้าวเกรียบรวยแมว... โอ๊ยโหยเป็นแมวที่มีนิสัยประหลาดพอๆกับเจ้าของ เวลานั่ง มันมักเอาขาหน้าสองขามาไขว้กัน มองคล้ายหนุ่มเรียบร้อยที่กุมมืออย่างสุภาพตลอดเวลา ถ้ามันเกิดเป็นคน มันมีแววจะเป็นบริกรตามร้านอาหารได้ เพราะอาชีพนี้ต้องกุมมือบ่อยๆ โอ๊ยโหยชอบตามฉันไปทุกที่ มันไม่ใช่แมวไฮโซ เลยไม่มีที่นอนเบาะนุ่มๆเป็นเรื่องเป็นราว ที่นอนประจำของมันคือพื้นไม้หน้าห้องนอน เหมือนแมวหวงเจ้าของ ถึงตอนนี้ นึกแล้วก็แสนหมั่นไส้แกมเอ็นดูลึกๆ เกิดเป็นแมว ทำนิสัยยังกับหมารักเจ้าของ... มันไม่เคยลิ้มลองวิสกัส เพราะสมัยนั้นถือเป็นของฟุ่มเฟือยสำหรับแมวบ้าน แต่ถึงมันจะยังชีพด้วยปลาทูคลุกข้าว มันก็เป็นแมวบ้าพลังที่มักชอบเล่นวิ่งไล่จับกับฉันบ่อยๆ วิธีการคือปล่อยให้ฉันวิ่งรอบบ้าน แล้วมันจะวิ่งไล่ตาม ทำหน้าทำตา ทำหนวดชี้ๆ ราวกับวิ่งอยู่ในแดนเนรมิตก็ไม่ปาน พ่อเรียกเกมนี้ว่า วิ่งเอาเถิด ฉันดีใจแทบตายเมื่อมันมีฝั่งมีฝาเสียที เจ้าสาวไม่ใช่แมวที่ไหน เป็นแมวสาวในบ้าน ตัวสีขาวที่ชื่อ’อีสวย’ นี่เอง ช่างเลือกคู่ครองได้เหมือนแมวโปโกะจัง ในการ์ตูนเหมียวไมเคิลไม่มีผิด ถ้าหูไม่ฝาด ฉันว่าฉันได้ยินแมวหนุ่มข้างบ้านแอบนินทาว่าโอ๊ยโหยมันเป็นแมวพระยาเทครัว... คู่รัก คู่ทรหด ชีวิตครอบครัวของพวกมันน่ารัก น่ายกย่อง ฉันเคยเห็นกับตาบ่อยๆ ที่’อีสวย’ ** เอาแก้มตัวเองไปชนแก้มสามีแมวของมัน คล้ายอ้อนออเซาะอะไรสักอย่าง แล้วก็เดินก้นบิดจากไป ทิ้งให้เจ้าโอ๊ยโหยเข้าไปนอนกกลูกๆในตะกร้าบุผ้า ทำหน้าที่แทนแม่แมวจนกว่าอีสวยจะกลับมา (** พี่ชายบอกว่าอีสวยนั้นชื่อจริงของมันคือ อีสวย ถ้าเรียก สวย เฉยๆ มันจะไม่หัน ) วันสุดท้ายที่ฉันเห็นโอ๊ยโหย ฉันได้อยู่ใกล้มันจนวินาทีสุดท้าย มันคงไปกินอาหารผสมยาเบื่อจากที่ไหนสักแห่ง ทั้งที่เราไม่เคยปล่อยให้มันอด ฉันเห็นมันเดินเซื่องๆมาหา คิดว่ามันเซ็งโลก เลยเอาฮานามิมาล่อ มันยังอุตส่าห์ฝืนกินเอาใจฉันไปสองอัน แล้วมันก็นอนแผ่ ฉันเห็นท่าไม่ดีเลยวิ่งไปเรียกพี่ชายให้มาช่วยดู พี่บอกให้ไปเอาไข่มาฟองนึง แล้วพี่ก็เขี่ยเอาแต่ไข่ขาวจับกรอกปากโอ๊ยโหย ฉันร้องเสียงหลงบอกว่า อย่ากรอกดิบๆสิ มันไม่อร่อย .. ประสบการณ์ชีวิตเมื่อโตขึ้นสอนฉันโดยปริยายว่า โลกไม่ได้มีแง่งามด้านเดียวเสมอไป อานุภาพของยาเบื่อขณะทำฤทธิ์กับเจ้าโอ๊ยโหยที่ฉันเห็นกับตาในวันนั้น น่าสะพรึงกลัว และเพราะมันเกิดที่ลานดาดฟ้าของบ้าน เลยไม่มีกฎหมายบังคับเหมือนในทีวีว่า การนั่งดูแมวใกล้ตายด้วยยาเบื่อหนู เป็นภาพและเสียงที่เด็กอายุต่ำกว่า 18 ปีไม่ควรชม ยาเบื่อหนูสูตรสากลที่ว่า มีผลข้างเคียงให้ฉันเบื่อโลกไปด้วยระยะหนึ่ง หลังจากสิ้นสุดยุคสมัยของโอ๊ยโหย ฉันเลี้ยงแมวตัวอื่นหลายรุ่น แต่ไม่มีตัวไหน ยึดครองหัวจิตหัวใจของเจ้าของไปได้ เท่าเจ้าโอ๊ยโหย ฉันไม่เคยรู้ตัวในข้อนี้ จนเมื่อมันจากไป เวลาเดินไปนั่งมองรอยหวายตรงขาเก้าอี้เงียบๆ แก้คิดถึง เลยเพิ่งรู้สึกได้ว่า อ้อ นี่เอง "ความรัก" ที่เรามักแก้ตัวว่า เพียงปริ่มๆ ในระดับแค่ "แก้คิดถึง"   Create Date : 13 มกราคม 2553     Last Update : 13 มกราคม 2553 14:33:21 น. Counter : 5248 Pageviews.   14 comment Share Tweet

แสงสวรรค์ วันเด็ก เวลาอยู่กับเด็กๆ เราไม่จำเป็นต้องเปิดไฟ เพราะเสียงหัวเราะของพวกเขา มีแสงสว่างในตัวเอง When children laugh, It makes the moment Bright enough that we May not need to turn on the light. - @ First Click - วันเด็กในความทรงจำของฉัน แม้ไม่แจ่มชัดเป็นฉากเป็นตอนนัก เพราะถูกความทรงจำอื่นๆกลบทับไปตามกาลเวลา แต่ยังจำได้ดีถึงสีสันสวยงามและความสุขที่ได้รับ ฉันในวัยอนุบาล เคยยืนมองข้อตาตุ่มเพื่อนร่วมชั้นอยู่นาน เพราะวันนี้เพื่อนสวมถุงเท้าขอบลูกไม้สีขาวสะอาด และรองเท้าส้นเตี้ยสีชมพูอ่อนมาร่วมงานเต้นวันเด็กบนเวที ฉันซึ่งสวมถุงเท้าคาร์สันสีตุ่นๆคู่เก่ง กับบาจาสีดำติดแป๊กข้างเหมือนที่เคยมาโรงเรียนทุกวัน อดเผลอชักเท้าหดเข้าหาตัวไม่ได้ เพราะทาบรัศมีถุงเท้าลูกไม้ของเพื่อนไม่ได้จริงๆ แต่เด็กๆลืมง่าย เพราะความสุขที่รายล้อมพวกเขามีอณูหนาแน่นเกินกว่าความทุกข์จะประชิดเข้าไปถึง เมื่อเพลงเด็กเอ๋ยเด็กดี ต้องมีหน้าที่ 10 อย่างด้วยกัน บรรเลงขึ้น ฉันก็วิ่งตื๋อไปรวมแถวและยิ้มหัวกับเพื่อนๆ ขณะที่อารมณ์นึกฝันอยากมีถุงเท้าขอบลูกไม้อย่างเพื่อนสักคู่ ก็ลอยลมหายไป เมื่อก่อน ฉันในวัยเด็กรู้สึกว่า เวลาเล่นกับเพื่อน ตัวเองสนุกเสียจนราวกับเห็นแสงวิ้งๆออกมาจากเพื่อนๆ มันคงเป็นแสงแห่งความสนุก และไม่ต้องอนาทรอะไร จนเมื่อโตขึ้น ฉันจึงรู้ว่า แสงที่จินตนาการว่าเห็นนั้น มันคือแสงความไร้เดียงสา ที่เปล่งออกมาจากเสียงหัวเราะ และรอยยิ้มของเด็กทุกคน วันเด็กที่ผ่านมา ฉันนำทีมพนักงานผู้ฝักใฝ่รักเด็ก และอดทนต่อเสียงกรีดกราดของน้องๆได้ พากันไปจัดกิจกรรมวันเด็กที่โรงเรียนเล็กๆในชุมชน พวกเราเตรียมเกมส์ตั้งแต่ระดับเอาใจวัยอนุบาลจนถึงระดับโหดเรียกพี่มาสร้างสีสันวันงานให้น้องๆ เด็กวิ่งสามขา ฉากหลังเป็นเมรุเผาศพ เพราะเป็นโรงเรียนวัด... เป็นปริศนาธรรมที่ภาษากวีเขาคงว่า มันช่าง ironic เสียจริง มุมหนึ่งของเกมหย่อนเหรียญลงน้ำ โปรดสังเกตแววตาของน้องชุดชมพู เหม่งน้อยคนนี้ ทำให้เรานึกถึง สุดหล่อน้อยๆของพี่ กะว่ากำ ( สมาชิกบลอกแกงค์คนหนึ่ง) สาวน้อยประแป้ง ล้นหลาม พ่อจ๋ามาเชียร์ อาศัยช่วงชุลมุนช่วยควานหาเหรียญให้ลูกสาว โครงหน้า และเครื่องหน้าของน้องคนนี้โดดออกมาทะลุเลนส์ ถ้าเราเป็นช่างปั้น เราจะเลือกเด็กชายคนนี้เป็นแบบ เสียงหัวเราะของเด็กๆทำให้พวกเราค้นพบการช่วยชาติประหยัดไฟได้อีกทางหนึ่ง เพราะงานในวันนั้น แค่เสียงมีชีวิตของพวกเขา ก็เหมือนแสงสวรรค์ แสนสดใส ที่เราไม่จำเป็นต้องเปิดไฟสักดวง   Create Date : 11 มกราคม 2553     Last Update : 11 มกราคม 2553 15:55:47 น. Counter : 3037 Pageviews.   6 comment Share Tweet

• ความสุขรายวัน 2557
• การเดินทางของปัจจุบัน 2556
• ก้อนหินเฮฮา 2555
• คำให้การของหอยทาก 2554
• คำไม่วาง พยางค์ไม่เว้น
• ความรักทำให้คนเป็นกวี (@1st Click Poetry)
• ได้โปรดจอดป้าย ที่ 'อำเภอใจ' (A Trip with a View)
• คลื่นไหว ในอากาศ (Luv at 1st Heard)
• ผ่านเลนส์ เป็นเรื่อง(Food for thoughts)

• แม่แอมเบอร์
• ภูเพยีย
• พลทหารไรอัน
• lifez-go
• rngja
• กะว่าก๋า
• ชบาฉาย
• porpayia
• BeachBum
• ดาวส่องทาง
• yyswim
• addsiripun
• สาวไกด์ใจซื่อ
• chenyuye
• cengorn
• adreamaway
• haiku
• ณ ปลายฉัตร
• diamondsky
• กลิ่นดอย
• โตเหมี่ยว
• bayesian
• ชะเอมหวาน
• silly
• find me pr
• strawberry banana&cream
• เหตุผลของคนๆหนึ่ง
• jinnytent
• sierra whiskey charlie
• อุ้มสี
• swin
• มิลเม
• AppleWi
• Sweety-around-the-world
• wintercactus
• พรไม้หอม
• ร่มไม้เย็น
• tanjira
• Webmaster - BlogGang

• Joy's Blog - ประโยคบอกเล่า
• Malee's note - เรื่องอยากเล่า
• เครือข่ายต้นไม้ขี้เหงา
• เพลงดาบแม่น้ำร้อยสาย
• สารพัดไม้ดอกของย่าดา
• BlogGang.com