ไปรษณีย์เจ้าขา ดราม่าเต้าฮวย สาขาโรงเจ#2
ขอบคุณรูปจาก google
( ต่อจากตอนที่แล้ว)
เจ้าหน้าที่มองฉันอย่างหลากใจ คงไม่มีลูกค้าคนไหนถามจูจี้จุกจิกเท่าฉันมาก่อนละมัง เขาจึงเพียงชี้มือบุ้ยใบ้ไปที่ฟอร์มข้างล่าง และบอกว่ากรอกชื่อ-ที่อยู่ผู้ส่งให้ดีแล้วกัน
ตรงช่องผู้รับนั้น ขอแค่มีชื่อคนรับก็เพียงพอแล้ว ไม่ว่าจะอย่างไรก็ส่งถึงอย่างแน่นอน...
เมื่อหลายปีที่ผ่านมา ฉันอ่านพบบทความในนิตยสารเล่มหนึ่ง บอกว่าการเผากระดาษเงินกระดาษทองหรือข้าวของถึงผู้ล่วงลับ เป็นเพียงการสมมติ
ฉันตีความการอธิบายในบทความนี้ว่ามันคงเป็นการปลอบประโลมคนที่ยังอยู่ว่าถึงจะสมมติ แต่ก็เป็นทางออกทางหนึ่งที่คนที่ยังอยู่รู้สึกว่าได้ทำอะไรสักอย่างที่แสดงถึงความคิดถึงอย่างสุดหัวใจแล้วโดยมีเปลวไฟและควันเป็นพยาน
ฉันเลิกกิจกรรมส่งของทางไปรษณีย์ ที่สาขาโรงเจมาได้สามสี่ปีแล้ว ไม่ใช่ว่าฉันเชื่อถือข้อมูลในบทความ หรือว่าฉันลบหลู่ความเชื่อตามพิธีกรรมแบบจีนที่ถือปฏิบัติกันมา
เพียงแต่ฉันออกจะกังวลว่าของขวัญที่ส่งไปให้โดยไม่ระบุที่อยู่ผู้รับนั้น จะถึงมือแม่จริงๆหรือเปล่า เพราะตั้งแต่ฉันใช้บริการไปรษณีย์สาขาโรงเจ แม่ไม่เคยแจ้งกลับว่าได้รับของจากฉันเลย...
ฉันจึงเลือกทำบุญกับโรงเจอุทิศให้แม่ด้วยวิธีซื้อโลงศพบริจาคแทน เพราะถึงอย่างไรการทำบุญก็อยู่ที่เจตนา และสุดท้ายมันก็ได้ประโยชน์เพื่อการกุศลเหมือนกัน
ไฮไลท์ก่อนกลับบ้านหลังการเที่ยวโรงเจแสนสนุกคือการอุดหนุนเต้าฮวยสาขาข้างโรงงิ้วอย่างน้อยหนึ่งถ้วย
มันเป็นกิจกรรมแบบ THE MUST ที่ฉันมักไม่พลาดในฐานะนายกสมาคมเต้าฮวยคลับแห่งภาคตะวันออก
ฉันจำได้ดีถึงเต้าฮวยถ้วยแรกที่มีโอกาสกินข้างโรงงิ้ว เสียงโฉ่งฉ่างของการแสดงบนเวที เครื่องแต่งกายและเครื่องประดับของตัวละครแต่ละตัว กับไฟฟลูออเรสเซนส์แสบตาแถวขอบเวทีดูจะเร่งเร้ารสชาติของเต้าฮวยถ้วยเล็กนั้นให้อร่อยขึ้น
ฉันถือถ้วยอย่างบรรจงไปนั่งตรงม้านั่งยาวติดเวที คนมาดูงิ้วส่วนมากมักเป็นอาแปะ อาเฮีย มีอาม่าอยู่แค่สองสามคนเท่านั้น อาจเพราะคนดูกลุ่มผู้หญิงกำลังง่วนกับกิจกรรมไหว้เจ้าในศาลเจ้าก็เป็นได้
ฉันไม่เข้าใจบทสนทนาภาษาจีนหรือเรื่องราวที่กำลังดำเนินไปอย่างเข้มข้นบนเวทีนั้นเลย จึงต้องอาศัยความกล้ากึ่งเขินอีกครั้งด้วยการยื่นหน้าไปถามอาแปะแปลกหน้าที่นั่งดูงิ้วข้างๆ
อาแปะหันมาเล่าให้ฉันฟังย่อๆอย่างอารมณ์ดี ฉันจำต้องแปลไทยสำเนียงอาแปะเป็นภาษาไทยอีกครั้งในสมอง แต่น้ำเสียงมีเมตตาของอาแปะทำให้ฉันค้นพบว่าแม้ตัวละครงิ้วจะกำลังรบกันสนั่นบนเวที
แต่ถ้าคนพากย์พากย์เสียงนุ่มๆ ละครงิ้วบู๊ล้างผลาญอาจกลายเป็นแนวดราม่าผดุงคุณธรรมได้ในทันที
ความทรงจำเล็กๆน้อยๆของการเดินเที่ยวโรงเจก็เหมือนการกินเต้าฮวย
มันอาจไม่อิ่มท้องหนักแน่นเหมือนอาหารมื้อหลัก
แต่ทุกครั้งที่ได้กินหรือแม้แต่เมื่อนึกถึง
ก็อิ่มอุ่นเสียจน
อยากจะเก็บปาท่องโก๋กรอบชิ้นจิ๋วอันสุดท้ายในชาม
เอาไว้เคี้ยวพิรี้พิไรในปากนานๆ
| Create Date : 20 ตุลาคม 2552 |
| Last Update : 21 ตุลาคม 2552 8:30:54 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 1260 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 20 คน [
