Bloggang.com : Paulo - กาลครั้งหนึ่ง ..

Group Blog

All blogs

กาลครั้งหนึ่ง ..

“ม่าม๊า ทำไมป่าป๊ามาช้าจัง” เสียงเด็กเล็ก ๆ ดังขึ้นด้านหลังของพนักเก้าอี้ตัวยาวที่นั่งอยู่ ปลุกให้ฉันหลุดจากภวังค์

“สงสัยป่าป๊ายังหาที่จอดรถไม่ได้ลูก หนูหิวล่ะสิ เอ้า..นี่ไงไข่หวานของโปรด หนูกินก่อนเลยลูกไม่ต้องรอป๊าหรอก” เสียงเล็ก ๆ แบบคนใจดีของคนเป็นแม่ตอบ

“แล้วม่าม๊าล่ะ”
“เดี๋ยวม่าม๊ากิน ม่าม๊ารอป๊าก่อน”

“งั้นหนูก็จะรอป่าป๊าเหมือนกัน” เสียงเจื้อยแจ้วของคนเป็นลูกกับเสียงยิ้ม ๆ เย็น ๆ ของคนเป็นแม่ยังคงดังมาเป็นระยะ

“ม่าม๊า หนูอยากฟังนิทาน”
“เอ้า มาอยากฟังอะไรตอนนี้ แน่ะไม่เอา นอนลงมาได้ไงลูก ไม่อายพี่คนมาเสริฟอาหารเหรอ”

น่าแปลกที่ในยามที่อารมณ์กำลังไม่ปกติไม่ได้ถูกทำให้ขุ่นมัวขึ้นด้วยเสียงของสองแม่ลูกด้านหลัง หากทำให้รู้สึกว่าการต้อง “รอ” เพียงคนเดียวก็ไม่โดดเดี่ยวเกินไป

“อ่ะ ๆ ก็ได้ งั้นวันนี้ม่าม๊าจะเล่าเรื่องพิเศษให้ฟังเลยน๊า ” ฉันนั่งกอดอกพิงพนักอมยิ้ม ราวกับถูกหลอกล่อด้วยน้ำเสียงเย็น ๆ นั่นไปด้วยอีกคน

..
.

กาลครั้งหนึ่ง..นานมาแล้ว ปราสาทอันไกลโพ้นเป็นที่ประทับของพระราชาผู้ใจดีและเจ้าหญิงองค์น้อยที่น่ารัก

วันหนึ่งขณะที่ทั้ง 2 พระองค์กำลังเดินเล่นชมสวน มีทหารคนสนิทอุ้มเด็กทารกหน้าตาน่าเกลียดเข้ามาคนหนึ่ง

เขาบอกพระราชาว่า “เด็กทารกนี้ถูกทิ้งไว้ที่หน้าวังพระเจ้าค่ะ” คนเล่าทำเสียงให้ใหญ่ขึ้นสมกับเรื่องอย่างคนเล่านิทานมืออาชีพ

เด็กทารกที่พระราชาได้เห็นนั้นมีปานสีแดงที่หน้าไปครึ่งหนึ่ง
“ อ๊ะ..เหมือน..” เสียงเล็ก ๆ ขัดขึ้นก่อนจะเงียบลงเนื่องจากคนเล่ายังคงเล่าต่อ

ด้วยความสงสารพระราชาจึงตัดสินใจเลี้ยงเด็กคนนี้ไว้ โดยไม่ฟังคำทัดทานของบรรดาขุนนาง ที่ว่าเด็กคนนี้เป็นแม่มด เป็นตัวกาลกิณี

และก็คงเป็นเช่นนั้นจริง เวลาผ่านไปไม่นานหลังจากนางแม่มดน้อยถูกเก็บมาเลี้ยง เจ้าหญิงองค์น้อยที่เป็นที่รักยิ่งของพระราชาก็มีอันเป็นไป

หลังจากนั้นแม่มดน้อยถูกเรียกว่าตัวโชคร้าย ไม่มีใครอยากเข้าใกล้นาง ไม่มีใครอยากพูดด้วย มีเพียงพระราชาพระองค์เดียวเท่านั้นที่ไม่โทษว่าเป็นความผิดของนาง

“เด็กคนนี้เป็นลูกของเราอีกคนหนึ่ง อย่าให้เรารู้ว่าใครเรียกนางว่าแม่มด หรือทำร้ายนางด้วยวิธีใด ๆ อีก” ถ้าฟังไม่ผิด คนเล่าไม่ได้ทำเสียงของพระราชาให้ทุ้มห้าวใหญ่เหมือนเสียงนายทหารเมี่อกี๊นี้เลย เพราะมันดูเบา และสั่นเครือในตอนท้าย หากคนเล่าก็ยังคงเล่าต่อ ..

..
..

คำกล่าวของพระราชาไม่ได้ช่วยนางได้เลยในยามลับหลัง ถ้อยคำและการกระทำร้าย ๆ ต่าง ๆ ล้วนยังคงประดังประเดเข้าใส่ ในขณะที่แม่มดน้อยที่เติบโตขึ้นก็เริ่มรู้จักที่จะใช้การตอบโต้อย่างร้ายกาจขึ้นพอกัน บางที..หัวใจนางตอนนั้นก็อยากจะเป็นแม่มดขึ้นมาจริง ๆ

และในบ่ายวันหนึ่ง หลังจากนางกำนัลคนหนึ่งเอาชุดแสนสวยของนางไปทิ้ง “ชุดของเจ้าหญิงแม่มดไม่มีสิทธิใส่” แม่มดน้อยเอาก้อนหินเขวี้ยงเข้าใส่นางกำนัลจนหัวแตกก่อนจะวิ่งหนีมาหลบร้องไห้ทุบตีตัวเอง 'ฮือ ๆ ข้าเป็นแม่มดไปแล้วจริง ๆ '

นางร้องไห้จนไม่รู้ว่า มีใครบางคนยืนดูนางอยู่นานแค่ไหนแล้วถึงได้ยินเสียง “อย่าร้องเลย”

แม่มดน้อยเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะรีบก้มหน้าหลบด้วยความอายหน้าอันอัปลักษณ์ของตนเอง “ท่านเป็นใคร” แม่มดน้อยถามด้วยเสียงสั่น ๆ

“เราเป็นเจ้าชาย ท่านพ่อเรามาเยี่ยมท่านลุง ตามประสาเพื่อนเก่าแก่ เจ้าเป็นเจ้าหญิงที่ท่านลุงให้เราลงมาทำความรู้จักไว้สินะ เราชื่อ ..” เจ้าชายไม่ทันพูดจบประโยคก็ถูกขัดด้วยเสียงเล็ก ๆ

“เราเป็นแม่มด เจ้าหญิงที่ท่านหาที่นี่ไม่มีหรอก”
“เจ้านะหรือเป็นแม่มด ไม่เห็นเหมือนตรงไหน” เสียงตอบอย่างงุนงงออกมาจากใจแท้จริง

แม่มดน้อยเงยหน้าที่อัปลักษณ์ขึ้นช้า ๆ “ท่านดูข้าชัด ๆ แล้วบอกข้าอีกทีว่าข้าไม่เหมือนแม่มดตรงไหน”

“ตรงที่เจ้าร้องไห้ไง เป็นแม่มดชั่วร้ายน่ะ จะโหดเหี้ยม ไร้ความรู้สึกและไร้จิตใจ แต่ที่ข้าเห็น เจ้ายังมีหัวใจ เจ้าไม่มีวันเป็นแม่มดหรอก”

“แต่หน้าข้า ..” คนตัวเล็กเอามือลูบใบหน้าฝั่งที่มีรอยปาน
“นั่นคือสิ่งภายนอก มันไม่อัปลักษณ์เท่าใจคนที่โกรธเกรี้ยว เคียดแค้นและชิงชังหรอก อย่าให้ลมปากของผู้อื่นทำให้เจ้าต้องเป็น

สิ่งที่เจ้ามีมาแต่เกิดคือสิ่งที่เจ้าเลือกไม่ได้ แต่สิ่งที่เจ้าจะเป็นต่อไปยามมีลมหายใจนั่นต่างหากคือสิ่งที่เจ้าต้องกำหนดมันเอง

ถ้าอยากให้คนอื่นรักตัวเรา เราต้องรักตัวเราเองก่อน เรียนรู้ที่จะทำให้คนอื่นใช้ใจมองเรา แล้วเจ้าก็ไม่ต่างอะไรกับเจ้าหญิงเช่นกัน”

เจ้าชายรูปงามพูดช้า ๆ ก่อนจะก้าวเข้ามาก้มลงจูบที่หน้าผาก ..บนปานแดงของแม่มดน้อย

“ ฮ้า แม่มดน้อยก็หายน่าเกลียด กลายเป็นเจ้าหญิงเลยใช่ไหมม่าม๊า” เสียงเล็ก ๆ ถอนหายใจเฮือกก่อนพูดขึ้นมาอย่างด่วนจี๋แบบคนที่ลุ้นอยู่นานแล้ว

ส่วนฉันได้แต่ไม่กล้าเดา ..เรื่องนี้จะจบง่ายๆ อย่างเจ้าชายกบนะหรือ
“ไม่ใช่ลูก จูบของเจ้าชายไม่ได้ผลที่กายของแม่มดน้อยเลย นางก็ยังคงเป็นแม่มดที่อัปลักษณ์เช่นเดิม

หากถ้อยคำของเจ้าชายต่างหากที่มันทะลุลงไปถึงหัวใจนาง แม่มดน้อยเริ่มเรียนรู้ที่จะรักตัวเอง และรักแม้แต่คนที่เกลียดเรา

เรียนรู้ที่จะอภัย เรียนรู้ที่จะพอใจและเข้าใจในสิ่งที่ตนมี เท่านี้เอง ต่อให้นางมีปานแดงครึ่งหน้า หากสิ่งที่เห็นชัดกว่ากลับเป็นดวงตาที่ใสกระจ่างและ รอยยิ้มที่สดใส นางได้เป็นเจ้าหญิงจากหัวใจ”

คนเล่าเงียบไปนาน จนคนแอบฟังอย่างฉันแทบจะแอบถอนหายใจ จบแล้วงั้นเหรอ แค่นี้ ??
เจ้าตัวเล็กด้านหลังคงไม่ยอมเช่นกัน เพราะมีเสียงประท้วง “แล้วเจ้าชายล่ะม่าม๊า”

“เจ้าชายเหรอ ...” คนเล่าทอดเสียง ให้ทั้งคนตัวเล็กและคนตัวโตที่แอบฟังอยู่อีกฝั่งลุ้นตัวโก่ง

“เจ้าชายบอกกับแม่มดน้อยในวันหนึ่ง เห็นไหม ข้าบอกแล้วว่าเจ้าคือเจ้าหญิง ..สุดท้ายทั้งคู่ก็รัก และแต่งงานกัน มีเจ้าหญิงน้อย ๆ ออกมา 1 พระองค์ชื่อว่า เจ้าหญิงน้อยเมนาไงล่ะจ๊ะ”

“วู้ .. ชื่อเจ้าหญิงเหมือนหนูเลยม่าม๊า” คนตัวเล็กกรี๊ดกร๊าดชอบอกชอบใจก่อนจะบอก
“นั่นป่าป๊ามาแล้ว เย้” ด้านหลังเบาะไหวยวบยาบ สะท้อนสะท้านมาให้อีกฝั่งรู้สึก ฉันยกมือดูนาฬิกา อีก 2 นาที จะครบชั่วโมงพอดี

ครึ่งชั่วโมงหลังที่ผ่านไปอย่างรวดเร็วและเพลิดเพลิน ทำเอาอารมณ์ที่หงุดหงิดของฉันหายเกลี้ยง ฉันยืดตัวที่เริ่มเมื่อยขบขึ้นตรง ๆ ก่อนจะมองตัวเองในกระจกและเลยไปถึงเงาสะท้อนของผู้ชายอีกคนที่เดินยิ้มกว้างมาแต่ไกล

สองแม่ลูกไม่ต้องรอแล้ว ฉันเอง..ก็เหมือนกัน ฉันวางเงินเป็นค่าเกี๊ยวซ่ากับชาเขียวที่แทบจะไม่พร่องก่อนจะลุกขึ้นหมุนตัวทันเดินสวนกับชายหนุ่มตรงกลางทาง เขาหลบให้อย่างสุภาพ ส่วนฉันได้แต่เอ่ยขึ้นเบาๆ “ ขอบคุณค่ะ เจ้าชาย”

.
.

บ่ายวันนั้นรอยยิ้มจาง ๆ ยังคงติดอยู่บนริมฝีปาก
คงจะดีไม่น้อยที่วันหนึ่ง ฉันจะมีโอกาสได้เล่าเรื่องราว “กาลครั้งหนึ่ง” ของตัวเองให้ใครซักคนได้ฟัง

Create Date : 03 สิงหาคม 2552

Last Update : 3 สิงหาคม 2552 17:46:46 น.

49 comments

Counter : 468 Pageviews.

คราวนี้มาแนวน่ารักเชียวนะ
นึกว่า เพรพิณ กับ เพลงพิณ จะมาด้วยซะอีก อิอิ
เขียนได้น่ารักดีครับ อ่านจบแล้วเลยทำให้รู้สึกว่า...

อยากมี "กาลครั้งหนึ่ง" เป็นของตัวเองเหมือนกันครับ

โดย: ไอซ์คุง (ปีศาจความฝัน

) วันที่: 3 สิงหาคม 2552 เวลา:12:15:13 น.

อ่านแล้วยิ้มเลยค่ะ
โห เมื่อไรหนอ หนูจะแต่งได้อย่างนี้บ้าง
เล่นเอาคนแอบอ่าน ก็ลุ้นตัวโก่งเหมือนกัน
แต่แอบเดาว่า คุณแม่ ต้องมีปานด้วยแน่เลย
เพราะคุณลูกอุทานว่า อะ เหมือน ...
อ่านเพลินค่ะ

หลังไมค์นิดนะคะ

โดย: แม่ภูมิ (Artagold

) วันที่: 3 สิงหาคม 2552 เวลา:12:32:35 น.

จากเรื่องนี้
คุณแม่ต้องมีปานแดงที่หน้าแน่ๆ หึหึ
สงสัยอยู่นิดนึง ว่าคนที่แอบฟังแม่ลูกคุยกันอ่า
ไปนั่งเซ็งในร้านอย่างเดียวเหรอฟี่ หุหุ
แหม ตอนแรกก็นึกว่าจะนั่งรอเจ้าชายบ้างง่า

เรื่องของฟี่อบอุ่นดีนะ ชอบๆ

โดย: oanotai

วันที่: 3 สิงหาคม 2552 เวลา:12:59:56 น.

อุ๊ยตาย เรื่องราวน่ารักมากมายค่ะ
อ่านแล้วยิ้มตาม เขินตามไปด้วยเลยนะคะ
ชอบที่ว่า "สิ่งที่เจ้ามีมาแต่เกิดคือสิ่งที่เจ้าเลือกไม่ได้
แต่สิ่งที่เจ้าจะเป็นต่อไปยามมีลมหายใจนั่นต่างหาก
คือสิ่งที่เจ้าต้องกำหนดมันเอง" เขียนได้ดีเลยค่ะ

แถมยังเอาเรื่องราวของแม่ลูก มาผนวกกันเข้าได้ดีจัง
น่ารักมากมายค่ะ น่ารักมากมาย ๆ ๆ ๆ ชอบ ๆ
แต่ติดใจนิดหน่อย ตรงที่ว่า แล้วเจ้าชายคนนี้
ทำไมผิดนัดไปตั้งสองชั่วโมงละคะ ค้างคานิดหน่อยนะคะเนี่ย

จริง ๆ ที่คิดหัวข้อนี้ขึ้นมา อยากฟังนิทานแบบนิทานจริง ๆ
แบบมีปราสาท มีพระราชา มีเจ้าหญิง มีเจ้าชายแบบนี้น่ะค่ะ
เท่าที่อ่านมา ยังไม่มีใครเขียนนิทานจริง ๆ เลยสักคนนะคะ
เพิ่งจะมีคุณฟี่คนแรก มาเติมความฝันปอยให้เต็ม 5555
ขอบคุณนะคะ คืนนี้ท่าทางจะนอนหลับฝันดีแล้วล่ะค่ะ อิอิ

โดย: นางสาวดุ่บดั่บ

วันที่: 3 สิงหาคม 2552 เวลา:14:46:45 น.

น่าอ่านมากเลยครับ มีข้อคิดเตือนใจดีด้วย

โดย: หนูหล่อ (nulaw.m

) วันที่: 3 สิงหาคม 2552 เวลา:20:46:14 น.

น่ารักจัง....

โดย: นัทธ์

วันที่: 3 สิงหาคม 2552 เวลา:22:13:14 น.

หวัดดีค่ะ..ฟี่ ผิดคาดดิดหน่อย
ไม่นึกว่าจะมาแนวนี้..เหมือนไม่ใช่ฟี่เลย
แต่น่ารักค่ะ เอาไว้ขอเลียนแบบเก็บไปเล่า
ให้จาดาฟังบ้าง..ว่าตำนานรักของแม่แจงเป็นไง

นอกเรื่อง..
ไม่ได้เข้าบล็อกหลายวัน
แต่อ่านเรื่องพี่เกื้อคุณแล้วนะ
อิจฉานิดหน่อยที่ฟี่ได้ยลโฉมก่อนแจง
เป็นไงคะ..สมการรอคอยไหม..

ตอนที่แจงอ่านวาวพลอย
เก็จ..นางเอก แจงจึกถึงได๋ ได้อาน่า
ส่วนพระเอก นึกถึงเคน..ส่วนเกื้อคุณ
แจงนึกถึงผู้ชายที่ขาว หล่อ ยิ้มบาดใจ
ดูสะอาด ใจดี และอบอุ่นแบบ นาวิน ตาร์

แต่ว่าเห็นในกระทู้ที่เฉลิมไทย
เขาบอกว่า..พระเอกเหมือนอั้ม อธิชาติ
บางคนก็บอกว่าจินตนาการเป็นเคน ธีรเดช
แต่นางเอก ทุกคนบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าเป็นเบนซ์
แจงก็เลยอยากถามว่า...ตอนฟี่อ่าน จินตนาการเป็นใครคะ?

แหม..บอกว่านางเอกเหมือนเบนซ์
ความอยากอ่านของแจงลดลงไปเยอะเลย
ชอบการแสดงของเบนซ์นะคะ แต่ว่าไม่ใช่ลุคนางเอกในใจเลย

โดย: nikanda

วันที่: 3 สิงหาคม 2552 เวลา:22:32:36 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องฟี่

พี่ก๋าเข้ามาอ่านจนจบครับ
เป็นนิทานที่น่ารักดีครับ

คนอื่นเค้าเล่าน่ารัก
ไหงพี่ก๋าลากไปซะการเมืองได้ก็ไม่รู้นะครับ 5555