๏ เธอหงอยเหงาเศร้าใจและไหวหวั่น
เกินเก็บกลั้นน้ำตาพารินไหล
เธอเพ้อพร่ำ..."เธอนี้ไม่มีใคร"
แลทางใดก็สับสนปราศคนเคียง
ฉันนั้นอยู่รู้สึกสำนึกร่วม
แม้ภาพรวมเสมือนไร้ในสรรพเสียง
เพราะตัวตน ณ โลกฝันฉันเป็นเพียง
ผู้หล่อเลี้ยงศาสตร์ศิลป์จินตนาการ
เธอเรียบเรียงเรื่องราวปวดร้าวใจ
ร้อยอักษรเพื่อให้บางใครอ่าน
ส่วนฉันทำหน้าที่กวีกานท์
สอดประสานแสดงค่าสื่ออารมณ์
จนผ่อนคลายหายเศร้าสิ้นร้าวราน
โศกพ้นผ่านปราศซึ่งความขื่นขม
ฉันเห็นเธอยิ้มระรื่นพลอยชื่นชม
เธอสุขสมเพราะบทกวีที่ฉันเป็น
ไร้สัมผัสชัดแจ้งบนแหล่งหล้า
แลด้วยตา ฤๅ สื่อนัยดั่งใจเห็น
บทกวีแสนสุนทรแม้นร้อน-เย็น
ฉันหลบเร้นอยู่ภายในหัวใจเธอ ๚ะ๛
วันที่: 5 กรกฎาคม 2550 เวลา:15:12:25 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
