..๏ ร้อยกรองที่ปรากฏ,หลากบทเขียน
เราพากเพียรฝึกไปพอได้ผล
คิดสอดแทรกอุปไมยซ่อนนัยกล
ก็ปราศความกังวลสับสนใด
แต่ถึงคราวต้องพูดพิสูจน์ถ้อย
คำเพียงน้อยแสนเข็ญสุดเค้นได้
ประหนึ่งน้ำท่วมปากลำบากใจ
ปกปิดไว้ชอกช้ำยอมกล้ำกลืน
เจ็บร้าวในอุรามิกล้าบอก
เราจนตรอกจนใจให้ขมขื่น
แม้นพยายามร่ายความ ณ ยามคืน
คือสะอื้นกระทั่งเช้าที่เราเป็น
เมื่อปราศคำอธิบายในกำหนด
จึงโดนปลดรักไปในความเห็น
มาตรมองเราไร้ค่าคราลำเค็ญ
เราจักเร้นลี้ไกลโดยไม่ครวญ ๚ะ๛
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
เสียแต่ตอนนี้เถอะค่ะ
แล้วเริ่มต้นใหม่