คืนฟ้าหม่น

..๏ ใจลอยเหม่อเพ้อรำพันวันฟ้าหม่น
กลางสายฝนที่กระหน่ำดั่งย้ำเหงา
จนหยาดของน้ำตาฟ้าน้ำตาเรา
ไหลคละเคล้ารวมกลายเป็นสายเดียว

ทุกข์แห่งกายร้ายหนาวไม่ร้าวเจ็บ
แผ่วเพียงเล็บข่วนลูบแค่วูบเสียว
แต่โศกซึ้งตรึงในฤทัยเทียว
มันลดเลี้ยวลึกนักสุดหักใจ

หวั่นย่อมหวั่นจนหวาดอาจมีบ้าง
แต่ซ่อนพรางสารพันเกินหวั่นไหว
ปากเก็บงำช้ำชอกมิบอกใคร
กักทุกข์ไว้เกินกลั้นอัดอั้นมี

สิ้นห่วงหาอาลัยจากใครเขา
คงเหลือเรากับซากรักเป็นสักขี
หลั่งมาเถิดสายฝนชลธี
เชิญขยี้ใจกายให้วายปราณ

หนึ่งในร้อยรอยทุกข์ที่ซุกอยู่
แทรกฝนพรูพรมไผทอันไพศาล
ฟ้าจะสวยสดใสอีกไม่นาน
หวังหัวใจเราจะผ่านความมืดมน ๚ะ๛






Create Date : 09 กุมภาพันธ์ 2549
Last Update : 7 ตุลาคม 2549 23:30:13 น.
Counter : 814 Pageviews.

0 comments
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

จังงัง
Location :
  

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]



กุมภาพันธ์ 2549

 
 
 
1
2
3
4
5
6
7
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
 
 
All Blog