|
คืนฟ้าหม่น ..๏ ใจลอยเหม่อเพ้อรำพันวันฟ้าหม่น กลางสายฝนที่กระหน่ำดั่งย้ำเหงา จนหยาดของน้ำตาฟ้าน้ำตาเรา ไหลคละเคล้ารวมกลายเป็นสายเดียว
ทุกข์แห่งกายร้ายหนาวไม่ร้าวเจ็บ แผ่วเพียงเล็บข่วนลูบแค่วูบเสียว แต่โศกซึ้งตรึงในฤทัยเทียว มันลดเลี้ยวลึกนักสุดหักใจ
หวั่นย่อมหวั่นจนหวาดอาจมีบ้าง แต่ซ่อนพรางสารพันเกินหวั่นไหว ปากเก็บงำช้ำชอกมิบอกใคร กักทุกข์ไว้เกินกลั้นอัดอั้นมี
สิ้นห่วงหาอาลัยจากใครเขา คงเหลือเรากับซากรักเป็นสักขี หลั่งมาเถิดสายฝนชลธี เชิญขยี้ใจกายให้วายปราณ
หนึ่งในร้อยรอยทุกข์ที่ซุกอยู่ แทรกฝนพรูพรมไผทอันไพศาล ฟ้าจะสวยสดใสอีกไม่นาน หวังหัวใจเราจะผ่านความมืดมน ๚ะ๛
|
1 2 3 4 5 6 7 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28
|