Bloggang.com : จังงัง

we're all alone

..๏ ภายนอกห้องสายฝนเบื้องบนฟ้า
ดูทีท่าโปรยปรายไม่หยุดหย่อน
เธออย่าคร่ำครวญให้ใจอาวรณ์
ซึ่งบั่นทอนดวงจิตคิดระทม

ณ ฝั่งฝันจิตนาการอันงามแสน
ยังทดแทนหัวใจให้สุขสม
ดุจเรือรักแรงฝันต้านสายลม
พาเราชมทะเลมั่นนิรันดร์กาล

จงหลับตาเสียเถิดบังเกิดสุข
ลืมความทุกข์ร้าวระทมคล้ายลมผ่าน
เธอกับฉันจักเคียงสุขทุกวันวาร
ท่ามกลางธารคลื่นรักประจักษ์ใจ

สองเราเดินเคียงไปไม่เพลี่ยงพล้ำ
แม้นผ่านถ้ำแห่งกาลมิหวั่นไหว
ครั้นโดดเดี่ยวอ้างว้างร้างผู้ใด
อย่าท้อใจขอจงอยู่คงคู่กัน

ปิดประตูห้องรักแล้วพักผ่อน
ลืมร้าวรอนอ่อนล้าคราโศกศัลย์
จงหรี่ไฟเสียก่อนแล้วนอนพลัน
ทุกข์ใจนั้นจักหายในทันที

ให้จบสิ้นเรื่องราวคราวหม่นหมอง
คงไม่ต้องร้อนรนจนหลบหนี
ปล่อยวางเครื่องพันธนาการอันเคยมี
คงท่าทีสงบอย่างผู้วางใจ

มีนิทานเรื่องเล่าอันเก่าแก่
กุหลาบแม้สวยกว่าบุบผาไหน
อีกคนรักร่วมเรียงเคียงหัวใจ
มิอาจให้อยู่ยงคงฟ้าดิน

ความผันแปรเปลี่ยนแปลงแสดงนั้น
ยังยืนยันครอบงำความงามสิ้น
ด้วยเหตุนั้นจงทำใจให้เคยชิน
ปล่อยวางสิ้นสรรพสิ่งจริงหรือลวง

ปล่อยเวลาอันตรธานให้ผ่านพ้น
สายลมบนพัดไปคล้ายหมดห่วง
แล้วกอดฉันอิงแอบแนบชิดทรวง
ทุกข์ทั้งปวงจักคลี่คลายไร้จาบัลย์

ปิดประตูห้องรักแล้วพักผ่อน
อย่าร้าวรอนอ่อนล้าคราโศกศัลย์
จงหรี่ไฟเสียก่อนแล้วนอนพลัน
ทุกข์ใจนั้นจักหายในทันที

ให้จบสิ้นเรื่องราวคราวหม่นหมอง
คงไม่ต้องสับสนจนหลบหนี
ปล่อยวางเครื่องพันธนาการอันเคยมี
โอ้คนดี จงทิ้งไปกับสายลม ๚ะ๛

Create Date : 23 มกราคม 2549
Last Update : 23 มกราคม 2549 21:32:01 น.
Counter : 3349 Pageviews.

6 comments