|
คนแห่งสิเนหา 
..๏ จากเปล่าเปลี่ยวเดียวดายไร้ความหวัง
อุปมาดั่งไม้เดี่ยวที่เหี่ยวแห้ง
ต้นโคลงคลอนอ่อนไหวไร้เรี่ยวแรง
กิ่งก้านใบไกวแกว่งตามแรงลม
ทนเหน็บหนาวร้าวระทมด้วยลมพัด
กิ่งสะท้านก้านสะบัดอุธัจประสม
ครั้นแกว่งกวัดขัดขวางอย่างตรอมตรม
ต้นระบมดุจทรมานทั้งก้านใบ
ตราบลมอุ่นละมุนมานแผ่วผ่านเอื้อ
ดั่งจุนเจือมอบพลังความหวังให้
กิ่งที่แห้งแปลงเป็นงามล้ำพิไล
เคยสั่นไหวพลันตระหง่านกิ่งก้านงาม
หลากน้ำใจไมตรีที่มอบให้
มากเยื่อใยผูกพันคอยหมั่นถาม
ถึงอ่อนล้าเหนื่อยใจในทุกยาม
ยังคงความห่วงใยไม่ทิ้งกัน
ฟ้าสีเทาคละเคล้าโศกโลกหมองหม่น
ผู้สับสนในชีวิตจิตพลิกผัน
พลันเปลี่ยนไปในนิยามความสัมพันธ์
คนสำคัญเสมือนได้ให้ไมตรี
ท่วงถ้อยคำพร่ำเปรยเอ่ยคำหวาน
ยังกังวานก้องใจในทุกที่
หนึ่งเส้นใยสายรักร้อยถักมี
ความหวังดีเชื่อมใจให้มั่นคง
หนึ่งต้นใจไสวงามด้วยความหวัง
ผลิใบออกดอกสะพรั่งดั่งประสงค์
กิ่งก้านชมร่มรื่นยั่งยืนยง
สูงระหงทรงสง่าท้าลมแรง
แจ้งในรักประจักษ์ใจในบัดนี้
ว่าโลกมีผู้หนึ่งซึ่งแข็งแกร่ง
มอบความหวังเสมอไปไม่เปลี่ยนแปลง
คือคนแห่งสิเนหาปรารถนาเอย ๚ะ๛
|
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 26 29 30 |
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
