สุด สุด แล้วแห่งชีวิตนี้ สุด สุด แล้วชีวิตนี้ หญิงสาวคนหนึ่งเกิดในตระกูลที่ร่ำรวย พ่อแม่ห่วงมาก และไม่ต้องการให้มีชายใดมายุ่งเกี่ยวเลยเก็บสูกสาวไว้แต่ในบ้าน แต่สุดท้ายนางก็ตกลงหลุมรักกับคนใช้ภายในบ้าน และด้วยเป็นรักที่ต่างชนชั้น เลยต้องหนีไปอยู่ที่เมืองอื่น นางต้องไปทำไร่เป็นชาวนา ได้รับความลำบากมากเพราะไม่เคยทำมาก่อน หลังจากตั้งท้องลูกคนแรกนางคิดจะไปคลอดลูกที่บ้านแม่เพราะเป็นความเชื่อของคนที่นั่นแต่นางไปไม่ถึง เพราะเกิดเจ็บท้องต้องคลอดอย่างทุกลักทุเล และลำบากมา กลางทางเมื่อคลอดเสร็จสามีเลยพากลับบ้าน 3ปีต่อมาท้องที่2นางก็เดินทางกะว่าจะกลับบ้านไปคลอดคนที่2 และจะไปขออภัยพ่อแม่ระหว่างทาง เกิดเจ็บท้องคลอด สามีเลยต้องออกไปตัดไม้มาทำเพิงพักชั่วคราวแต่ด้วยความโชคร้ายสามีโดนงูพิษ กัดตาย ส่วนภรรยานั้นต้องนอนกอดลูกทั้ง2อย่างทรมานท่ามกลางฝนตกหนัก วันรุ่งขึ้น นางได้ อุ้มลูกเกิดใหม่และจูงลูกคนโต เดินออกตามหาสามีมาพบศพสามีนอนตายอยู่ นางเสียใจมาก แล้วก็คิดว่า จะกลับไปพึ่งพ่อแม่ เลยออกเดินทางต่อมาถึงลำธารที่ไม่ลึกมากแต่ด้วยว่ามีฝนตกหนักทั้งคืน ลำธารกลายเป็นแม่น้ำลึก นางไม่สามารถ อุ้มลูกทั้ง2คนไปพร้อมกันได้ เลย บอกให้ลูกคนโตรอแม่อยู่ฝั่งนี้แล้วก็อุ้มลูกคนเล็กข้ามแม่น้ำ แล้วเอาใบไม้ปูรองให้ทารกนอน แล้วก็ข้ามกลับมาจะมารับลูกคนโต ปรากฏว่า มีเหยี่ยวตัวใหญ่ เห็นทารกน้อยเป็นก้อนเนื้อ ก็บินจะกินทารก แม่เห็นเขาเลยโบกมือทำเสียงดังขับไล่ ลูกคนโต เห็นแม่โบกมือส่งเสียง เลยนึกว่าแม่บอกให้ข้ามไปหาแม่เลยเดินลงแม่น้ำมา แต่โดนกระแสน้ำพัดพาไป ผู้เป็นแม่เลยต้องสูญเสีย ลูกทั้ง2คนไปนางร้องไห้อย่างหนัก แล้วเดินทางกลับไปบ้านพ่อแม่ ปากก็พร่ำเพ้อว่า “ลุกคนโตโดนน้ำพัดพาไป ลูกคนเล็กก็โดนเหยี่ยวคาบไป” พอไปถึงบ้านกลับพบว่าบ้านพ่อและแม่โดนพายุ บ้านพังทับ ท่านทั้ง2เสียชีวิต ถึงจุดนี้ .. เป็นความเสียใจที่สุดๆ แล้วนาง กรีดร้องแล้วสลบไป พอฟื้นขึ้นมานางกลายเป็นคนเสียสติ เดินอย่างไร้จุดหมาย และความโชคร้ายยังไม่จบ มีคนใจร้ายเห็นนางเป็นคนเสียสติ ก็ลากนางไปข่มขื่น นางเดินเปลือยกาย เดินไปที่ป่าแห่งหนึ่ง ณ ที่นั้น เป็นที่ชุมนุมของ คนจำนวนหนึ่งและมีสมณะรูปหนึ่ง นั่งอยู่ท่ามกลาง คนกลุ่มนั้น พอคนเห็นนางบ้า เดินเปลือยกายมาเข้าใกล้ สมณะ คนก็พากัน ขับไล่นาง แต่สมณะ บอกว่าไม่ต้องไล่ ให้นางเข้ามา สมณะพูดกับนางว่า“สติจงมา สติจงมา เถอะ น้องหญิง” สิ้นเสียง นางก็มีสติกลับมาและรู้สึกอับอายที่ตัวเองเปลือยกาย ชาวบ้านก็ได้ นำผ้ามาให้นางพันกายและนางก็เริ่มร้องไห้คร่ำครวญอย่าง แสนสาหัส และเล่าเรืองของการสูญเสียทั้งสามี และ ลูก2คน และพ่อแม่ให้ฟัง สมณะ ได้พูดกับนางว่า “น้ำในมหาสมุทร ทั้ง5 ยังน้อยกว่าน้ำตา ของคนบนโลกใบนี้ที่เศร้าโศรก และร้องไห้เพราะความทุกข์ ” “ขึ้นชื่อว่า บุตรสุดที่รัก สามีที่รัก หรือ พ่อแม่ ล้วนแล้วแต่ยึดถือ พึ่งพิง ไม่ได้ เพราะความตายจะมาพรากจากไปเมื่อไรก็ได้ ทำไมเจ้ายังประมาทอยู่ละ น้องหญิง” “ผู้มีปัญญา จะไม่ยึดสิ่งเหล่านี้ แต่จะตั้งใจเดินไปสายแห่งธรรมะ เพื่อการหลุดพ้น คือ นิพพาน เพราะไม่ต้องเกิดและไม่ต้องทุกข์อีกแล้ว”เมื่อจบธรรมเทศนา นางก็ได้ บรรลุโสดาบัน และขอบวชเป็นภิกษุณี และต่อมาก็บรรลุเป็นอรหันต์... นางนั้น มีชื่อว่า ปฎาจารา ต่อมา ก็คือ พระปฎาจาราเถรี ส่วน สมณะ รูปนั้น ก็คือ “สมณะโคดม” หรือ พระพุทธเจ้า !!! ของพวกเราเอง... " ไม่เห็นทุกข์ ไม่เห็นธรรม " สาธุ ๆ ๆ ย่าชอบเล่า   Create Date : 24 สิงหาคม 2551 9 comments Last Update : 6 กันยายน 2551 20:05:26 น. Counter : 935 Pageviews. Share Tweet

เคยได้เรียนมาเหมือนกัน ชีวิตคนนี่ทุกข์จริงๆนะค่ะ   โดย: บางส้มเปรี้ยว 24 สิงหาคม 2551 19:52:28 น.

สาธุ เรื่องนี้ย่าไม่เคยเล่าให้พูฟัง เป็นความจริงค่ะที่ถ้าเราไม่ทุกข์ ก็จะไม่เห็นความสำคํญของธรรมะ   โดย: pumpond 24 สิงหาคม 2551 21:19:29 น.

หากไม่รู้สึกเจ็บปวด ก็คงไม่ซึ้งถึงความสุขใจ   โดย: naydin 24 สิงหาคม 2551 22:50:17 น.

การจะกำจัดทุกข์ก็ต้องรู้จักทุกข์เสียก่อน เมื่อเราศึกษามันอย่างถ่องแท้ เราก็จะเรียนรู้วิธีกำจัดมันได้เอง ขอบคุณสำหรับเรื่องราวแฝงแง่คิดดีๆ ครับ   โดย: ตั้งสติ 25 สิงหาคม 2551 9:20:30 น.

ขอบคุณ บางส้มเปรียว พู ตั้งสติ naydin สำหรับคอมเม้นท คะ พูเรื่องนี้ได้เล่าแล้วค่ะ แต่ตอนนั้นพูยังไม่ได้เจอย่า อิอิ ย่ายังบอกว่า ไม่เห็นทุกข์ ไม่เห็นธรรมะ ไม่เห็นระกำ ไม่คิดถึงน้ำปลาหวาน 55555555555555 พวก ห้องเอฟ หัวเราะกันใหญ่ พี่เหม่ย ยังบอกว่า อยาก กินๆๆ น้ำปลาหวานแระ อิอิ   โดย: ย่าชอบเล่า IP: 124.120.63.104 25 สิงหาคม 2551 11:04:27 น.

สวัสดีครับย่าชอบเล่า ขอบคุณสำหรับเม้นท์ดีดีที่บล้อกผมนะครับ แล้วก็ชอบมากเลยครับ "ไม่พบทุกข์ ไม่พบธรรม"   โดย: ก.ก๋า (กะว่าก๋า ) 25 สิงหาคม 2551 13:51:55 น.

ลองหาเพลง ของท่านพร ภิรมณ์ ชื่อเพลง วังแม่ลูกอ่อน มาฟังซิ เศร้า กว่านี้อีก เนื้อเรื่องก็เรื่องนี้แหละ ทุกวันนี้ท่านพร ภิรมณ์ได้เข้าไปอยู่ในร่มกาสาวพัตร นานแล้ว แต่ผลงานเพลงของท่าน คนรุ่นเก่าฟังแล้ว จับจิต จริงๆ   โดย: wildbirds 25 สิงหาคม 2551 18:22:00 น.

แวะมาเยี่ยมคะ เฮ้อ....อ่านเรื่องแล้วเศร้า เอาเรื่องขำ ๆ มาให้อ่านมั่งจิคะ   โดย: อีฟเอง... (eve... ) 25 สิงหาคม 2551 18:25:12 น.

ไม่รู้ทุกข์ แล้วจะรู้ สุข ได้อย่างไร แฮะ แฮะ (เอามาจากในบล็อกของย่าเอง)   โดย: หมุตัวน้อย (mr.pure.fon ) 2 ตุลาคม 2551 22:47:12 น.