ตะพาบตัวที่ ๕ ของปอป้า

จ๋อยศรี อ่านบทความของปอป้าพรหมญาณีอย่างช้า ๆ
วันนี้ ปอป้าตอบคำถามของเพื่อนบล็อกคนหนึ่ง โดยพูดถึงหลักของการดำเนินชีวิตไว้ว่า..

“ หลักของการดำเนินชีวิตอย่างเป็นสุขนั้น ต้องมีพรหมวิหารสี่ อริยสัจสี่ และอริยมรรคมีองค์แปด ประจำตัวประจำใจ ขอให้พยายามทำความเข้าใจกับหลักธรรมทั้ง ๓ หมวดนี้ แล้วนำมาประยุกต์ใช้ในการดำเนินชีวิต
ไม่ว่าจะเป็นชีวิตครอบครัว-ส่วนตัว หรือชีวิตการทำงาน หลักธรรมทั้ง ๓ หมวดนี้ กล่าวได้ว่า

พรหมวิหาร ๔ มีไว้เพื่อการอยู่ร่วมกับคนในสังคมอย่างมีความสุข ด้วยความมีเมตตา-กรุณา-มุทิตา-อุเบกขา ต่อเพื่อนร่วมโลกร่วมสังคม

อริยสัจ ๔ เป็นธรรมที่ช่วยในการแก้ไขปัญหาต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น ด้วยการทำความเข้าใจในทุกข์หรือปัญหาทั้งหลายว่า ทุกข์หรือปัญหานั้นคืออะไร (ทุกข์) สาเหตุแห่งการเกิดทุกข์นั้นมาจากไหน (สมุทัย) การดับทุกข์หรือแก้ปัญหาให้หมดสิ้นไป (นิโรธ) และหนทางหรือวิธีดำเนินการเพื่อดับทุกข์หรือแก้ไขปัญหานั้น ต้องทำอย่างไร (มรรค)

ในส่วนของหนทางแห่งการดับทุกข์นั้น ก็คือมรรค หรืออริยมรรคมีองค์แปด ซึ่งเข้าหลักไตรสิกขา
คือศีล – สมาธิ – ปัญญา นั่นเอง “

จ๋อยศรี ไม่เคยศึกษาพระพุทธศาสนาอย่างจริงจัง แต่ก็พอจะเข้าใจตามที่ปอป้าเขียน
การดำเนินชีวิตอย่างมีความสุขนั้น สามารถทำได้ ถ้าเรารู้จักนำพระธรรมมาประยุกต์ใช้
และธรรมที่ปอป้าพูดถึง ก็คือ พรหมวิหารสี่ อริยสัจสี่ และมรรคมีองค์แปด

ปีนี้เป็นปีที่ ๒ แล้ว ที่จ๋อยศรีเข้ามาติดตามอ่านบทความธรรมะของปอป้า
จ๋อยศรีรู้จักบล็อกของปอป้า จากการแนะนำของมะเหงกฝอย ผู้เป็นเพื่อนรัก
มะเหงกฝอย ชอบอ่านบทความและเรื่องราวต่าง ๆ ในบล็อกของปอป้า
บางครั้ง มะเหงกฝอย ก็ฝากคำถามไว้ให้ปอป้าตอบด้วย
แต่จ๋อยศรีไม่เคยตั้งคำถามให้ปอป้าตอบ จ๋อยศรีชอบอ่านและคิดตามมากกว่า

จ๋อยศรี และมะเหงกฝอย เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เป็นเด็ก
ชีวิตของทั้งสองคน ผ่านร้อน ผ่านหนาว ผ่านปัญหามาแล้วมากมาย
มีทั้งสุขและทุกข์ ทั้งสองคนก็ไม่เคยทิ้งกัน
ยามใดที่จ๋อยศรีทุกข์ มะเหงกฝอยก็จะทุกข์ไปด้วย
ยามสุข ไม่ต้องพูดถึง เป็นอันรู้ได้ว่า ทั้งสองต่างมีความสุขร่วมกัน

มีบางเวลาที่ไม่เข้าใจกัน แต่สุดท้าย ก็ไม่เคยทิ้งกันสักที
มะเหงกฝอยบอกว่า ชอบเรื่องการให้อภัยที่ปอป้าเคยเขียนไว้ตอนหนึ่งว่า..

“ การให้อภัยไม่ต้องลงทุนลงแรงแต่อย่างใด เพียงแต่ทำใจให้มีความเมตตาต่อเพื่อนมนุษย์และสัตว์ร่วมโลก ใช้หลักธรรมทั้ง ๓ หมวด คือ พรหมวิหารสี่ อริยสัจสี่ และมรรคมีองค์แปด รู้จักมีความสำนึกดีที่จะอยู่ร่วมกัน หนักนิดเบาหน่อย อภัยกันได้ก็ควรจะอภัย การให้อภัยไม่ได้ทำให้เราเสียหน้าแต่อย่างใด คนอื่นจะมองอย่างไร ไม่ต้องสนใจ เรารู้ตัวว่าเราคิดดีทำดีเป็นใช้ได้ รู้ว่าเมื่อเราให้อภัยแล้วเรามีความสุข เท่านี้เป็นพอ จำไว้ว่าจะสุขหรือทุกข์ เราเป็นผู้กำหนดให้ตัวเราเอง อย่าให้คนอื่นหรือการกระทำของคนอื่นมากำหนดชีวิตของเรา “

ดังนั้น ไม่ว่าความผิดพลาดอะไรก็ตามที่ทำให้ทั้งสองคนไม่เข้าใจกัน
แต่สุดท้าย ทั้งสองก็ผ่านสิ่งเลวร้ายเหล่านั้นมาได้ตลอด เพราะการรู้จักให้อภัยกันและกัน นั่นเอง
ทุกวันนี้ มิตรภาพของมะเหงกฝอยและจ๋อยศรี จึงไม่เคยสั่นคลอน





จ๋อยศรี เงยหน้า ละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์ มองออกไปนอกหน้าต่าง
ท้องฟ้าวันนี้สวยสดใส แล้วจ๋อยศรีก็หวนระลึกถึงวันวานที่ผ่านมา
วันที่จ๋อยศรีและมะเหงกฝอยได้พบกับปอป้าพรหมญาณี ตัวจริง เสียงจริง

วันนั้น เราสามคน นั่งคุยกันแบบสบาย ๆ ท่ามกลางบรรยากาศอันร่มรื่นของวัดสิ้นตะกอนใจ
ปอป้าบอกว่า การศึกษาธรรมะ ไม่จำเป็นต้องบวช ถือศีล กินเพล อยู่วัดแต่อย่างใด
การใช้ชีวิตอย่างคนธรรมดาทั่ว ๆ ไป ก็สามารถเข้าถึงพระธรรมของพระพุทธองค์ได้
ธรรมะที่ปอป้าพูดว่าควรอย่างยิ่งที่จะน้อมนำมาประยุกต์ใช้ในชีวิตประจำวัน
ก็คือ พรหมวิหารสี่ อริยสัจสี่ และมรรคมีองค์แปด นั่นเอง

ถ้าเราสามารถเข้าใจถึงแก่นและความหมายของธรรมทั้งสามหมวดใหญ่นี้
แล้ว Keep on the way…คือไม่เดินออกนอกเส้นทาง ชีวิตของเราก็จะมีแต่ความสุข
ปอป้าบอกว่า น่าเสียดายที่คนไทยส่วนใหญ่ซึ่งเป็นพุทธศาสนิกชน ไม่ยอมสละเวลาเพื่อตัวเอง
ศึกษาข้อธรรมทั้งหลายให้เข้าใจจนเกิดปัญญา สามารถประยุกต์ธรรมะไปใช้ในชีวิตประจำวัน
สังคมก็คงจะไม่วุ่นวาย อย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้

ความจริง พุทธศาสนามีความมุ่งหมายที่จะแก้ไขปัญหาต่าง ๆ ของมนุษย์
ให้อยู่อย่างไม่มีทุกข์ คือให้อยู่ในกองทุกข์อย่างมีความสุข
และที่สุด พระพุทธศาสนามุ่งหมายที่จะขจัดความทุกข์ให้หมดไปจากมนุษย์นั่นเอง

การที่พระพุทธองค์ทรงประกาศพระศาสนานั้น เป็นการประกาศความจริง
พร้อมทั้งวิธีที่จะปฏิบัติจนทำให้รู้และเข้าใจถึงความจริงที่ว่า ไม่มีตัวเรา-ของเรา
ที่เป็นทุกข์กันอยู่เพราะไปยึดมั่นถือมั่น ว่าเป็นเรา เป็นเขา ทุกสิ่งล้วนเป็นสิ่งสมมติทั้งสิ้น

ปอป้ายังบอกอีกว่า “ หลักธรรมคำสอนของพระพุทธองค์ทันสมัยอยู่เสมอ
แม้เวลาจะผ่านมากว่า ๒๕๐๐ ปีแล้วก็ตาม สามารถนำมาใช้ได้ทุกยุคทุกสมัย
ศาสนาพุทธเป็นศาสนาที่ยืนอยู่บนพื้นฐานของความเป็นจริง อันประกอบด้วยเหตุและผล
ในขณะเดียวกัน ศาสนาพุทธก็เป็นศาสนาแห่งการบังคับตนเอง
ต้องรู้จักบังคับตัวเองให้ศึกษาอย่างมีปัญญา แล้วเราก็จะรู้และเข้าใจด้วยตัวเอง
สิ่งเหล่านี้ เป็น “ ปัตจัตตัง “ คือวิญญูชนพึงรู้เฉพาะตน เหมือนรสชาติของอาหาร
ผู้ที่กินเท่านั้น จึงจะรู้ว่ารสชาติเป็นอย่างไร คนที่ไม่ได้กิน ไม่มีทางรู้ได้ “

ปอป้าทิ้งท้ายไว้ก่อนจากกันว่า อยากให้ลองเข้ามาศึกษาธรรมะอย่างจริงจัง
แล้วนำปัญญาที่เกิดจากการศึกษาความจริงเหล่านั้นมาใช้ในชีวิตประจำวัน
โดยประคองตัวเองให้ Keep on the way…ห้ามเดินนอกเส้นทางโดยเด็ดขาด

เส้นทางแห่งความเป็นจริงที่ว่า “ ทุกสิ่งเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับไปในที่สุด “
เส้นทางแห่งความเป็นจริงที่ว่า “ ไม่มีเขา ไม่มีเรา ทุกสิ่งล้วนเป็นสิ่งสมมติ “

แล้วจ๋อยศรีและมะเหงกฝอย จะพบความสุขในกองทุกข์ทั้งปวง
ไม่ต้องบวชเป็นพระ เป็นชี ก็พบกับความสุขขั้นปรมัตถ์ได้

เฮ้อ...เห็นทีจ๋อยศรีจะต้องสละเวลาเข้าไปศึกษาธรรมะบ้างเสียแล้ว
อย่างน้อยก็เป็นการพิสูจน์คำพูดของปอป้าที่ว่า ทุกสิ่งไม่หนีไปจากความจริง
ความจริงที่พระพุทธองค์ทรงตรัสสอนเอาไว้
จ๋อยศรีอยากรู้เหมือนกันว่า ความสุขขั้นปรมัตถ์นั้นเป็นอย่างไร

แล้วคุณ ๆ ทั้งหลายที่กำลังเล่นบล๊อก หรือเฟสบุ๊คอยู่นี่...ล่ะ
ไม่คิดจะลองศึกษาไปพร้อม ๆ กับจ๋อยศรีและมะเหงกฝอยเหรอ..คะ




จบแล้ว..ค่ะ



ท้ายเรื่อง :

๑) และแล้ว..ปอป้าก็จับพระธรรมมาแต่งตัวให้ตะพาบ ตะกายขึ้นบกได้อีกหนึ่งตัว...อิ อิ

๒) ชื่อตัวละครในเรื่อง ได้รับแรงบันดาลใจมาจากการอ่านบล๊อกของทั่นเป็ดสวรรค์..

Music : Magic Beams by Richard Clayderman