071.Of The Prince ของ Niccolo Macchiavelli ว่าด้วย...เจ้าผู้ปกครอง
There is the City of God and the City of Man;
more often than not, they have little in common.
Niccolo Machiavelli
1469-1527
Niccolo Machiavelli
As a Prince (political ruler),
it is best to be both feared and loved.
But if you have to choose between the two,
it is better to be feared than loved.
"These methods are very cruel, and enemies to all government not merely Christian but human, and any man ought to avoid them and prefer to live a private life rather than to be a king who brings such ruin on men. Notwithstanding, a ruler who does not wish to take that first good way of lawful government, if he wishes to maintain himself, must enter upon this evil one. But men take certain middle ways that are very injurious; indeed, they are unable to be altogether good or altogether bad."
Niccolo Machiavelli
The Prince
If human beings were different than they are, perhaps they could create an ideal Christian society. But he [Machiavelli] is clear that human beings would in that event have to differ too greatly from men as they have always been; and it is surely idle to build for, or discuss the prospects of, beings who can never be on earth; such talk is beside the point, and only breeds dreams and fatal delusions. What ought to be done must be defined in terms of what is practicable, not imaginary; statescraft is concerned with action within the limits of human possibility, however wide; men can be changed, but not to a fantastic degree. To advocate ideal measures, suitable only for angels, as previous religious writers seem to him too often to have done, is visionary and irresponsible and leads to ruin.
Sir Isaiah Berlin
Against the Current
Niccolo Machiavelli was one of the most influential writers of the Renaissance. He believed Italy could not be united unless its leader was ruthless. In 1513, he wrote The Prince, where he advised rulers to be kind only of it suited their purposes. Otherwise, he warned, it is better to be feared than loved.
You must know there are two methods of fighting, the one by law, the other by force; the first method is of men, the second of beasts; but because the first is frequently not sufficient, one must have recourse to the second. Therefore it is necessary for a prince to understand how to use the methods of the beast and the man . . . A prince . . . ought to choose the fox and the lion; because the lion cannot defend himself against traps and the fox cannot defend himself against wolves. Therefore, it is necessary to be a fox to discover the traps and a lion to terrify the wolves. Those who rely simply on the lion do not understand this.
-- Niccolo Machiavelli, The Prince (1513)
The Prince
เจ้าผู้ปกครอง
สมบัติ จันทรวงศ์
แปล และ เขียนคำนำ
| Create Date : 16 กันยายน 2550 |
| Last Update : 17 กุมภาพันธ์ 2554 16:46:32 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 2690 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 25 คน [
วัน อังคาร 27 มิ.ย. 06@ 09:52:26 ICT
หัวข้อ: บทความ
NICCOLO MACHIAVELLI
เหตุการณ์การเมืองไทยเข้าด้ายเข้าเข็มอีกครั้งหนึ่ง อัยการสูงสุดกำลังพิจารณาการชี้มูลความผิดที่ นายทะเบียนพรรคการเมืองส่งมาให้ เพื่อตัดสินใจว่าจะส่งเรื่องต่อให้ศาลรัฐธรรมนูญ ยุบพรรคไทยรักไทย หรือไม่ ขณะเดียวกัน ทางคณะกรรมการเลือกตั้ง ก็เพิ่งส่งเรื่อง ชี้มูลความผิดของพรรคประชาธิปัตย์ ในข้อหาพยายามขัดขวางการปกครองในระบบอบประชาธิปไตย มาให้อัยการสูงสุดอีกเหมือนกัน เรื่องราวทั้งหมดจะออกหัวออกก้อย จะหมู่ จะจ่าหรือติดดาวเป็นนายร้อยก็ยังไม่ทราบ
พวกเราได้รับรู้เรื่องความสับสนวุ่นวายของบ้านเมืองมาครั้งแล้วครั้งเล่า เรื่องอันเกิดจากความขัดแย้งทางการเมือง จริงๆแล้วก็เป็นผลประโยชน์ของบุคคล หรือกลุ่มคนที่ต้องการเข้ามีอำนาจในการปกครองนั่นแหละ ทำให้ปั่นป่วนกันไปหมด แต่ทุกครั้งจะมีผลสรุปเหมือนกันอย่างหนึ่ง นั่นคือ ผู้ปกครองประเทศทุกคน ล้วนผ่านมาแล้วผ่านไป ไม่มีใครคงอยู่ยั่งยืน แล้วก็เป็นประชาชนตาดำๆนั่นแหละ ซึ่งจะเป็นผู้รับผลที่ตามมา ไม่ว่าจะดีหรือร้าย หลังเหตุการณ์ต่างๆจบสิ้นลง
เมื่อพูดถึงการบ้าน การเมือง ผมอยากจะอ้างถึงงานเขียนของบุคคลคนหนึ่ง เขาคือ มาคิอาเวลลี (Niccolo Machiavelli) ซึ่งมีชีวิตอยู่ในยุคห้าร้อยปีที่แล้ว เกิดที่เมืองฟลอเร้นซ์ และเป็นที่กล่าวขวัญถึงมากในหมู่นักรัฐศาสตร์ยุคต่อมา จากงานเขียนที่เกี่ยวกับ เจ้านคร รัฐและการปกครอง เขาโดดเด่นจากงานเขียนจำนวนมาก ทั้งในรูปของจดหมายไปถึงเพื่อนในช่วงชีวิตราชการและวรรณกรรมที่เขียนขึ้นในยุคหลัง ในที่นี้ จะพูดถึงหนังสือเล่มหนึ่ง นั่นคือ The Prince ซึ่งเป็นวรรณกรรมที่เขาเขียนหลังพ้นจากตำแหน่งราชการแล้ว
The Prince โด่งดังในแง่ซึ่งเป็นหนังสือเล่มแรก ที่ยืนยันว่า มีการใช้การเมืองในการปกครอง และควรมีกฎเกณฑ์ของตนในการเอาชนะหรือได้เปรียบเหนือผู้อื่น หนังสือเล่มนี้พูดอย่างละเอียดในเรื่อง การไม่ต้องคำนึงถึงข้อจำกัดใดๆทางศีลธรรมจรรยา การเป็นคนเจ้าเล่ห์และหน้าไหว้หลังหลอกในการเมือง ผู้ที่ประพฤติปฏิบัติตามสิ่งที่มาคิอาเวลลีแนะไว้ จึงถูกเรียกว่าเป็นแบบอย่างของมาคิอาเวลลี (Machiavellianism)
ในขณะที่ The Prince มักจะถูกมองว่าเป็นแบบอย่างของความคิดอันชั่วร้ายในการใช้อำนาจปกครอง แต่มีนักปรัชญาหลายท่านชี้ว่า มาคิอาเวลลีเขียน The Prince เพื่อเน้นให้เห็นว่า ประชาชนผู้เสรีทั้งหลายพึงระมัดระวัง ในการที่จะมอบสวัสดิภาพของตนให้อยู่ในมือของคนๆ เดียว เพราะผู้เป็นทรราชนั้น หากไม่เห่อเหิมจนเกินเลย ย่อมจะหวั่นเกรงต่อภัยที่คุมคามตนเอง ฉะนั้น เขาย่อมจะต้องทำทุกอย่างเพื่อตนเอง และวางแผนต่อต้าน ควบคุมประชาชน มากกว่าที่จะปฏิบัติงานเพื่อความผาสุกของประชาชน
The Prince เจ้าผู้ปกครอง ที่ผมนำเอาเนื้อหาสาระมากล่าวถึงนี้ หยิบยกมาจากฉบับแปลซึ่งมีเนื้อหาจำนวนถึง 366 หน้า ผลงานของ อาจารย์สมบัติ จันทรวงศ์ อาจจะย่อยยาก เต็มไปด้วยเชิงอรรถทำความเข้าใจยากสักหน่อย แต่หากอดทนอ่านทำความเข้าใจให้ตลอด จะพบว่ากิเลส ตัณหาของนักการเมืองนั้น เป็นของคู่โลก ไม่เคยล้าสมัยเลย แม้ว่ากาลเวลาจะผ่านไปกี่ร้อยกี่พันปีก็ตาม
ลองไปหาอ่านดูเถอะ มาคิอาเวลลีเปรียบนักการเมืองประเภทต่างๆไว้อย่างสะใจ หากมองไปรอบตัว ไม่ว่าจะเป็นนักการเมืองระดับโลก หรือนักการเมืองบ้านเรา เป็นต้องเจอคนประเภทที่เขากล่าวถึง ไม่แบบใดก็แบบหนึ่ง เห็นหน้าคุ้นๆกันอยู่ พูดให้ชัดเจนกว่านี้รังแต่จะทำให้ขุ่นข้องหมองใจกันเปล่าๆ
บทความนี้มาจาก BookCyber.com ห้องนั่งเล่นของนักอ่าน นักเขียน
//www.bookcyber.com/main
URL สำหรับเรื่องนี้คือ:
//www.bookcyber.com/main/modules.php?name=News&file=article&sid=9