0_0 เชียงรายรำลึก ตอน 2 ^_^

เที่ยวละไม - เฉลียง

เที่ยวไปตามตะวันบุกบั่นไปตามลม

สนุกสุขสมหัวใจหงายคว่ำ

ชีพที่ยาวนานหรือสั้นแค่เพียงคำ

เอาตูดแช่น้ำแล้วเดินต่อไป

เถอะเสาะหานภาคลุมครอบ สายลมคงรอบไว้

สายใจไหลลู่สู่สวรรค์



เที่ยงก็กินกันบ่นมันไปไย

ค่ำที่ไหนก็นอนที่นั่น

ตรู่ก็ลืมตาขึ้นมาดูตะวันว่า

โลกสร้างสรรค์สวยงามให้เรา

บอกให้รู้ให้ดูความจริง ทิ้งคืนเพื่อสู่เช้า

ให้เราทิ้งเศร้าสู่สดใส



โลกไม่มายาจะบ้าก็ในเมือง

เรียกรุ่งเรืองก็คงจะไม่

โลกในความจริงคือสิ่งอยู่ในใจ

นั่นแหละไซร้วัดความรุ่งเรือง

อีกเมฆานภาตระหง่านสายธารที่ผ่านเมือง

สายลมนองเนืองสู่หุบเขา



เที่ยวตามใจปองท่องตามทางมี

สุขอย่างนี้แล้วมีใดเท่า

มั่นในความจริงแต่หยิ่งในตัวเรา

มีเพื่อนเป็นภูเขาแล้วกลัวอะไร

อีกทะเลทั้งเห่ทั้งกล่อม ทั้งยอมเป็นเพื่อนใจ

ต้นไม้ทรายคลองพี่น้องกัน





มาต่อจากเมื่อวานนะคะ มีความสุขจัง ยิ่งได้ฟังเพลงนี้
ทำให้นึกถึงคืนวันที่ได้ไปเที่ยวกับเพื่อนๆ มากๆ เลย ภาพนี้ก็ที่ภูชี้ฟ้า ตอนรุ่งสาง

หลังจากรถติดหล่ม รถเราคันหน้า และรถของเพื่อนที่ถ่าย
วิดิโออยู่คันหลัง คือรถคันที่ติดหล่มน่ะล่ะ

คันเนี้ย



ตอนแรกรถจะค่อยๆ จมลงๆ คณะที่มารถคันนั้นก็รีบลงจากรถและขนสัมภารกลงมาด้วย โดยเพื่อนเรานั่งอยู่ในรถ
แม่คุณก็ตามลงมา เรากับเพื่อนอีกคนที่มารถคันหน้าก็ยืนมองแม่คุณ เพราะแม่คุณดันลงมามือเปล่า ไม่พกกล้อง
วิดิโอลงมาด้วย และน้ำท่วมรถขนาดเนี้ย...มันจะเหลือเหรอ...แป่ว!!! เรียบร้อยสิคะ กล้องพังตามระเบียบ ดีว่าถ่ายงานเสร็จแล้ว เทปไม่เสียหาย แต่กล้องพังและเป็นกล้องที่ยืมเจ้านายมา กลับไปก็เสียเงินตามฟอร์ม พวกเรายังล้อแม่คุณเลยว่า ถ้ามีกล้องหรือมือถืออย่าให้แม่คุณถือเป็นอันขาด ทำจมน้ำตลอด เพราะมือถือแม่คุณหล่นห้องน้ำประจำ พังไปหลายเครื่อง มาเจอกล้องนี่อีก...แซวเฮฮาสนุกมาก ข้อดีของเพื่อนคนนี้ คือ เธออารมณ์ดี ไม่ค่อยโกรธ มองเรื่องร้ายๆ เป็นเรื่องขำๆ ตลอด ทำให้พวกเราชอบเย้าเธอแบบนี้ และก็หัวเราะกันทุกครั้ง เมื่อนึกถึงเหตการณ์วันนั้น

จริงๆ เพื่อนคนนี้มีวีรกรรมตลกอีก 1 เรื่อง ตอนแรกๆ ที่เข้ามาทำงานด้วยกัน และจะมีการฝึกร่างกาย ประมาณว่าต้องออกกำลังกาย อะไรประมาณเนี้ย คนอื่นเขาเดินเกาะกันเป็นกลุ่มเป็นแถว เรา 3 คนเดินเกาะท้ายไปเรื่อยๆ
แม่คุณคนนี้นึกสนุก เขาเดินบนฟุตบาทปูนกันดีๆ แม่คุณ
ดันเดินนอกแถวไปบนดิน และชวนเพื่อนๆ ว่า มาเดินตรงนี้สิ "ดินนิ๊มนิ่ม" หลังคำชวน ขาของแม่คุณจมหายไปในดินเกือบถึงเข่า...พวกเรา 2 คน ยืนตะลึงและขำกลิ้งเลย เป็นไงล่ะ "ดินนิ๊มนิ่ม" ของแม่คุณ รับประกันความนิ่มจริงๆ สุดท้ายต้องพากันไปล้างขาเอาดินออก แม้ว่าเหตุการณ์นี้จะผ่านมา 10 กว่าปี แต่พวกเรายังเอามาอำเพื่อนคนนี้
ไม่เลิก คิดได้ไง "ดินนิ๊มนิ่ม" เนี่ย 55555

น้ำท่วมรถขนาดนั้นเดินทางต่อไปไม่ได้แน่ เพราะ
เครื่องยนต์มันคงมีปัญหา คณะที่ไปด้วยกันก็ทำการซ่อมแซม แต่มันต้องใช้เวลา และเส้นทางแบบนี้ รถอารายจะผ่านเนี่ย ว่าแล้วพวกเขาก็เตรียมตั้งแคมป์ให้พวกเรา และต่อโต๊ะไม้ไผ่เพื่อนำอาหารมานั่งกินกัน พวกเขาเก่งกันมากๆ ใช้เวลาไม่นานในการนำไม้ไผ่บริเวณดังกล่าวมาต่อเป็นโต๊ะแบบนี้



นั่งนานๆ ก็เริ่มเบื่อ เพราะหลาย ชม.อยู่นะ พอดีมีเด็กๆ แถวนั้นพากันมาดูตัวประหลาด ประมาณว่าเขาไม่ค่อยเห็นคนมาแถวนี้ ก็เลยได้ถ่ายรูปและพูดคุยกับเขา มีป้าเดินมา ก็ถ่ายรูปเขาไว้ และถ่ายรูปพวกเรากันเองอีกหลายภาพ แก้เซ็งไง



กินก็อิ่มแล้ว รูปก็ถ่ายจนเบื่อแล้ว รถก็ยังซ่อมไม่ได้ กำลังคิดว่าคงได้นอนกันกลางป่าแน่ๆ พอดีมีรถชาวบ้านผ่านมา ประมาณว่าเป็นรถโดยสารของชาวบ้าน ต.เสาหิน มากันเต็มรถเลย คณะที่เราไปเขาเลยฝากพวกเราไปกับรถคันนี้ด้วย เพราะเห็นว่าเป็นผู้หญิง อันตรายที่จะนอนกลางป่า โดยมีหัวหน้าทีมไปกับเรา ก็เลยนั่งรถไปกับชาวบ้าน
และถึงได้รู้ซึ้งเส้นทางที่จะไป ต.เสาหิน ว่ามันหฤโหดขนาดไหน เสียดายไม่มีภาพมาให้ชม เพราะนั่งอยู่ในรถกัน จริงๆ ก็มีนะ แต่หาไม่เจอมากกว่า นึกภาพตามแล้วกัน ตลอดเส้นทาง คือ ก้อนหินวางเรียงราย เหมือนก้อนหินตามน้ำตก ขนาดหลากหลาย และเป็นลำห้วยตื้นๆ บางทีก็ต้องไต่ขึ้นก้อนหิน ซึ่งรถโฟร์วิลขับเคลื่อน 4 ล้อเท่านั้นจริงๆ ถึงจะไป ต.เสาหิน ได้ ระหว่างนั่งไปยังมีคนตกน้ำ 1 คนเลย ตอนแรกนึกว่าเขาโดดลงไปเอง ปรากฎว่า เขากระดอนตกเพราะเป็นทางไต่ก้อนหิน 5555 พวกเราหัวเราะกับชาวบ้าน เพราะไม่เคยเจอเส้นทางแบบนี้เลย พอไปถึง ต.เสาหิน สุดแสนทึ่ง มีคนอยู่ที่แบบนี้จริงๆ เหรอนี่ มีชาวบ้านอยู่ตั้งหลายครัวเรือน อยู่กันได้ไงนะ แล้วเขาไปไหนมาไหนกันยังไง จากการสอบถามก็ได้ความว่า เขาจะมีรถประจำหมู่บ้านแบบรถกระบะโฟล์วิลนี้คอยรับส่งชาวบ้านที่จะไปเข้าเมืองแม่สะเรียง
ไม่รู้วันละกี่เที่ยว แต่คงไม่กี่เที่ยวหรอก เพราะใช้เวลาในการเดินทางนานพออยู่ สรุปคือ เราค้างคืนที่ ต.เสาหิน 1 คืน ด้วยความประทับใจไม่รู้ลืม กับเส้นทาง พอขากลับออกมา มันเริ่มรู้เส้นทางแล้ว ความตื่นเต้นเร้าใจเลยน้อยลง แต่ถ้าถามว่า ไปอีกรอบไม๊ ก็อยากไปนะ แต่...เข็ดเหมือนกันล่ะ..อิอิอิ จากเสาหิน เราก็ไม่มีโปรแกรมอะไรแล้ว แต่มันเป็นช่วงวันหยุด ทางหัวหน้าหน่วยที่เราไปอยู่เขาก็เลยชวนไปเที่ยวบ้านเขาที่เชียงราย ชอบสิ...ชอบเลยล่ะ แต่เราไม่มีพาหนะที่จะไปไง..เขาก็ใจดีให้ยืมรถของหน่วยงานพร้อมคนขับ เพื่อจะได้เดินทางสะดวก คนขับรถคนนี้ก็คือคนที่ไปรับพวกเรา ซึงเริ่มสนิทกับพวกเราแล้ว เพราะคุยกันมาตลอดต้งแต่วันแรก จนถึงวันที่ผจญภัยที่เสาหิน

ได้รถมาแล้ว พร้อมคนขับ และการไปบ้านของหัวหน้าเนี่ย ยังไงมันต้องผ่านภูชี้ฟ้าไง ได้โอกาสสิ ตาคนขับเลย
เสนอไอเดีย แวะไปเที่ยวภูชี้ฟ้าก่อนไม๊มาทั้งที จะปฏิเสธเหรอ ไม่ขัดข้องอยู่แล้ว ..ชอบอยู่แล้ว..อิอิอิ

ก็เลยได้ไปค้างคืนที่ภูชี้ฟ้าและเก็บรูปสวยๆ มาให้ดู



ช่วงที่ไปคนไม่เยอะ และตอนนั้นกำลังมีการทำทางเพื่อไปถึงภูชี้ฟ้า เราไปพักที่บ้านเจ้าหน้าที่ที่ดูแลต้นน้ำของกรมป่าไม้ และเดินไปอีกนิดหน่วยก็ถึงยอดภูชี้ฟ้า จึงได้เก็บภาพทะเลหมอกมาให้ดู ตอนที่เห็นน่ะ อยากโดดลงไปกลางทะเลหมอกมากเลยนะ มันดูนุ่มๆ น่านอนจัง ตอนกลางคืนก็ได้เห็นดาวเต็มท้องฟ้า เพราะไม่มีแสงอะไรรบกวนเลย มืดสนิทจริงๆ อากาศก็หนาวสะใจ เป็นบรรยากาศที่ดีมาก

สนุกมากทริบนี้ ไปไหนไปกันจริงๆ ไปแบบไม่มีโปรแกรม แต่ได้เที่ยวเกินคุ้ม และประหยัดด้วย เพราะเจ้าของถิ่นดูแลทุกอย่าง ยกเว้นค่าอาหารที่ต้องออกเอง ตอนเช้าก็แวะไปบ้านหัวหน้าที่ชวนไว้ น่าอยู่มากเลยล่ะ บ้านของเขาตกแต่งเหมือนรีสอร์ท ปลูกด้วยไม้ทั้งหลัง รูปแบบเหมือนบ้านในประเทศเมืองหนาวหลังคาจะต่ำๆ อธิบายยังไงดีหว่า... สรุปว่าสวยและน่าอยู่แล้วกัน เนอะ...เนอะ

นอกจากได้ไปภูชี้ฟ้าแล้ว ยังมีโอกาสไปเยือนวัดร่องขุน
ซึ่งออกแบบและก่อสร้าง โดยอาจารย์ เฉลิมชัย โฆษิตพิพัฒน์ ที่อุโบสถของเขาประดับด้วยกระจกสีเงินแวววาววิจิตรงดงามแปลกตา ตอนที่ไปไม่ได้ไปดูภายใน เพราะเขายังสร้างไม่เสร็จ ก็สวยดีนะ แต่ไม่มีหัวศิลป์ก็เลยเห็นแต่ความสวยงามภายนอกน่ะ



ภาพนี้ยืมเขามาจากเวปของการท่องเที่ยว ของจริงก็สวยประมาณนี้ล่ะ
นอกจากนี้ยังได้ไปเยือนสามเหลี่ยมทองคำ แวะดู
บรรยกาศริมน้ำของ อ.เชียงของ ที่รู้สึกว่า ถ้ามีโอกาสก็อยากกลับมาเที่ยวที่นี่อีก มาพักค้างคืนแบบโฮมสเตย์ เพราะดูน่าอยู่น่าเที่ยวมากเลย...

สุดท้ายก็กลับไปเชียงใหม่ และขึ้นรถไฟกลับกรุงเทพฯ
จบแระ...สำหรับทริปเชียงราย

พวกเราคงไม่มีโอกาสได้เที่ยวมากมายแบบนี้ ถ้าหัวหน้าหน่วยงานนั้นไม่อนุญาตให้ยืมรถและตัวคนขับ ซึ่งจริงๆ ต้องบอกว่า พ่อคนขับรถน่ะตัวดี ที่ชักใยเชิญชวนพวกเราให้อยู่เที่ยว แต่ที่จริงๆ กว่านั้น คือ คนขับรถเขาชอบอัธยาศัยของพวกเรา และอยากให้พวกเราอยู่เที่ยวกัน โดยอาสาพาเที่ยวให้ แต่พวกเราต้องขออนุญาตจาก
หัวหน้าเขาเอง จังหวะและโอกาสมันเอื้ออำนวย ก็เลยออกมาในรูปการณ์นี้ นี่แหล่ะประโยชน์ของการเป็นคนมีมนุษยสัมพันธ์ดี พวกเรา 3 คนมักได้รับสิ่งดีๆ พบคนดีๆ ไม่ว่าจะไปสถานที่แห่งใด

คราวหน้าไปอุ้มผางด้วยกันนะ จะพาไปชมน้ำตกทีลอซูที่สวยงาม และไปเยี่ยมบ้านครูซันแห่งอุ้มผาง ซึ่งตอนนี้ท่าน
ก็เสียชีวิตไปแล้วล่ะ

ชีวิตนี้ที่เกิดมา คุ้มค่ามากเมื่อได้ไปเที่ยวกับเพื่อนๆ ที่รู้ใจ แต่ยังอยาก...ไปเที่ยวกับคนรู้ใจด้วยน่ะ...จะมีโอกาสหรือเปล่าหว่า...อิอิอิ

Create Date : 22 มกราคม 2549 Last Update : 22 มกราคม 2549 11:43:50 น. Counter : 90 Pageviews.		6 comments
Share Tweet