'`หลงทางไปเจอเธอ..เพียงเสี้ยวนาที'`
. . ที่เนินเขาทางเข้าศูนย์ธรรมชาติของเขตอนุรักษ์พันธ์พืชที่กว้างใหญ่หลายพันไมล์ที่มีต้นไม้ใหญ่และต้นหญ้าขึ้นปกคลุมไปทั่วบริเวณราวกับป่าที่เต็มไปด้วยวัชพืชและเถาวัลย์สารพัดชนิดที่ขึ้นพันปะปนกันอย่างเต็มพื้นที่่เป็นที่อาศัยของสัตว์ เป็นสถานที่รักของนักอนุรักษ์แห่งธรรมชาติ . . "เฮ้!ตามมาเร็วๆ เขาไปกันทางโน้นกันหมดแล้ว" เสียงหนึ่งในกลุ่มนักอนุรักษ์ธรรมชาติดังขึ้น "ค่ะ.."ฉันตอบรับเสียงเบา แต่สายตายังจับจ้องที่ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง...ฉ้วบๆๆๆๆ เสียงรองเท้าผ้าใบที่เดินแหวกต้นหญ้ารายทางค่อยๆเงียบหายไป ฉันรู้สึกตัวอีกครั้ง เมื่อตัวเองอยู่คนเดียวและนั่งลงบนท่อนไม้แข็งๆท่อนหนึ่งที่ใต้ต้นไม้ใหญ่เพียงลำพังความคิดเลือนๆ ปนกับกลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้ป่า ปลิว ตามสายลมเข้ามา ราวกับเส้นนำทางสมองสั่งการให้ฉันลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเท้าเดินต่อโดยฉับพลัน . . ฉันมองเถาวัลย์ที่เลื้อยขึ้นระโยงระยางตามทางอย่างรู้สึกเกร็งๆ หูสองข้างได้ยินเสียงฉ้วบๆๆดังขึ้นอีกครั้ง ฉันพยายามฟังอย่างตั้งใจสายลมพัดใบไม้ปลิวร่วงลงพื้นหญ้าที่ขึ้นตามทางอย่างรก เสียงแปลกๆที่ฉันไม่คุ้นเคยเหมือนกับกำลังขยับร่างเข้ามาหาฉัน ความคิดเดินทางไกลทำให้ฉันนึกถึงสัตว์เลื้อยคลานยาวเฟื้อยที่กำลังค่อยเลื้อยเข้ามาใกล้ศัตรู..ฉันคิดว่า..ฉันควรจะรีบวิ่งออกไปข้างหน้าให้เร็วที่สุด..แต่!! . . "โอ้ยยยยยย!..มะ มะ..ไม่ทันแล้ว!!" ฉันอยากตะโกนให้เสียงดังก้องไปทั้งป่าแต่เสียงฉันเบาอยู่ในลำคอ และโดนสัตว์เลื้อยคลานแปลกหน้า งับที่ข้อเท้าของฉัน เลือดสีแดงไหลซึมออกมาจากบาดแผล..แล้วค่อยๆหยดลงที่พื้นหญ้า ฉันเจ็บปวดสุดกำลัง!! พลังงานในร่างกายอ่อนแรง ฉันมองขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างไม่ตั้งใจและเห็นก้อนเมฆสีเทาเข้มก้อนหนึ่งกำลังลอยมาบดบังดวงอาทิตย์ โลกกำลังมืดมิดเป็นสีดำ "เหนื่อย" เสียงสมองในความคิดบอกกับฉันพร้อมกับลมหายใจของฉัน ที่ขาดหายเป็นระยะ... "ฮือ!!..ไม่จริงนะ..ฉันกำลัง - -" ".......- -" . . ฉันรู้สึกเหมือนอากาศเย็นจัดที่หนาวเหน็บถึงหัวใจ เข้ามาปกคลุมบนโลกที่กำลังหมุนเคว้งเคว้งอย่างเร็วและมืดมิดลงจนฉันมองไม่เห็นอะไรเลย เสียงสรรพสิ่งเงียบไปแสนนาน แต่..นั่น..ฉันได้ยินเสียงของใคร เขากำลังพยุงร่างกายของฉัน ฉันพยายามเปิดดวงตาอีกครั้ง แต่ทำได้เพียงเสียงดังก้องอยู่ในความรู้สึก "ใครกัน......" ฉันตะโกนเสียงดังฝ่าไปในความมืดแต่ไม่ได้ยินเสียงตอบรับ "ใครกำลังอุ้มฉันน่ะ...ใครกันๆๆๆๆ" ฉันมองไม่เห็นอะไรเลย ความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายเข้ามาอย่างลึกสุดในร่างกายที่เบาหวิว เหมือนกำลังลอยได้ ฉันรู้สึกเจ็บปวดที่ร่างกาย แต่ไม่รู้ว่าความเจ็บอยู่ที่ไหน ฉันรวบรวมกำลังกลับมาอีกครั้งความรู้สึกราวกับต้องการ การปลดปล่อยถูกปล่อยออกมาภายนอกแต่ฉันไร้ความสามารถในการควบคุม... . . สายตาของฉันค่อยๆมองภาพที่ปรากฏชัดเจนขึ้น ในขณะที่ม่านดวงตาของฉันจับจ้องใบหน้าผู้ชายที่อยู่ตรงกับใบหน้าของฉันพอดีอย่างนิ่งๆฉันพยายามคิดว่าเคยเจอเขาที่ไหนมาก่อนหรือเปล่านะ แต่สมองของฉันช่างว่างเปล่า และไม่ตอบรับ ฉันเลยคิดว่าฉันคงไม่เคยรู้จักผู้ชายที่มีผิวและคิ้วเข้มบนใบหน้าคมกริบ อย่างที่หัวใจฉันชอบ สมองส่งคำตอบปฏิเสธกลับมาช้าๆแล้วแต่ว่า...เสียงทุ้มที่ดังขึ้น "เธอๆ....." มันเหมือนเสียงแห่งความรักทีคุ้นหูของฉันในความคิดที่ดังขึ้นมาอีก ฉันรู้สึกปวดศีรษะ จนต้องเอามือกุมศีรษะสองข้างไว้ "เธอๆ....." เสียงทุ้มของผู้ชายคนเดิมเรียกฉันอีก เสียงเขามีความรู้สึกห่วงใยปะปนมาจนฉันสัมผัสได้เมื่อเราต่างกำลังจ้องมองใบหน้าของกันอย่างนิ่งๆ โดยไม่มีเสียงถ้อยคำใดๆอีก เขาเอื้อมมือขึ้นมาเหมือนอยากจะแตะที่ใบหน้าของฉัน แต่ฉันเอามือข้างหนึ่งของตัวเองกันเอาไว้ เขาลดมือลงเอามือวางห่างออกไป "นายเป็นใคร.." เสียงฉันดัง ใบหน้านิ่งเรียบเฉย "เธอ..." ดวงตาสีเข้มกลมโตของเขาเปิดกว้าง เสียงของเขาดังขึ้น "เธอ จำผมไม่ได้เหรอ ผม.." เสียงคำพูดสุดท้ายของเขาเบามากจนฉันแทบไม่ได้ยินเลย "...." ฉันเรียกชื่อเขา ซ้ำๆไปมาหลายครั้งก่อนที่หัวใจจะเรียบเรียงเป็นคำได้และตอบรับกลับไปให้เขามันเป็นเสียงที่ไม่ได้ใส่ใจเขาเลย "ฉัน จำไม่ได้หรอก" "เหรอ คุณเกลียดผมมากสิ" เขาจ้องมองใบหน้าฉันนิ่ง เหมือนราวกับมีความรู้สึกหนึ่งแอบซ่อนอยู่ ฉันอยากส่ายหน้า อย่างที่ความรู้สึกของฉันบอกว่า "เรารักกันฉันเคยชอบเขามากนี่นา"แต่ใบหน้าฉันนิ่งไม่ได้ทำงานตามที่ฉันรู้สึก เสียงดังลอดออกไปภายนอกแสดงความคิดในสมองที่สับสนของฉันอีก... "ช่วยพาฉันกลับบ้านที" เขาก้มใบหน้าลงช้าๆแทนคำตอบเหมือนความรู้สึกของเขาว่างเปล่าเขาหมุนตัวกลับออกเดินนำหน้า ฉันกำลังจะก้าวเท้าเดินตามเขาไปแต่ฉันรู้สึกเจ็บที่ข้อเท้า สายตาของฉันมองลงไปที่ข้อเท้าอย่างเร็วพร้อมกับทรุดตัวลงนั่งเอามือจับข้อเท้าที่มีบาดแผล มือฉันสั่นเมื่อเห็นเลือดสีแดงไหลออกมาอีก ฉันมองตามเห็นเพียงด้านหลังของเขา ฉันส่งเสียงเรียกเขาเสียงเบา "นายคะคิมมมม" . . . . ติ๊ดๆติ๊ดๆๆๆๆเสียงประตูในห้องสีขาวกับกลิ่นไอโซโพรพิลแอลกอฮอล์ ลอยเข้ามาเมื่อฉันเปิดดวงตามองเห็นบุรุษพยาบาลในชุดสีขาวสองคน เดินตรงมาหาฉันเธอสองคนส่งรอยยิ้มสดชื่นในดวงใจแสนสะอาดอย่างดีใจ มาที่ฉัน แล้วรีบช่วยกันปลดล็อคสายที่พันร่างกายฉัน ความรู้สึกนิ่งๆวิ่งเข้ามาในสมอง ฉันไม่ได้พูดอะไรอีกตามที่รู้สึก ทำได้เพียงแต่คิดอยู่ภายในโลกของสมองเล็กๆของฉันว่า ฉันต้องเติบโตด้วยชีวิตที่มีหัวใจผูกพันกับเขาหรือใครๆต่อไป..ด้วยชีวิตที่เป็นฉัน . . เอนทรี่นี้>>>มีพลังและแรงบันดาลใจในการเขียน>>จากมายาชีวิตบนโลกสีฟ้า(แทรกหัวใจไร้หัวใจชั่วคราว)หลายวันที่ความจริงในความรู้สึกอย่างหนึ่งก่อนลืมตาขึ้นมาพบโลกความจริงอ้าวฝันถึงใครก็ไม่รู้...เวลาที่เราหลับไปสมองของคุณจะลอยไปไหน..คงไปอยู่ในความคิดที่ลอยฟุ้งในอากาศที่ไหนสักแห่ง แต่สุดท้ายในความเป็นจริง มันก็คือความจริงที่อยู่ในตัวคุณเองเป็นตัวเองตามนั้นเลยค่ะ..ขอบคุณทุกความคิดเห็นที่ฝากไว้ให้แพมด้วยค่ะ . . ขอบคุณ: ภาพคิมฮยองจูงและเพลงประกอบจากกูร์เกริล์ค่ะ ´*"~PAm//Mastana~"´* 13 MARCH 2555
Create Date : 13 มีนาคม 2555
54 comments
Last Update : 17 มีนาคม 2555 20:04:19 น.
Counter : 1408 Pageviews.
โดย: mastana 13 มีนาคม 2555 12:14:47 น.
โดย: mastana 13 มีนาคม 2555 12:17:38 น.
โดย: sawkitty 13 มีนาคม 2555 13:28:11 น.
โดย: Dingtech 13 มีนาคม 2555 17:23:20 น.
โดย: กะว่าก๋า 14 มีนาคม 2555 13:25:09 น.
โดย: วนารักษ์ 14 มีนาคม 2555 16:12:05 น.
โดย: jamaica 15 มีนาคม 2555 1:49:25 น.
โดย: panwat 15 มีนาคม 2555 7:22:42 น.
โดย: jamaica 15 มีนาคม 2555 14:27:28 น.
โดย: พรหมญาณี 16 มีนาคม 2555 11:11:41 น.
โดย: sawkitty 16 มีนาคม 2555 17:08:20 น.
โดย: คนบ้า(น)ป่า (nulaw.m ) 17 มีนาคม 2555 10:34:32 น.
โดย: พิรุณร่ำ 18 มีนาคม 2555 11:52:24 น.
โดย: ญามี่ 18 มีนาคม 2555 16:01:33 น.
โดย: พรหมญาณี 19 มีนาคม 2555 11:38:48 น.
โดย: พรหมญาณี 20 มีนาคม 2555 12:09:28 น.
โดย: jamaica 20 มีนาคม 2555 17:36:24 น.
โดย: คนบ้า(น)ป่า (nulaw.m ) 20 มีนาคม 2555 21:17:43 น.
โดย: พิรุณร่ำ 20 มีนาคม 2555 23:44:11 น.
โดย: panwat 21 มีนาคม 2555 14:32:23 น.
Location :
Kiyose Tokyo Japan
[ดู Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 365 คน [? ]
よろしくお願いします~ 夢の異世界生活~ Dear People's Thanks you Vote To Me BlogGang Popular Award
でにやけて は ずかしいよ徹 夜 で帰 っ てきて疲れ てるのに だっ こしてくれてand I'm afraid of SunLight ~(_-)"!! ฉันคือบล็อกเกอร์พลังโหด เปิดดวงตามองโลกครั้งแรก เมื่อยี่สิบปีก่อนโน้น-ปัจจุบัน ฉันเป็นแม่มดไม่มีหัวใจเกี่ยว เนื่องก่อนหน้านี้ฉันละเลย- ความเป็นมนุษย์ในเรื่องราว ของท้องฟ้าบนโลกเสมือน ฉันมีความสุขในความสุขๆ กับงานเขียนแนวไซไฟ และงานเขียนพร่ำเพ้อ อันพรรณนาของตัวเอง ขอบคุณท่านผู้ชม ❤ พี่ๆเพื่อนๆและทุกคน ที่ติดตามอ่านงานเขียน ของจขบ.นี้ด้วยนะฮ่ะย้าา
۩°۩°۩°۩°۩°۩°۩°۩°۩°۩°۩
งานเขียนทุกเอนทรี่ของ จขบ. เขียนด้วยหัวใจรัก ในงานเขียนในจินตนาการ ที่เกิดจากความรักในหัวใจ ของเจ้าของบล็อกเองได้รับ ความคุ้มครองตามกฏหมาย พ.ร.บ. สิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 ห้ามคัดลอกดัดแปลงแก้ไข นำไปใช้อ้างอิงแอบอ้างเป็น ผลงานของตัวเองโดยไม่ได้ ขออนุญาตเจ้าของบล็อกน้า ۩°۩°۩°۩°۩°۩°۩°۩°۩°۩°۩
1 2 3
4 5 6 7 8 9 10
11 12 13 14 15 16 17
18 19 20 21 22 23 24
25 26 27 28 29 30 31
❤
ⓛⓞⓥⓔ
☀(`.¸ ¸.´)<.´¯`.
✿.。.:* *.:。✿*゚¨゚✎・ ✿.。.:*
*.:。✿*゚¨゚✎・ ✿.。.:* *.:。✿*゚¨゚✎・ ✿.。
✿mastana✿mastana✿mastana✿mastana✿~~
✿✲-(¯`°.°.★* *★ .°.°´¯)*¤°★)))Pam.Yeah!chooo.!!!