ฤา..จะเป็นเพียงสายลมพัดบางเบาที่พัดเมฆสีครีมบนฟ้ามาบดบังหัวใจที่อ่อนไหวพลังงานนิกเกิลส่งพลังงานสีเขียวให้รู้สึกร่างมิเรเนียมสีชมพูหยิบกิ่งไม้ข้างทางเชิดหน้าใบหน้าสีอ่อนขึ้นฟ้าค่อยๆพยุงร่างตัวเองเดินไต่ไปตามบันไดเนินเขาที่มีดอกไม้สีขาวเล็กๆชูช่ออยู่เต็มขั้นบันได ร่างสีฟ้าเข้มมองตามอย่างเหนื่อยอ่อนพลังงานของเขาเริ่มน้อยลงเขาเดินตามร่างสีชมพูไปราวกับมนุษย์ที่มีรักอย่างเร็ว แม้อ่อนพลังเต็มทีเมื่อถึงริมหน้าผาร่างสีชมพูก็หันหน้ากลับมามองร่างเข้มที่ค่อยๆเดินตามมาเธอแหงนหน้าขึ้นสู่ท้องฟ้าเบื้องบนเอามือป้องใบหน้าตัวเองจ้องมองเมฆก้อนใหญ่ที่ยังลอยอยู่บนท้องฟ้าที่มีความมืดคลื้มเข้ามาปกคลุมแทนที่นานแล้วหลังจากที่สายฝนตะวันตกซาเม็ดลง   สายลมบนยอดเขาพัดความเย็นฉ่ำจับหัวใจเข้ามาเมื่่อเธอนั่งลงที่ริมหน้าผาเหมือนความรู้สึกบางๆ เบาหวิวเข้ามาอยู่ในร่างกายในความรู้สึกจมลึกเข้าไปภายใน "นี่คือความรู้สึกเฉกเช่นมนุษย์ที่มีความรัก ฤามิใช่..ความรัก..อาจจมลึกไปแค่เพียงรู้สึกฤาไม่ใช่.. เมื่อเราสลายหายไป รักฤา จงพาร่างเราไปเสพความรักที่มีความสุขปะปน ไปให้ไกลสุดขอบจักรวาลนั่นเลย.."