เสียงเดินของเข็มนาฬิกาดังขึ้นในความเงียบสงัดของช่วงเวลาดึกลึกบนตึกคอนโดชั้น5ฉันปลุกจิตวิญญาณของหญิงสาวที่หลับใหลให้เปิดประตูห้องออกเดินไปที่ประตูลิฟท์แห่งความมืดมิดบนเหงื่อที่ไหลเปียกปอนทั่วใบหน้าของอากาศที่ร้อนอบอ้าวด้วยเปลวไฟชั่วร้ายที่อยู่กึ่งกลางความจริงและความฝัน
ฉันในร่างหญิงสาวในความรู้สึกเจ็บปวดที่ศีรษะหนักขณะที่ภาพผู้คนมากมายกำลังวิ่งสวนกันไปมาด้วยความตื่นกลัวราวกับมีสงครามกลางเมืองเกิดขึ้นอยู่ในความคิดที่สับสนของฉัน"ฮือฉันเป็นอะไร"ดวงตาสีชาของฉันมองเห็นวัตถุเงาวับสะท้อนแสงเป็นประกายสีขาว"ดาบซามูไรนี่"ฉันเือื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมาฉับพลัน!++แผ่นดินก็สั่นสะเทือนจนฉันเอามือกุมศีรษะตัวเองไว้ในเสียงฉึกๆฉับๆที่วิ่งผ่านใบหน้า"เอ้ย!นี่ฉันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกันนะ"ฉันส่ายหน้าไปมาด้วยความสับสนท่ามกลางปีศาจและผู้คนมากมายรอบตัวฉันส่งเสียงตะโกนดังก้อง"เฮ้ยพวกแก!เอ้ยพวกเธอๆเป็นใครกัน"ไม่มีเสียงตอบรับอย่างมิตรภาพมีเพียงเสียงหัวเราะแหลมที่ดังขึ้นอย่างบ้าคลั่ง!!
ในวินาทีแรกที่หัวใจฉันเกิดความรู้สึกสั่นสะท้านขึ้นมาฉันไม่ได้กลัวตายสักนิดแต่กลัวว่าตัวเองจะถูกทำลายหายไปในความมืดและฉันจะไม่ได้พบกับผู้คนอันอยู่ในความคิดลึกนั่นอีกแล้วตังหาก~ที่จริงฉันมีพลังมากพอที่จะใช้มันไปเพื่อหลบหนี!เพียงอย่างเดียว"แค่ก้าวเท้า..แล้วขยับตัววิ่งหนีออกไปจากที่นี่"ฉันไม่รู้ว่าัตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรแต่ฉันรู้ว่าปีศาจตรงหน้าเป้าหมายของมันคือชีวิตผู้คนรวมทั้งฉันด้วยมันจะฟาดฟันให้ใครก็ได้ที่อยู่ณที่นี่~ล้มตายหายไปจากพื้นโลกไปในนาทีนี้~
เสี้ยววินาทีเล็กๆจู่ๆฉันก็คิดถึงถ้อยคำของเทพเจ้าเอเรส~และศาสดาจารย์ยางิวฉันเชื่อว่าพลังนักสู้ซามูไรผู้มีพลังมากมายเป็นเกราะกลางใจที่มีคุณค่าลึกสุดใจให้มนุษย์ก่อความดีและผูกพันกันเพื่อดำรงเผ่าพันธ์ตนเองสืบไป~!ใช่สิ!ฉันไม่อาจหลีกหนีความกล้าหาญของพลังใจที่กำลังเผาทำลายความกลัวในจิตใจมันกำลังแผ่รังสีความร้อนเผาจิตวิญญาณแห่งความขลาดกลัวให้ความกล้าหาญทรงพลังมากขึ้น~
ฉันจ้องมองคู่ต่อสู้ที่อยู่เบื้องหน้าด้วยสายตาดุดันเฉกกันมันเป็นช่วงเวลาหยุดนิ่งของสรรพสิ่งมีเพียงดวงตาสองคู่ที่ค่อยๆเคลื่อนไหวอย่างช้าๆในภาพบนปรากฏการณ์ท้องฟ้าสีส้มฉันกำด้ามดาบในมือไว้อย่างแน่นที่สุด~ขณะเค้นพลังใจผ่านสายลมสุดกำลัง!!
ค่ำคืนที่พระจันทร์สีแสดทำมุมสี่สิบห้าองศากับพื้นโลกในเสียงของผู้คนตรงหน้าบนแผ่นดินที่มีปีศาจในความมืดกำลังบุกเข้าทำลายเมืองหลวงมันจับผู้คนจำนวนมากเป็นตัวประกันไว้ในห้วงความคิดของฉันที่ถูกตรึงไว้ด้วยเวลาแห่งรัตติกาลวิกฤตขณะที่ฉันกำลังถูกกระแทกด้วยด้ามดาบซามูไรที่มีพลังมหาสารฉันปกป้องร่างกายไว้ด้วยแรงที่มีเหลือไม่มากในเสียงดังของปลายดาบคมกริบ~ที่กระทบกันเสียงดังสนั่นเมืองฉึบๆเช้ง!พลัน!ขาสองข้างกับปลายเท้าที่ค่อยๆถอยร่นไปด้านหลังโดยไม่คาดฝันฉันเสียหลักตกลงไปในหลุมลึกดำทมึนร่างม้วนตัวจมหายไปในความมืดของห้วงรัตติกาลในทันที~
ฉันรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อร่างกายจมดึ่งอยู่ในความมืดของหมอกควันพวยพุ่งความรู้สึกเลือนหายไปในสายลมราวกับไร้ตัวตน"อึบ!อือนี่ฉัน!"ฉันเปิดดวงตาสีชาของตัวเองขึ้นช้าๆพยายามมองไปข้างหน้าในความรู้สึกไร้ตัวตน~ฉันมองเห็นเพียงความมืดมิดที่โอบล้อมอยู่รอบๆตัวในหุบเขาอันหนาวเหน็บของความมืดขณะแขนทั้งสองข้างถูกตรึงไว้ด้วยโซ่ตรวนแห่งพันธนาการเวทย์ของความมืดทมึนอันชั่วร้าย~
ความมืดมิดที่รายล้อมรอบตัวพุ่งเข้ามาในหัวใจของฉันความคิดเล็กในรู้สึกหวาดผวาอยู่ในควันหมอกสีเทาหม่นเริ่มเต้นระรัว~เมื่อฉันไม่อาจมองเห็นท้องฟ้าสีทึมที่ปกคลุมความมืดของซอกหุบเขาในบรรยากาศ~ที่เงียบเหงาและวังเวงไร้สรรพสิ่งเพิ่มความน่าสะพรึงกลัวมากขึ้นฉันพยายามดึงรั้งแขนทั้งสองข้างของตัวเองที่ถูกโอบไว้ให้หลุดจากพันธนาการ~จู่ๆสายลมเย็นวืดหนึ่งก็พัดเข้ามาปะทะใบหน้าเสียงดังวืดดดพร้อมๆกับภาพความคิดในเสียงอึกทึกที่ดังขึ้นรอบๆตัวภายใต้รอยยิ้มบางเบาที่ฉันไม่อาจมองเห็นของชาวโลก
=============================================
อิมเมจเล็กภาค1จบไปและปลิวไหวในสายลมไปในอากาศในสายลมกึ่งฤดูหนาวของท้องฟ้าจขบ.ม้วนตัวยุโหมดพลังใจในความจริงความสุขหมุนอยู่รอบๆตัวในความคิดยั่งยืนสุขๆนะ~ขอบคุณความคิดถึงส่งตรงหลังไมค์ให้ใจชุ่มฉ่ำเหมือนสายฝนด้วยนะคะ~คาดหวังเก็บไว้เป็นพลังออกเดินพริ้วไหวบนแสงไฟเอฟเฟคสีส้มของตัวเองแร่ะ~เมื่อสายลมพัดกรุ่นยุในลมหายใจยามเช้าเนืองนิตย์(อาจจะหายเหม่งไปแปร่งๆหลายรัตติกาลคิดถึงทุกคนเลยนะจ้า)
ชอบ ชอบ ชอบ ซามูไร รัตติกาล
ุ
![[ กดเบาๆนะจ๊ะ ]](http://comment-thai.com/photo/10381.gif)
)
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 365 คน [
法使い呪文十八
❤
ⓛⓞⓥⓔ
☀(`.¸ ¸.´)<.´¯`.
✿.｡.:* *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎･ ✿.｡.:*
*.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎･ ✿.｡.:* *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎･ ✿.｡
✿mastana✿mastana✿mastana✿mastana✿~~
✿✲-(¯`°.°.★* *★ .°.°´¯)*¤°★)))PampamMastanaYeah!chooo.!!!