เหนื่อย.
พี่คะ..
กว่า 1 ปีแล้ว ที่สองเริ่มมีอาการ
เกือบ 6 เดือนแล้ว ที่สองเริ่มหาหมออย่างจริงจัง
ผ่านมากว่าอาทิตย์แล้ว นับจากที่สองไปหาหมอครั้งล่าสุด
พี่คะ..
สองเหนื่อย และ ท้อ เหลือเกิน
การทำใจให้เข้มแข็ง และพยายามสู้ เริ่มจะเป็นเรื่องเกินกำลังของสองแล้ว
ความเจ็บปวดที่ไม่เคยชินได้เลยสักที
พี่คะ..
ทุกวันนี้กว่าที่สองจะผ่านแต่ละวันไปได้
แต่ละวินาที ช่างยากเย็น และเต็มไปความเจ็บปวด
สองนอนไม่เคยหลับเต็มตาเลยสักคืน
ต้องสะดุ้งตื่นมาเจอความเจ็บปวดอยู่เสมอ
พี่คะ..
สองเริ่มสงสัย ว่าจะไปตามที่หมอนัดเพื่ออะไร
แล้วพอครบ 6 เดือน หมอจะทำอะไร จะรักษาจริง ๆ รึเปล่า
พี่คงจะรู้จักหมอเจ้าของไข้คนใหม่ของสองดี
พี่คงจะรู้จักคุณหมออัศมน
และพี่คงจะพอเดาได้ เหมือนอย่างที่สองเดาได้
คือ ทุกวันนี้ นัดที่ผ่านไปแต่ละนัดของทุก ๆ เดือน
คือการนับถอยหลัง เพื่อรอให้ครบกำหนด
และรอวันที่หมอจะจำหน่ายสองออกจากการรักษา
เหมือนอย่างที่สองเคยโดนมาแล้ว..
พี่คะ..
สองไม่ไหวแล้ว
สองพยายามลุกขึ้น และฝืนก้าวเดิน
และไม่ว่าจะล้มลงอีกกี่ครั้ง สองก็ยังพยายามที่จะลุกขึ้นสู้ต่อ
แต่ตอนนี้สองจนใจจริง ๆ
การที่ต้องอยู่กับอาการไข้รุม ๆ และอาการปวดแขนที่ไม่เคยทุเลาเลย ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา
สิ่งเหล่านี้กัดกิน และบั่นทอนจิตใจของสองเหลือเกิน
พี่คะ..
สองมองไปข้างหน้าไม่พบอะไรเลย นอกจากความมืดมิด และว่างเปล่า
คิดไม่ออกว่าจะทำยังไงต่อไปดี
ของบางอย่างเมื่อเสียแล้วก็คงต้องทิ้ง ไม่สามารถซ่อมแซมแก้ไขได้
แล้วสองจะพยายาม ยื้อวันที่ต้องพบความจริงนั้น ออกไปเพื่ออะไร
พี่คะ..
สองหวังว่าพี่คงจะเข้าใจสอง ว่าเจ็บปวดอยู่ตลอดเวลานั้นมันเป็นยังไง
น้อยคนนัก ที่จะสามารถจินตนาการถึงความรู้สึกเลวร้ายนี้ได้.
.................................................................
เราคงจะต้องลาจบกันแค่นี้ ลืมวันที่ฉันมีเธออยู่
ที่ฉันเคยจริงใจ ในวันที่เพ้ออยู่
ทั้งที่ฉันไม่เคยอยู่ในสายตา และใจของเธอ
เหนื่อยกับความรัก ที่เธอไม่มีฉัน
เธอลืมเรื่องราวของเราเพียงพ้นวัน
เหนื่อยที่จะฝืน ให้เรารักกัน
เมื่อวันนี้เธอไม่มี หัวใจให้ฉัน.. เหมือนเดิม
เธอลืมความรู้สึกที่เคยให้กัน เธอลืมว่าฉันนั้นเฝ้าคอย
หนทางยังยาวไกล เลือนลางและเลื่อนลอย
แล้วฝันที่ฉันคอย มันคงไม่จริง มันคงไม่เจอ
เธออาจไม่รู้สึก.. เสียใคร
มันอาจจะหายจาง.. จากใจ
คล้ายว่าเธอตื่นจากฝัน..
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
