แล้วเห็นว่าเจ้าของไดกำลังมีปัญหา

อาจจะทะเลาะกับแฟน หมาตาย พ่อแม่ไม่เข้าใจ เอ็นท์ไม่ติด เพื่อนทิ้ง

นั่งฟูมฟายอยู่ในไดอารี่ตัวเอง

แล้วก็มีคนมาเม้นท์ปลอบใจต่างๆนานา

ผมสังเกตว่า เม้นท์ส่วนใหญ่จะไปในทางเดียวกัน

ประมาณว่า อย่าคิดมากนะ ยิ้มไว้ เดี๋ยวดีเอง ไม่เป็นไรหรอก

ผมรู้สึกนะ ว่าถ้าผมเป็นเจ้าของได อ่านแล้วคงไม่ทำให้ผมดีขึ้นหรอก

คนมันมีปัญหา จะห้ามไม่ให้คิดมากได้ไงฟะ

แต่ผมก็เข้าใจคนมาเม้นท์อีกแหละ ว่าเค้าอยากช่วย อยากปลอบ

แต่ไม่รู้จะปลอบยังไงดี ก็เขียนมาแบบพื้นๆ ก็ยังดีกว่าไม่ได้ปลอบล่ะวะ

จริงๆศิลปะของการปลอบใจนี่มันไม่ง่ายนะครับ

ผมเจอกับตัวเองมาแล้ว

แม่ผมเคยมีปัญหาทุกข์ใจมาก มาเล่าให้ผมฟัง

ผมฟังแล้วก็แนะนำวิธีแก้ปัญหาไป แม่ทำงี้สิ แม่คิดงี้สิ

แม่ฟังแล้วก็ทำหน้าขอบคุณ แล้วก็บ่นเรื่องเดิมต่อไป

ผมก็งง ก็เมื่อกี้บอกวิธีแก้ไปแล้วไง ทำไมยังคิดเหมือนเดิม

ก็บอกซ้ำไปอีก แม่ก็ทำเหมือนเดิมอีก ทีนี้จะทะเลาะกันเอา

เรื่องก็จบลงด้วยความไม่เข้าใจของผม ว่าทำไมผมช่วยแม่แล้วไม่สำเร็จ

วันนึง มาได้อ่านหนังสือ ผู้หญิงมาจากดาวอังคาร ผู้ชายมาจากดาวศุกร์

ถึงจะอ๋อออกมาได้

บางครั้งคนเราไม่ได้ต้องการวิธีแก้ปัญหา เค้าแค่ต้องการคนมารับฟังเท่านั้น

คราวหลังแม่มาปรึกษาผม ผมลองนั่งฟังเฉยๆ เออออไปเป็นระยะๆ

ให้กำลังใจไปสองสามคำ ปรากฏว่ามันได้ผลแฮะ

แม่ผมดีขึ้นเฉยเลย

ผมถึงได้เข้าใจว่า อ๋อ การปลอบใจมันมีหลายวิธีแฮะ

บางครั้ง การบอกวิธีแก้ปัญหาก็ใช้ได้ผล

แต่บางครั้ง การนั่งฟังเฉยๆ ได้ผลกว่าว่ะ

พี่แว่น จักราวุธ แสวงผล เคยสอนผมเรื่องการเขียนเพลงให้ประทับใจ

แกยกตัวอย่างเรื่องนึงขึ้นมา

สมมติว่า มีผู้ชายคนนึง พยายามทำทุกอย่างที่จะชนะปัญหาในชีวิต

อะไรทำได้ทำหมด ทุ่มเทแรงกายแรงใจ ทุ่มสุดชีวิต

แต่สุดท้าย ผู้ชายคนนั้นพบความพ่ายแพ้

กลับมานั่งซึมเศร้าอยู่เพียงลำพัง

ผิดหวัง สับสน นึกถึงความพยายามทุกอย่างที่สูญเปล่า

เหมือนไม่เหลืออะไรเลย

แล้วอยู่ๆ มีคนคนนึง เดินเข้ามานั่งข้างๆผู้ชายคนนี้

บีบไหล่เขา แล้วพูดสั้นๆว่า

"ผมเห็นครับพี่ ผมเห็นที่พี่พยายาม"

มันปลอบใจผู้ชายคนนี้ได้ทันทีเลยนะครับ คำพูดแค่นี้

และมันกินใจด้วย

เรื่องสมมติเรื่องนี้ นอกจากจะเป็นตัวอย่างที่ดีมาก ของการเขียนเพลงให้ประทับใจ

มันยังเป็นตัวอย่างที่ดีมาก ของการที่เราจะปลอบใจใครซักคน

บางครั้ง เราอาจไม่ต้องการวิธีแก้ปัญหาที่เราเจออยู่

เราอาจแค่อยากรู้สึกว่า มีใครคอยอยู่ข้างๆเรา มองเราด้วยสายตาที่เข้าใจ

เราอาจต้องการแค่นั้นเอง

เพราะมันทำให้เรารู้สึกว่า เราไม่ได้สู้อยู่เพียงลำพัง

เวลาเราเหนื่อย เราท้อ เราล้ม

เราอาจไม่ได้ต้องการคนมาฉุดเราให้ลุก

เพราะบางที มันจะไปย้ำว่าเราอ่อนแอ เราลุกเองไม่เป็น

แต่เพียงมีใครมานั่งยองๆอยู่ข้างๆ แล้วถามว่า "เจ็บมั้ย"

แค่นั้นก็พอแล้ว

ช่วงนี้ผมก็ล้มๆลุกๆบ่อย มีเพื่อนที่แสนดีปลอบผมอยู่ประจำ

บางครั้งก็ทำให้ผมสบายใจ แต่บางครั้งก็ไม่ได้ผล

แต่ทุกๆครั้ง ไม่ว่ามันจะได้ผลหรือไม่ได้ผล

ผมก็ยังรู้สึกเสมอนะ ว่าอย่างน้อยก็ยังมีคนห่วงใยเรา

เพราะฉะนั้น ถ้าคุณเป็นคนปลอบคนไม่เก่ง

ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ปลอบไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็รู้วิธีเอง

มันดีกว่าที่คุณจะไม่ปลอบแน่นอน ผมยืนยัน

ขอบคุณเพื่อนผมคนนั้น ที่คอยปลอบผมมาตลอด

แต่ที่สำคัญ ถ้าปลอบไม่สำเร็จ อย่าโมโหนะ

คนโดนปลอบจะยิ่งใจฝ่อนะ รู้ป่าว

ถ้าเรารักใคร แล้วเรามีความสามารถที่จะปลอบเค้า เวลาเค้าทุกข์ได้

ผมว่าเราจะมีความสุขมากเลยนะ

แต่บางครั้งมันก็ไม่ง่ายนัก

เราอาจจะต้องทำความเข้าใจความเป็นเค้าให้มาก

แล้ววันนึงเราจะจับทางเค้าได้ว่า เค้าต้องการการปลอบใจแบบไหน

นี่เป็นวิธีที่ผมใช้มาตลอด (หลังจากที่ปลอบแม่สำเร็จวันนั้น)

ขอให้ทุกคนมีความสุขกับการปลอบคนที่คุณรักนะครับ

ขอขอบคุณเจ้าของบทความดี ๆ พี่ปอย@ไดอีส //inmydream.diaryis.com/2006/12/13

อลิซาเบทจังโดนสองใจเป็นที่สุดเลยประโยคนี้

"คนมันมีปัญหา จะห้ามไม่ให้คิดมากได้ไงฟะ " (-*-)


ฮ่า ฮ่า ฮ่า .. โอ๊ยแหล่มมาก


พี่ปอยพูดได้โดนใจสองเป็นที่สุด


พี่ปอยคะ งานแฟตปีนี้ หนูซื้อซีดีพี่แน่นอนค่ะ



อลิซาเบทจังตอนนี้หัวเข่าข้างซ้ายของสองก็เริ่มบวม ๆ


มันจะขัด ๆ เหมือนจะติดตามแขนไปอีก


และก็รู้สึกว่าศอก และ ไหล่ข้างซ้ายอาการก็ไม่ดีเลย


บอกตามตรงว่าสองช่วยอะไรตัวเองไม่ได้เลย


เพียงสิ่งเดียวที่ทำได้ในตอนนี้ก็คือ ทำใจ


ก็อย่างว่าหล่ะนะ ว่าด้วยกฎแห่งการแลกเปลื่ยนที่เท่าเทียม


เงินไม่มีก็อย่ามาป่วยเป็นโรคประหลาด


หลักประกันสุขภาพก็ช่วยเพียงแค่ดีขึ้น เรื่องหายขาดนั้นเป็นเพียงความฝัน



อลิซาเบทจังช่วงนี้สองงานเยอะมาก แทบจะไม่ได้กระดิกตัวไปใหนเลย


ยากที่สุดก็คือกว่าจะหาเวลามาดัดแขนได้


ถ้าตังค์ที่หามาได้ ได้มาเป็นของสองเองก็คงจะดี


จะได้มีเก็บไว้ตอนไปรักษาตัว


หรือใช้พักผ่อนบ้าง เฮ้ออออออ เวรของกรรม



อลิซาเบทจังเมื่อคืนก่อนสองฝันถึงพี่คะ


นี่ล่ะมั้งที่เขาเรียกว่าจิตใต้สำนึก


ในฝันนั้นไม่ได้หวานแหววอะไรกัน


เป็นเหตุการณ์ในห้องตรวจห้องเดิม


พี่คะนั่งอยู่ที่เดิม บนเก้าอี้สีนํ้าเงินตัวเดิมนั้น



พี่คะนั่งอยู่ทางด้านซ้ายมือของสอง


เขาคนนั้น .. ช่างอยู่ใกล้หัวใจเหลือเกิน



ในฝันนั้นสองสีหน้าไม่ค่อยดี


เพราะกำลังโดนแก๊งค์คุณหมอล้อเรื่อง จดหมายน้อย 555


แต่พี่คะก็ช่วยดุแก๊งค์คุณหมอให้


จากนั้นสองก็สะดุ้งตื่น และเมื่อตื่นขึ้นมา สองก็พบว่าตัวเองนอนนํ้าตาไหล


ฮ่า ฮ่า ฮ่า น่าสมเพชตัวเองจริง ๆ เลย อลิซาเบทจัง


สองก็ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าฝันดี หรือ ฝันร้าย




อลิซาเบทจังช่วยบอกฝนที ว่าหยุดตกได้แล้ว.



ปล. ถึงคุณ "นํ้าค้างบนยอดหญ้า" สองหาที่จดไว้เจอแล้วนะคะ


      ที่นั่นก็คือ อำเภอเชียงดาว จังหวัดเชียงใหม่


      แต่สองจนปัญญาเรื่องชื่อของไร่นั้น


      แล้วก็คิดว่าถ้าเป็นที่ส่วนบุคคล เขาก็คงจะไม่ให้เราเข้าไป.




ทำไมช่วงนี้เจอแต่เรื่องผิดหวังฟระ.