พี่คะ เมื่อวานนี้สองไป รพ.ก มาค่ะ

คิดว่าชาตินี้จะไม่ต้องไปที่นี่อีกแล้วซะอีก


ก่อนอื่นต้องขอขอบพระคุณอาจารย์หมอปวีณา โรงพยาบาลศิริราช

กระดาษโน๊ตแผ่นเล็กๆ แผ่นนั้น ที่คุณหมอกรุณาเขียนมาให้

มีประโยชน์ และช่วยทำให้สองผ่านขั้นตอนยากๆ มาได้อย่างราบรื่น และง่ายดาย

เป็นเรื่องมหัศจรรย์มากเลยค่ะคุณหมอ


ขอบคุณหมออัศ รพ.ก

ถึงสองจะไม่ค่อยกินเส้นกับคุณหมอเสียเท่าไหร่

แต่เรื่องนี้ความดีความชอบก็ต้องยกให้คุณหมอ

ช่วงนี้สองได้ยินคำว่า รักษาไม่หาย ต้องเป็นอย่างนี้ไปตลอดชีวิต บ่อยมาก

คำพูดประมาณนี้ สองได้ยินครั้งแรกก็จากปากของคุณหมอ

ตอนนั้นสองเสียใจ และร้องไห้

แต่ความเสียใจในวันนั้น

ได้ทำให้สองมีภูมิคุ้มกันกับประโยคประเภทนี้ได้ดีมากในทุกวันนี้

ทำให้สองเข้มแข็งขึ้นเยอะ

ขอบคุณ คุณหมอมากค่ะ


ขอบพระคุณ คุณหมอรฐา รพ.ราชพิพัฒน์

ถ้าไม่ได้คุณหมอแนะนำ สองก็คงไม่รู้ว่าที่ รพ.ก

คลีนิคอายุรกรรมโรคข้อเปิดเฉพาะวันพฤหัส วันเดียวเท่านั้น

และคุณหมอยังกรุณาให้กำลังใจว่า

ไม่ต้องกลัวนะ อาจารย์หมอที่รักษาโรคนี้เก่งมาก

สองจะไม่เป็นอะไร

ขอบพระคุณคุณหมอมากค่ะ




พี่คะสรุปอาการวันนี้ก็......

เปลื่ยนมากินยาเฉพาะโรคอย่างจริงจัง

วันนี้เจาะเลือดด้วย ผลตับออกมาแล้ว ปรกติดี

แต่ผล RF และ เม็ดเลือดขาว ออกไม่ทัน

คุณหมอบอกว่าไม่เป็นไร เอาไว้ดูตอนนัดครั้งหน้าก็ได้

คุณหมอนัดอีกครั้งหลังจากนี้ 2 เดือน คือวันที่ 31 มีนาคม


มีข้อห้าม

ห้ามกินอาหารนอกบ้าน ของทุกอย่างที่กินต้องปรุงสุกๆ

ทุกอย่างที่กินต้องทำเองเพื่อความสะอาด

โดยเฉพาะผลไม้รถเข็น ห้ามเด็ดขาด

ถ้าอยากจะกินผลไม้อะไรก็ต้องซื้อมาปอกเองที่บ้าน


ไม่ควรอยู่ในที่ที่มีคนเยอะเป็นเวลานานๆ

โรงหนังสั่งห้ามเด็ดขาด

เพราะตอนนี้กินยากดภูมิคุ้มกัน ซึ่งจะทำให้ภูมิคุ้มกันของร่างกายอ่อนแอมาก

หากไปอยู่ในที่แบบนั้น จะทำให้ไปติดเชื้อโรคได้ง่ายกว่าคนปรกติมากหลายเท่า

อะไรนิดหน่อยก็จะเป็นหนักกว่าคนอื่น


ห้ามท้อง เพราะยาจะทำให้ลูกออกมาพิการ

ยามีผลมากกับการตั้งท้อง

ถ้าอยากจะมีลูกจริงๆ ต้องบอกหมอก่อน เพราะต้องหยุดยาช่วงท้อง

ซึ่งมันยากมากในทางปฏิบัติ

ทุกวันนี้สองอยู่ได้ด้วยยา หากต้องงดยาประมาณ 9 เดือน

ก็ไม่อาจจะบอกได้ว่าหลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้น

สมมุติถ้าสองมีลูก ลูกออกมาปรกติ แต่สองตาย นั่นก็ไม่เป็นไร

แต่ถ้าโรคที่เป็นถ่ายทอดไปถึงลูก มันจะทำให้เด็กคนนึงทุกข์ทรมานไปตลอดชีวิต

โรคที่สองเป็นไม่ได้เกิดจากกรรมพันธุ์

แต่ถ้าสองเป็น ก็มีโอกาสสูงมาก ที่ลูกจะเป็นไปด้วย

..จะว่าไป หาพ่อของลูกให้ได้ก่อนดีมั๊ย ค่อยมากังวลเรื่องท้อง (^^!!)


ตับอักเสบแน่นอน เหลือแค่รอเวลาว่าเมื่อไหร่เท่านั้น

เพราะยามีผลข้างเคียงโดยตรงต่อตับ

สองก็ต้องระวังสุขภาพให้มาก เพื่อที่จะยืดเวลาออกไปให้นานที่สุด

เนื่องจากการเปลื่ยนยาให้แรงกว่านี้ไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก



ยาที่คุณหมอสั่งให้ก็มี..

folic acid 5 MG. - วันละ 1 เม็ดหลังอาหารเช้า

Diclofenac 25 MG. - ครั้งละ 1 เม็ด เวลาปวด ทุก 6 ชม.

Methotrexate 2.5 mg. - ครั้งละ 3 เม็ด สัปดาห์ละ 1 ครั้ง



พี่คะ คุณหมอเจ้าของไข้สองที่ รพ.ก รู้จักอาจารย์หมอปวีณาด้วยนะ

คุณหมออ่านโน๊ตแล้วก็ถามว่า

หมอปวีณา ที่เป็นอาจารย์หมอเฉพาะทางโรคนี้ อยู่ที่ รพ.ศิริราชใช่ไหม?

แล้วก็ถามต่อว่า ทำไมอาจารย์ถึงส่งมาที่นี่ล่ะ

สองก็ตอบว่า อาจารย์หมอบอกว่าสองต้องรักษาไปตลอด

ให้ใช้สิทธิ์บัตรทองจะดีกว่า และสิทธิ์บัตรทองของสองก็ต้องมาที่ รพ.ก

ไม่สามารถไปรักษาที่ศิริราชโดยสิทธิ์บัตรทองได้



พี่คะ ถึงสองจะไม่ต้องผ่านไปที่ OPD แผนกกระดูก

แต่วันนี้ก็ได้เฉี่ยวๆ ไปใกล้ๆ เพราะต้องไปเอ๊กซเรย์

ตอนที่นั่งรอฟิมล์ก็เห็นทั้งเพื่อนและรุ่นน้องพี่เดินกันเต็มไปหมด (-*-)


แล้วพอกลับมานั่งรอยาที่ชั้น 2 ตึกเพชรรัตน์

ก็มีหมอกระดูกเดินกันเยอะแยะไปหมด

ตอนแรกก็คิดในใจว่า หมอกระดูกจะมาทำอะไรกันนักหนาที่ตึกนี้เนี่ย

แต่พอลองนึกดูดีๆ รู้สึกว่าที่ตึกนี้จะมีห้องประชุมอยู่เยอะมาก

อืม......ก็นะ


พี่คะสองเจอรุ่นน้องพี่ด้วยอ่ะ

อืมคนที่พี่เคยพามาดัดแขนสองอ่ะ คนที่ตี๋ๆ ใส่แว่น ตัวสูงๆ ผอมๆ

ที่สองจำได้เพราะเคยเห็นอยู่ 2 - 3 ครั้ง

และตอนเข้าห้องผ่าตัด คุณหมอคนนี้ก็เข้าไปดูด้วย และถามสองว่าเวลางอนิ้วเจ็บไหม

วันนี้ตอนที่คุณหมอเดินผ่านสอง

คุณหมอหันมามอง และก็เอียงคอนิดนึง

สองว่าแกคงจะคุ้นๆ หน้าอ่ะนะ แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นหยุดมอง


พี่คะ สองเกือบเรียกให้คุณหมอคนนั้นหยุด เพื่อถามถึงพี่แล้วนะ

แต่พอสองนึกถึงรอยยิ้มของพี่ ที่สองได้เห็นมาเมื่อไม่กี่วันมานี้

ก็ทำให้สองตัดใจ และนั่งก้มหน้าเอาไว้

เพราะสองคิดว่า ถ้าสองถามถึงพี่ออกไป

ก็คงรังแต่จะสร้างความเดือดร้อน และลำบากใจให้พี่


อีกไม่กี่เดือนพี่ก็คงจะไม่ต้องอยู่ที่ รพ.ก แล้ว

สองคงยังต้องไปหาหมอที่นี่อยู่

อาจจะปวดใจ แต่ก็คงไม่ต้องกังวลว่าวันนึงเราจะเดินสวนกัน

ในใจสองหวังอยากจะเจอพี่อยู่เสมอ

แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า

ถ้าพี่จำสองไม่ได้ ถ้าพี่เดินสวนสองไปโดยไม่เอะใจอะไรเลย

สองจะทำยังไง จะกล้าเรียกให้พี่หยุด หรือเอ่ยปากทักพี่ก่อนไหม

หากพี่มองมาที่สองด้วยสายตาของคนแปลกหน้า สองจะทำยังไง

บอกตามตรงว่ารอยยิ้มของพี่ได้ทำให้สองรู้สึกเจียมเนื้อเจียมตัวมากขึ้น


พี่คะ อาจจะเร็วเกินไป

แต่สองก็ขอให้พี่ผ่านการสอบไปได้ด้วยดีนะคะ

แน่นอนว่ากำลังใจอันน้อยนิด และคำอวยพรจากสอง

คงจะไม่มีค่าและส่งผลต่อจิตใจของพี่

แต่ก็ขอให้สองได้ส่งผ่านความรู้สึกนี้ให้พี่เถอะนะคะ


คิดถึงพี่เสมอ
สอง.