........................................................................................ คงมีสักครั้งหนึ่ง ที่คนเราต้องเคยพบกับความท้อใจ มีอ่อนไหว มีร้องไห้ มีวันเวลาที่ความอ่อนล้า พาเราหลงทาง มีผิดหวัง ปวดร้าว ในวันแห่งชีวิต ในวันเวลานี้มันช่างเหงา มันช่างท้อใจ มองไม่เห็นใคร ไม่เห็นนํ้าใจ ไม่เห็นคน เป็นธรรมดา บางทีก็มียิ้มทั้งนํ้าตา สุขและทุกข์ปนเป อย่าหวังอะไรมากในชีวิต แม้ข้ามทะเลไกล จะกี่ครั้งใจอย่ายอมแพ้ จิตใจต้องเข้มแข็งอย่าหวั่นไหว แม้ในตอนนี้ มันจะหนาวจับใจปานใด นั่นอาจเป็นได้ แต่ใจต้องไม่หวั่นกลัว คนเราต้องแพ้บ้าง เรียนรู้ความผิดหวัง ด้วยตัวของเราเอง ความเจ็บชํ้าจะชี้ทาง เอาความพ่ายแพ้มาเป็นบทเรียนรู้ที่ลํ้าค่า อย่าไปเสียนํ้าตา ก็เพราะเวลาจะสร้างคน ...... แม้ข้ามทะเลไกล ขอเพียงหัวใจอย่ายอมแพ้ ......
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
น้ำตาไหล
เลยไม่รู้กันเลยว่า
ไหลเพราะเรื่องพี่มันซึ้ง
หรือร้องเพราะ
คิดถึงคนปากห้อย
อิอิ