พี่ปอยคะ


สองทำตามที่เคยได้อ่านมาจากได 'อีสของพี่


คือเรื่องความกล้าที่จะบอกรักกับคนที่เรารู้สึกรักเขา


และรักโดยไม่หวังอะไร หวังแค่ได้บอกออกไปเท่านั้นเป็นพอ


แต่..


สองอาจจะคิดได้เมื่อสายไป สองไม่มีโอกาสที่จะบอกกับเขาด้วยตัวของสองเอง


ทำให้ทุกวันนี้สองยังคงติดใจสงสัยในหลายๆ คำถาม


ยังคงเฝ้าวนเวียนคิดถึง และยังรอคอยเผื่อว่าวันนึงอาจจะได้คำตอบ



พี่ปอยว่ามันจะออกมาต่างกันไหม ถ้าสองได้บอกกับเขาด้วยตัวเอง


สำหรับสองนะ สองคิดว่ามันคงจะดีกับสองมาก แม้สองจะโดนปฏิเสธก็ตาม


ก็คือเราได้รู้คำตอบเดี๋ยวนั้นเลย และเราก็สบายใจ เพราะรู้แน่ๆ ว่าเขารับรู้แล้วว่าเรารักเขา


ช่วงแรกอาจจะเศร้าเพราะโดนปฏิเสธ แต่พอทำใจได้แล้ว สองก็คงจะมีความสุขมาก


คงจะรู้สึกว่า โหสองเนี่ยก็เจ๋งเหมือนกันนะ ที่กล้าและซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตัวเอง


ความรู้สึกเสียดาย หรือเสียใจ อาจจะไม่มากมายเหมือนอย่างทุกวันนี้



พี่ปอยคะ


เรื่องนี้ทำให้สองได้ประสบการณ์ว่า อย่ารอให้โอกาสผ่านไป


โอกาสก็เหมือนกับดาวหาง เมื่อมาแล้วก็ผ่านไป ไม่เคยหยุดรอ และไม่หวนย้อนกลับมาอีก




พี่ปอยคะ สองเคยคิดว่า หากได้มีโอกาสเจอเขา สองจะเดินตรงเข้าไปหา


เรียกให้เขาหยุด ขอร้องให้เขาฟังสองพูดสักหนึ่งประโยคสั้นๆ


สองจะมองลึกลงไปในดวงตาของเขา รวบรวมความกล้ากับเงาที่สะท้อนอยู่ในดวงตาคู่นั้น


และบอกกับเขาว่าสองรักเขาแค่ใหน


บอกเขาว่าครั้งนึงที่เขาได้ทำให้สองรู้สึกดี ช่วงเวลานั้นมีค่ามากมายสำหรับสอง


เป็นความทรงจำที่ช่วยหล่อเลี้ยงสองในทุกวันนี้




สองเดาไม่ถูกเลยว่าถ้าเป็นพี่ปอย พี่ปอยจะทำยังไง


อาจจะบอกกับตัวเองว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวค่อยเริ่มใหม่กับครั้งต่อไป


พี่คงจะคิดประมาณนี้


แหม..แต่สองไม่เข้มแข็งอย่างนั้นนี่นา


และความรักก็ช่างเป็นสิ่งที่ขาดแคลนเหลือเกินสำหรับสอง


น๊านนน นาน จะมีหลงมาให้รักสักคนนึง แหะๆ. (^^!!)