Bloggang.com : Lady Oscar - ตอนที่ 27(2) แม้ฉันจะต้องสูญเสียแสงสว่าง (Even if I lose the light)

ตอนที่ 27(2) แม้ฉันจะต้องสูญเสียแสงสว่าง (Even if I lose the light)

ถึงแม้จะต้องเสี่ยงซักแค่ไหน เขาก็จะต้องช่วยเธอออกมาให้ได้ อังเดรตัดสินใจแกะผ้าพันแผลออก เขาลืมตาข้างที่บาดเจ็บขึ้น แม้ว่ามันจะเบลอๆไปบ้าง แต่เขาก็ไม่ได้สนใจมัน เขาเอาผมหน้าด้านซ้ายลงมาปิดบาดแผลเอาไว้ไม่ให้คนเห็น ในคืนนั้น เขาแต่งตัวเป็นอัศวินดำแล้วขี่ม้าตรงไปที่วังปาแลรัวยัล เมื่อไปถึงวังเขาอาศัยความมืดแอบปีนรั้วเข้าไปข้างใน เขาแอบย่องเข้าไปในชั้นใต้ดินของวังอย่างไม่รอช้า ระหว่างที่กำลังเดินเข้าไปในคุกใต้ดิน เขาบังเอิญพบกับลูกน้องของอัศวินดำคนหนึ่งเข้า
ลูกน้องอัศวินดำ: “Hi” เขาทักทายอังเดรเพราะคิดว่าเป็นอัศวินดำตัวจริง
อังเดร: “Hi” อังเดรทำใจดีสู้เสือตอบเขาไปแบบปกติ แล้วทั้งคู่ก็เดินสวนกันไป แล้วทันใดนั้นลูกน้องของอัศวินดำก็หันกลับมาหาอังเดรแล้วพูดว่า
ลูกน้องอัศวินดำ: “เออ เดี๋ยวก่อน! หัวหน้าองครักษ์คนนั้นยังไม่ยอมกินขนมปังที่เราเอาให้เธอเลย เธอคิดว่าเธอเป็นใครกัน? ขุนนางน่ารังเกียจ เจ้ายศเจ้าอย่าง ท่านก็รู้” อังเดรได้ยินดังนั้นก็รู้ว่าคือออสการ์แน่ๆ
อังเดร: “ใช่ แน่นอน บาย” อังเดรสังเกตเห็นกุญแจพวงหนึ่งห้อยอยู่ที่เอวของผู้ชายคนนั้น
ลูกน้องอัศวินดำ: “บาย” เมื่อลูกน้องของอัศวินดำหันหลังเดินไป อังเดรก็รีบชักปืนออกมา แล้วกระแทกด้ามปืนไปที่ศีรษะด้านหลังของชายคนนั้นจนล้มลงหมดสติไป อังเดรลากร่างของชายคนนั้นไปแอบที่มุมหนึ่งแล้วขโมยกุญแจมา อังเดรเดินสอดส่ายสายตามหาออสการ์ เขาเดินลึกลงไปในคุกใต้ดินจนเจอห้องขังอยู่ห้องหนึ่งที่ใส่กุญแจล็อกด้านนอกไว้ อังเดรมองลอดผ่านช่องประตูเข้าไปก็เห็นชุดทหารสีแดงของออสการ์นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง อังเดรไขกุญแจเข้าไป แต่เมื่อเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วหยิบเสื้อขึ้นมาก็พบว่าเป็นหมอนที่ถูกเสื้อวางคลุมเอาไว้ เขารู้ทันทีว่านี่เป็นกับดักของออสการ์ที่เอาไว้หลอกพวกอัศวินดำแน่นอน ทันใดนั้น ออสการ์ที่ปีนขึ้นไปแอบอยู่ริมกำแพงด้านบนก็กระโดดลงมาจู่โจมอังเดร เพราะคิดว่าเป็นอัศวินดำ อังเดรผงะถอยหลังล้มไป เขารีบยกมือขึ้นห้ามออสการ์ทันที
อังเดร: “เดี๋ยวก่อน ออสการ์! ฉันเอง! นี่ฉันเอง!” ออสการ์ได้ยินเสียงก็ตกใจและรู้ทันทีว่านั่นคืออังเดร
ออสการ์: “อังเดร!” ออสการ์ตกใจที่อังเดรเข้ามาตามหาเธอถึงที่นี่
อังเดร: “พระเจ้า เธอเกือบจะหักคอฉันแล้ว” อังเดรดีใจที่เห็นออสการ์ยังปลอดภัยดี
ในระหว่างนั้นเอง อัศวินดำตัวจริงได้กลับเข้ามาในคุกใต้ดินและได้พบกับลูกน้องของเขาที่ถูกทำร้าย
อัศวินดำ: “เกิดอะไรขึ้น? ใครทำแก?”
ลูกน้องอัศวินดำ: “อัศวินดำ”
อัศวินดำ: “อะไรนะ?!” เขารีบวิ่งไปที่ห้องขังของออสการ์
ในขณะที่อังเดรวิ่งนำออสการ์เพื่อหนีออกจากคุก พอดีกับที่อัศวินดำวิ่งผ่านมาทางนั้นพอดี
อังเดร: “เดี๋ยวก่อนออสการ์ มีคนกำลังมาทางนี้!” เขาสองคนรีบแอบข้างกำแพง
ออสการ์: “นั่นอัศวินดำ อังเดร เอาปืนของเธอมาให้ฉัน! พวกเรามาไกลแล้ว พวกเราจะส่งมันกลับไป”
อัศวินดำรีบเปิดประตูห้องขังเข้าไปก็พบว่าออสการ์หนีไปแล้ว
อัศวินดำ: “แย่แล้ว!” เขารีบวิ่งกลับออกมาเพื่อจะไปตามจับออสการ์ แต่ระหว่างทางเขาก็ต้องตกใจเมื่อหันไปเจอกับอังเดรที่แต่งตัวเป็นอัศวินดำยืนดักรออยู่ด้วยสีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง ในจังหวะนั้นเอง ออสการ์ก็จ่อปืนไปที่หลังของอัศวินดำ
ออสการ์: “ทิ้งปืนซะ อัศวินดำ! ถึงตาฉันบ้างแล้ว” อัศวินดำจึงต้องยอมจำนนและทิ้งปืนแต่โดยดี
ออสการ์และอังเดรวางแผนที่จะหนีออกไปข้างนอก โดยที่ให้อัศวินดำตัวจริงขี่ม้าออกมาโดยที่มีออสการ์แอบอยู่ใต้ผ้าคลุมข้างหลัง เธอเอาปืนจ่อที่หลังของอัศวินดำเอาไว้เพื่อไม่ให้เขาขัดขืน อัศวินดำค่อยๆขี่ม้าออกมาที่หน้าประตูอย่างช้าๆ
คนเฝ้าประตู: “ว่าไงอัศวินดำ! ท่านจะออกไปทำงานหรอ?” คนเฝ้าประตู 2 คนทักทายเขาตามปกติ
อัศวินดำ: “ใช่ นิดหน่อยน่ะ เปิดประตู” คนเฝ้าประตูก็เปิดประตูให้โดยที่ไม่ได้สงสัยอะไรเลย แล้วพวกเขาก็ขี่ม้าออกไป คนเฝ้าประตูปิดประตูลง แต่เมื่อหันหลังกลับมาก็ต้องตกใจเมือเจอกับอัศวินดำอีกคนขี่ม้ามา
อังเดร: “เฮ้ พวกนาย เห็นใครแต่งตัวเหมือนฉันออกไปทางประตูนี้มั้ย?” อังเดรแกล้งออกอุบายว่าเขาคือตัวจริง แต่คนเมื่อกี้คือตัวปลอม
คนเฝ้าประตู: “อ..เอ่อ ใช่ พึ่งออกไปเมื่อกี้นี้เอง..” คนเฝ้าประตูรู้สึกสับสนงุนงง
อังเดร: “อะไรนะ?! แกปล่อยมันหนีไป! มันเป็นตัวปลอม!” อังเดรแกล้งทำเป็นฉุนเฉียว
คนเฝ้าประตู: “ฮะ?! ตัวปลอมหรอ?!”
อังเดร: “เจ้าโง่! เปิดประตูเร็ว ฉันจะตามไปจับมัน!”
คนเฝ้าประตู: “ครับท่าน!” คนเฝ้าประตูรีบเปิดประตูให้เขาทันที แล้วอังเดรก็รีบขี่ม้าออกมา
อังเดร:“ฮ่าฮ่าฮ่า” อังเดรหัวเราะออกมาด้วยความดีใจที่สามารถหลอกพวกนั้นได้ แต่แล้วเขาก็ต้องร้องออกมา “โอ้ย” เพราะลมที่พัดเข้ามากระทบแผลที่ตาของเขา
เมื่อออสการ์และอัศวินดำตัวจริงขี่ม้าออกห่างจากวังปาแลรัวยัลมาซักระยะหนึ่ง ออสการ์ก็สั่งให้เขาหยุด
ออสการ์: “หยุด เราจะรออังเดร” ออสการ์กระโดดลงจากหลังม้าและจ่อปืนไปที่อัศวินดำ
ออสการ์: “ลงมาจากม้าซะ!” ออสการ์สั่งให้อัศวินดำลงจากหลังม้า แต่เค้าไม่ยอมลง
อัศวินดำ:“ถ้าฉันปฏิเสธล่ะ?”
ออสการ์:“อะไรนะ?” ออสการ์ตกใจ
อัศวินดำ: “ท่านจะยิงฉันหรอ? ฮ่าฮ่าฮ่า ท่านไม่ทำหรอก ฉันจะไปแล้ว มีอีกหลายอย่างที่ต้องทำ แล้วพบกันใหม่” อัศวินดำท้าทายออสการ์เพราะคิดว่าออสการ์คงไม่ยิงเขาแน่ แล้วเขาก็หันหลังค่อยๆขี่ม้าออกไป
ออสการ์: “หยุดนะ!” ออสการ์เล็งปืนไปที่อัศวินดำ
อัศวินดำ: “ในบรรดาขุนนางที่ฉันเคยพบ ท่านก็เป็นคนดีคนนึงนะ ฉันเดาว่าท่านไม่ใช่คนประเภทที่จะยิงคนที่ไม่มีอาวุธจากข้างหลังหรอก” แต่เขาคิดผิด
ออสการ์: “มันขึ้นอยู่กับว่า คนคนนั้นเป็นใครต่างหาก!” ออสการ์ยิงข้างหลังของอัศวินดำ
ออสการ์: “แกคือคนที่ทำให้ตาซ้ายของอังเดรบาดเจ็บ! ถ้าแกพยายามตุกติกมากกว่านี้ล่ะก็ ฉันจะยัดลูกตะกั่วเข้าไปในตาซ้ายของแก!” อัศวินดำตกลงจากหลังม้ามานอนกองอยู่บนพื้น เขาใช้มือขวาจับบาดแผลบริเวณไหล่ซ้ายเอาไว้ แล้วเขาก็หมดสติไป ทันใดนั้นเองอังเดรก็ขี่ม้าตามมาถึง
อังเดร: “เสียงปืนอะไรน่ะออสการ์? เธอฆ่าเขาหรอ?”
ออสการ์: “อังเดร ถอดหน้ากากมัน! ดูหน้ามัน!”
อังเดร: “ได้” อังเดรลงจากหลังม้าแล้วเดินเข้าไปเปิดหน้ากากของอัศวินดำออก เมื่อออสการ์เห็นหน้าของเขาก็รู้สึกแปลกใจ
ออสการ์: “ฮะ เขาคือ... ผู้ชายที่อยู่กับโรเบสปิแอร์นี่”

ออสการ์และอังเดรพาอัศวินดำซึ่งเขาก็คือ เบอร์นาร์ด ชาร์เล็ต กลับมารักษาที่บ้าน เบอร์นาร์ด นอนอยู่บนเตียง ลำตัวมีผ้าพันแผลพันหน้าอกไปจนถึงแขนซ้าย โดยมีออสการ์และอังเดรยืนอยู่ข้างเตียง
ออสการ์: “เบอร์นาร์ด ชาร์เล็ต เกิดเมื่อปี 1760 นักข่าวของ Le Vieux Cordeher”
เบอร์นาร์ด: “หึ ท่านเช็คละเอียดดีนี่”
ออสการ์: “ฉันไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรน่าสนใจเลย ถ้าส่งตัวท่านให้กับทางการ เช่น ท่านมีความสัมพันกับวังปาแลรัวยัล” ออสการ์ขู่
เบอร์นาร์ด: “หึ” เบอร์นาร์ดเบือนหน้าอย่างไม่สนใจ
ออสการ์: “ดูแลตัวเองให้ดีเถอะ ฉันจะให้ท่านพักอยู่ที่นี่จนกว่าบาดแผลจะหายดี”
เบอร์นาร์ด: “ฮ่าฮ่าฮ่า ท่านช่างอ่อนโยน เหมือนอย่างที่ฉันคิดไว้เลย ท่านทำอย่างนี้ก็เท่ากับว่า ท่านให้ฉันมีโอกาสหลบหนีน่ะสิ”
ออสการ์: “ฉันเล็งพลาดไป ฉันตั้งใจเล็งที่ไหล่ แต่กระสุนพลาดไปถูกหัวใจของท่าน หมอบอกว่ามันอันตรายมากถ้าท่านขยับตัว ฉันคงรู้สึกผิดมากถ้าท่านตายด้วยกระสุนของฉัน แต่ถ้าท่านอยากตายก็เชิญขยับตัวได้ตามสบาย แล้วแต่ท่านเลย” เมื่อได้ยินคำพูดของออสการ์ เบอร์นาร์ดก็รู้สึกตกใจและโกรธเธอขึ้นมา
เบอร์นาร์ด: “สุนัขรับใช้ราชินี!” เขาต่อว่าออสการ์
ออสการ์: “สุนัขกับขโมย เราก็เหมือนกัน”
เบอร์นาร์ด: “ฉันเป็นขโมยยังดีซะกว่า ฉันกำลังทำในสิ่งที่ฉันตั้งใจไว้!” แล้วออสการ์กับอังเดรก็เดินออกจากห้องไป เบอร์นาร์ดพยายามจะลุกออกจากเตียงแต่ไม่สามารถทำได้ เขารู้ทันทีว่าที่ออสการ์พูดคือความจริง
ระหว่างที่กำลังเดินลงบันไดนั้น อังเดรเกิดรู้สึกเจ็บที่ตาขึ้นมา เขาใช้มือยันกำแพงเพื่อประคองตัวเองเอาไว้
ออสการ์: “เป็นอะไรหรออังเดร?”
อังเดร: “ไม่ ไม่มีอะไรต้องกังวลหรอก ตาซ้ายของฉัน...” อังเดรใช้มือกุมที่ตาซ้ายด้วยความเจ็บปวด
ออสการ์: “อังเดร!”
ออสการ์รีบให้คนไปตามหมอมาดูอาการของอังเดรในทันที
ในห้องของอังเดรที่ปิดหน้าต่างจนมืดสนิท ออสการ์และแนนนี่ก็คอยยืนดูอยู่ใกล้ๆ หมอใช้เทียนไขส่องไปมาใกล้ๆตาของอังเดรเหมือนเดิม
หมอ: “ฉันบอกเธอแล้วว่าอย่าเปิดผ้าพันแผล! ฉันขอโทษ ฉันไม่สามารถรักษาตาซ้ายของเธอได้เลย” ทั้งออสการ์ แนนนี่และอังเดร ได้ยินหมอพูดเช่นนั้นก็รู้สึกตกใจและสะเทือนใจมาก
ด้วยความเสียใจและโกรธแค้น ออสการ์ถือดาบแล้ววิ่งขึ้นไปที่ห้องของเบอร์นาร์ด เมื่อเข้าไปในห้อง เธอตรงไปที่ข้างเตียงของเบอร์นาร์ดที่กำลังนอนหลับอยู่ เธอชักดาบออกมาแล้วยกดาบขึ้นเตรียมที่จะฆ่าเขา
ออสการ์: “ฉันจะทำกับแกเหมือนกับที่แกทำกับอังเดร!” แต่ด้วยจิตใจที่ดีของออสการ์ เธอไม่กล้าที่จะทำแบบนั้น เธอลดดาบลง แล้วเดินออกไปที่ระเบียงห้องด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง ทันใดนั้นอังเดรก็เดินเข้ามา
อังเดร: “ออสการ์ ฉันยังมีตาขวาอยู่ ฉันยังสามารถมองเห็นแสงอาทิตย์และสีเขียวของต้นไม้ ฉันยังไม่ได้สูญเสียทุกสิ่งไป ออสการ์ เธอจะส่งตัวเขาให้กับทางการจริงๆหรอ?”
ออสการ์: “ฮะ อะไรนะ?!” ออสการ์ตกใจกับคำพูดของอังเดร
อังเดร: “ขุนนางไม่ได้อดอยาก แต่ประชาชนอดอยาก พวกเราไม่สามารถทำอะไรได้ แต่เขาสามารถทำบางอย่างเพื่อประชาชนได้ และสามารถทำได้มากกว่านั้นในอนาคต”
ออสการ์: “อังเดร เธอกำลังพูดอะไรน่ะ?! เธอกำลังจะช่วยคนที่ทำให้เธอต้องสูญเสียตาข้างนึงไปอย่างนั้นหรอ?! เธอจะยกโทษให้เขาหรอ?! มันเป็นขโมยนะ!” ออสการ์เดินเข้าไปต่อว่าอังเดรที่เขาคิดจะปล่อยเบอร์นาร์ดไป
อังเดร: “เธอพูดถูก...ฉันเดาว่า ฉันคงกลายเป็นพวกนอกคอก หลังจากที่ฉันตาบอดไปข้างนึงและปลอมตัวเป็นอัศวินดำ ฮ่าฮ่าฮ่า ขอโทษนะ บางครั้งฉันก็ลืมไปว่า มันเป็นงานของพวกขุนนาง” แล้วอังเดรก็เดินออกจากห้องไปด้วยความน้อยใจ
จากคำพูดของอังเดรนั้น ทำให้ออสการ์เปลี่ยนใจที่จะไม่ส่งตัวเบอร์นาร์ดให้กับทางการ แต่ข่าวที่ออสการ์จับตัวอัศวินดำก็ได้แพร่ออกไปบ้างแล้ว จนนายพลจาร์เจส์รีบกลับมาบ้านเพื่อถามออสการ์
นายพลจาร์เจย์: “ออสการ์ ออสการ์! ออสการ์ ฉันได้ยินมาว่าเธอทำมันสำเร็จ! เธอจับอัศวินดำได้แล้วหรอ? ดีมาก! ฉันมั่นได้ว่าเธอจะต้องได้เลื่อนขั้นเป็นพลตรีแน่นอน!” นายพลถามออสการ์ด้วยความตื่นเต้นดีใจ
ออสการ์: “ท่านพ่อ...เขา...เขาไม่ใช่” ออสการ์ปฏิเสธ
นายพลจาร์เจส์: “อะไรนะ?!”
ออสการ์: “น่าเสียดายที่เขาไม่ใช่”
นายพลจาร์เจส์: “งั้นหรอ?”
ออสการ์: “เขาเป็นแค่โจรธรรมดา เราสอบสวนแล้วไม่พบหลักฐานอะไรเลย” ออสการ์โกหกทุกคน เพราะต้องการปล่อยตัวเบอร์นาร์ดไปตามที่อังเดรต้องการ

เย็นวันนั้นออสการ์เข้ามาหาเบอร์นาร์ดในห้อง
ออสการ์:“มีบางอย่างที่ฉันอยากจะรู้ ดยุคโอเรียนทำอะไรกับพวกท่าน?” ออสการ์ถามเบอร์นาร์ดอย่างตรงไปตรงมา
เบอร์นาร์ด: “ไม่มีอะไร พวกเราแค่ใช้ประโยชน์จากความเป็นเสรีนิยมของเขา...และใช้วังปาแลรัวยัลเป็นที่หลบซ่อนตัว ไม่มีที่ไหนที่จะซ่อนได้ดีกว่าที่นั่นอีกแล้ว” เบอร์นาร์ดก็ตอบออสการ์ไปตามตรงเช่นกัน
ออสการ์: “อืม ทำธุระของท่านต่อไปเถอะ”
เบอร์นาร์ด: “ธุระหรอ?” เบอร์นาร์ดงุนงงกับกับพูดของออสการ์
ออสการ์: “ปืน 200 กระบอกที่เธอขโมยไปจากพ่อของฉัน ฉันให้เธอต่อรองราคาที่ 1000 ลีฟ ดังนั้นก็จ่ายเงินมา”
เบอร์นาร์ด: “อะไรนะ?!” เบอร์นาร์ดรู้สึกแปลกใจที่ออสการ์ไม่เอาผิดเขาเรื่องที่เขาปล้นปืน
เมื่อเบอร์นาร์ดอาการดีขึ้นแล้ว เขาก็ได้นั่งรถม้าที่ออสการ์เตรียมไว้ให้ออกจากคฤหาสน์จาร์เจส์ โดยมีออสการ์ขี่ม้าตามไปส่ง
ออสการ์: “ฉันเขียนจดหมายถึงเด็กผู้หญิงชื่อโรซารี่ เธออยู่ที่ตำบลเทมเปิ้ลในปารีส ซ่อนตัวที่นั่นซักระยะและรักษาบาดแผลของท่านให้หาย เธอจะเก็บความลับไว้”
เบอร์นาร์ด: “ขอบคุณ ฉันไม่คิดเลยว่าท่านจะปล่อยฉันไป”
ออสการ์: “ถ้าท่านคิดจะขอบคุณใครซักคน ควรขอบคุณอังเดรเถอะ ไม่ใช่ฉัน”
เบอร์นาร์ด: “อังเดรหรอ?”
ออสการ์: “ใช่ เขาอาจจะเป็นอัศวินดำได้ดีกว่าท่านเสียอีก” ออสการ์มาส่งเบอร์นาร์ดที่กลางทาง จากนั้นก็ขี่ม้ากลับไป เบอร์นาร์ดมุ่งหน้าไปที่ตำบลเทมเปิ้ลเพื่อหาโรซารี่ตามที่ออสการ์บอกไว้
จบตอนที่27