Bloggang.com : Lady Oscar - ตอนที่ 17(2) เวลาแห่งการเผชิญหน้า (Now,the time of encounter)

ตอนที่ 17(2) เวลาแห่งการเผชิญหน้า (Now,the time of encounter)

หลังกลับจากงานเลี้ยงเต้นรำในคืนนั้น โรซารี่ก็เอาแต่ฟุบหน้าร้องไห้อยู่บนเตียง ด้วยความเสียใจที่ไม่สามารถแก้แค้นให้แม่ของเธอได้ โดยมีออสการ์ที่คอยพยายามปลอบใจให้เธอรู้สึกดีขึ้น
โรซารี่ : “มันอยู่ตรงนั้น... ฉันเกือบจะแก้แค้นให้แม่ได้แล้ว...ฉันจะเรียนการใช้ดาบไปเพื่ออะไร? ทำไม? ท่านมาขวางฉันไว้ทำไม?” โรซารี่หันไปต่อว่าออสการ์ ที่เข้ามาห้ามเธอไม่ให้แก้แค้นได้สำเร็จ ออสการ์ยังคงยืนมองโรซารี่ด้วยความสงสาร
ออสการ์ : “หลังจากที่เธอแก้แค้นให้แม่ได้แล้ว...เธอจะทำยังไงต่อไป?”
โรซารี่ : “ฉันไม่สนหรอก! ฉันแค่ต้องการแก้แค้น!” ออสการ์เดินเข้ามายืนต่อหน้าโรซารี่
ออสการ์ : “ถ้าเธอแก้แค้นแล้วล่ะก็ เธอจะต้องถูกประหารชีวิตอย่างแน่นอน”
โรซารี่ : “ประหารชีวิตหรอ?!” โรซารี่ตกใจที่ได้รู้ว่าถ้าเธอฆ่ามาดามโปลินยัคแล้วเธอก็จะต้องถูกประหารชีวิตเช่นกัน
ออสการ์ : “เธอจะไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ? ฆ่ามาดามโปลินยัคก็ไม่ทำให้แม่ของเธอฟื้นขึ้นมาหรอก เธอเข้าใจมั้ย โรซารี่?” ออสการ์ใช้มือสองข้างจับที่ไหลของโรซารี่และจ้องหน้าของเธอด้วยสีหน้าจริงจัง
ออสการ์ : “ชีวิตของเธอมันไม่มีค่าเลยหรอ? เธอจะตายไม่ได้นะโรซารี่ เธอเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวจาร์เจส์แล้ว ฉันไม่อยากให้เธอตาย” โรซารี่ซึ้งในความจริงใจและความห่วงใยที่ออสการ์มีให้เธอ
โรซารี่ : “ท่านออสการ์! ท่านออสการ์!” โรซารี่ซบหน้าร้องไห้ในอ้อมแขนของออสการ์
ออสการ์ : “โอเค โอเค อย่าร้องไห้อีกเลย ฉันจะตามหาแม่ของเธอทุกซอกทุกมุม” โรซารี่ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกคลายความโศกเศร้าไปได้
ออสการ์ : “ดังนั้น โรซารี่ จงคิดถึงวันข้างหน้าและใช้ชีวิตให้มีความสุขที่สุด”
โรซารี่ : “ค่ะ”
ทันใดนั้นเอง อังเดรก็เปิดประตูเข้ามาในห้องพร้อมกับแบกหนังสือกองโตเข้ามาวางบนโต๊ะ
อังเดร : “หมดนี่แหละ”
ออสการ์ : “เอาล่ะพวกเรามาแบ่งงานกัน”
โรซารี่ : “ท่านออสการ์ นี่มันอะไรคะ?” โรซารี่ถามด้วยความสงสัยว่าหนังสือกองโตที่อังเดรเอาเข้ามานี้คืออะไรกัน
ออสการ์ : “บัญชีรายชื่อของขุนนาง” ออสการ์ตอบ ในคืนนั้นเอง พวกเขาทั้งสามคน ช่วยกันค้นหาชื่อมาทีน กาเบรียล จากบัญชีรายชื่อขุนนางทั้งหมดที่สามารถหาได้
ออสการ์ : “มาทีน มาทีน ราสเบิร์ก โนฟ...”
โรซารี่ : “มาทีน บารอน... ลอแกรนด์ , มาร์ช...”
พวกเขาช่วยกันค้นหารายชื่อตลอดทั้งคืน จนอังเดรและโรซารี่เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว
เช้าวันต่อมา ออสการ์ยังคงตั้งหน้าตั้งตาค้นหารายชื่อมาทีน กาเบรียลจากบัญชีรายชื่อขุนนางกองโต โดยที่มีอังเดร กับโรซารี่ฟุบหลับอยู่ใกล้ๆ
อังเดร : “ว้าว เช้าแล้วหรอเนี่ย” อังเดรรู้สึกตัวตื่นในตอนเช้า
ออสการ์ : “ใกล้จะเสร็จแล้ว มาทำต่อให้เสร็จเถอะ” ออสการ์ยังคงค้นหารายชื่ออย่างไม่ลดละ
อังเดร : “อ่าว โรซารี่หลับ” อังเดรเห็นโรซารี่หลับอยู่จึงกำลังจะปลุกโรซารี่ “เฮ้! โรซารี่” แต่ถูกออสการ์ห้ามไว้ซะก่อน
ออสการ์ : “เดี๋ยวก่อน เธอคงเหนื่อยมากกับเหตุการณ์เมื่อวานนี้ ปล่อยให้เธอหลับเถอะ”
อังเดร : “อืม ออสการ์ รายชื่อพวกนี้อาจจะมีไม่ครบ ถ้าเราหาในนี้ไม่เจอจะทำยังไงต่อไป?”
ออสการ์ : “ฉันจะลองถามมาดามโนอิลตอนไปแวร์ซายส์พรุ่งนี้ เธอรู้จักขุนนางผู้หญิงมากมายในฝรั่งเศส เธออาจจะรู้จักก็ได้”
อังเดร : “อืม”
ตอนสายของวันต่อมา ออสการ์กับอังเดรมาเข้าเฝ้าพระนางอังตัวเน็ตในพระราชวังแวร์ซายส์เพื่อหวังที่จะได้พบกับมาดามโนอิล พระพี่เลี้ยงของพระนางอังตัวเน็ต แต่โชคร้ายที่มาดามโนอิลไม่อยู่
อังตัวเน็ต : “โอ้ว ออสการ์ โชคร้ายจังเลย อาการป่วยของคุณย่าของมาดามโนอิลทรุดหนัก แล้วเธอก็พึ่งเดินทางกลับบ้านในเมืองบอร์เดอเมื่อคืนนี้เอง”
ออสการ์ : “หม่อมชั้นรอเธอกลับมาก่อนก็ได้พะยะค่ะ” เมื่อไม่ได้พบกับมาดามโนอิลอย่างที่ตั้งใจไว้ ออสการ์กับอังเดรจึงเดินทางกลับ แต่ระหว่างที่กำลังเดินลงบันได เพื่อลงมายังโถงด้านล่างภายในพระราชวัง ในขณะที่ทั้งคู่เดินอยู่บริเวณกลางบันได อังเดรซึ่งเดินตามหลังออสการ์มา ได้สังเกตเห็นผงฝุ่นร่วงลงมาจากเพดาน จึงได้แหงนหน้าขึ้นไปดู แต่แล้วอังเดรก็ต้องตกใจสุดขีดที่เห็นว่าโคมไฟระย้าดวงใหญ่ที่ประดับอยู่เหนือบันไดนั้น กำลังจะตกลงมาใส่ออสการ์ อังเดรร้องตะโกนสุดเสียง
อังเดร : “ออสการ์! ออสการ์!” พร้อมทั้งกระโดดเข้าผลักออสการ์ให้พ้นจากจุดที่โคมไฟจะตกใส่ ร่างของทั้งคู่กลิ้งตกจากบันไดอันสูงชันลงมานอนกองอยู่ที่พื้นด้านล่าง โคมไฟดวงใหญ่นั้นตกลงมากระแทกกับพื้นบันไดจนแตกกระจายเสียงดังกึกก้องไปทั่ว เหล่าขุนนางที่อยู่แถวนั้นต่างตื่นตระหนกและพากันมามุงดู “เกิดอะไรขึ้น?” “มีอะไรกัน?”“เกิดอะไรขึ้น?” พวกขุนนางจึงรีบเข้ามาพยุงออสการ์และอังเดรให้ลุกขึ้น
ขุนนาง : “ท่านบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า”
ออสการ์ : “ฉันไม่เป็นไร” โชคดีที่ทั้งคู่ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร ออสการ์และอังเดรค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นยืน
เหล่าขุนนางต่างพากับซุบซิบเกี่ยวกับเหตุการณ์ไม่คาดฝันที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ “โคมไฟนั่นหนักมากเลยนะ... มันเกิดขึ้นได้ยังไง มันยังไม่เก่าเลยนะ”
อังเดร : “เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย ออสการ์?” อังเดรหันมาถามออสการ์ด้วยความเป็นห่วง
ออสการ์ : “อืม แต่...” ทันใดนั้นเสียงของพระนางอังตัวเน็ตก็ดังขึ้น
อังตัวเน็ต : “ออสการ์! ออสการ์! โอ้ว ออสการ์! น่ากลัวจังเลย...!” พระนางอังตัวเน็ตรีบวิ่งออกมาดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่บนระเบียงชั้นสอง ด้วยความเป็นห่วงออสการ์ โดยมีมาดามโปลิยัคติดตามมาด้วย
โปลินยัค : “ไม่เป็นไรเพคะฝ่าบาท ดูสิเพคะ ท่านออสการ์ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย”
ออสการ์ยังคงคิดสงสัยในเหตุการณ์เลวร้ายที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้
ออสการ์ : “มันเป็นเรื่องบังเอิญอย่างนั้นหรอ? ...ไม่ มันอาจจะ...เป็นฝีมือของเธอก็ได้” ออสการ์สงสัยว่านี่อาจจะเป็นฝีมือของมาดามโปลินยัคก็เป็นได้
ในกลางดึกคืนนั้นเอง ขณะที่ออสการ์กำลังสอนเรื่องต่างๆให้กับโรซารี่เหมือนเช่นเคย อยู่ๆก็มีเสนาบดีมาแจ้งข้อความว่า พระราชินีนั้นได้ส่งข้อความด่วนมาหาออสการ์ เพื่อเรียกให้ไปพบในวังเป็นการส่วนตัว
ออสการ์ : “มีอะไรในยามวิกาลเช่นนี้? เอาล่ะ ได้โปรดตอบกลับไปว่าฉันจะไปเดี๋ยวนี้” ออสการ์รู้สึกแปลกใจ แต่ก็ยังคงต้องปฏิบัติตามหน้าที่
เสนาบดี : “ครับท่าน” แล้วเสนาบดีก็เดินกลับออกไป
โรซารี่ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกน้อยใจ ที่ออสการ์จะต้องทิ้งเธอแล้วไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท จึงได้รั้งออสการ์ไว้
โรซารี่ : “ท่านออสการ์ ได้โปรดอย่าไปเลยค่ะ ท่านสัญญาว่าท่านจะตรวจดู grammaให้ฉันนี่คะ”
ออสการ์ : “โรซารี่ ฉันขอโทษนะ แต่นี่มันเป็นงานของฉัน” ออสการ์ให้เหตุผลกับโรซารี่ แต่โรซารี่ก็ไม่ยอมรับฟัง
โรซารี่ : “ไม่ได้นะ! สัญญาของฉันต้องมาก่อนสิ! ฉันทำงานหนัก และเตรียมพร้อมสำหรับบทเรียนนี้แล้วด้วย”
ออสการ์ : “เธอไม่เข้าใจสินะ? นี่เป็นการเรียกส่วนตัวจากฝ่าบาท” โรซารี่ก็ยังคงร้องไห้งอแงเหมือนเด็กๆ
โรซารี่ : “ไม่! ท่านเอาแต่พูดว่า ฝ่าบาท ฝ่าบาท!” ด้วยความรักที่โรซารี่แอบมีให้กับออสการ์ จึงทำให้เธอลืมตัวว่าเธอไม่มีสิทธิที่จะรั้งออสการ์ไว้ได้
ออสการ์ : “โรซารี่!” ออสการ์มองตาของโรซารี่ด้วยแววตาที่อ่อนโยนเหมือนเช่นเคย
โรซารี่ : “ฉันขอโทษค่ะ... ฉันมันเห็นแก่ตัว แต่ได้โปรด ให้ฉันไปกับท่านด้วยนะคะ”
ออสการ์ : “ได้สิ รีบไปกันเถอะ” ออสการ์หันหลังเดินออกไปจากห้องคงเหลือแต่โรซารี่ ที่ภายในใจยังคงเรียกหาแต่ออสการ์
โรซารี่ : “ท่านคงไม่เข้าใจ ฝ่าบาทคือทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ความรู้สึกทั้งหมดที่ฉันมีก็เพื่อท่านออสการ์”
ในคืนนั้นเองออสการ์ โรซารี่ และอังเดรได้นั่งรถม้าเพื่อไปเข้าเฝ้าพระนางอังตัวเน็ต ตามที่มีคนแจ้งข้อความด่วนมา ในระหว่างทางออสการ์ก็สังเกตเห็นว่าทางที่รถม้ากำลังวิ่งไปนั้นไม่ใช่ทางที่พวกเค้าคุ้นเคย
ออสการ์ : “อังเดร นี่ไม่ใช่ทางไปแวร์ซายส์นี่”
อังเดร : “นั่นสิ มันอาจจะเป็นทางลัดก็ได้ เพราะมันเป็นเรื่องด่วนนี่”
ออสการ์ : “อืม” ออสการ์ได้ยินดังนั้น จึงไม่ได้เอะใจ
รถม้าวิ่งต่อไปซักพักหนึ่งแล้วก็หยุดลงโดยไม่ทราบสาเหตุ ออสการ์เห็นว่าผิดสังเกตจึงมองออกไปนอกหน้าต่างบริเวณป่าทึบข้างทางก็เห็นเงาของใครบางคนเคลื่อนไหวอยู่ แต่ทันใดนั้นเอง ก็มีปลายดาบแหลมคมแทงเข้ามาทางหน้าต่าง ด้านที่ออสการ์นั่งอยู่
ออสการ์ : “ระวัง!” แต่โชคดีที่ออสการ์หลบทัน พร้อมกับกันตัวของโรซารี่ให้หลบคมดาบนั้นด้วย ออสการ์ใช้เท้าถีบประตูรถม้าให้เปิดออกไปกระแทกโดนตัวของคนร้ายคนนั้นเข้าอย่างจังจนหงายหลังล้มไป
ออสการ์ : “อังเดร ระวังตัวด้วย!”
อังเดร : “ฉันรู้แล้ว”
ออสการ์กระโดดลงมาจากรถม้า เผชิญหน้ากับโจรอีก 6-7 คนซึ่งแต่งกายสีดำมิดชิด สวมผ้าคลุมหน้า พร้อมกับถือดาบในมือ
ออสการ์ : “พวกแกเป็นใครกัน? พวกแกคิดดีแล้วหรอที่มารอบทำร้ายออสการ์ ฟรังซัวเดอ จาร์เจส์?! บอกชื่อของแกมา!”
โจร : “ไม่ต้องสนใจ ลุยเลย!” กลุ่มโจรเหล่านั้นพุ่งเข้ามาจู่โจมออสการ์และอังเดรทันที พวกเขาฟาดฟันอย่างเอาเป็นเอาตาย ออสการ์และอังเดรแยกกันต่อสู้กับพวกโจรคนละทิศละทาง ในขณะที่อังเดรและออสการ์กำลังต่อสู้กับคนร้ายอยู่นั้น โจรอีกคนหนึ่งได้พยายามจะเข้าไปในรถม้าซึ่งมีโรซารี่อยู่ในนั้นคนเดียว
โจร : “ดี มีเด็กผู้หญิงมาด้วย” คนร้ายยกดาบขึ้นพยายามที่จะแทงโรซารี่
โรซารี่ : “ช่วยด้วย!” โรซารี่ร้องตะโกนสุดเสียง
ออสการ์ : “โรซารี่!” ออสการ์ซึ่งกำลังต่อสู้กับโจรอีกคนหนึ่ง ซึ่งอยู่ห่างออกไป เห็นว่าโรซารี่กำลังตกอยู่ในอันตราย ออสการ์จึงฟันโจรคนนั้นจนล้มลงและพุ่งดาบที่อยู่ในมือออกไป ดาบปักเข้าที่กลางหลังของคนร้ายพี่พยายามจะฆ่าโรซารี่ จนเขาหงายหลังล้มลง
ออสการ์ : “เธอเป็นอะไรมั้ย โรซารี่?” แต่ทันใดนั้นเอง โจรอีกคนหนึ่งได้ที จึงแทงออสการ์จากด้านหลังปลายดาบที่แหลมคมแทงเข้าบริเวณไหล่ด้านขวาของออสการ์ ออสการ์ล้มคว่ำลงต่อหน้าโรซารี่และอังเดร
อังเดร : “ออสการ์! ออสการ์!” อังเดรร้องตะโกนด้วยความตกใจ โจรคนนั้นเมื่อเห็นออสการ์ล้มลง เขายกดาบขึ้นพยายามที่จะแทงซ้ำอีกครั้ง
โจร : “ตายซะเถอะ!” แต่ทันใดนั้นเองก็มีรถม้าอีกคันหนึ่งวิ่งมาด้วยความเร็ว รถม้าคันนั้นเป็นของแฟร์ซองนั่นเอง แฟร์ซองชะโงกหน้าออกมาจากหน้าต่างรถม้า และเค้าก็ต้องตกใจเมื่อเห็นออสการ์ล้มฟุบอยู่กับพื้น
แฟร์ซอง : “ฮะ ออสการ์! ออสการ์!” แฟร์ซองตะโกนเรียกออสการ์อย่างสุดเสียง
จบตอบที่ 17