Bloggang.com : Lady Oscar - ตอนที่ 39(1) รอยยิ้มของเขาจากไปตลอดกาล (His smile is forever gone!)

ตอนที่ 39(1) รอยยิ้มของเขาจากไปตลอดกาล (His smile is forever gone!)

                อังเดร ถูกยิงที่หน้าอกด้านซ้าย เลือดไหลไม่หยุด อัลเลนพาอังเดรนั่งบนม้าด้านหน้า เพื่อนทหารคนอื่นๆขี่ม้าล้อมรอบม้าของอัลเลน โดยมีออสการ์ขี่ม้านำพวกเขาเพื่อกลับไปที่จัตุรัสตุยเลอรี
อัลเลน : “อังเดรแข็งใจไว้นะ! พวกเราจะพานายไปหาหมอ!”
แต่การจะกลับไปรวมกับพวกของเบอร์นาร์ดที่จตุรัสตุยเลอรีนั้นไม่ง่ายเลย เพราะมีทหารของกองทัพคอยเฝ้าอยู่ทุกจุดในปารีส พวกเขาขี่ม้ามาเจอกับกองทหารที่พร้อมจะโจมตีพวกเขาตลอดเวลา แต่ออสการ์ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เธอตีฝ่าพวกทหารที่ขวางทางเธอจนแตกกระเจิง
ออสการ์ : “อย่าหยุด! ฝ่าออกไปตรงกลาง! หลีกไป! ออกไปให้พ้น!”
                ทหารลาดตระเวนตีฝ่าวงล้อม คุ้มกันม้าของอัลเลนซึ่งแบกร่างของอังเดรที่บาดเจ็บสาหัส “ฉันจะไม่ปล่อยให้อังเดรตาย!” ออสการ์บ้าระห่ำเพราะเห็นเลือดที่ไหลออกจากหน้าอกของอังเดร เธอควบม้าฝ่าดงกระสุน “ฉันไม่กลัวอะไรทั้งนั้นกับการเดิมพันด้วยชีวิตของอังเดร!”
ในที่สุดพวกเขาก็กลับมาถึงจัตุรัสตุยเลอรี ที่ตอนนี้เหล่าผู้ชุมนุมและเบอร์นาร์ดได้นำสิ่งของเท่าที่หาได้มาทำเป็นที่กำบังเอาไว้ในจตุรัส
ผู้ชุมนุม : “นั่นทหารลาดตะเวนนี่! พวกเขากลับมาแล้ว!”
เพื่อนทหารลาดตระเวนช่วยกันอุ้มร่างของอังเดรที่บาดเจ็บสาหัสค่อยๆวางเขาลงบนพื้น เบอร์นาร์ด โรซารี่และผู้ชุมนุมคนอื่นๆต่างตกใจที่เห็นอังเดรถูกยิง
เบอร์นาร์ด : “อังเดร!”
ออสการ์ : “เบอร์นาร์ด ฉันต้องการหมอเดี๋ยวนี้!” ออสการ์ประคองศีรษะของอังเดรวางลงบนผ้าที่เอามาทำเป็นหมอน อังเดรยังคงหายใจรวยริน “แข็งใจไว้นะอังเดร ไม่เป็นไรนะ หมอกำลังมาแล้ว”
โรซารี่ : “อังเดร”
เบอร์นาร์ดยืนขึ้นบนที่กำบังที่พวกเขาสร้างไว้ แล้วประกาศหาแพทย์ในกลุ่มผู้ชุมนุม
เบอร์นาร์ด : “ได้โปรดฟังทางนี้! อดีตทหารลาดตระเวน อังเดร กรังดิเออ กลับมาด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส! ใครมีความรู้ด้านการแพทย์ ได้โปรดก้าวออกมา! พวกเราต้องรีบ! พวกเราต้องการรักษาชีวิตสหายของพวกเราไว้!” แล้วก็มีผู้ชุมนุมคนหนึ่งก้าวออกมา
ผู้ชุมนุม : “ฉันเป็นแพทย์จากตำบลกราวิเลีย ฉันจะช่วยดูอาการเขา” และก็มีอีกคนก้าวออกมา “ฉันจะช่วยด้วย ฉันเป็นศัลยแพทย์” แล้วก็มีคนอื่นๆก้าวออกมาด้วย ไม่ใช่แค่ 2 คน แต่หมอมากกว่า 10 คน มาช่วยอังเดร
เพื่อนทหารแบกร่างของอังเดรใส่เปลแล้วพาไปนอนบนเตียงที่วางอยู่ในจัตุรัส ให้หมอตรวจดูบาดแผลของเขา แต่หมอก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้ ผู้ชุมนุมคนอื่นๆ ก็ได้แต่เฝ้าดูอยู่ห่างๆ ออสการ์คุกเข่าอยู่ข้างเตียงของอังเดร
อังเดร : “พระอาทิตย์ตกแล้วหรอออสการ์?”
ออสการ์ : “ใช่ การต่อสู้ของวันนี้จบแล้ว เธอไม่ได้ยินเสียงปืนแล้วใช่มั้ย?”
อังเดร : “ฉันได้ยินเสียงนกพิราบบินกลับรัง...”
เบอร์นาร์ด : “อาการบาดเจ็บของอังเดรเป็นยังไงบ้าง?” เบอร์นาร์ดค่อยๆกระซิบถามหมอคนหนึ่ง
หมอ : “กระสุนทะลุหัวใจของเขา มันมหัศจรรย์มากที่เขายังมีชีวิตอยู่ ขอโทษด้วย แต่เราไม่สามารถช่วยอะไรเขาได้เลย” หมอกระซิบตอบเบอร์นาร์ด มีผู้ชุมนุมมากมายอยู่ในจัตุรัส แต่ทุกคนเงียบสนิท อังเดรพยายามยกมือขึ้นมา ออสการ์ใช้สองมือของเธอกุมมือของอังเดรไว้ แล้วน้ำตาของออสการ์ก็เริ่มไหลออกมา
อังเดร : “เป็นอะไรไป ออสการ์? เธอร้องไห้ทำไม?”
ออสการ์ : “อังเดร แต่งงานกับฉันนะ หลังจากการต่อสู้สิ้นสุดลง พาฉันไปที่โบสถ์เล็กๆในชานเมืองที่ไหนก็ได้ และแต่งงานกับฉัน ฉันจะให้คำมั่นสัญญาต่อหน้าพระเจ้าว่า ฉันจะเป็นภรรยาของเธอ” อังเดรยิ้มออกมา
อังเดร : “แน่นอน ฉันจะทำ ออสการ์ ฉันจะแต่งงาน แต่...ออสการ์ ทำไม? ทำไมเธอถึงร้องไห้ล่ะ? ฉัน...กำลังจะตายแล้วหรอ?”
ออสการ์ : “เธอพูดอะไรของเธอ อังเดร?”
อังเดร : “ใช่ ฉันตายไม่ได้ ทุกอย่างกำลังจะเริ่ม ความรักระหว่างเธอกับฉัน...และรุ่งอรุณแห่งยุคใหม่...ทุกอย่างกำลังจะเริ่มต้น... เวลาแบบนี้ฉันจะตายไม่ได้! ฉันต้องไม่ตาย!” แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาจากตาของอังเดร
ออสการ์ : “เมื่อเราไปที่เมืองอารัส เราจะไปดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกัน ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกันอีกนะ อังเดรไปดูแสงอาทิตย์ที่สวยงามด้วยกัน...รับพรจากพระเจ้าเหมือนการเกิดใหม่ในโลก ได้พบกันและได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน” ไม่มีเสียงตอบจากอังเดรอีกแล้ว ออสการ์รู้สึกตกใจสุดขีด
ออสการ์ : “ อังเดร? อังเดร!” ออสการ์พยายามเรียกอังเดร แต่เขาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆแล้ว ออสการ์ยืนขึ้นด้วยความช็อค โรซารี่ซบหน้าร้องไห้กับเบอร์นาร์ด อัลเลนถอดหมวกทหารของเขาออกและน้ำตาเริ่มคลอเบ้า ความเงียบยังคงครอบงำบริเวณจตุรัสตุยเลอรี มีแต่เสียงลมที่พัดผ่านมาเท่านั้น แล้วออสการ์ก็กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดหัวใจ
ออสการ์ : “อังเดร! เธอจะทิ้งชั้นไว้คนเดียวหรอ?! อังเดร....!” ออสการ์คุกเข่าลงกับพื้นแล้วร้องไห้ออกมาด้วยความโศกเศร้าอย่างที่สุด อังเดรเสียชีวิตในขณะที่ตาของเขายังไม่หลับ
                ร่างของอังเดรถูกวางไว้ในโบสถ์เล็กๆใกล้กับจัตุรัส รวมกับร่างของทหารและประชาชนที่ตายในการต่อสู้วันนี้ ออสการ์ยังคงนั่งอยู่บนบันไดหน้าโบสถ์คนเดียวไม่ยอมไปไหน
ในคืนนั้นคนอื่นๆต่างพากันตั้งแคมป์อยู่ในจัตุรัส รวมทั้งอัลเลนและเพื่อนทหารลาดตระเวนด้วย เพื่อนทหารลาดตระเวน 5-6 คนยังคงนั่งจับกลุ่มเล่นไพ่กันเหมือนที่เคยทำมา
เพื่อนทหาร : “มาคิดดูแล้ว อังเดรไม่เคยมานั่งเล่นไพ่กับพวกเราเลยเนอะ” “ใช่ เขาแตกต่างจากพวกเรานิดหน่อย” “เฮ้ อัลเลน นายอยากเล่นมั้ย? วันนี้ฉันไม่รู้สึกอยากเล่นเลย” เพื่อนทหารคนหนึ่งถามอัลเลนที่ตอนนี้นอนอยู่ในเปลใกล้ๆ
อัลเลน : “ไว้คราวหน้าแล้วกันนะ หัวหน้าทำอะไรอยู่หรอ? ยังอยู่หน้าโบสถ์ใช่มั้ย?”
เพื่อนทหาร : “ใช่”
อัลเลน : “โอเค” อัลเลนลุกขึ้นแล้วเดินไปหาออสการ์ที่หน้าโบสถ์ เธอยังคงนั่งก้มหน้าด้วยความโศกเศร้าอยู่ที่เดิม อัลเลนจึงเอาเสื้อคลุมยาวตัวหนึ่งไปคลุมให้ออสการ์
อัลเลน : “คืนนี้อากาศเย็นนะ หัวหน้า ฉันจะไม่พูดปลอบใจท่านหรอก แต่อังเดรเป็นผู้ชายที่โชคดีมาก อย่างน้อยท่านก็ได้มอบความรักให้กับเขา สู้ๆนะ!” อัลเลนให้กำลังใจออสการ์ แล้วเขาก็เดินออกไป แต่ออสการ์รั้งไว้
ออสการ์ : “อัลเลน เดี๋ยวก่อน จากนี้ไปเธอต้องเป็นหัวหน้าของกลุ่มของพวกเรานะ ฉัน...ฉันไม่คิดว่าฉันจะเป็นผู้นำใครได้อีก”
อัลเลน : “หยุดนะ ออสการ์! ถ้าท่านพูดแบบนั้น มันก็จบ! ไม่มีอะไรจะเทียบกับความโศกเศร้าของท่านได้ แต่ท่านไม่ใช่เพียงคนเดียวที่เสียใจกับการจากไปของเขา” อัลเลนยังคงยืนหันหลังให้ออสการ์ แล้วน้ำตาของเขาก็เริ่มไหลออกมา เขาเองก็เสียใจกับการจากไปของอังเดร เพื่อนรักของเขาเช่นกัน
อัลเลน : “พรุ่งนี้ได้โปรดมาให้ทุกคนเห็นหน้าด้วย ทุกอย่างกำลังจะเริ่ม” แล้วอัลเลนก็เดินกลับไป
ทันใดนั้นเอง อาการโรคปอดของออสการ์ก็กำเริบขึ้นมา ออสการ์ไอออกมาอย่างหนักจนร่างของเธอล้มกลิ้งลงจากบันไดหน้าโบสถ์มากองอยู่ที่พื้น ผ้าเช็ดหน้าสีขาวชุ่มไปด้วยเลือด ออสการ์พยุงร่างตัวเองขึ้นมา แล้วค่อยๆตะเกียกตะกายไปที่ม้าสีขาวของเธอ เมื่อได้เห็นม้าสีขาวของเธอก็ทำให้คิดถึงอังเดรขึ้นมาจับใจ ภาพในหัวของออสการ์จินตนาการถึงภาพความสุขที่เธออยากจะทำร่วมกับอังเดร ได้ขี่ม้าด้วยกันริมทะเล นั่งม้าตัวเดียวกัน ได้ยิ้ม ได้หัวเราะ มีความสุขด้วยกัน แต่ความเป็นจริงช่างโหดร้ายและเจ็บปวด เพราะสิ่งเหล่านั้นมันไม่เคยเกิดขึ้นเลย ออสการ์ร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ เธอควบม้าสีขาวของเธอเข้าไปในปารีสเพียงคนเดียวเพื่อต้องการระบายความเจ็บปวดหัวใจ ระหว่างที่ขี่ม้าไปนั้นเธอก็ได้เจอกับกลุ่มทหารของกองทัพ 3 นายที่ยืนลาดตระเวนอยู่แถวนั้น ออสการ์ขี่ม้าผ่านพวกเค้าไปโดยไม่ได้สนใจไยดีอะไร และแน่นอนเมื่อทหารเห็นออสการ์ขี่ม้าผ่านไป เขาก็ยิงไปที่ออสการ์ทันที กระสุนถูกม้าสีขาวของออสการ์ ม้าล้มลงและเสียชีวิต ภาพความสุขของเธอกับอังเดรมลายหายไปทันที ทันใดนั้นทหารสามนายนั้นก็ถือปืนวิ่งเข้ามาหาออสการ์
ทหารกองทัพ : “เธอคือหัวหน้าหญิงที่เป็นกบฏนี่!” “จับเธอ!” ทหารสามนายต่างหันปืนมาหาออสการ์ แต่ออสการ์ก็ชักดาบของเธอออกมา ทหารสามคนพยายามจะจับออสการ์แต่เธอก็หลบหลีกได้อย่างคล่องแคล่ว น้ำตาของออสการ์ยังคงไหลออกมาไม่หยุด จนทหารนายหนึ่งสังเกตเห็น “เฮ้ เธอกำลังร้องไห้นี่”
ออสการ์ : “อ๊า....” ออสการ์เดินตรงเข้าไปหาทหารสามนายนั้นอย่างไม่กลัวตาย จนทหารยังต้องผละถอยออกไป ทหารพยายามใช้ปืนปลายดาบแทงออสการ์ แต่ออสการ์ก็หลบหลีกได้ทุกครั้ง แต่ในหัวของเธอนั้นยังคงคิดถึงอังเดรตลอดเวลา “ฉันรักเธอ อังเดร...มันอาจจะนานแล้ว แต่ฉันรู้ตัวช้าไป ถ้าฉันรู้ตัวว่าฉันรักเธอเร็วกว่านี้ เราอาจจะมีวันที่มีความสุขด้วยกันมากกว่านี้ เธออยู่ข้างฉันอย่างเงียบเกินไปและอ่อนโยนเกินไป ดังนั้น ฉันจึงไม่รู้ว่าฉันรักเธอ! ยกโทษให้ฉันด้วย อังเดร...การไม่รับรู้ถึงความรักของคนๆหนึ่งมันบาปมากกว่าการทรยศความรักของคนๆหนึ่งซะอีก” แล้วออสการ์ก็วิ่งหนีออกมาในความมืด ออสการ์ไปหยุดอยู่ในมุมๆหนึ่งของปารีสที่เงียบสงบและไร้ผู้คน เธอแหงนหน้ามองดูพระจันทร์แล้วพูดกับอังเดรว่า “ตอบฉันสิ อังเดร... ทุกอย่างจะจบลงแล้วใช่มั้ย?”