Bloggang.com : Lady Oscar - ตอนที่ 15(2) ท่านหญิงคๅสิโu (The Countess of Casixx)

ตอนที่ 15(2) ท่านหญิงคๅสิโu (The Countess of Casixx)

ณ ห้องโถงภายในพระราชวังแวร์ซายส์ เหล่าขุนนางต่างพากันมาแสดงความยินดีกับพระนางอังตัวเน็ต รวมทั้งออสการ์ที่นำของขวัญมาถวายพระนางด้วย
ออสการ์ : “ยินดีด้วยพะยะค่ะฝ่าบาท” ออสการ์โค้งคำนับแสดงความยินดีกับพระนางอังตัวเน็ต
อังตัวเน็ต : “ออสการ์...” ในใจของพระนางตอนนี้ อยากที่จะบอกความจริงกับออสการ์ แต่ต่อหน้าคนมากมาย เธอไม่สามารถที่จะพูดมันออกมาได้ ออสการ์ยื่นกล่องของขวัญสีชมพูมาให้อังตัวเน็ต
ออสการ์ : “ท่านแม่ของหม่อมชั้นถักเสื้อผ้าเด็กมาถวายพะยะค่ะ ถ้าฝ่าบาททรงโปรด...” ออสการ์ยังไม่ทันที่จะพูดจบ แต่ด้วยความละอายใจ และอึดอัดใจที่จะต้องโกหกคนอื่นๆ พระนางจึงหันหลังและเสร็จกลับห้องทันที ปล่อยให้คนอื่นๆรวมทั้งออสการ์งุนงงกับอาการของพระนาง
ออสการ์ : “ฝ่าบาท”
โปลินยัค : “ฝ่าบาทเพคะ!” มาดามโปลินยัคพยายามรั้งพระนางอังตัวเน็ต แต่ก็ไม่เป็นผล เธอจึงต้องออกรับหน้าแทน
โปลินยัค : “ทุกคนฝ่าบาททรงอ่อนเพลีย กรุณากลับมาใหม่หลังการประชุมนะ”
พระนางอังตัวเน็ตรู้สึกอึดอัด และทรมานอย่างมากที่จะต้องโกหกคนอื่นๆ ทั้งที่ไม่อยากทำ เธออยากจะเลิกโกหกแต่ก็ถูกโปลินยัคห้ามไว้
อังตัวเน็ต : “ฉันไม่สามารถโกหกต่อไปได้อีกแล้ว!”
โปลินยัค : “เราจะถอยกลับตอนนี้ไม่ได้! กระโปรงทรงสุ่มจะซ่อนความจริงจนถึงตอนจบเพคะ พวกเรามีหมอจากตระกูลโปลินยัค เขารู้ว่าจะเก็บความลับยังไง เมื่อถึงเวลานั้นเราจะนำเด็กทารกมา!”

“ยินดีด้วยเพคะ” “ยินดีด้วยพะยะค่ะ” “ยินดีด้วยพะยะค่ะฝ่าบาท” เสียงคำยินดีคำถวายพระพรของเหล่าขุนนาง รวมทั้งออสการ์ ยังคงตอกย้ำให้พระนางอังตัวเน็ตรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก แต่มาดามโปลินยัคก็ยังคงดำเนินแผนการชั่วร้ายของเธอต่อไป ด้วยการโน้มน้าวในพระนางทำในสิ่งที่เธอต้องการ
โปลินยัค : “โถ่ ราชินีผู้น่าสงสารของหม่อมชั้น มานี่สิเพคะ อย่าทรงคิดเรื่องเศร้าหมองเลย มาทำอะไรสนุกๆดีกว่าเพคะ”
อังตัวเน็ต : “อะไรสนุกๆหรอ? มาดามโปลินยัค มันคืออะไรหรอ? ตอนนี้มีอะไรที่ฉันทำได้หรอ?”
โปลินยัค : “ให้หม่อมชั้นคิดก่อนนะเพคะ เช่น... ใช่สิ! การพนันเพคะ! มันจะทำให้พระองค์ลืมเรื่องที่กังวลได้เพคะ”
มาดามโปลินยัคพยายามหลอกล่อให้พระนางหลงผิด
อังตัวเน็ต : “การพนันหรอ?! ไม่ได้! ฝ่าบาททรงห้ามเล่นการพนันตามกฎหมาย”
โปลินยัค : “ดังนั้น พระองค์จะต้องขอร้องฝ่าบาทเป็นกรณีพิเศษเพคะ มันน่าตื่นเต้นดีออก มันจะทำให้เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วเพคะ มันสนุกนะเพคะ พระองค์จะลืมทุกสิ่งทุกอย่าง” มาดามโปลินยัคโน้มน้าวจิตใจของพระนางอังตัวเน็ตได้สำเร็จ พระนางกำลังจะหลงเดินทางผิด

พระนางอังตัวเน็ตได้เสด็จไปเข้าเฝ้าพระเจ้าหลุยส์ที่ 16 เพื่อทูลขอเล่นการพนันตามที่มาดามโปลินยัคบอก ทันทีที่พระเจ้าหลุยส์ที่ 16 ได้ยินคำขอร้องของพระนางอังตัวเน็ต พระองค์ก็ยังทรงไม่เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง
พระเจ้าหลุยส์ที่16 : “ไม่ได้! การพนันเป็นสิ่งผิดกฎหมาย”
อังตัวเน็ต : “แต่ฝ่าบาทเพคะ...” พระนางอังตัวเน็ตยังคงขอร้องอ้อนวอนพระเจ้าหลุยส์ที่ 16 ต่อไป
พระเจ้าหลุยส์ที่16 : “คิดซักหน่อย ถ้าเป็นคนอื่นเล่นการพนัน พวกเขาใช้เงินของเขาเอง แต่สำหรับเธอและฉันแล้ว พวกเราใช้เงินภาษี มันเป็นเงินของคนอื่น” พระเจ้าหลุยส์ที่ 16 ทรงคิดและอธิบายด้วยหลักของเหตุและผล แต่ก็ยังไม่เป็นผล พระนางอังตัวเน็ตยังคงขอร้องอ้อนวอนด้วยแววตาอันน่าสงสาร
อังตัวเน็ต : “แต่ได้โปรดเถอะเพคะ แค่ครั้งเดียว แค่ครั้งเดียวเพคะฝ่าบาท ฉันขอร้องล่ะ”
พระเจ้าหลุยส์ที่16 : “แต่...แค่ครั้งเดียวเท่านั้นนะ...”
อังตังเน็ต: “แน่นอนเพคะ!”
พระเจ้าหลุยส์ที่ 16 ไม่สามารถต้านทานความดื้อรั้นและเอาแต่ใจของพระนางอังตัวเน็ตได้ จึงจำเป็นต้องอนุญาตให้พระนางอังตัวเน็ตสามารถเล่นการพนันได้ แต่ก็แค่ครั้งเดียวเท่านั้น
ในห้องโถงส่วนพระองค์ พระนางอังตัวเน็ต มาดามโปลินยัคและเพื่อนของมาดามโปลินยัคอีกสองคนกำลังเล่นการพนัน(รูเล็ต) กันอย่างสนุกสนาน
มาดามกิยอง : “หมายเลข 12”
โปลินยัค : “โอ้ฝ่าบาท พระองค์ชนะเพคะ!”
อังตัวเน็ต : “ฉันชนะหรอ?”
โปลินยัค : “ใช่เพคะ พระองค์นี่โชคดีจริงๆ อ๊า หม่อมชั้นไม่น่าชวนพระองค์มาเล่นด้วยเลย”
อังตัวเน็ตกลายเป็นคนติดการพนัน ในขณะที่เธอกำลังเล่น เธอรู้สึกโล่งใจจากความทุกข์ทรมานจากการโกหก แต่การพนันนี้ได้ถูกจัดฉากขึ้นโดยมาดามโปลินยัค และก็เห็นได้ชัดว่าพระราชินีกำลังหลงผิด
คืนแล้วคืนเล่าที่พระนางอังตัวเน็ตและมาดามโปลินยัค ยังคงเอาแต่เล่นการพนันกันอยู่ จนในหัวค่ำวันหนึ่ง ออสการ์ยังคงยืนอยู่ที่ระเบียงห้องนอนและจ้องมองมายังพระราชวังแวร์ซายส์ด้วยความเป็นห่วง ในขณะที่อังเดรนั่งสบายอารมณ์อยู่บนเก้าอี้ในห้องนอนของออสการ์
อังเดร : “เฮ้ ออสการ์ ฉันพนันว่ามาดามโปลินยัคและคนอื่นๆรวมตัวกันอยู่ในห้องโถงของพระราชินีและกำลังเล่นการพนันกันอยู่”
ออสการ์ : “อืม พระนางสัญญากับฝ่าบาทว่าจะเล่นแค่ครั้งเดียวเท่านั้น แต่ตอนนี้พระองค์ก็ติดไปแล้ว”
อังเดร : “ก็มันคือการพนันยังไงล่ะ แน่นอน คนที่เสียมากที่สุดก็คือฝ่าบาท เงินเข้ากระเป๋ามาดามโปลินยัคแต่ละคืนไม่รู้เท่าไหร่” เมื่อออสการ์ได้ยินคำพูดของอังเดร ก็ทำให้เธอรู้สึกโกรธ ออสการ์เตะขาเก้าอี้ที่อังเดรนั่งอยู่จนล้มลง อังเดรตกจากเก้าอี้ลงมากองอยู่ที่พื้น
อังเดร: “โอ๊ย โหดจังเลย” แต่ในใจของออสการ์เองก็รู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลของมาดามโปลินยัคอยู่เหมือนกัน ออสการ์จึงรีบควบม้าออกจากบ้านในทันที โดยที่ไม่ได้บอกอะไรกับใคร ปล่อยให้อังเดรได้แต่ร้องเรียกตามหลัง
อังเดร : “ออสการ์! ออสการ์ ออสการ์! เธอจะไปไหนน่ะ?!” ออสการ์รีบควบม้าตรงไปยังพระราชวังแวร์ซายส์ทันที
ในค่ำคืนนั้นเองหลังจากเกมส์การพนันลวงโลกได้จบลง มาดามโปลินยัคและเพื่อนของเธอ ต่างได้เงินเป็นกอบเป็นกำ พวกเธอกำลังปราบปลื้มกับเงินทองมากมายที่ได้มาจากพระราชินีอังตัวเน็ต
มาดามกิยอง : “อ๊า ฉันสามารถซื้อเพชรคืนได้แล้ว!” “วันหลังเอาใหม่นะ”
โปลินยัค : “ไม่ต้องกังวลเรื่องเงินอีกต่อไป ฉันเป็นชนชั้นขุนนาง แต่ก็แค่ในนามเท่านั้น ชีวิตของฉันไม่เคยมีความสุขและเป็นหนี้ไม่รู้จบ ฉันไม่ต้องการกลับไปเป็นแบบนั้นอีกแล้ว! ฉันเรียนรู้มันมามากพอแล้ว ฉันไม่สามารถอยู่รอดในโลกใบนี้โดยใช้แค่ความดีเหมือนสามีของฉันได้ ตั้งแต่นี้ไป ฉันจะได้ทุกสิ่งที่ฉันต้องการ โดยใช้พระนางอังตัวเน็ต” มาดามโปลินยัคคิด
แต่ทันใดนั้นเองออสการ์ก็เปิดประตูเข้ามาในห้องโดยที่พวกเธอไม่ทันตั้งตัว มาดามกิยองตกใจจนทำเหรียญทองมากมายร่วงออกจากมือ
โปลินยัค : “ท่านออสการ์! ท่านเข้ามาในห้องคนอื่นแบบนี้ได้ยังไงกัน เสียมารยาท!” ออสการ์เดินตรงเข้ามาเผชิญหน้ากับมาดามโปลินยัค
ออสการ์ : “ท่านกล้าโกงพระนางอังตัวเนตด้วยการพนันลวงโลก ฉันจะให้ท่านพูดความจริงต่อหน้าคนอื่น” แต่มาดามโปลินยัคไม่ได้มีท่าทีเกรงกลัวแต่อย่างใด แต่เธอกลับหัวเราะขึ้นมา
โปลินยัค : “ฮ่าฮ่าฮ่า ท่านไม่กลัวว่าจะนำความเสื่อมเสียมาสู่ฝ่าบาทหรอกหรอ?”
ออสการ์ : “อะไรนะ?” ออสการ์ได้ยินคำพูดของมาดามโปลินยัคก็รู้สึกตกใจ
โปลินยัค : “ฝ่าบาทจะต้องเสื่อมเสีย ถ้าคนอื่นรู้ว่าเธอเล่นการพนันผิดกฎหมาย ผู้บัญชาการทหารออสการ์ ท่านจะทำอะไร?” มาดามโปลินยัคกลับใช้เกียรติของพระราชินีมาเป็นตัวต่อรองกับออสการ์ ออสการ์ตกอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เธอไม่สามารถจะทำอะไรมาดามโปลินยัคได้เลย
ออสการ์: “เสแสร้ง!”

หลังจากวันนั้นพระนางอังตัวเน็ตไม่รู้เลยว่าเธอได้สร้างความเสียหายไปมากมายเพียงใด พระนางอังตัวเน็ตเป็นหนี้กว่า 500,000 ลีฟ (6 พันล้านเยน หรือประมาณ 55 ล้าน USD) จนเค้าท์เมอร์ซี่ต้องเข้ามาเตือนสติของพระนาง
อังตัวเน็ต : “ห้าแสนลีฟหรอ?!”
เค้าท์เมอร์ซี่ : “นั่นยังไม่หมดนะพะยะค่ะ เครื่องประดับ ฉลองพระองค์ และอื่นๆ... ค่าใช้จ่ายของมาดามโปลินยัคประมาณ 250,000 ลีฟ พระองค์ต้องคิดได้แล้วนะพะยะค่ะพระนางอังตัวเน็ต เธอหาประโยชน์จากพระองค์!” พระนางอังตัวเน็ตเริ่มที่จะรู้สึกพระองค์ขึ้นมาบ้างแล้ว
อังตัวเน็ต : “ได้โปรดเรียกมาดามโปลินยัคมาพบฉันที”
หลังจากที่เค้าท์เมอร์ซี่ได้ให้คนไปตามมาดามโปลินยัคมาเข้าเฝ้าตามที่พระนางอังตัวเน็ตสั่งแล้ว มาดามโปลินยัครู้ทันทีว่าพระนางจะต้องสงสัยในตัวของเธอแล้วแน่ๆ แต่ด้วยความเฉลียวฉลาดและรู้ในจุดอ่อนของพระนางอังตัวเน็ต เธอจึงหาวิธีเอาตัวรอดได้อย่างไม่ยากเย็นนัก มาดามโปลินยัคเปิดประตูเข้ามาในห้องของพระนางอังตัวเน็ตด้วยน้ำตานองหน้า เมื่อพระนางอังตัวเน็ตเห็นเช่นนั้นก็รู้สึกตกใจ
โปลินยัค : “ฝ่าบาทเพคะ หม่อมชั้นทราบเพคะ หม่อมชั้นรู้ว่าคนในวังต่างริษยาที่ฝ่าบาททรงให้ความเมตตากับหม่อมชั้น ทุกคนรอโอกาสที่จะทำร้ายหม่อมชั้น!” เธอคุกเข่าลงและเริ่มร้องไห้ต่อหน้าพระพักตร์ของพระนางอังตัวเน็ต
อังตัวเน็ต : “มาดามโปลินยัค...”
โปลินยัค : “แต่หม่อมชั้นก็ไม่ได้คิดว่าฝ่าบาทจะเชื่อคำครหาเหล่านั้นหรอกเพคะ หม่อมชั้นจะออกจากวังเพคะ!”
โปลินยัค : “หม่อมชั้นเกือบจะไม่มีโอกาสได้กราบทูลลาฝ่าบาท แต่บอกตอนนี้ก็ดีกว่าสายไป...แต่ได้โปรด เชื่อมั่นในความจริงใจของหม่อมชั้นด้วยเพคะ” และแน่นอนพระนางอังตัวเน็ตก็ต้องยอมใจอ่อนแต่โดยดี
อังตัวเน็ต : “มาดามโปลินยัค ยกโทษให้ฉันด้วย! ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย! แค่เพียงวูบเดียวเท่านั้น ที่ฉันสงสัยในความจริงใจของท่าน!” พระนางอังตัวเน็ตคุกเข้าลงตรงหน้าของมาดามโปลินยัค แล้วน้ำตาของเธอก็เริ่มไหลออกมาด้วยความรู้สึกผิด
โปลินยัค : “ฝ่าบาท...”
อังตัวเน็ต : “ท่านเป็นเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ฉันเชื่อใจได้!” พระนางอังตัวเน็ตโผกอดมาดามโปลินยัคและร้องไห้ มาดามโปลินยัคสามารถกุมหัวใจของพระนางอังตัวเน็ตเอาไว้ได้เช่นเคย
ออสการ์และอังเดรซ้อมฟันดาบกันอยู่ในสวนหลังบ้าน ทั้งคู่ยังคงเข้าฟาดฟันกันอย่างเอาเป็นเอาตาย อังเดรรู้สึกได้ถึงความกังวลใจของออสการ์ที่มีต่อพระนางอังตัวเน็ต
อังเดร : “ฉันรู้ว่าเธอกังวลใจ ฉันรู้ว่าเธอรู้สึกสิ้นหวัง แต่ถ้าเธอทำพลาด ฝ่าบาทจะต้องเสียพระเกียรติ! พวกเราทำได้แค่คอยดูอยู่ห่างๆ!” ออสการ์ทุ่มแรงทั้งหมดที่มีปัดดาบจนหลุดออกจากมือของอังเดรได้อีกเช่นเคย
ออสการ์ไม่สามารถนิ่งนอนใจปล่อยให้พระนางอังตัวเน็ตเป็นเครื่องมือของมาดามโปลินยัคได้อีกต่อไป เธอต้องทำอะไรซักอย่างเพื่อให้พระนางเลิกเล่นการพนันให้ได้ ออสการ์แต่งชุดองค์รักษ์เต็มยศเพื่อไปเข้าเฝ้าพระนางอังตัวเน็ตในวัง
อังตัวเน็ต : “ออสการ์ทำไมต้องเป็นทางการขนาดนี้ล่ะ?”
ออสการ์ : “หม่อมชั้นมาที่นี่เพื่อทูลขอฝ่าบาทด้วยชีวิตของหม่อมชั้นพะยะค่ะ” ออสการ์ชักดาบออกมา
ออสการ์ : “ได้โปรด ได้โปรดเลิกเล่นการพนันเถอะพะยะค่ะ” พระนางอังตัวเน็ตรับรู้ได้ถึงความรู้สึกและความปรารถนาดีของออสการ์ ยิ่งทำให้พระนางรู้สึกผิดมากขึ้นที่ได้ทำเรื่องแย่ๆลงไป
อังตัวเน็ต : “ออสการ์! เก็บดาบของเธอเถอะออสการ์ ฉันเลิกเล่นการพนันแล้ว ฉันลืมคำสัญญาที่ให้ไว้กับฝ่าบาทว่าจะเล่นการพนันแค่ครั้งเดียว และฉันก็ติดมัน ฉันทำให้ท่านต้องเป็นห่วง และฉันจะไม่กลับไปเล่นการพนันอีกแล้ว” ออสการ์ได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกโล่งใจที่พระนางเลิกเล่นการพนันได้ แต่ก็มีความรู้สึกผิดที่เสียมารยาทต่อหน้าพระพักตร์เข้ามาแทนที่ ออสการ์คุกเข่าลงกับพื้น
ออสการ์ : “ได้โปรดอภัยให้หม่อมชั้นด้วย” มาดามโปลินยัคเห็นอย่างนั้น จึงรีบเข้ามาขัดจังหวะ
โปลินยัค : “ถึงแม้ว่าท่านจะไม่ได้ขอร้อง ฝ่าบาทก็ตั้งใจจะเลิกอยู่แล้วแหละ ฝ่าบาทดูแลพระวรกายด้วยเพคะ ฝ่าบาทไปพักผ่อนดีกว่าเพคะ” มาดามโปลินยัคจึงรีบพาพระนางอังตัวเน็ตกลับเข้าห้องบรรทมไป
เมื่อถึงห้องพระนางอังตัวเน็ตก็นั่งลงบนโซฟาและถอนหายใจเฮือกใหญ่
โปลินยัค : “ฝ่าบาทเป็นอะไรหรอเพคะ? ฝ่าบาทไม่สบายหรอเพคะ? โอ่! พระนางดูซีดเซียวนะเพคะ”
อังตัวเน็ต : “ฉันสบายดี แค่รู้สึกเหนื่อยน่ะ”
โปลินยัค : “ฝ่าบาทดูอ่อนเพลียอาจจะเป็นเพราะว่าต้องโกหกคนอื่นว่าทรงพระครรภ์ แต่มันใกล้จะจบลงแล้วล่ะเพคะ”
อังตัวเน็ต : “มาดามโปลินยัค...” พระนางอังตัวเน็ตรู้สึกแปลกใจที่ได้ยินอย่างนั้น
โปลินยัค : “นี่เป็นโอกาสที่ดีที่เราจะจบเรื่องทุกอย่างเพคะ” มาดามโปลินยัคสามารถหาวิธีที่จะจบแผนชั่วร้ายของเธอโดยที่ไม่มีใครสงสัยได้แล้ว
ในค่ำวันนั้น มาดามโปลินยัคได้เรียกมาดามโนอิล เค้าท์เมอร์ซี่และนางกำนันทุกคนมารวมกันที่หน้าห้องบรรทมของพระนางอังตัวเน็ต จากนั้นมาดามโปลินยัคก็เดินออกมาจากห้องบรรทมด้วยสีหน้าเศร้าสลด
เค้าท์เมอซี่ : “ท่านโปลินยัค ทำไมท่านถึงเรียกให้พวกเรามารวมกันที่นี่ล่ะ?”
โปลินยัค : “ฝ่าบาทตกเลือดแล้ว” ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นรู้สึกตกใจกับข่าวร้ายนี้เป็นอย่างมาก
มาดามโนอิล : “อะไรนะ?! ตกเลือดหรอ?!”
เค้าท์เมอร์ซี่ : “เป็นไปไม่ได้!!”
โปลินยัค : “เพราะว่าท่านองครักษ์ออสการ์ชักดาบออกมาต่อหน้าพระพักตร์ของฝ่าบาท! เธอช่างบังอาจนัก!”
นางกำนัน : “โหดร้ายจริงๆ!!” นางกำนัลรวมทั้งมาดามโนอิล ทุกคนต่างพากันร้องไห้ด้วยความเสียใจ
มาดามโปลินยัคทำให้เรื่องโกหกของเธอกับพระนางอังตัวเน็ตจบลงด้วยการโยนความผิดทั้งหมดไปให้ออสการ์ เมื่อพระนางอังตัวเน็ตรู้เข้า ก็รู้สึกเสียพระทัยเป็นอย่างมาก
อังตัวเน็ต : “ท่านทำแบบนี้ได้ยังไง?! ออสการ์ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย!”
โปลินยัค : “หม่อนชั้นต้องขอประทานอภัยเพคะ แต่หม่อมชั้นคิดว่าท่านออสการ์จะช่วยพวกเราได้ หม่อมชั้นจะไปบอกความจริงกับเธอทีหลังเพคะ” มาดามโปลินยัคโกหกเพื่อให้พระนางสบายใจ
อังตัวเน็ต : “อ๊า น่ากลัวจริงๆ! มันเป็นความผิดของฉันเองที่โกหกตั้งแต่แรก!”
โปลินยัค : “ไม่เพคะ! มันไม่มีทางอื่นอีกแล้ว แต่ถึงยังไงพวกเราก็สามารถหลุดพ้นวิกฤตได้แล้วนะเพคะ”
พระนางอังตัวเน็ตรู้สึกเสียพระทัยในการกระทำของพระองค์เป็นอย่างมากที่ทำให้ออสการ์ต้องมาเดือดร้อนเพราะเธอ แต่เธอก็ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรออสการ์ได้เลย มีเพียงแต่น้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความเสียใจ

จบตอนที่15

หน้าถัดไป