Bloggang.com : Lady Oscar - ตอนที่ 28(2) อังเดร มะนาวสีเขียว (Andre,The Green Lemon)

ตอนที่ 28(2) อังเดร มะนาวสีเขียว (Andre,The Green Lemon)

เช้าวันรุ่งขึ้น ออสการ์ได้ไปเข้าเฝ้าพระนางมารี อังตัวเน็ตเป็นการส่วนตัว เพื่อแจ้งในเรื่องที่เธอต้องการลาออกจากการเป็นผู้บัญชาการกองทหารรักษาพระองค์ เมื่อพระนางมารี อังตัวเน็ตได้ยินดังนั้นก็รู้สึกตกพระทัย
มารีอังตัวเน็ต : “ออสการ์ เธอพูดอะไรน่ะ?”
ออสการ์ : “ได้โปรด ปลดหม่อมชั้นออกจากผู้บัญชาการกองทหารรักษาพระองค์ด้วยพะยะค่ะ ได้โปรด รับสั่งอย่างเป็นทางการจากพระนางอังตัวเน็ตด้วยพะยะค่ะ”
มารีอังตัวเน็ต : “เพราะอะไร ทำไมล่ะ? ทำไม ออสการ์?”
ออสการ์ : “เมื่อหม่อมชั้นไม่ได้เป็นทหารองครักษ์แล้ว หม่อมชั้นจะไปเป็นทหารชายแดนหรือกองทัพเรือก็ได้ ได้โปรด!
มารีอังตัวเน็ต : “บอกเหตุผลฉันก่อนสิออสการ์” พระนางพยายามคาดคั้นเหตุผลของออสการ์
ออสการ์ : “หม่อมชั้น ออสการ์ ฟรังซัวส์ จะขอร้องพระนางเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย ได้โปรดอนุญาตเถอะพะยะค่ะ!”
มารีอังตัวเน็ต : “ออสการ์ ฉันจะให้ตำแหน่งทหารธรรมดากับเธอก็ได้ถ้าเธอต้องการ เพียงแต่บอกให้ฉันรู้หน่อยว่าทำไม! ทำไมท่านถึงอยากออกจากกองทหารองครักษ์?”
ออสการ์ : “ได้โปรดพระราชทานอภัยโทษให้หม่อมชั้นด้วย หม่อมชั้นไม่สามารถบอกเหตุผลได้จริงๆ แต่ได้โปรดเชื่อใจหม่อมชั้น ถึงแม้ว่าหม่อมชั้นจะออกจากกองทหารองครักษ์ไปแล้ว แต่ความจงรักภักดีของหม่อมชั้นที่มีต่อพระนางอังตัวเน็ตไม่เคยเปลี่ยนแปลงพะยะค่ะ”
มารีอังตัวเน็ต : “เธอชนะ ออสการ์ ฉันอนุญาต”
ออสการ์ : “ขอบพระทัยฝ่าบาท หม่อมชั้นซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณยิ่งนัก”

                เย็นวันนั้น ออสการ์ไปขี่ม้าในทุ่งหญ้าใกล้บ้าน เธอขี่ม้าวนไปวนมา เหมือนกำลังระบายความคับอกคับใจอะไรบางอย่างอยู่ด้วยความฉุนเฉียว อังเดรได้แต่ยืนมองอยู่ใกล้ๆ และคิดว่า “ทำไมล่ะออสการ์ ทำไมเธอถึงลาออกจากทหารองครักษ์?! หรือเป็นเพราะการแยกจากแฟร์ซองมันมากเกินกว่าที่เธอจะรับได้ หรือเป็นเพราะเธอต้องการออกห่างจากพระนางอังตัวเน็ตซึ่งเป็นคนที่แฟร์ซองรัก? ถ้าเธอสามารถหนีมันไปได้ง่ายๆแบบนั้นนะออสการ์...ฉันก็จะหนีไปให้ไกลจากเธอ! ยิ่งเธอพยายามต่อสู้ ฉันก็ยิ่ง... ฉัน...”
เมื่อขี่ม้าเสร็จ ทั้งคู่ก็เอาม้าเข้ามาเก็บในโรงเลี้ยงม้า
ออสการ์ : “อังเดร เธอจำรอยที่กำแพงนั่นได้มั้ย?” ออสการ์ยืนมองรอยขีดเส้นบนกำแพงที่มีชื่อของออสการ์ และอังเดร เขียนอยู่
อังเดร : “อืม จำได้สิ มันเป็นช่วงแรกๆที่ฉันย้ายมาอยู่ที่นี่ มันเป็นรอยที่เราวัดส่วนสูงของพวกเรา”
ออสการ์ : “23 ปีที่แล้ว ตอนที่ฉันยังเชื่อว่าฉันเป็นเด็กผู้ชาย ฉันยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการตกหลุมรักหรือการรักใคร ฉันเติบโตมาแบบเด็กผู้ชาย มันคงจะไม่ผิดอะไรที่ฉันจะใช้ชีวิตที่เหลือแบบลูกผู้ชาย นั่นคือเหตุผลที่ฉันลาออกจากทหารองครักษ์”
อังเดร : “ออสการ์...” อังเดรตกใจในสิ่งที่เขาได้ยิน
ออสการ์ : “ฉันอยากอยู่แบบลูกผู้ชาย! ฉันต้องการทำในสิ่งที่ผู้ชายเท่านั้นที่จะทำได้ บางสิ่งที่จะทำให้ฉันลืมว่าฉันเป็นผู้หญิงหรือผู้ตาม! แม้แต่การเป็นทหารก็ดี แบกปืน ข้ามแม่น้ำและต่อสู้กับศัตรู! ไม่มีความรักหรือความโรแมนติก ฉันอยากจะใช้วันเวลาในการเสี่ยงชีวิต! ฉันอยากอยู่แบบลูกผู้ชายมากกว่านี้ ฉันอยากย้อนกลับไปในวันที่ฉันยังเชื่อว่าฉันเป็นเด็กผู้ชาย ฉันจะทำ!” แล้วออสการ์ก็เดินออกจากโรงเลี้ยงม้าไป อังเดรเข้าใจในความรู้สึกของออสการ์ดี เขาไม่ได้ตอบอะไร แต่ทันใดนั้นเอง เขาก็รู้สึกเจ็บที่ตาข้างขวาและตาก็เริ่มมองไม่เห็นอีก เขาตกใจมาก จึงเอามือกุมที่ตาขวาเอาไว้แล้วเผลอร้องตะโกนเรียกออสการ์ออกไป
อังเดร : “ออสการ์...” ออสการ์ได้ยินเสียงร้องจึงเดินกลับมา
ออสการ์ : “มีอะไรหรอ? อังเดร?” แต่อังเดรพยายามปกปิดสิ่งที่เกิดขึ้นไว้
อังเดร : “ไม่ ไม่มีนี่” เขาทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ออสการ์ : “แปลกจัง ฉันแน่ใจว่าฉันได้ยินเสียงนายเรียกฉันนะ”
อังเดร : “เปล่า ฉันไม่ได้พูดอะไรเลย”
ออสการ์ : “สงสัยฉันจะคิดไปเอง”

                ในเย็นวันนั้นระหว่างที่อังเดรกำลังนั่งพักผ่อนอยู่ชั้นล่าง แนนนี่ได้ตะโกนเรียกเขาจากนั้นบน
แนนนี่ : “อังเดร...อังเดร... ฉันได้ยินว่าเธอไปพบด็อกเตอร์ลาซอนวันนี้”
อังเดร : “อืมใช่ เขาช่วยฉันได้มากเลยตอนที่ฉันบาดเจ็บตาข้างซ้าย ฉันก็เลยซื้อดอกไม้ไปขอบคุณเค้าน่ะ” อังเดรพยายามโกหกเพื่อไม่ให้แนนนี่เป็นห่วง
แนนนี่ : “อ๋อ เธอมีท่าทางแปลกๆ ฉันนึกว่าเธอป่วยซะอีก”
อังเดร : “ไม่หรอก ไม่ใช่อย่างนั้น ฮ่าฮ่าฮ่า”
อังเดรยังคงนั่งคิดถึงสิ่งที่หมอลาซอนบอกกับเขาในวันนี้
หมอลาซอน : “ตาขวาของเธอเริ่มเบลอตั้งแต่เมื่อไหร่?”
อังเดร : “ประมาณสัปดาห์ที่แล้วครับ...”
หมอลาซอน : “อืม...”
อังเดร : “หมอครับ ผมกลัวว่า ตาขวาของผมกำลังจะบอดไปด้วย คงไม่มีหวังแล้วใช่มั้ยครับ?”
หมอลาซอน : “อืม ฉันก็ยังไม่สามารถบอกได้นะ...แต่มันมีริ้วรอยมากในตาข้างขวา หลังจากที่เธอเสียตาข้างซ้ายไป”
อังเดร : “ได้โปรด พูดมาตรงๆเถอะหมอ!”
หมอลาซอน : “อืม ใช่”
อังเดรลุกขึ้นจากเก้าอี้กำลังจะไปหยิบขวดไวน์มาดื่ม แต่แนนนี่ก็มาเรียกซะก่อน
แนนนี่ : “อังเดร! ถ้าเธอมีเวลาเมาแล้วล่ะก็ เธอมาช่วยฉันหน่อยได้มั้ย ยกน้ำชาไปให้คุณหนูหน่อย”
อังเดร : “ครับ ครับ ได้ครับ” อังเดรวางขวดไวน์ไว้ที่เดิม และถือถาดน้ำชาเดินขึ้นไปให้ออสการ์บนห้องนอน ออสการ์กำลังนั่งเล่นเปียร์โนอยู่ในชุดลำลอง เสื้อเชิดแขนยาวสีขาว กางเกงขายาวสีดำ
ออสการ์ : “ขอบใจนะ” อังเดรวางถาดน้ำชาไว้บนโต๊ะ
อังเดร : “ราตรีสวัสดิ์” เขากำลังจะเดินออกจากห้องไป แต่ออสการ์เรียกไว้ก่อน
ออสการ์ : “อังเดร...ในการที่จะอยู่แบบลูกผู้ชายมากกว่านี้ ฉันไม่สามารถอยู่กับเธอได้อีกต่อไป ฉันยังไม่รู้ว่าจะย้ายไปหน่วยไหน...แต่หลังจากที่ฉันออกจากทหารองครักษ์แล้ว เธอไม่ต้องติดตามฉันอีกต่อไป เธอสามารถทำอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ อย่างแรก ฉันต้องการเริ่มทำอะไรด้วยตัวเองก่อน ราตรีสวัสดิ์” ออสการ์ กำลังจะเดินไปที่เตียง แต่ก็ต้องหยุดเมื่อได้ยินเสียงอังเดร
อังเดร : “ออสการ์...ฉันแค่ต้องการทำบางอย่างให้ชัดเจนขึ้น ดอกกุหลาบก็คือดอกกุหลาบ แม้ว่ามันจะบานเป็นสีแดงหรือสีขาว แต่กุหลาบก็ไม่มีวันที่จะกลายเป็นดอกไลแลคได้หรอก” ออสการ์ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกตกใจและโกรธมาก เธอเดินตรงเข้าไปหาอังเดรและตะโกนใส่หน้าเขา
ออสการ์ : “อังเดร! เธอหมายความว่าผู้หญิงก็คือผู้หญิงอย่างนั้นหรอ?! ตอบฉันสิ อังเดร!” ทันใดนั้นเอง ออสการ์ก็ตบหน้าของอังเดรอย่างแรงด้วยความโกรธจัด แล้วเธอก็ดึงคอเสื้อของเขาเข้ามาและตะโกนใส่เขาอีก “ตอบฉันสิ ด้วยคำตอบของเธอ ฉันจะ...” แต่ทันใดนั้นเอง อังเดรยังคงนิ่งเฉย แต่ใช้สองมือของเขาจับข้อมือทั้งสองข้างของออสการ์ไว้ ออสการ์รู้สึกตกใจ
ออสการ์ : “ปล่อยฉันนะ อังเดร!” ทันใดนั้นอังเดรก็จูบลงที่ปากของออสการ์ และดันตัวเธอลงกับเตียง ออสการ์ตกใจสุดขีด พยายามขัดขืน แต่ไม่สามารถสู้แรงของเขาได้
ออสการ์ : “ปล่อยฉันนะ อังเดร! ฉันจะร้องเรียกคนอื่นนะ!” ออสการ์ร้องตะโกนสุดเสียง แต่ก็ไม่มีใครได้ยิน แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น อังเดรพลั้งมือดึงเสื้อของออสการ์ขาดออก เศษเสื้อสีขาวหลุดติดมือของเขาออกมา เผยให้เห็นความเป็นผู้หญิงและรูปร่างอันบอบบางของออสการ์ ทั้งคู่รู้สึกตกใจ ความเงียบเข้าครอบงำชั่วขณะหนึ่ง ออสการ์เบือนหน้าหนีด้วยความอับอาย
ออสการ์ : “เธอจะทำอะไรฉัน อังเดร?” แล้วน้ำตาของเธอก็เริ่มไหลรินออกมา
อังเดรเริ่มได้สติ เศษผ้าสีขาวหล่นออกจากมือลงไปที่พื้น แล้วน้ำตาของเขาก็ไหลออกมาด้วยความละอายใจเช่นกัน
อังเดร : “ฉันขอโทษ ฉันสาบานกับพระเจ้าว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก” อังเดรหยิบผ้าห่มมาคลุมร่างของออสการ์ที่ยังคงนอนอยู่บนเตียงไว้ และหันหลังเดินไป
อังเดร : “ดอกกุหลาบไม่สามารถกลายเป็นดอกไลแลคได้หรอก ออสการ์ มันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเธอ ตลอด 20 ปี เธอเป็นคนเดียวที่อยู่ในสายตาและอยู่ในจิตใจของฉัน ฉันรักเธอ... ไม่สิ ฉันไม่ได้แค่รักเธอ...แต่มันลึกสุดหัวใจ...” แล้วเขาก็เดินออกจากห้องไป
จบตอนที่ 28