มกุฎราชกุมารใช้เวลาทั้งคืนในโรงตีเหล็กอีกแล้ว ทรงให้เวลาทั้งหมดกับการล่าสัตว์และการทำแม่กุญแจ อังตัวเน็ตถูกหลุยส์ออกัสทอดทิ้ง สามีและภรรยาเป็นเพียงแค่ในนามเท่านั้น มารี อังตัวเน็ตผู้น่าสงสาร ต้องถูกทิ้งให้นอนคนเดียวเช่นเคย

                ด้วยความเบื่อหน่ายกับชีวิตในวัง ในเช้าวันหนึ่ง พระนางมารี อังตัวเน็ต แอบย่องออกมาจากห้องบรรทมเพื่อที่จะหนีจากการเรียนเรื่องต่างๆที่น่าเบื่อ แต่ก็ถูกออสการ์จับได้อีกเช่นเคย

ออสการ์ : “พระนางอังตัวเน็ต! จะเสด็จไปไหนพะยะค่ะ พระองค์โดดเรียนหรอพะยะค่ะ?” ออสการ์รู้ทัน

อังตัวเน็ต : “ก็มันไม่สนุกนี่นา กริยา,มารยาท,จารีตประเพณี,พิธีการ...! นี่ออสการ์ ฉันขี่ม้าได้มั้ย?”

ออสการ์ : “ไม่ได้พะยะค่ะ! ถ้าพระองค์เกิดบาดเจ็บขึ้นมาล่ะพะยะค่ะ?” ออสการ์ห้ามด้วยความเป็นห่วง

อังตัวเน็ต : “เป็นองค์หญิงจะทำอะไรสนุกๆไม่ได้เลยรึไง?”

ออสการ์ : “หม่อมชั้นเข้าใจความรู้สึกของพระองค์ แต่พระองค์ต้องขออนุญาตจากมกุฎราชกุมารก่อนพะยะค่ะ”

อังตัวเน็ต : “องค์ชายไม่ทรงสนพระทัยฉันเลย! วันๆคิดแต่เรื่องแม่กุญแจ” พระนางอังตัวเน็ตน้ำตาคลอเบ้า และตัดพ้อด้วยความน้อยใจ 

                พระนางอังตัวเน็ตจึงไปหามกุฎราชกุมาที่โรงตีเหล็ก โดยมีออสการ์ตามเสด็จไปด้วย พอมาถึงหน้าโรงตีเหล็กพระนางอังตัวเน็ตก็เปิดประตูเข้าไปและก็ต้องสำลักควัน เพราะในโรงตีเหล็กเต็มไปด้วยควันไฟ จากการหลอมเหล็กเพื่อทำแม่กุญแจ

อังตัวเน็ต : “องค์ชายเพคะ!” อังตัวเน็ตกราดเกรี้ยวใส่องค์ชาย

หลุยส์ออกัส : “ธ...เธอมาที่แบบนี้ทำไมกัน?” หลุยส์ออกัสรู้สึกแปลกใจที่เห็นพระนางอังตัวเน็ตมาที่นี่

อังตัวเน็ต : “พระองค์ทำอย่างกับเป็นช่าง มาอยู่ในที่แบบนี้ทุกวันเลยนะเพคะ! องค์ชายไม่พูดกับหม่อมชั้นเลย!” อังตัวเน็ตตัดพ้อองค์ชายด้วยความน้อยใจ แต่ด้วยความที่หลุยส์ออกัส เป็นคนขี้อาย ก็ไม่รู้ว่าจะตอบว่าอย่างไรดี จึงได้แต่บ่ายเบี่ยงไป

หลุยส์ออกัส : “อ..เออ คือ ฉันจะไปล่าสัตว์และฉันก็ไม่ค่อยจะมีเวลาเลย”

อังตัวเน็ต : “อะไรสำคัญกว่ากันเพคะ หม่อมชั้นหรือว่าล่าสัตว์?” อังตัวเน็ตเริ่มโกรธที่องค์ชายไม่สนพระทัยเธอเลย

หลุยส์ออกัส : “แน่นอน เธออยู่แล้ว...”

อังตัวเน็ต  : “แล้วทำไม...?” อังตัวเน็ตยังไม่ทันจะพูดจบ องค์ชายก็เดินไปหยิบอะไรบางอย่างมาให้เธอ

หลุยส์ออกัส : “เออ ใช่แล้ว นี่ของเธอ” องค์ชายหยิบแม่กุญแจรูปหัวใจอันใหญ่ ที่พระองค์ตั้งใจทำให้อังตัวเน็ตเป็นพิเศษมาให้และด้วยความเขินอาย พระองค์จึงรีบวิ่งออกจากโรงตีเหล็ก ปล่อยให้พระนางมารี อังตัวเน็ต ตะโกนไล่หลังด้วยความน้อยใจ แล้วเธอก็โยนแม่กุญแจรูปหัวใจลงพื้น

อังตัวเน็ต : “พระองค์วิ่งหนีหม่อมชั้นหรอเพคะ องค์ชาย! องค์ชายไม่ชอบหม่อมชั้นแล้วหรอเพคะ?!...”

                จากเรื่องเล็กๆในวันนั้นก็ทำให้คนทั่วทั้งแวร์ซายส์เอาไปซุบซิบนินทาเรื่องความสัมพันธ์ขององค์รัชทายาทกันอย่างสนุกสนาน เค้าท์เมอซี่จึงต้องตักเตือนพระนางมารี อังตัวเน็ต ในห้องของพระนางอังตัวเน็ต

เค้าท์เมอซี่ : “พระองค์ไม่ทรงทราบหรอพะยะค่ะ? พระองค์ไม่ควรทำอะไรแบบนั้นในแวร์ซายส์ มีคนตั้งมากมายซุบซิบนินทาเรื่องของทั้งสองพระองค์  อย่าให้คนพวกนั้นมีข้ออ้างได้ และนอกจากนี้อย่าทำให้องค์ชายต้องอับอายมากไปกว่านี้ พระองค์ไม่ทรงทราบหรอพะยะค่ะ? พระองค์ต้องพิจารณาถึงสถานะ...” อังตัวเน็ตฟังอย่างไม่ใส่ใจ และแกล้งทำเป็นง่วงนอน จนเค้าท์เมอซี่ต้องตะคอกใส่ “พระนางอังตัวเน็ต!”

                ที่ห้องของมาดามดูว์บารี ซึ่งเธอกำลังดื่มชาอยู่กับมาดามท่านหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนของเธอ พวกเธอก็กำลังคุยกันถึงเรื่องขององค์รัชทายาทเช่นกัน

ดูว์บารี : “ฮ่าฮ่าฮ่า แล้วไงต่อ? แล้วยัยหัวแดงนั่นทำยังไงต่อ?” ดูว์บารีฟังเพื่อนของเธอเล่าด้วยความสนใจ

เพื่อนดูว์บารี : “อ๊า...น่ากลัว...โยนค้อนใส่องค์ชาย ทำลายกุญแจ ยุ่งเหยิงไปหมด”

ดูว์บารี : “ฉันพอจะคิดภาพออก...ใบหน้าของช่างทำกุญแจ ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันจะต้องเล่าเรื่องที่น่าสนใจนี่ให้พระราชาฟังซะแล้ว”

เพื่อนดูว์บารี : “ไม่ใช่แค่มีดเท่านั้นที่จะฆ่าคนได้ ข่าวลือก็ทำให้ถึงตายได้เช่นกัน ถ้าถูกที่ถูกเวลา” เพื่อนของดูว์บารี ออกความเห็น ดูว์บารีได้ยินดังนั้นก็รู้สึกสนใจขึ้นมาทันที

ดูว์บารี : “ถึงตายหรอ?”

เพื่อนดูว์บารี : “ใช่ สำหรับคนที่มีอำนาจมากพอ ก็อาจจะทำได้”  ดูว์บารีหัวเราะชอบใจในความคิดนี้

                องค์รัชทายาทกับออสการ์และเหล่าขุนนางกำลังขี่ม้าออกไปล่าสัตว์กัน แล้วอยู่ๆ องค์ชายรัชทายาทก็พูดกับออสการ์

หลุยส์ออกัส : “ออสการ์ ฉันไม่รู้...” ออสการ์ซึ่งกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่ก็ตกใจและก็หันมา

ออสการ์ : “ฮะ?!”

หลุยส์ออกัส : “เธอทั้งสวยและน่ารัก ดังนั้น...ฉันจึงไม่รู้ว่าจะพูดกับเธอยังไง เธอจะทำอะไรหรือพูดอะไรก็ดูดีไปหมด ส่วนฉัน  เตี้ย ขาสั้น และอ้วน ฉันรักเธอมาก แต่...ได้โปรดอย่าเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังนะ” องค์ชายรัชทายาทได้ระบายความในใจให้ออสการ์ฟัง

ออสการ์ : “หม่อมชั้นเข้าใจพะยะค่ะ หม่อมชั้นคือทหารรักษาพระองค์ผู้ซึ่งปกป้ององค์รัชทายาททั้งสอง” แล้วเสียงของขุนนางที่อยู่ด้านหน้าก็ตะโกนมา “หมาป่า เราเจอหมาป่าแล้ว”

ออสการ์ : “รีบเสด็จเถอะฝ่าบาท” ออสการ์บอกให้องค์ชายรีบเสด็จไปล่าหมาป่า

หลุยส์ออกัส : “อืม” แล้วองค์ชายก็ควบม้าไป

“องค์ชายผู้น่าสงสาร อารมณ์ของฝ่าบาทช่างแตกต่างจากองค์หญิง องค์หญิงทำตามอารมณ์ของพระองค์เอง แต่ไม่มีใครเข้าใจในความมีเมตตาขององค์ชายเลย” ออสการ์คิด แล้วก็ควบม้าตามไป

                ที่ห้องของพระนางมารีอังตัวเน็ตซึ่งเต็มไปด้วยสตรีชนชั้นสูงที่มาสังสรรค์กัน มีกองของหนังหมาป่ากองโตวางอยู่ เหล่าสตรีต่างตื่นเต้นที่เห็นขนสวยๆ ของหมาป่าพวกนี้

สตรีชั้นสูง : “ว้าว สวยจังเลย องค์ชายรัชทายาทนี่ฝีมือไม่เบาเลย ขนสวยจัง พึ่งล่ามาใหม่ๆ ยังอุ่นๆอยู่เลยดูสิ น่าจะเอาไปทำหมวกหรือว่าที่ปิดหูสวยๆนะเพคะองค์หญิง ผ้าคลุมไหล่เป็นไงเพคะ มันจะขับผิวขาวของพระองค์ให้โดดเด่นยิ่งกว่าเดิมนะเพคะ” แต่พระนางมารี อังตัวเน็ตไม่ได้ตื่นเต้นกับของพวกนี้เลย

อังตัวเน็ต  : “ฉันมีหมวก 92 ใบ และผ้าคลุมไหล่ 188 ผืนแล้วนะ” อังตัวเน็ตรู้สึกเบื่อหน่ายกับของพวกนี้

สตรีชั้นสูง : “โอ้ว น่าอิจฉาจังเพคะ” “พระองค์เหมือนผู้หญิงคอซแซค ถ้าพระองค์สนใจในงานเต้นรำสวมหน้ากากที่โรงละคร แล้วก็สวมผ้าคลุมไหล่!”

อังตัวเน็ต : “ฮะ..งานเต้นรำสวมหน้ากากหรอ?” อังตัวเน็ตตาลุกวาวที่ได้ยินเรื่องงานเต้นรำสวมหน้ากากซึ่งเธอไม่เคยไปมาก่อน เธอจึงคิดอะไรสนุกๆ อีกแล้ว

                ในตอนหัวค่ำ ออสการ์ขี่ม้ากลับเข้ามาในวังพอดี แต่แล้วก็ต้องแปลกใจที่ได้เจอแม่ของเธอ มาดามจาร์เจส์ ดักรออยู่

มาดามจาร์เจส์ : “ออสการ์”

ออสการ์ : “ท่านแม่”

มาดามจาร์เจส์ : “พระนางอังตัวเน็ตคอยลูกอยู่ตรงโน้น” แม่ของออสการ์ชี้ไปที่รถม้าที่จอดแอบอยู่ข้างตึก ออสการ์เดินเข้าไปที่ข้างรถม้า

ออสการ์ : “องค์หญิง หม่อมชั้นอยู่นี่แล้วพะยะค่ะ”

อังตัวเน็ต : “ชู่ว... เบาๆสิ ออสการ์”

ออสการ์ : “ฮะ?” ออสการ์งงกับท่าทางลับๆล่อๆของอังตัวเน็ต

อังตัวเน็ต : “ฉันจะปลอมตัวเข้าไปในปารีส ไปทำอะไรสนุกๆ ฉันจะไปงานเต้นรำสวมหน้ากากที่โรงละคร”

ออสการ์ : “ไม่ได้นะพะยะค่ะ! ฝ่าบาทยังไม่ทรงทราบ”

อังตัวเน็ต : “ไม่เป็นไรหรอก ไม่มีใครสังเกตหรอกว่าฉันคือองค์หญิงรัชทายาท เพราะว่าฉันสวมหน้ากาก” แล้วพระนางอังตัวเน็ต ก็หยิบหน้ากากขึ้นมาสวม “ได้โปรดตามมาเป็นบอดี้การ์ดให้ฉันด้วย นะออสการ์นะ?” อังตัวเน็ตขอร้องออสการ์

ออสการ์ : “องค์หญิง อย่าไปเลยนะพะยะค่ะ หม่อมชั้นได้ยินมาว่า พวกคนชั้นต่ำ อย่างพ่อค้าแม่ค้าและนักแสดงก็ไปที่นั่นด้วยนะพะยะค่ะ พระองค์อย่าไปในที่อโคจรแบบนั้นเลยพะยะค่ะ” ออสการ์พยายามเกลี้ยกล่อมพระนางอังตัวเน็ตไม่ให้ไปในที่แบบนั้น แต่พระนางก็ยังดื้อดึงไม่ยอมฟัง

อังตัวเน็ต : “ฉันแค่จะไปดูเฉยๆ ไปกันเลย!” แล้วพระนางก็สั่งให้ออกรถทันที

ออสการ์ : “องค์หญิง เดี๋ยวก่อนพะยะค่ะ” ออสการ์พยายามห้ามแต่ไม่ทันแล้ว ออสการ์จึงจำใจต้องตามเสด็จไป อย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

                ที่โรงละคร (โอเปร่าเฮ้าส์) เต็มไปด้วยหญิงชายที่ต่างจับคู่กันเต้นรำเต็มไปหมด ผู้หญิงทุกคนจะใส่หน้ากาก รวมทั้งองค์หญิงรัชทายาทก็ทรงเต้นรำกับชายแปลกหน้าอย่างสนุกสนาน ออสการ์ได้แต่ยืนดูอยู่ห่างๆ อย่างเซ็งๆ

ผู้ชาย : “ท่านเต้นรำเก่งจริงๆเลย ท่านชื่ออะไรหรอ?” ชายแปลกหน้าถามอังตัวเน็ตโดยไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร

อังตัวเน็ต : “เออ! ฉันบอกไม่ได้หรอก”

ผู้ชาย : “ฉันอยากจะอยู่กับท่านทั้งคืนเลย”

ทันใดนั้นองค์หญิงก็หันไปเห็นชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่ง ชายคนนี้ทำให้หัวใจขององค์หญิงเต้นรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน องค์หญิงแทบจะควบคุมอาการไว้ไม่อยู่ เธอวิ่งออกมายืนอยู่ที่ระเบียง

อังตัวเน็ต : “หัวใจฉันเต้นแรงเหมือนว่ามันจะหลุดออกมาอย่างนั้นแหละ ฉันไม่เคยรู้เลยว่า โลกนี้มันช่างน่ารื่นรมย์ซะจริงๆ อยู่ที่นี่ทำให้ฉันลืมว่าตัวเองเป็นองค์หญิงรัชทายาท เมื่อเทียบกับชีวิตในวังแล้วที่นี่เหมือนอยู่ในความฝันเลย” ทันใดนั้นก็มีเสียงชายคนหนึ่งดังขึ้น

เค้าท์แฟร์ซอง : “คุณผู้หญิงครับ” อังตัวเน็ตหันกลับมาและก็ต้องตกใจ เพราะเค้าคือชายคนนั้นที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรง

เค้าท์แฟร์ซอง : “ขออภัยด้วย คุณผู้หญิงได้โปรดเต้นรำกับกระผมได้มั้ย?” เค้าท์แฟร์ซองขอพระนางอังตัวเน็ตเต้นรำ โดยที่ไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร

เค้าท์แฟร์ซอง : “คุณผู้หญิงคงจะเป็นชนชั้นสูงอย่างแน่นอน ถ้าเป็นไปได้ กระผมขอชมใบหน้าที่อยู่ภายใต้หน้ากากนั้นได้หรือไม่?” เค้าท์แฟร์ซอง รู้สึกหลงรักเธอถึงแม้ว่าเธอจะสวมหน้ากากอยู่

อังตัวเน็ต : “ม.ไม่ได้...” องค์หญิงยังไม่ทันที่จะห้าม เค้าท์แฟร์ซอง ยื่นมือมาถอดหน้ากากของอังตัวเน็ตออก เมื่อเค้าได้เห็นใบหน้าภายใต้หน้ากาก เค้าก็ต้องตกตะลึงในความงามของเธอ “ยิ่งกว่าความฝัน! ตาแบบนี้ ปากแบบนี้ ผิวพรรณแบบนี้ ใครจะรู้ว่าผู้หญิงแบบนี้จะมีอยู่จริง?” เค้าท์แฟร์ซองหลงรักเธอเข้าอย่างจัง

ทันใดนั้น ออสการ์ที่ยืนอยู่อีกฝั่งของโรงละคร ก็สังเกตเห็นว่ามีคนเข้ามาคุยกับพระนางอังตัวเน็ตอย่างใกล้ชิดจึงรีบเดินเข้ามาขวาง ออสการ์ใช้ด้ามของดาบล็อคที่คอของแฟร์ซองไว้ แฟร์ซองก็รู้สึกตกใจ

ออสการ์ : “เจ้าหนุ่ม แจ้งชื่อของท่านมา! ยศ! และตำแหน่งด้วย!” ออสการ์รู้สึกฉุน

อังตัวเน็ต : “ออสการ์!” อังตัวเน็ตร้องห้ามออสการ์ไม่ให้เสียมารยาทกับแฟร์ซอง

เค้าท์แฟร์ซอง : “ฉันว่าตามมารยาทแล้วท่านควรจะบอกชื่อของท่านก่อนที่จะถามชื่อของคนอื่น” ออสการ์ลดดาบลงและแนะนำตัวเอง

ออสการ์ : “ออสการ์ ฟรังซัวส์ เดอ จาร์เจส์... ผู้บัญชาการทหารรักษาพระองค์”

เค้าท์แฟร์ซอง : “ฉัน ฮาน แอกเซล วอน แฟร์ซอง เป็นชาวสวีเดน ศักดิ์ คือ เค้าท์ ฉันกำลังเรียนอยู่ในต่างประเทศ ดังนั้นจึงยังไม่มีตำแหน่งจนกว่าจะกลับไปที่ประเทศของฉัน”

ออสการ์ : “อืม วอน แฟร์ซอง... ถ้าท่านต้องการจะพูดคุยกับพระองค์ ให้มาที่พระราชวังแวร์ซายส์และมาขอเข้าเฝ้าอย่างเป็นทางการ พระองค์คือองค์หญิงรัชทายาทของฝรั่งเศส พระนางมารี อังตัวเน็ต” ออสการ์แนะนำตัวขององค์หญิงรัชทายาท แฟร์ซองได้ยินดังนั้นก็รู้สึกตกใจมาก

เค้าท์แฟร์ซอง : “พระนางอังตัวเน็ตหรอ?!” เค้าท์แฟร์ซอง คุกเข่าลงหน้าพระพักต์และจูบที่มือขององค์หญิง

เค้าท์แฟร์ซอง : “โปรดประทานอภัยให้หม่อมชั้น ที่หม่อมชั้นหยาบคายโดยที่หม่อมชั้นไม่รู้พะยะค่ะ”

อังตัวเน็ต : “ท่านแฟร์ซองใช่มั้ย? ฉันจะจำชื่อของท่านไว้” ออสการ์สังเกตเห็นแววตาของทั้งคู่ที่จ้องมองกัน ออสการ์ก็รู้สึกฉุนขึ้นมาอีก

ออสการ์ : “หัวหน้านางกำนัน! เตรียมรถม้าเดี๋ยวนี้”

                มีอะไรบางอย่างเปล่งประกายในแววตาของเค้าทั้งสอง เมื่อพวกเค้าอายุ 18 ปี นี่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวความรักของขุนนางทางเหนือกับสตรีผู้เลอโฉมของแวร์ซายส์ ผู้ซึ่งเกลียดความเบื่อหน่าย มันเริ่มต้นโดยที่พวกเค้าไม่ทันรู้ตัว

หน้าถัดไป