11/9/59
มื้อเย็นวันนี้ กลุ่มเพื่อนๆ เรา
นัดทานข้าวกันที่ร้านประจำของฉัน
อาหารอร่อย บรรยากาศดี

แต่...วันนี้มีบางสิ่งแตกต่าง

ฉันเลือกในโซนห้องแอร์

เพราะฝนตกลงมา
ค่อนข้างหนักในตอนที่เรามาถึง
ยุงคงเยอะ เลยเลือกที่จะนั่งในห้องปิด

มากกว่าด้านนอก

และ...ฉันเลือกผิด

ในห้องนั้นมีลูกค้านั่งอยู่ก่อน 2 โต๊ะ
เราเป็นโต๊ะที่ 3 ที่เข้ามา
สักครึ่งชั่วโมงต่อจากนั้น
มีลูกค้าสมทบมาอีกโต๊ะ

เราเลือกโต๊ะและสั่งอาหารได้สักครู่
เสียงคุยจากโต๊ะในสุดของห้องเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ

ที่แรก นึกว่าคงเป็นเพียงระยะสั้นๆ ที่

เหมือนการคุยกันสนุกจนลืมตัว

แต่เราคิดผิดมาก เพราะเริ่มมีการคุยกันเสียงดัง

จนโต๊ะอื่นๆ รวมทั้งโต๊ะเราคุยกันไม่รู้เรื่อง
ต้องเอาหัวมาชนกันเพื่อถามไถ่สารทุกข์สุขดิบเลยทีเดียว

ถ้า...เสียงคุยกันนั้นเป็นภาษาเพื่อนบ้าน
คงพอทำใจรับได้ในอัตลักษณ์แห่งชาติพันธุ์

แต่...นี่คนไทยค่ะ
ความมีมารยาท ความเกรงอกเกรงใจผู้อื่น
เป็นสิ่งที่ไม่มีให้เห็นจากโต๊ะนั้นเลย
ตลอดการทานอาหารของโต๊ะเรา
ที่ความกร่อยมีเกินครึ่งไปแล้ว
เรียกได้ว่า "ทานไปด่าในใจกันไป"
หลายทีที่ฉันพยายาม "ปรามด้วยสายตา" ไปทางนั้น
แต่...มิได้นำพาค่ะ

การตะโกนข้ามโต๊ะที่เรียกว่า แทบจะ "แหกปากคุยกัน"
"หัวเราะเสียงดังลั่น" อย่างคนป่าคนดอย
ที่ไม่ต้องสนใจและเคารพผู้อื่นมีอย่างต่อเนื่อง

แม้เราจะหันไปมองกันหลายที
แม้โต๊ะข้างเคียงของเราอีก 2 โต๊ะก็คงอยากจะ
ทวงถามถึงความมีมารยาทและความเกรงใจผู้อื่น
ที่ควรมีอย่างผู้มีอารยธรรมบ้างเช่นกัน

แต่ก็ทำได้เพียงมองตำหนิด้วยสายตา
และอดทนกับความ "ไร้อารยธรรม" นั้นอย่างที่สุด

ฉันสั่งอาหารกลับบ้านด้วย

แต่เมื่อจ่ายค่าอาหารเรียบร้อยแล้ว
เหมือนความอดทนก็สิ้นสุดลงด้วยเช่นกัน

เมื่อลุกจากโต๊ะ ฉันตะโกนเสียงดัง
ก่อนเดินออกมาว่า

นึกว่ากินข้าวอยู่ที่ "เสิ่นเจิ้น"
หรือ "โรงเลี้ยง" นะเนี๊ยะ

โต๊ะข้างเคียงคงได้ยินกันทั่ว
แต่โต๊ะเจ้าเรื่องได้ยินหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ

บอกได้เลยว่าตอนนั้นโมโหมากๆ
จากบรรยากาศร้านที่ดีๆ
อาหารที่อร่อยๆ
เราถูกละเมิดด้วยความ "ไม่เกรงใจ" ของคน
"ไร้สามัญสำนึกในการจะเคารพผู้อื่น" ขนาดนี้

ฉันกับเพื่อนๆ ขับรถออกมาโดยมีประเด็นของโต๊ะ
"ไร้มารยาท" นั้นเล็กน้อย และเปิดประเด็นอื่น
เพื่อไม่ให้บรรยากาศในการขับรถกลับมันคุกรุ่นขึ้นมาอีก

แต่ก็อย่างว่า...โมโหก็คือโมโห...
แม้จะไม่ได้พูดออกมาเพื่อรักษา
บรรยากาศดีๆไว้ให้นาน เพราะกว่าจะนัดรวมตัวเจอกันได้

สุดท้าย...ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงให้หลัง
ฉันพบว่า การรักษาบรรยากาศดีๆ และกลบเกลื่อน
สิ่งที่ได้เจอนั้น...ทำให้ฉันลืมอาหารที่สั่งกลับบ้านไปเสียสนิท
กว่าจะรู้ตัวอีกที คือส่งเพื่อนๆ
กลับบ้านกันหมดแล้ว

เอาหล่ะสิ...โจทย์ใหม่เข้ามาในหัวสมอง
เอาไหม? จะกลับไปเอาดีไหม?
มูลค่าของอาหาร กับเวลา
ที่ต้องเสียไปในการขับรถย้อนกลับไปเอา
กับค่าน้ำมันที่ต้องไปเอา
ระยะทางก็ไกลพอสมควรเลยนะ

เอาไงดีๆๆๆ

ใจนึงคิด...
สั่งอาหาร ก็ต้องได้อาหารสิ จ่ายเงินแล้วด้วย

อีกใจนึงก็คิด...
ค่าอาหารก็ไม่ได้มากมายเท่าไหร่นัก
อาหารที่สั่งถ้าพนักงานหรือใครจะหิ้วกลับไป
ก็ถือเป็นการทำทานแล้วกัน...ดันลืมเองนี่หว่า

เสียงเถียงกันระงมในหัว...
สองทุ่มกว่าแล้วนะเว้ย...

กว่าจะขับไปขับกลับอีก
เสียเวลา...ช่างมันเหอะ...

ไงหล่ะ...โมโหไอ้โต๊ะเสิ่นเจิ้นนั่นแล้วเป็นไง
เสียเงินค่าอาหารไปฟรีๆ เลยใช่ป่ะ
ถ้ามีสติไม่โมโหมากมายก็คงไม่ลืม

ต้นทุนจากความ "โมโห" ก็เกิดขึ้นอยู่ดี
ถ้ามีสติ จ่ายเงิน-รับของ ก็ไม่ต้องเสียอะไรเพิ่ม
โดยเฉพาะ "เสียอารมณ์"

สุดท้าย...เสียงที่ว่า...สั่งอาหารกลับบ้าน
คนที่บ้านต้องได้กินดิ่ว๊ะ...ก็ชนะขาดลอย

ฉันยอมจ่ายค่าโมโหเป็นน้ำมันและเวลา
กลับไปเอาอาหารที่ลืมไว้ที่ร้าน
แทนการตัดสินใจ
ปล่อยมันไว้ตามยถากรรม...
สุดแท้แต่ทางร้านจะตัดสินใจเอาไปไหนแทน

พอไปถึง ผู้จัดการร้านก็เอามาส่งให้
บอกว่า กำลังคิดว่า
ถ้าลูกค้าโทรเข้ามาหรืออะไร
จะพยายามเซอร์วิสเอาไปส่งให้
พร้อมถามว่าขับรถมาจากที่ไหน? ไกลไหม?
วันหลังถ้าลืมโทรเข้ามานะคะ

ได้อาหารกลับบ้านแล้ว
หันกลับไปมองในห้องที่เราเพิ่งนั่งเมื่อครู่
โต๊ะไร้มารยาทก็ยังคงปักหลักอยู่ที่เดิม
ช้งเช้งๆๆ ดังลั่นออกมาข้างนอกอย่างชัดเจน

คำพระท่านว่า...
สติมาปัญญาเกิด
สติเตลิดย่อมเกิดปัญหา

สำหรับฉัน...
ไม่เชิงว่าเกิดปัญหาเสียทีเดียว
แต่...เรียกว่า เกิด "ต้นทุน" ที่เพิ่มขึ้น
เพราะความโมโหซะมากกว่า

ส่ายหัวกับตัวเองเบาๆ
เทศนาสั่งสอนตัวเองในใจ

...ด่ามันไปมันก็คงไม่ได้ยิน...
...คนร้อยพ่อพันแม่
จะให้เหมือนกันก็คงไม่ได้...
ทีหลังต้องใจเย็นๆ ลงนะ "เข้าใจ๋?"

ขับรถกลับบ้าน...สบายใจละ
เรียนรู้ต้นทุนค่าใช้จ่ายของความโมโหอีก 1 บท
ทีหลังต้อง "ใจเย็นๆๆๆ"

หมาเห่าอย่าเห่าตอบ
เพราะจะมีหมาเพิ่มเป็นสองตัว