ขมิ้นกับปูน

นวนิยายโดย : จุลลดา ภักดีภูมินทร์

สำนักพิมพ์ : เพื่อนดี

รายละเอียด

อนิจจา...ปัทมาหล่อนเป็นเพียงผู้หญิงอ่อนแอธรรมดาคนหนึ่งแต่คนที่แวดล้อมและเกี่ยวข้องกับหล่อนดูจะไม่คำนึงถึงข้อนี้เลยต่างคนต่างก็พากันกระทำตามอำเภอใจของตน โดยมิได้นึกถึงจิตใจซึ่งมีเลือดเนื้ออ่อนนุ่มของปัทมาข้างหนึ่งคือเจ้าคุณปู่และบิดาของหล่อนก็ถือเอาแต่ทิฐิและความอาฆาตแค้นเป็นใหญ่บังคับใจหล่อนส่วนอีกข้างหนึ่งก็คือสามีของหล่อน ก็ไม่ซื่อถือเอาโอกาสที่หล่อนถูกพรากไปกระทำการอันทำร้ายจิตใจหล่อน นี่หมดหนทางที่จะช่วยเหลือหล่อนแล้วหรือไรปัทมา ?

เรื่องย่อเพิ่มเติม

ในยุคสมัยที่อะไรต่อมิอะไรในประเทศไทยได้มีพัฒนาไปมากมายยังคงมีสองบ้านสองตระกูลที่ยังคงเข้ากันไม่ได้ คิดไม่เหมือนกัน ไม่ถูกกันจนถึงขั้นชิงชัง และลามมาจนรุ่นลูกรุ่นหลาน !

ฝ่ายหนึ่งคือครอบครัวของ พระยาอภิบาลบำรุงผู้ยึดติดกับวิถีไทยในแบบเก่าๆ จนเกินไป จนไม่เปิดรับสิ่งใหม่กลายเป็นความรังเกียจ และทำให้หน้าที่ทางราชการดับลง

ฝ่ายหนึ่งก็คือครอบครัวของพระวิจิตรศิลปการ ผู้เข้ากับสังคมสมัยใหม่ได้อย่างไม่เคอะเขิน จนดูเป็นคนประจบสอพรอและทำให้ทุกคนในบ้านมีแต่รุ่ง ๆ ๆ

และอีกเหตุผลหนึ่งก็คือเรื่องราวของการชิงรักหักสวาทซึ่งมีมาตั้งแต่สมัยรุ่นแม่ของคนสอง จนเกิดความเกลียดชังอย่างรุนแรงและยิ่งทั้งสองบ้านอยู่ติดกัน..ใช้รั้วเดียวกัน

พระยาอภิบาลบำรุงรักศักดิ์ศรีของตนยิ่งนักจึงไม่ยอมให้คนในบ้านคบค้าสมาคมกับคนบ้านโน้นเลย จึงทำให้ คุณปีบ บุตรีคนสุดท้องต้องยุติความสัมพันธ์กับทำนอง ชายผู้เป็นที่รักซึ่งเป็นบุตรของพระวิจิตรศิลปการ

จนลามไปถึงหลานสาวทั้งสามของพระยาอภิบาลคือปัทมา ปวีณา ปารมี ด้วย ปัทมานั้นเก็บกดมาตั้งแต่เยาว์วัยและเจ้าทิฐิเหมือนเจ้าคุณปู่ไม่ผิดเพี้ยน เมื่อโดนเจ้าคุณปู่ลงโทษมากๆ จึงเก็บกดและเกลียดเจ้าคุณปู่ยิ่งนัก... ปัทมารักกับ ธนา บุตรชายคนเล็กของพระวิจิตรศิลปการจนหนีออกจากบ้านไปอยู่กับธนา สร้างความแค้นใจให้กับพระยาอภิบาลยิ่งนัก

และสุดท้ายแล้วชีวิตของปัทมาก็ไม่เป็นสุขเมื่อฝ่ายเจ้าคุณปู่ก็ดึงตัวหล่อนกลับไปฝ่ายสามีก็มีปัญหาทะเลาะเบาะแว้งกับหล่อนมาตลอดและสุดท้าย...ก็ไม่มีใครเห็นใจดวงน้อยๆ ของปัทมาเลยสักนิด ทุกคนทำตามใจตนเอง โดยมิสนว่าปัทมาจะเป็นอย่างไรทั้งพ่อ เจ้าคุณปู่ สามีผลสุดท้ายก็ไม่มีใครช่วยเหลือในชะตากรรมของปัทมาได้เลย...อนิจจา

ความรู้สึกส่วนตัว...บันทึกหลังอ่าน

ก่อนอื่นอุ้มสมต้องขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งกับการจากไปของเพชรแห่งวงการวรรณกรรมอีกท่านอย่าง“หม่อมหลวงศรีฟ้า มหาวรรณ” เจ้าของนามปากกา ศรีฟ้า ลดาวัลย์ , สีฟ้า และ จุลลดาภักดีภูมินทร์ และเป็นเจ้าของผลงานนิยายเรื่อง ขมิ้นกับปูนที่อุ้มสมน้ำมารีวิวในวันนี้

ส่วนตัวต้องยอมรับว่าอ่านงานของท่านน้อยมากผลงานของท่านที่อุ้มสมรู้จัก อาทิ ขมิ้นกับปูน อีสา ริษยา กิ่งไผ่ ปราสาทมืด เป็นต้นอุ้มสมรู้จักเพราะความโด่งดังของละครโทรทัศน์ทั้งสิ้น ...จนกระทั้งนึกได้ว่ามีเรื่องนี้...ขมิ้นกับปูนอยู่ในกองดองอยู่ เลยนำมาอ่านซะเลย

เคยดูละครเรื่องนี้(เวอร์ชั่น จอย-ศิริลักษณ์) ซึ่งช่องสามนำมารีรันในปี ๒๕๕๐ ตอนนั้นอุ้มสมอยู่ ป.๒แต่ก็ดูไม่ปะติดปะต่อนัก ...จึงสามารถอ่านนิยายได้อย่างสนุกเพลิดเพลินแม้จะรู้เรื่องมาบ้างนิดหน่อย

ขมิ้นกับปูน...นั้นหม่อมท่านต้องการสื่อถึงสองครอบครัวที่เข้ากันไม่ได้ ไม่ถูกกันใกล้กันเป็นต้องวิวาท และทั้งสองบ้านยังดำเนินชีวิตไม่เหมือนกัน

เนื้อเรื่องดำเนินในช่วงหลังการเปลี่ยนแปลงการปกครองมาจนช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง และหลังสงครามโลก

พระยาอภิบาลบำรุง(ฝั่งนางเอก) ยังคงยึดติดอะไรแบบเดิมๆ ไม่ยอมรับการเปลี่ยนแปลงใดๆ ทั้งสิ้นทั้งในเรื่องของ วัฒนธรรม การแต่งกาย ไปจนถึงเรื่องของการเมืองการปกครองจนทำให้ไปไม่รอดในหน้าที่การงานด้านการเมือง...ตึงเกิน

พระวิจิตรศิลปการ(ฝั่งพระเอก) เป็นฝ่ายสมัยใหม่ เข้ากับพรรคพวกที่เจริญก้าวหน้าได้ทุกเมื่อจนดูเหมือนคนประจบสอพรอ จนก้าวหน้าในการงาน ยกตัวอย่างเช่น เรื่องสงครามโลกครั้งที่สอง...ทางฝ่ายพระวิจิตร (ลูกชายคนโต) ซึ่งอยู่เมืองไทยก็จะเข้ากับญี่ปุ่น จนร่ำรวย แต่ลูกชายคนต่อมา ซึ่งอยู่ต่างประเทศก็เป็นเสรีไทย...หย่อนไป

แน่นอน...ย่อมไม่มีแต่เพียงเรื่องการเมืองอย่างเดียวอย่างไรก็ดี นิยายไทยย่อมมีเรื่องรักมาเกี่ยวข้องอยู่แล้ว ขมิ้นกับปูนจึงมีเรื่องของ ความรักระหว่างความเกลียดชังของสองตระกูล (โรเมโอ&จูเลียต)

ปัทมานางเอกของเรื่องนี้ถือว่าเธอน่าสงสารมากเลยนะครับ เธอมีนิสัยเหมือนปู่ของเธอคือ อารมณ์รุนแรง เจ้าทิฐิ และนิสัยนี้ที่เหมือนปู่ ก็ทำให้เธอไม่ลงลอยกับปู่เสียเท่าไหร่เธอมีความรักกับ ธนา บุตรชายคนเล็กของฝั่งตรงข้าม เมื่อคุณปู่รู้ก็ถึงกับพาปัทมาไปโกนหัวบวชชี...เข้าใจความรู้สึกของเธอครับเธอจึงเลือกที่จะทำตามใจตนเอง โดยการหนีไปกับคนรัก คือธนา...

แต่ความรักของทั้งสองก็เป็น“รักร้อน” เมื่ออยู่ไปนานๆ ย่อมหมดไฟ เย็นลง จืดจาง จนมักจะทะเลาะกันบ่อยครั้ง เมื่อปัทมาถูกลากตัวกลับบ้านธนาต้องไปเมืองนอก เขาก็เลือกที่จะ ทิ้ง ปัทมา (ขอบอกว่าเกลียดพระเอกเรื่องนี้มากเลยละครับ...)ส่งใบหย่ามาให้ปัทมาถึงบ้าน...จิตใจของปัทมาก็บอบช้ำมากพอแล้วจนเสียจริตไปในที่สุด...

นวนิยายเรื่องนี้ถือเป็นอีกเรื่องที่หนักดาร์ก และ หดหู่ อยู่พอสมควรละครับ สัมผัสได้แต่ความเครียด ความกดดันเลยละ...

ขอบอกว่าปู่ของนางเอกนั้นดูใจร้าย และไม่มีความปรานีเอาเสียเลย หยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเองอย่างรุนแรงและถือเอความคิดตนเองเป็นใหญ่ ทำเอาเราเกลียดมากๆ ไปพักใหญ่ ...คุณปู่มาได้ใจเราตอนท้ายๆนี่แหละ

ตัวละครอีกตัวที่จะขอพูดถึงคือทานตะวัน เธอคนนี้เป็นเพื่อนสนิทของปัทมาและบังเอิญเป็นลูกบุญธรรมของลูกสะใภ้พระวิจิตรฯ ... เธอเป็นแม่สื่อให้ปัทมาได้รักกับธนาแต่เธอเองก็รักธนาอยู่เงียบๆ หากไม่เคยคิดแย่งธนาไปเลย ...แต่ผลสุดท้ายธนาก็เลือกเธอ และทิ้งปัทมา ไม่ถึงกับเกลียดทานตะวันมากๆนะทุกอย่างมันเป็นเพราการกระทำของธนามากกว่า และสุดท้ายทานตะวันก็เลือกที่จะ “คืน”ธนาให้กับปัทมา และธนาก็ต้องมาดูแลปัทมาซึ่งเสียจริตไปแล้ว...รับกรรมไปเต็มๆ

ปวีณา... ตัวละครตัวนี้ก็น่าสนใจ เป็นอีกคนที่อ่านแล้วเกลี๊ยดเกลียดจนอยากจะเข้าไปตบ ปวีณาเป็นหลานสาวคนกลาง...และมีปมด้อยตามประสาคนกลางคือหล่อนขี้ริ้ว ไม่สวยเหมือน ปัทมา และ ปารมี พี่สาวน้องสาวหล่อนจึงเลือกที่จะประจบปู่ และอิจฉาพี่น้อง จนกลายเป็นคนโปรดของปู่

โชคดีที่ยังมีคู่รองมาทำให้คนอ่านผ่อนคลาย...

ทันพันธุ์เป็นตัวละครรองที่สร้างสีสันให้กับเรื่องอยู่พอสมควร เขาเป็นหลานชายของพระวิจิตรฯ และก็ใจกล้าที่เข้ามาในรั้วบ้านพระยาอภิบาลบำรุง และเมื่อได้พบกับพระยาอภิบาลบำรุงครั้งแรกเมื่อได้ปะทะคารมกัน (พระยาอภิบาลบำรุงยังไม่รู้ว่าทันพันธุ์เป็นลูกใครหลานใคร) พระยาอภิบาลบำรุงก็รู้สึก ถูกชะตา และ เอ็นดูในหนุ่มผู้นี้ยิ่งนัก เพราะ ทันพันธุ์ มีนิสัยบางอย่างที่คล้ายกับพระยางอภิบาลบำรุง แต่นิสัยที่คล้ายนั้น ไม่เหมือนกับปัทมาเพราะสิ่งที่ทันพันธุ์เหมือนกับพระยาอภิบาลบำรุง คือ เขาเป็นคนพูดตรง คิดอย่างไรก็พูดอย่างนั้นตามประสานักเรียนนอก และรักความยุติธรรมอะไรดีก็ว่าดีอะไรไม่ดีก็ด่าตรงๆ แม้กระทั่งการกระทำของคนในบ้านตนเอง ... ด้วยเหตุนี้พระยาอภิบาลจึงเอ็นดูทันพันธุ์ยิ่งนัก...

และตัวทันพันธุ์เองก็รู้สึกสงสารในชะตากรรมของปัทมาและไม่ชอบอาของตน(ธนา)เอาเสียเลย อย่างบทรำพึงรำพันข้างต้นที่ยกมาใส่ในคอลัมน์รายละเอียด ก็เป็นบทรำพันของทันพันธุ์นี่ละ...

“อนิจจา...ปัทมา หล่อนเป็นเพียงผู้หญิงอ่อนแอธรรมดาคนหนึ่งแต่คนที่แวดล้อมและเกี่ยวข้องกับหล่อนดูจะไม่คำนึงถึงข้อนี้เลยต่างคนต่างก็พากันกระทำตามอำเภอใจของตน โดยมิได้นึกถึงจิตใจซึ่งมีเลือดเนื้ออ่อนนุ่มของปัทมาข้างหนึ่งคือเจ้าคุณปู่และบิดาของหล่อนก็ถือเอาแต่ทิฐิและความอาฆาตแค้นเป็นใหญ่บังคับใจหล่อนส่วนอีกข้างหนึ่งก็คือสามีของหล่อน ก็ไม่ซื่อถือเอาโอกาสที่หล่อนถูกพรากไปกระทำการอันทำร้ายจิตใจหล่อน นี่หมดหนทางที่จะช่วยเหลือหล่อนแล้วหรือไรปัทมา ?”

ชอบความคิดของหนุ่มคนนี้ในตอนที่เขา “กล้า” ที่จะขอแต่งงานกับ “ปารมี” หลานสาวคนสุดท้องของพระยาอภิบาลบำรุง พระยาอภิบาลบำรุงนั้นเอ็นดูเขาอยู่แล้วแต่ก็ยังไว้ตัวอยู่ ทันพันธุ์จึงต้องเปลี่ยนมาใช้นามสกุลของปารมีชอบความคิดของเขาว่า ถ้าพระยาอภิบาลบำรุง ไม่เห็นคุณงามความดีในตัวเขาคงไม่เลือกที่จะให้เขามาใช้นามสกุลร่วมด้วยหรอก...จึงถือเป็นเกลียด

อ่านจบแล้วชอบครับใครต้องการพีเรียดไทยๆ แฝงเรื่องราวให้ขบคิด แนะนำเรื่องนี้เลยครับ

อุ้มสม

๒๔ เมษายน ๒๕๕๖