Bloggang.com : loving_zai

Chapter 106
Chapter 105
Chapter 104
Chapter 103
Chapter 102
Chapter 101
Chapter 100
Chapter 99
Chapter 98
Chapter 97
Chapter 96
Chapter 95
Chapter 94
Chapter 93
Chapter 92
Chapter 91
Chapter 90
Chapter 89
Chapter 88
Chapter 87
Chapter 86
Chapter 85
Chapter 84
Chapter 83
Chapter 82
Chapter 81
Chapter 80
Chapter 79
Chapter 78
Chapter 77
Chapter 76
Chapter 75
Chapter 74
Chapter 73
Chapter 72
Chapter 71
Chapter 70
Chapter 69
Chapter 68
Chapter 67
Chapter 66
Chapter 65
Chapter 64
Chapter 63
Chapter 62
Chapter 61
Chapter 60
Chapter 59
Chapter 58
Chapter 57
Chapter 56
Chapter 55
Chapter 54
Chapter 53
Chapter 52
Chapter 51
Chapter 50
Chapter 49
Chapter 48
Chapter 47
Chapter 46
Chapter 45
Chapter 44
Chapter 43
Chapter 42
Chapter 41
Chapter 40
Chapter 39
Chapter 38
Chapter 37
Chapter 36
Chapter 35
Chapter 34
Chapter 33
Chapter 32
Chapter 31
Chapter 30
Chapter 29
Chapter 28
Chapter 27
Chapter 26
Chapter 25
Chapter 24
Chapter 23
Chapter 22
Chapter 21
Chapter 20
Chapter 19
Chapter 18
Chapter 17
Chapter 16
Chapter 15
Chapter 14
Chapter 13
Chapter 12
Chapter 11
Chapter 10
Chapter 9
Chapter 8
Chapter 7
Chapter 6
Chapter 5
Chapter 4
Chapter 3
Chapter 2
Chapter 1

Chapter 47

ตอนที่ 47

"ไจ่ไจ๋! พรุ่งนี้ช่วงบ่ายเรือจะเทียบท่าอีกครั้ง พี่ว่าเราลงจากเรือไปเที่ยวกันดีกว่าเสร็จแล้วก็กลับบ้านกันเอง" เคนเสนอความคิดขึ้นมาหลังจากที่พวกเขาเที่ยวเล่นทุกอย่างบนเรือสำราญจนครบหมดแล้ว

"ผมว่าแบบนี้ไม่ดีนะ แล้วถ้าพี่ใหญ่ยืนยันว่าจะมารับหละครับ?" ไจ่ไจ๋แย้งความคิดของเคนขึ้นหลังจากที่ฟังจบแล้ว

"ไม่หรอก เดี๋ยวพี่บอกมันเอง เพราะไหนๆพี่เองก็ว่างอยู่แล้วแถมเรายังมีเวลาว่างกันอีกตั้งสองวัน หรือว่านายไม่อยากไปเที่ยวกับพี่?" เคนว่าพร้อมกับย้อนถามน้อง

"อยากสิครับ แต่ถ้าเรื่องที่พี่ถูกพักงานรู้ไปถึงหูพี่ใหญ่แล้วมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมานะ" แม้จะอยากไปแต่ไจ่ไจ๋ก็ยังห่วงพี่ชายอยู่

"เรื่องนั้นน่ะช่างมันก่อนเถอะ" เคนบอกปัดอย่างไม่สนใจนัก

"พี่อยากเที่ยวทะเล เราลงเรือแล้วไปหาเช่าโรงแรมนอนซักสองคืนแล้วค่อยหารถกลับบ้าน เอาแบบว่าเหมือนกลับไปเซอร์ไพรส์พี่ใหญ่พี่รองงัย" เคนให้เหตุผลกับน้องอีก

"งั้นก็ตามใจพี่กลางเถอะ ผมน่ะยังงัยก็ได้เพราะเที่ยวฟรีอยู่แล้ว" เมื่อเห็นว่าพี่ชายอยากเที่ยวไจ่ไจ๋จึงไม่โต้แย้งอีกแม้ในใจจะกลัวพี่ชายคนโตสงสัยก็ตาม

"ฮึ! สบายจริงๆเลยเชียว" เคนพูดกระแนะกระแหนน้อง

"เออพี่.....แล้วถ้าหากพี่ใหญ่โทรมาตอนเราไม่อยู่บนเรือแล้วหละจะทำยังงัย?" ไจ่ไจ๋ไม่วายกังวลต่อไปอีก

"ไจ่ไจ๋เอ้ยไจ่ไจ๋......" เคนว่าพลางจับหัวน้องชายโยกไปมาอย่างระอา

"โทรศัพท์มือถือของพี่ใหญ่น่ะมันมีเรด้าติดอยู่ด้วยหรืองัยพี่เขาถึงรู้ความเคลื่อนไหวของนายทุกฝีก้าวน่ะ" น้องเล็กได้ยินเช่นนั้นก็เพิ่งคิดได้จึงยิ้มแหยๆให้พี่ชาย

"ทำไมถึงซื่อบื้อแบบนี้วะ? พี่ก็ออกจะฉลาดเชื้อมันไม่ได้ตกทอดไปถึงนายบ้างหรืองัย?" เคนต่อว่าน้องชายออกมาอีก

"หูยยยย.....ฉลาดตายหละ.....อยากรู้จังเวลากลับบ้านเจอหน้าพี่ใหญ่พี่กลางจะทำหน้าระรื่นแบบนี้ได้อีกหรือเปล่า?" ไจ่ไจ๋หมั่นไส้เลยพูดจาเหน็บแนมพี่ชายเข้าให้บ้าง เคนได้ยินก็ตวัดสายตาใส่น้อง

"นั่นมันก็อีกเรื่องนึง! อนาคตเป็นเรื่องที่เราไม่สามารถหยั่งรู้ได้ฉะนั้นไม่มีความจำเป็นที่จะต้องกังวลไปก่อน" เคนเถียงเจ้าน้องชายตัวแสบเสียงแข็ง

"แล้วใครน้า.....เวลานอนต้องเอามือก่ายหน้าผากแถมต้องพลิกตัวกลับไปกลับมาหลายตลบเพราะนอนไม่หลับเนื่องจากกังวลเรื่องอะไรซักอย่างน่ะ" น้องเล็กพูดขึ้นมาอย่างรู้ทันพี่ชาย

"เฮ้ย! พี่ไม่ได้กลัวพี่ใหญ่ซักหน่อย พี่แค่นอนคำนวณค่าใช้จ่ายในเวลาหนึ่งเดือนที่ไม่ได้รับเงินเดือนต่างหาก" เคนเถียงข้างๆคูๆเมื่อน้องชายรู้ทัน

"อ้อ.....อย่างนั้นเองน่ะหรอ?" ไจ่ไจ๋ทำหน้าล้อเลียนพี่ชาย เคนเลยผลักหัวน้องด้วยความหมั่นไส้

"พี่กลาง ค่าใช้จ่ายของพี่เดือนหน้านี้ให้ผมช่วยนะ" หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งไจ่ไจ๋ก็พูดด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงานขึ้นเพราะเขาเองก็มีส่วนต้องรับผิดชอบกับการที่พี่ชายถูกพักงานเช่นกัน

"ไม่ต้องหรอก พี่ไม่ถังแตกขนาดนั้น เงินเก็บพี่น่ะมีตั้งเยอะเชียวนะ" เคนรีบปฏิเสธทันที

"แต่นั่นมันเป็นเงินเก็บพี่เผื่อพี่ต้องการใช้อะไรฉุกเฉิน" น้องเล็กแย้งขึ้นมาอีก คำพูดของน้องทำเอาเคนหลุดหัวเราะออกมาจนได้

"ไอ้บ้า! เดือนนึงพี่ใช้เงินไม่กี่ตังค์เอง นายคิดว่าพี่จะถอนเงินหมดบัญชีเพื่อมาใช้ภายในเดือนเดียวหรอ?" เคนย้อนถามพลางหัวเราะไปด้วย

"ก็.....เอ่อ.....นั่นสินะ....." น้องเล็กตั้งท่าจะเถียงแต่พอคิดๆไปแล้วก็จริงอย่างที่พี่ชายพูด

"แต่ถึงพี่ไม่มียังงัยพี่ก็ไม่รบกวนนายหรอก ไถ่พี่ใหญ่นิดไถ่พี่รองหน่อยเดี๋ยวพี่ก็มีพอกินไปทั้งเดือนแล้ว" เคนพูดต่อยิ้มๆ

"ทำไมพี่กลางถึงไม่อยากให้ผมช่วยหละครับ?" ไจ่ไจ๋ถามพี่ชายอย่างไม่เข้าใจเพราะพี่ชายไม่เคยเอ่ยปากขอให้เขาช่วยเหลือเรื่องการเงินเลยซักครั้ง

"เพราะมันยังไม่ถึงเวลาน่ะสิ ไจ่ไจ๋.....ตอนนี้นายยังเรียนอยู่ยังไม่มีรายได้เป็นของตัวเองพี่ถึงไม่ต้องการความช่วยเหลือจากนายในเรื่องนี้ แต่เมื่อไหร่เมื่อนายเรียนจบมีงานทำแล้วเมื่อนั้นหละถ้านายอยากจะเลี้ยงข้าวพี่หรือพาพี่ไปเที่ยวพี่จะไม่ปฏิเสธนายเลย" ไจ่ไจ๋ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มออกเข้าใจเหตุผลของพี่ชายอย่างง่ายดาย

"พี่กลาง.....ผมสัญญาว่าเมื่อไหร่ที่ผมทำงานมีเงินเดือนเป็นของตัวเองผมจะเป็นคนพาพี่ไปเที่ยวเอง จะพาไปทุกที่ที่พี่อยากไปเลยด้วย" เคนได้ยินก็ยิ้มอย่างปลื้มใจกับเจ้าน้องชายคนเดียวของเขา

"พูดแล้วห้ามลืมนะ เพราะพี่จะให้นายพาพี่เที่ยวรอบโลกเลย" เคนพูดกระเซ้าน้องชายต่อ

"ได้แน่นอน ถ้าผมเรียนจบเมื่อไหร่ผมจะรีบหางานทำแล้วตั้งหน้าตั้งตาเก็บเงิน พอผมได้เงินก้อนหนึ่งผมจะพาพ่อแม่แล้วก็พวกพี่สามคนไปเที่ยว" ไจ่ไจ๋ให้คำมั่นกับพี่ชายเสียงหนักแน่น

"พี่ภูมิใจในตัวนายมากเลยนะไจ่ไจ๋ แม้ว่าน้องพี่คนนี้จะซื่อไปนิดหรือจะบื้อไปหน่อยแต่พี่ก็ภูมิใจที่นายไม่เคยลืมครอบครัว" เคนเอ่ยชมแล้ววาดแขนออกไปโอบไหล่น้องชาย

"ผมก็ภูมิใจที่มีพี่ชายที่แสนดีอย่างพี่กลาง ถึงแม้พี่ชายผมคนนี้จะดื้อไปบ้างจะชอบโวยวายไปหน่อยแต่ผมก็ภูมิใจที่พี่ไม่เคยทอดทิ้งผม" ไจ่ไจ๋เอาคำพี่ชายพูดย้อน

"เดี๋ยวเถอะ! ปากเก่งนักนะเรา" เคนแกล้งดุน้องแต่สีหน้ากลับยิ้มแย้ม

"นอนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราก็จะได้เที่ยวกันแล้ว" แล้วเคนก็พูดตัดบทเมื่อเห็นว่าน้องอ้าปากหาวตาเริ่มปรือแล้ว

"อืม....." ไจ่ไจ๋พยักหน้าแล้วเอนตัวลงนอนที่เตียงอย่างว่าง่าย ซึ่งเคนเองก็นอนลงข้างน้องเขาเฝ้ามองดูเจ้าน้องชายของเขาจนกระทั่งน้องหลับสนิทแล้วจึงค่อยกลับห้องพักของตัวเองเพื่อพักผ่อนบ้าง

- วันต่อมา -

"ลมพัดเย็นสบายจังเลย ว่าแต่เราจะไปพักที่ไหนกันดีหละครับ?" ไจ่ไจ๋เอ่ยถามพี่ชายขึ้นมาหลังจากที่ทั้งคู่เดินหอบสัมภาระทั้งหมดเดินเลาะตามชายหาดไปเรื่อยๆ

"ตรงข้างหน้านั้นที่พักเยอะเลย เราเลือกแบบแค่พออยู่ได้ก็พอแล้วหละ ประหยัดเงินดี" เคนตอบน้องชายแล้วชวนน้องเดินต่อ

"ความจริงไม่ต้องเช่าโรงแรมก็ได้ เรานอนริมหาดนี้ก็ท่าจะดีนะ" ไจ่ไจ๋ให้ความเห็นกับพี่ชาย

"จะบ้าหรืองัย! เดี๋ยวนอนดิ้นตกทะเลจะตายไม่รู้ตัวนะ แล้วน้ำท่าน่ะไม่ต้องอาบหรืองัยไอ้เซ่อ?" เคนรีบแย้งความเห็นนั้นโดยพลัน

"แหม.....ใครจะนอนดิ้นลงน้ำได้หละ แต่เอาเถอะนอนโรงแรมก็ดีเหมือนกันยุงจะได้ไม่กัด" น้องเล็กเถียงแต่ก็คิดว่านอนโรงแรมท่าจะดีกว่า

"เดี๋ยวหาโรงแรมได้แล้วเราออกมาเล่นน้ำกัน เล่นซักพักแล้วกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วไปหาอาหารทะเลกินกัน ดีมั๊ย?" เคนถามความเห็นน้องชาย

"ดีครับ!" ไจ่ไจ๋ตอบรับพร้อมกับรอยยิ้มรู้สึกมีความสุขที่จะได้เที่ยวเล่นแบบจริงๆจังๆเสียที และแล้วสองพี่น้องก็มาเจอโรงแรมหนึ่งที่ถูกใจจึงตัดสินใจเข้าพักที่นี่

"เปิดห้องพักหนึ่งห้องครับ" เคนเดินไปจัดการเปิดห้องพัก จากนั้นเจ้าหน้าที่ของโรงแรมก็พาสองพี่น้องขึ้นมาที่ห้อง

"บรรยากาศดีจัง มองเห็นทะเลด้วย" ไจ่ไจ๋เปิดผ้าม่านแล้วชี้ทิวทัศน์ข้างนอกให้พี่ชายดู

"อืม.....บรรยากาศดีราคาก็ไม่แพง แบบนี้วันหลังชวนพวกพี่ๆเขามาเที่ยวแถวนี้ก็ดีนะ" เคนตอบรับแล้วเดินมายืนข้างน้องชาย ไจ่ไจ๋เหลือบมองพี่ชายแล้วยิ้ม

"นั่นสิ แต่ถ้าพี่ใหญ่กับพี่รองมาด้วยต้องเปิดห้องใหญ่เลยเราจะได้นอนด้วยกันทั้งสี่คน" เคนยิ้มตอบน้องแล้วเดินกลับมานั่งลงบนเตียง

"อยากออกไปเล่นน้ำหรือยัง? หรือว่าจะหาอาหารว่างรองท้องก่อน?" เคนถามความต้องการของน้องชาย

"อย่างหลังท่าจะดีกว่า" น้องเล็กตอบพร้อมกับยิ้มเขินๆ เคนจึงหัวเราะออกมาอย่างขำๆ

"ได้! ไป.....เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงไปหาอะไรรองท้องเสร็จแล้วเราไปเล่นน้ำกัน" พูดจบสองคนพี่น้องก็รีบเปลี่ยนชุดสำหรับจะไปลงเล่นน้ำทะเล

"เอากระเป๋าเงินใส่ในถุงพลาสติกด้วยนะพี่กลาง" ไจ่ไจ๋เอ่ยเตือนเมื่อเห็นพี่ชายสอดกระเป๋าเงินลงในกระเป๋ากางเกง

"เออใช่! ขอบใจนะที่เตือน" เคนว่าพร้อมกับตบไหล่น้องเบาๆแล้วเดินไปหาถุงพลาสติกกับหนังยางติดตัวไปด้วย

"จะกินอะไร?" หลังจากมานั่งในห้องอาหารของโรงแรมแล้วเคนก็ถามน้องชาย

"เอาแซนวิสทูน่ากับน้ำสับปะรดก็แล้วกัน" ไจ่ไจ๋ตอบ ได้ยินดังนั้นเคนจึงหันไปสั่งของที่น้องต้องการให้และสั่งในส่วนของตัวเองด้วย

"นายดูออกมั๊ยว่าฝั่งตรงข้ามโน้นน่ะเป็นแถบทะเลที่อยู่แถวบ้านอาเจียง" เคนชี้นิ้วไปทางทิวทัศน์ด้านนอกพร้อมกับถามน้องชาย

"จริงหรอ? พี่กลางรู้ได้ยังงัย? ผมดูไม่ออกเลย เพราะดูแล้วมันก็เหมือนๆกันทุกที่" ไจ่ไจ๋หันไปดูก่อนจะหันกลับมาทำหน้ายุ่งกับพี่ชาย

"หึๆๆๆ พี่ก็ดูจากแผนที่น่ะสิ แถมพี่น่ะทำงานบนเรือมาเป็นปีแล้วก็เลยพอรู้ทิศทางการเดินเรือว่าจะไปที่ไหนบ้าง" เคนตอบน้องยิ้มๆ

"งั้นถ้าเรานั่งเรือจากตรงนี้ไปก็ไปบ้านอาเจียงได้น่ะสิ" ไจ่ไจ๋ถามพี่ชายต่อ เคนได้ยินรอยยิ้มก็ค่อยๆจางลงเพราะเริ่มคิดถึงบ้านนั้นขึ้นมา

"ก็ไปได้ แต่ก็ไกลพอสมควรเลย" ไจ่ไจ๋เห็นสีหน้าของพี่ชายสลดลงก็พอจะรู้ความรู้สึกของพี่ชาย

"พี่กลางครับ ตอนนี้ยังไม่มีคนติดต่อขอซื้อบ้านพี่ยังกลับใจทันนะ" ไจ่ไจ๋เอ่ยขึ้นโดยไม่รู้แผนการของพ่อแม่เพราะพี่ใหญ่ไม่เคยบอกให้เขารู้

"ไม่หรอก ขายไปนั่นแหละดีแล้ว พี่จะได้ทำบุญให้อาเจียงด้วย" เคนตอบแล้วยิ้มบางๆให้น้องชาย

"ไม่น่าขายเลย น่าจะเก็บไว้เป็นบ้านพักเวลาที่พวกเราอยากไปเที่ยวก็ได้" ไจ่ไจ๋ยังคงรู้สึกเสียดายแทนพี่ชายอยู่

"โธ่! ถ้านายอยากได้บ้านพักตากอากาศเดี๋ยวพอถึงวันเกิดก็อ้อนพ่อแม่กับพี่ใหญ่พี่รองหน่อยสิ ไม่วายเขาจะรีบหามาให้" เคนพูดแบบติดตลก

"หูยยย.....ของมีค่าขนาดนั้นผมไม่กล้าขอหรอกครับ" ไจ่ไจ๋ส่ายหน้าปฏิเสธทันที ในขณะนั้นอาหารที่พวกเขาสั่งก็มาเสริฟให้

"ขอบคุณครับ" ไจ่ไจ๋เอ่ยขอบคุณแล้วยกจานมาไว้ตรงหน้าตัวเอง

"หอมมากเลยพี่กลาง" บอกพี่ชายด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนเด็กๆได้ขนม

"งั้นก็รีบกินซะสิ" เคนว่าแล้วเร่งให้น้องรีบกิน ใช้เวลาเพียงไม่นานของว่างที่สั่งมาก็หมดลงไปอย่างรวดเร็ว สองพี่น้องจึงชวนกันไปเล่นน้ำทะเล

"อย่าไปไกลนะ" เคนไม่วายเตือนน้องด้วยความเป็นห่วงทั้งๆที่รู้ดีว่าน้องก็ว่ายน้ำออกจะเก่ง

"รู้แล้วครับ" ไจ่ไจ๋ว่าแล้วก็ดำผุดดำว่ายอย่างสนุกสนาน ส่วนเคนก็คอยจับตาดูน้องอยู่ไม่ห่างจึงทำให้ไม่ค่อยได้ว่ายน้ำซักเท่าไหร่เพียงแต่เดินตามไปอยู่ใกล้ๆน้องชายเท่านั้น

"ไม่ว่ายน้ำหรอพี่กลาง? เดินตามอยู่ได้" ไจ่ไจ๋โผล่หน้าขึ้นมาจากน้ำแล้วก็ถามพี่ชายอย่างสงสัย

"ไม่หละ" เคนปฏิเสธ ได้ยินดังนั้นน้องเล็กจึงทำหน้าเจ้าเล่ห์แล้วรีบว่ายน้ำหนีพี่ชาย

"เฮ้ยไจ่ไจ๋!!!" เคนตะโกนเรียกน้องแล้วรีบว่ายน้ำตามไปด้วย ไจ่ไจ๋เห็นพี่ชายว่ายน้ำตามมาก็รีบเร่งให้เร็วขึ้นอีก จนเมื่อว่ายตามมาทันเคนก็ดึงตัวน้องชายไว้

"ทำไมพี่เรียกแล้วไม่หยุด" เคนดุพร้อมกับบิดหูน้องชายไปด้วย

"โอ้ยๆๆๆๆ......ขอโทษครับพี่กลาง....." ไจ่ไจ๋ส่งเสียงร้องพลางขอโทษขอโพยพี่ชาย

"หูย! ก็พี่อ่ะเอาแต่เดินตามผม ว่ายน้ำก็ไม่ว่ายผมก็เลยอยากให้พี่ได้ว่ายน้ำออกกำลังมั่งสิ" ไจ่ไจ๋ว่าพร้อมกับทำหน้ามุ่ยเล็กน้อย

"ไม่ต้องยุ่งกับพี่นักเลย! ชอบทำให้พี่ใจหายใจคว่ำอยู่เรื่อย ถ้านายเป็นอะไรไปแม้แต่นิดเดียวพี่เตรียมหาที่อยู่ใหม่ได้เลย" เคนเอ็ดใส่น้องแล้ววักน้ำสาดใส่ด้วยความหมั่นไส้

"แหมๆๆๆ พี่ใหญ่ไม่โหดขนาดนั้นหรอก แล้วอีกอย่างผมน่ะอึดกว่าที่พี่คิดอีกนะ ไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก" ไจ่ไจ๋ว่าพร้อมกับหยิกแก้มพี่ชายทั้งสองข้างไปด้วย

"ว่ายน้ำแข่งกันขึ้นฝั่ง ไปก่อปราสาททรายกัน" ไจ่ไจ๋เสนอ เคนได้ยินก็หัวเราะ

"ไอ้บ้าเอ้ย.....อายุเท่าไหร่แล้วจะมานั่งก่อปราสาททราย" ไจ่ไจ๋ได้ยินก็ค้อนใส่

"ทำไมหละ? โตแล้วก่อปราสาททรายไม่ได้หรอ? ผมเห็นคู่รักเขายังนั่งปั้นกองทรายกันกระหนุงกระหนิงเลย" ไจ่ไจ๋เถียงพี่ชายกลับ

"เฮ้ย! งั้นพี่ขอบายว่ะ กลัวใครจะมาหาว่าพี่เป็นแฟนกับนายอีก" เคนพูดเป็นเชิงแซวน้องชาย น้องเล็กได้ยินก็ทำหน้าแหยๆ

"พี่กลางอ่ะ! อุตส่าห์ลืมๆไปแล้วเชียวดันพูดขึ้นมาอีก" เคนหัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดีที่แหย่น้องได้

"เอางี้ดีกว่า ในเมื่อนายอยากให้พี่ว่ายน้ำงั้นก็ได้ แต่แข่งกันสองรอบไปกลับ ว่ายเข้าหาฝั่งแล้วว่ายกลับมาแถวๆนี้เอาธงที่ปักตรงนั้นเป็นแนวกั้นโอเคมั๊ย?" เคนพูดท้าน้องชาย ไจ่ไจ๋มองระยะทางก่อนที่จะพยักหน้ารับคำท้านั้น

"แต่ว่า.....ถ้าเหนื่อยหรือเป็นตะคริวต้องหยุดทันทีแล้วเรียกพี่ดังๆเลยนะ ห้ามฝืนว่ายต่อไป" ตั้งข้อแม้เพิ่มอีกเพราะรู้ว่าเวลาแข่งอะไรกันแล้วน้องชอบทุ่มสุดตัวเพื่อที่จะเอาชนะ

"ครับ" ไจ่ไจ๋รับปากอย่างหนักแน่นแล้วขยับเข้ามายืนข้างๆเคน

"เอาหละนะ หนึ่ง....สอง.....สาม!" สิ้นการนับของเคนสองพี่น้องก็ว่ายน้ำเข้าหาฝั่งกันอย่างรวดเร็ว ในตอนแรกเคนปล่อยให้น้องนำไปก่อนเมื่อเเห็นว่าน้องไปได้ครึ่งทางและบริเวณนั้นพอมีคนเล่นอยู่บ้างซึ่งน่าจะปลอดภัยสำหรับน้องแล้วเขาจึงออกแรงว่ายตามจนทัน

"เฮ้ย! มาได้งัยเนี่ย!" เมื่อว่ายมาถึงบริเวณน้ำตื้นจนไม่สามารถว่ายต่อไปได้แล้วไจ่ไจ๋จึงยืนขึ้นแต่พอเห็นพี่ชายยืนยิ้มพลางยักคิ้วให้เขาอยู่ข้างๆก็อุทานอย่างแปลกใจ

"ทำไมมาเร็วจัง เมื่อกี้ยังห่างกันตั้งเยอะ" ไจ่ไจ๋ถามพี่ชายอย่างทึ่งๆ

"ไม่รู้หรอว่าพี่น่ะเกาะหลังปลาโลมามา" เคนแกล้งพูดแบบติดตลก

"บ้าเปล่า! ปลาโลมาที่ไหนจะพาพยูนมาเกยตื้นได้ ฮ่าๆๆๆๆ!!!" พูดจบไจ่ไจ๋ก็หัวเราะชอบใจที่ได้แขวะพี่ชาย

"ไอ้ตัวดี!" เคนผลักหัวน้องชายแล้วใช้ช่วงที่น้องเผลอเตรียมพร้อมที่จะว่ายกลับออกไปอีก

"การแข่งขันยังไม่จบนะต้องว่ายกลับไปอีก พี่ไปหละนะ" พูดจบเคนก็ว่ายน้ำออกไปทันที

"อ้าวเฮ้ย! ขี้โกงนี่นา" ไจ่ไจ๋โวยวายแล้วรีบว่ายน้ำตามพี่ชายไป แม้เคนจะว่ายน้ำห่างออกไปแล้วแต่ก็ยังเหลียวมามองน้องชายเรื่อยๆแต่ไม่ใช่เพราะเขากลัวน้องจะตามมาทันแล้วเขาจะแพ้แต่เขามองเพราะห่วงความปลอดภัยของน้อง

"โอ้ย.....เหนื่อย....." เมื่อเห็นว่าตัวเองตามพี่ชายไม่ทันแน่แล้วไจ่ไจ๋จึงหยุดว่ายแล้วมองตามพี่ชายอย่างเคืองๆก่อนที่จะตัดสินใจไม่ตามไปแต่ดำน้ำเล่นอยู่แถวๆนั้น

"อ้าว! หายไปไหนของมัน" เมื่อเคนว่ายมาถึงจุดหมายแล้วเขาก็เหลียวกลับไปมองหาน้อง

"เอ....เมื่อกี้ก็ตามมาอยู่นี่นา....." เคนพำพึมกับตัวเองแล้วกวาดสายตามองหน้าน้องจนทั่วแต่ก็ไม่เจอ คราวนี้เคนเริ่มใจเสียเพราะกลัวว่าน้องจะเป็นตะคริวแล้วจมน้ำ เขาไม่รอช้ารีบว่ายน้ำกลับไปบริเวณที่เห็นน้องว่ายอยู่ครั้งสุดท้ายแต่เขาก็ยังหาน้องไม่เจออยู่ดี

"ไจ่ไจ๋!!!! ไจ่ไจ๋!!! นายอยู่ไหน!!???" เคนตะโกนเรียกน้อง ไจ่ไจ๋ที่ดำน้ำเล่นอยู่ไม่ไกลจากพี่ชายนักโผล่หัวขึ้นมาพอเห็นพี่ชายก็นึกอยากแกล้งจึงดำน้ำลงไปแล้วเอามือจับขาพี่ชาย

"เฮ้ย!!!!!" เคนร้องอุทานอย่างตกใจแต่พอตั้งสติได้เขาก็พอจะรู้ว่าต้องเป็นฝีมือเจ้าน้องชายตัวดีแน่ๆ

"ไจ่ไจ๋!!! ถ้าไม่โผล่หัวขึ้นมาให้เห็นตอนนี้หละก็เราไม่ต้องมาพูดกันอีก!!" เสียงประกาศของเคนทำเอาไจ่ไจ๋ที่หลบอยู่ด้านหลังพี่ชายถึงกับสะดุ้ง

"ทำไมใจร้ายแบบนี้หละ?" ไจ่ไจ๋ว่ายน้ำไปขี่หลังพี่ชายพร้อมกับทำเสียงประจบ

"สนุกมากมั๊ย?" เคนดึงมือน้องออกแล้วหันมาจ้องหน้าน้องชายตาเขม็ง

"ผมขอโทษ ก็ผมเห็นว่าผมว่ายตามพี่ไปไม่ทันแล้วก็เลยดำน้ำเล่นอยู่แถวนี้" ไจ่ไจ๋แก้ตัวเสียงอ่อยๆ

"พี่ไม่คิดว่านายจะไม่รู้ว่าพี่กำลังหานายอยู่" เคนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ไจ่ไจ๋หน้าจ๋อยเมื่อคำแก้ตัวของตัวเองฟังไม่ขึ้น

"กลับไปเล่นใกล้ๆฝั่ง พี่ให้เวลาอีกครึ่งชั่วโมง" พูดจบก็เดินขึ้นฝั่งไปอย่างหงุดหงิด ไจ่ไจ๋มองตามพี่ชายอย่างรู้สึกผิดก่อนจะเดินตามพี่ชายไปด้วย

"ผมขอโทษครับพี่กลางที่เล่นอะไรไม่รู้จักคิด" ไจ่ไจ๋ง้อพี่ชายเมื่อเคนกลับมานั่งหน้าขรึมอยู่บนชายหาด

"พี่จะด่าว่าผมหรือจะตีผมก็ได้แต่พี่อย่าทำหน้าเครียดแบบนี้เลย เดี๋ยวไม่หล่อนะ" ไจ่ไจ๋ว่าแล้วขยับเข้าไปกอดพร้อมกับซบหน้าลงที่ไหล่ของพี่ชาย เคนเหลือบตามองเจ้าน้องชายตัวดีก่อนจะถอนหายใจ

"ฟังให้ดี พอกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่โรงแรมเสร็จแล้วพี่จะตีเรา" บอกน้องด้วยสีหน้าขรึมๆ ไจ่ไจ๋ได้ยินก็ชะงักไปเพราะไม่นึกว่าพี่ชายจะตีเขาจริงๆ

"จะเล่นน้ำก็ไป พี่จะรอตรงนี้" เคนบอกน้องเสียงดุๆทั้งที่จริงแล้วเขาเองก็ไม่ได้โกรธอะไรน้องมากมายเพียงแต่ขู่ให้กลัวเพื่อที่น้องจะได้ไม่กล้าทำซ่าส์กับเขาเท่านั้น

"ไม่ไป" ไจ่ไจ๋ส่ายหน้าดิกแล้วขยับเข้าไปกอดแขนพี่ชายเอาไว้

"ไม่ไปก็กลับโรงแรมแล้วเตรียมตัวโดนตีไว้ด้วย" เคนว่าพลางเหลือบมองเจ้าน้องชายตัวดี

"กลับก็กลับสิ" พูดเสียงแผ่วแล้วแอบลอบถอนใจที่พี่ชายดูท่าจะไม่ใจอ่อนกับเขา

"ดี! งั้นก็ลุกขึ้น!" ว่าแล้วเคนก็ขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะหันมามองเจ้าน้องเล็กที่ทำท่าอิดออด

"จะนั่งอยู่ตรงนี้ให้เป็นหวัดตายหรืองัย!?" เอ็ดใส่พร้อมกับทำหน้าเข้ม ไจ่ไจ๋ทำตาละห้อยใส่พี่ชายแล้วยื่นมือจะให้พี่ชายดึงขึ้นมาแต่เคนกลับทำเมินแล้วเดินหนีไป

"ใจร้าย! คอยดูกลับไปจะฟ้องพี่ใหญ่!" ไจ่ไจ๋บ่นอุบอิบคนเดียวแล้วขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะวิ่งตามพี่ชายไป

"พี่กลางรอด้วยสิ!" ร้องเรียกพี่ชายให้ชะลอฝีเท้า เคนได้ยินแล้วแต่ทำเป็นไม่ได้ยินแล้วไม่เหลียวมามองด้วย

"ฮึ! นึกว่าง้อหรืองัย!" เมื่อเห็นพี่ชายใจร้ายกับเขาเกินไปไจ่ไจ๋จึงไม่เดินต่อแล้วนั่งลงตรงแนวชายหาดตรงนั้นเอาดื้อๆ ส่วนเคนนั้นเมื่อไม่ได้ยินเสียงน้องชายก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับมามอง

"อ้าว! ไปไหนอีกหละเนี่ย" บ่นพึมพำแล้วกวาดสายตามองหาน้องแล้วก็เห็นเจ้าน้องชายตัวแสบนั่งเอาไม้เขี่ยพื้นทรายด้วยสีหน้ามุ่ยๆ เห็นเช่นนั้นแล้วเคนก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้เพราะตอนนี้น้องเล็กของเขาเหมือนกับเด็กซนๆที่ถูกขัดใจ

"ตกลงคืนนี้จะนอนตรงนี้ใช่มั๊ย?" เคนเดินกลับไปหาน้องแล้วเอ่ยด้วยสีหน้าขรึมๆ

"ใช่" ไจ่ไจ๋ตอบแล้วใช้ไม้ในมือเขียนอักษรที่พื้นที่มีใจความว่าพี่ชายใจร้าย เคนเหลือบมองที่น้องเขียนแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมา

"ดื้ออีกแล้วนะ" ทำเสียงดุน้องแต่ก็นั่งยองๆลงข้างๆ ไจ่ไจ๋หมุนตัวนั่งหันหลังให้พี่ชายอย่างงอนๆ เคนยิ้มนิดๆแล้วหันไปดึงเศษไม้ในมือน้องมาเขียนบนพื้นทรายบ้าง

"เด็กดื้อไม่มีใครรัก" พูดพร้อมกับออกเสียงให้น้องได้ยินด้วย ไจ่ไจ๋หันหน้ากลับมาแล้วมองที่พี่ชายเขียนก่อนที่จะแย่งไม้ในมือพี่ชายมาแล้วเขียนโต้ตอบพี่ชายอีก

"ไม่รักก็ช่างสิ คนใจร้าย" เคนยิ้มกับข้อความนั้นแล้วเหลือบมองเจ้าน้องชายตัวดีก่อนจะดึงไม้ในมือน้องมาเขียนต่อ

"ใจร้ายกับเด็กดื้อเท่านั้น" ไจ่ไจ๋มองข้อความนั้นแล้วก็เขียนโต้ตอบพี่ชายอีก

"แถวนี้ไม่มีเด็ก" เคนหัวเราะเบาๆแล้วเขียนตอบน้องอีก

"มีสิ นั่งอยู่ตรงนี้งัย" เคนเขียนเครื่องหมายลูกศรชี้ไปทางน้องชาย ไจ่ไจ๋เห็นก็รีบกระเถิบตัวหนีให้พ้นหัวลูกศรของพี่ชายที่ชี้มาทางเขา

"หึๆๆๆ" เคนหัวเราะในลำคอแล้วขยับเข้าไปกอดคอน้องชาย

"ยอมแพ้แล้ว ลุกขึ้นแล้วกลับโรงแรมกัน เดี๋ยวจะเป็นหวัด" เอ่ยปากง้อน้องชายขึ้นมาก่อน

"ไม่กลับ เดี๋ยวถูกตี" ไจ่ไจ๋ทำเสียงกระเง้ากระงอดใส่พี่ชาย

"ถ้าไม่กลับนี่แหละจะถูกตี โดนตีตรงนี้อายคนอื่นด้วยนะจะบอกให้" เคนว่าแล้วลุกขึ้นก่อนจะยื่นมือไปหาน้อง แต่ไจ่ไจ๋ยังทำหน้างออยู่

"เอ้า! ไม่ตีก็ได้ ลุกขึ้นเร็วเข้า" พอได้ยินดังนั้นไจ่ไจ๋ก็ค่อยยิ้มออก

"จริงนะ! ถ้ากลับคำผมฟ้องพี่ใหญ่ด้วย" ไจ่ไจ๋ย้ำคำด้วยสีหน้าเปลี่ยนอารมณ์แบบกระทันหัน

"จริงสิ" เคนรับปากน้องอีกครั้ง ดังนั้นไจ่ไจ๋จึงยื่นมือไปหาพี่ชายแล้วลุกขึ้น

"ฮัดเช้ย!!!" แล้วก็จามตามออกมา เคนเห็นดังนั้นก็ถอนหายใจ

"เห็นมั๊ย? นั่งใส่เสื้อผ้าเปียกๆตากลมแบบนี้หวัดจะถามหาอยู่แล้ว" บ่นน้องชายออกมาอย่างเอือมระอา

"ก็เพราะใครหละ? ฮัดเช้ย!!!" น้องเล็กโทษพี่ชายหน้าตาเฉยก่อนที่จะจามออกมาอีกครั้ง

"เฮ่อ! ไม่เถียงด้วยแล้ว กลับโรงแรมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยเร็วๆ ขืนนายเป็นหวัดกลับไปมีหวังพี่โดนพี่ชายสุดที่รักของนายเทศน์สามวันเจ็ดวันไม่เลิกแน่" เคนตัดบ่นแต่ไม่วายบ่นน้องชายไปด้วย

"หนาวจัง" ไจ่ไจ๋บอกพี่ชายเพราะรู้สึกหนาวขึ้นมาตะหงิดๆ

"นั่นงัย! ไม่สบายแล้วใช่มั๊ยเนี่ย? เฮ่อ!....." เคนได้ยินก็บ่นออกมาอีกแต่ยังมีแก่ใจโอบไหล่น้องเอาไว้เพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้น้องด้วย

"เดินเร็วๆหน่อย เดี๋ยวก็ถึงโรงแรมแล้ว" พูดจบก็รีบพาน้องเดินกลับโรงแรมโดยเร็ว

- ตอนกลางคืน -

"เป็นงัย? นอนพักแล้วดีขึ้นมั๊ย?" เคนถามทันทีที่น้องลืมตาตื่น ไจ่ไจ๋เอามือขยี้ตาด้วยท่าทางงัวเงีย

"กี่โมงแล้วครับพี่กลาง?" ถามพี่ชายเสียงแหบๆ

"ทุ่มกว่าๆแล้ว นายงีบยาวเลย" เคนตอบแล้วเอามือปัดผมเผ้าของน้องให้เข้ารูป

"มีน้ำมูกไหลหรือเปล่า? แล้วปวดหัวมั๊ย?" ถามน้องต่ออย่างเป็นห่วงเพราะกลัวน้องจะไม่สบาย

"ไม่ครับ แต่เจ็บคอนิดหน่อย" ไจ่ไจ๋ตอบไปตามจริง

"ตายหละ จะเป็นไข้แหงๆเลยแบบนี้ เดี๋ยวนายต้องกินยาดักไว้แต่เนิ่นๆเลยนะ" พอได้ยินเช่นนั้นเคนเองก็พลอยว้าวุ่นไปด้วย เขารีบลุกไปหายามาให้น้องกิน

"ยังไม่ได้กินข้าวเลยนะพี่กลาง" ไจ่ไจ๋ท้วงติง

"กินยาเข้าไปก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่จะสั่งอาหารขึ้นมาให้" เคนว่าแล้วหันไปรินน้ำใส่แก้วให้น้อง

"อ้าว! ไหนบอกว่าจะออกไปหาอาหารทะเลกินกันยังงัยหละ?" ไจ่ไจ๋ทักท้วงพี่ชายอีกเพราะอยากกินอาหารทะเลอยู่เหมือนกัน

"จะออกไปยังงัย? ข้างนอกลมแรงออกเดี๋ยวนายจะไม่สบายเอาง่ายๆอีก" เคนให้เหตุผลแต่พอเห็นสีหน้าผิดหวังของน้องแล้วก็พูดต่ออย่างเอาใจ

"เดี๋ยวไว้พรุ่งนี้แล้วค่อยกินอาหารทะเล" แม้จะเสียดายที่ไม่ได้ออกไปในค่ำคืนนี้แต่ไจ่ไจ๋ก็ไม่งอแงอีกเพราะรู้ว่าเขาทำให้พี่ชายเป็นห่วงอีกแล้ว

"เอางั้นก็ได้ครับ" ไจ่ไจ๋รับคำก่อนจะกินยาลงไป

"งั้นเรามาดูกันดีกว่าว่าคืนนี้เราจะกินอะไรกันดี" เคนว่าแล้วก็เอาเมนูมานั่งดูกับน้อง

"ข้าวผัดอเมริกันก็น่ากินนะ" ไจ่ไจ๋ดูแล้วชี้เมนูที่หมายตาไว้

"นายเอาอันนี้ใช่มั๊ย?" เคนว่าแล้วถามน้องเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง

"อืม.....แต่เสต็กปลาก็น่ากินเหมือนกัน" พอพี่ชายถามย้ำไจ่ไจ๋ก็เริ่มลังเล เคนจึงยิ้มออกเมื่อเห็นความตะกละของน้อง

"สลัดกุ้งก็ท่าจะดีนะเนี่ย" เคนพูดต่อเป็นเชิงแหย่น้อง

"นั่นสิ เขาทำดูแล้วน่ากินจังเนอะ" ไจ่ไจ๋เองก็ไม่ปฏิเสธ

"ป่อเปี๊ยะทะเลก็น่าสนด้วยเหมือนกัน" เคนพูดต่อแล้วรอดูว่าน้องจะปฏิเสธอะไรบ้างหรือไม่

"ใช่เลยพี่กลาง อันนี้ผมก็มองอยู่" แต่ไจ่ไจ๋ก็ไม่ปฏิเสธเลยซักอย่าง

"แบบนี้นายคงเลือกไม่ถูกแหงๆ" เคนพูดดักคอน้องชายขึ้นมาอีก ไจ่ไจ๋มองพี่ชายแล้วยิ้มเขินๆ

"ฮึ! ไอ้ตะกละ! พานายมาด้วยค่ากินของนายแต่ละวันเท่ากับพี่ใช้เป็นอาทิตย์เลย" เคนผลักหัวน้องชายอย่างหมั่นไส้

"งั้นเอาข้าวผัดสองจาน แล้วเอาสเต็กปลา สลัดกุ้ง แล้วก็ป่อเปี๊ยะทะเลมาแบ่งกันกิน โอเคมั๊ย?" เคนถามไปงั้นๆเพราะรู้ว่าน้องก็คงไม่แย้งอะไรอยู่แล้ว

"ผมตามใจคนจ่ายครับ" น้องเล็กพูดเป็นเชิงหยอกพี่ชาย

"ตามใจคนจ่ายงั้นข้าวไข่เจียวสองจานก็พอ" เคนแหย่น้องกลับ

"แหมๆๆๆ อย่างกนักเลย เงินเก็บมีเยอะไม่ใช่หรอ? ใช้จ่ายกับน้องกับนุ่งเท่านี้ทำงกไปได้" ไจ่ไจ๋รีบแย้งขึ้นมาทันที

"ฮึ! ไอ้เจ้าเล่ห์" เคนต่อว่าน้องแล้วเดินไปโทรสั่งอาหารตามที่น้องชายต้องการ

"อุ๊ย! จะสองทุ่มแล้ว ยังไม่ได้โทรไปคุยกับพี่ใหญ่เลย" แล้วน้องเล็กก็อุทานขึ้นมาอย่างนึกขึ้นได้

"ทำไมต้องโทรหามันด้วย ถ้ามันอยากคุยก็ให้มันโทรมาเองสิ" เคนต่อว่าน้องชายกลายๆ

"ไม่ได้ครับ พี่ใหญ่บอกว่าช่วงนี้พี่รองเขางอนที่พี่ใหญ่เอาแต่โทรมาคุยกับผม เลยบอกให้ผมเป็นคนโทรไปหาพี่เขาเองพี่รองจะได้ไม่งอแงมาก" เคนได้ยินเหตุผลก็หัวเราะอย่างนึกขำพี่ชายคนรอง

"ไอ้พี่รองของนายนี่บางทีก็นึกว่ามันเป็นน้องชายคนเล็กนะเนี่ย" เคนได้ทีนินทาพี่ชาย

"นั่นน่ะสิครับ เห็นพี่ใหญ่บ่นอุบเลยว่าพี่รองขี้งอนมากแล้วก็เรียกร้องความสนใจตลอดจนพี่ใหญ่อ่อนใจเลย" ไจ่ไจ๋รีบผสมโรงทันที

"กรรมของพี่ใหญ่....." เคนว่าพลางหัวเราะไปด้วยก่อนจะพยักหน้าให้น้องโทรไปหาพี่ชาย

"พี่ใหญ่ครับ" เมื่อฝ่ายตรงข้ามรับสายไจ่ไจ๋ก็ทักทายออกไป

"ทำไมวันนี้โทรมาช้าจัง? พี่รอตั้งนาน" เสียงพี่ชายโอดครวญตามมาทันที

"แหม....ผมงีบหลับยาวไปหน่อยเลยโทรมาช้า พี่รองอยู่เปล่า?" ไจ่ไจ๋ตอบแล้วถามหาแวนเนส

"อยู่สิ นอนหลับปุ๋ยหนุนตักพี่อยู่เนี่ย แหม.....อยากจะหยิกแก้มมันให้ช้ำซะจริงจริ้งงง......โครตอ้อนเลย....." ไจ่ไจ๋ได้ยินดังนั้นก็หัวเราะ

"ก็ดีแล้วนี่ พี่รองเขาช่วยอ้อนพี่ใหญ่แทนผม แบบนี้พี่ใหญ่ก็ไม่เหงาแล้วงัย" พูดโต้ตอบพี่ชายอย่างอารมณ์ดี

"ไม่เหมือนกันเพราะไอ้พี่รองตัวดีของนายมันอ้อนได้น่าเตะกว่านายเยอะ" แม้จะพูดแบบนั้นแต่น้ำเสียงของพี่ชายก็เหมือนจะเอ็นดูแวนเนสมากกว่าจะหมั่นไส้เหมือนที่พูด

"ฮึ! ให้ผมเดานะว่าตอนนี้พี่ใหญ่ต้องกำลังแอบหอมแก้มพี่รองอยู่แน่ๆ" ไจ่ไจ๋แกล้งพูดแหย่พี่ชายไป

"นายรู้ได้ยังงัยเนี่ย?" พี่ใหญ่ถามกลับมาด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะ

"รู้สิ เพราะโทรศัพท์ผมติดเรด้าอยู่" พูดจบไจ่ไจ๋ก็หัวเราะกับมุกของตัวเองที่ได้มาจากเคนอีกทีหนึ่ง เคนได้ยินน้องพูดก็ได้แต่ส่ายหัวยิ้มๆ

"ไอ้เจ้าพี่กลางหละ?" ไจ่ไจ๋เหลือบมองหน้าเคนเมื่อได้ยินพี่ใหญ่ถาม

"ทำงานอยู่" เคนบอกน้องแบบไม่ออกเสียง

"พี่กลางทำงานอยู่ครับ" ไจ่ไจ๋ตอบไปตามนั้น

"งั้นนายก็อยู่คนเดียวน่ะสิ" พี่ใหญ่ถามกลับมาอีก

"ครับ แต่เดี๋ยวว่าจะไปกินข้าว" ตอบพี่ชายกลับไป

"วันนี้กินข้าวกับอะไรหละ? หรือว่ากินแบบปุฟเฟ่อีก?" ซักถามน้องชายไม่เลิก

"ก็.....บุฟเฟ่เหมือนเดิม....." ไจ่ไจ๋ตอบพร้อมกับยิ้มแหยๆเพราะก็รู้สึกไม่ดีที่ปิดบังพี่ชาย

"ก๊อกๆๆๆ!!! อาหารมาส่งค่ะ" เสียงเคาะประตูห้องพักดังขึ้น เคนรีบลุกพรวดไปเปิดประตูทันที

"เอ๊ะ! พี่ว่าพี่ได้ยินเหมือนใครมาเคาะประตูห้องนายหรือเปล่า? สั่งอาหารมาหรอ? ไหนบอกว่าจะไปกินบุฟเฟ่งัย?" เสียงพี่ใหญ่ถามซักออกมาอีกยาวเหยียด

"เอ่อ....คือว่า.....เดี๋ยวนะครับพี่ใหญ่......" ไจ่ไจ๋ว่าแล้วก็เอามือปิดลำโพงโทรศัพท์แล้วหันมาทำหน้าแหยๆกับเคน

"ส่งผิดห้อง" เคนส่งซิกส์ให้น้องโกหกพี่ชาย ไจ่ไจ๋พยักหน้ารับหงึกๆแล้วรออีกครู่หนึ่งจึงยกโทรศัพท์ขึ้นมาใหม่

"เขามาส่งผิดห้องน่ะครับ งงเหมือนกันที่จู่ๆมีคนเอาอาหารมาเสริฟ" ไจ่ไจ๋ว่าพลางหัวเราะกร่อยๆ ส่วนเคนเองพอจ่ายเงินเสร็จก็รีบยกอาหารทั้งหมดเข้ามาวางไว้

"งั้นหรอ?" เสียงพี่ชายพึมพำมาตามสาย

"พี่ใหญ่ครับ คือว่าผมมีสายซ้อนของพี่กลางเข้ามาน่ะ พี่ถือสายรอก่อนนะ" ไจ่ไจ๋ตั้งใจจะตัดบทพี่ชาย

"อืม.....เดี๋ยวพี่รอ....." แต่พี่ชายกลับตอบรับ ไจ่ไจ๋จึงได้แต่ยิ้มเฝื่อนๆให้พี่ชายคนกลาง เคนถอนหายใจเฮือกแล้วดึงโทรศัพท์ในมือน้องไปกดวางสายแล้วปิดเครื่องทันที

"พี่กลาง! ทำแบบนี้พี่ใหญ่จะยิ่งสงสัยนะ" ไจ่ไจ๋ร้องท้วงอย่างไม่เห็นด้วย

"ไม่หรอก นายก็แก้ตัวว่าแบตหมด" เคนตอบแล้วบอกให้น้องมานั่งกินข้าว

"รู้สึกไม่ดีเลยที่โกหกพี่ใหญ่" น้องเล็กพูดเสียงอ่อยๆ เคนเองก็รู้สึกเช่นเดียวกับน้องแต่เขาก็ไม่กล้าพอที่จะบอกพี่ชายว่าเขาถูกพักงาน

"ไม่ได้โกหกซักหน่อยแค่เราบอกความจริงไม่หมดเอง" เคนแย้งขึ้นแล้วจัดเรียงอาหารที่สั่งมาลงที่โต๊ะ

"กินข้าวเถอะ" ว่าแล้วก็บอกให้น้องลงมือกินข้าว และในระหว่างที่กำลังจะลงมือกินข้าวนั้นเสียงมือถือของเคนก็ดังขึ้น

"โอ้ย! ไม่เลิกเลยโว้ย!" เคนบ่นเมื่อเห็นว่าเป็นพี่ใหญ่โทรมา

"ครับ" เคนรับสายแล้วเอานิ้วทาบปากเป็นเชิงบอกให้น้องไม่ต้องพูดอะไร

"อยู่ไหน?" เสียงพี่ชายถามกลับมา

"เอ่อ.....ทำงานอยู่" เคนตอบ

"ทำงานอยู่หรอ? ทำไมเสียงในครัวเงียบจัง?" เคนกลืนน้ำลายเอื๊อกเมื่อพอจะรู้ว่าพี่ชายโทรมาเพื่อจับพิรุธพวกเขา

"อ้อ! ชั้นออกมาเข้าห้องน้ำพอดีน่ะ กำลังจะกลับเข้าไปในครัว นายมีอะไรหรือเปล่า?" เคนแก้ตัวแล้วถามพี่ชายกลับไป

"เมื่อกี้นายโทรหาน้องหรือเปล่า?" เคนได้ยินก็เหลือบตาไปทางน้องชาย

"โทร ชั้นจะบอกให้มันรีบลงไปกินข้าวแต่ยังคุยกันไม่จบเลยสายก็หลุดไป สงสัยแบตมันหมด" เคนตอบพร้อมกับแก้ตัวแทนน้องอย่างลื่นไหล จนไจ่ไจ๋ที่นั่งฟังอยู่ต้องยกนิ้วโป้งให้

"อ้อ! งั้นไม่มีอะไรหรอก เพราะน้องคุยกับชั้นอยู่แล้วสายก็หลุดไปเหมือนกัน แค่นี้แหละนายไปทำงานต่อเถอะ" เมื่อได้ยินดังนั้นเคนก็ค่อยโล่งอกขึ้นมาหน่อย

"ครับ" เคนรับคำก่อนจะวางสายไป

"เฮ้ย! อะไรมันจะจับผิดเก่งแบบนี้วะเนี่ย เกือบไปแล้วเชียว" พอวางสายจากพี่ชายได้เคนก็บ่นออกมาด้วยความโล่งใจ

"แหม.....พี่กลางนี้ก็เนียนอย่างชนิดที่ว่าใครก็ไม่สามารถนะเนี่ย" ไจ่ไจ๋พูดเหมือนจะชมแต่เคนถือว่าเป็นคำด่ามากกว่า

"นี่! ถ้าไม่พูดแบบนั้นนายก็โดนด่าด้วยกันนั่นแหละ" พูดกับน้องเสียงห้วน

"ครับๆๆๆ สรุปว่าพี่กลางเก่งที่สุดเลย" ไจ่ไจ๋ว่าแล้วก็ยิ้มให้พี่ชาย เคนทำท่าจะเขกหัวน้องแต่ก็ไม่ได้ทำ

"ช่วงนี้พี่หละกลัวเสียงโทรศัพท์ดังจริงๆ" เคนไม่วายบ่นต่ออีกด้วย

"เอาเถอะๆๆๆ จะเกิดอะไรขึ้นแล้วค่อยว่ากันแต่ว่าตอนนี้ท้องผมร้องขออาหารแล้ว" พูดจบไจ่ไจ๋ก็ตักอาหารตรงหน้ากินทันที เคนเหลือบตามองน้องแล้วก็อดยิ้มกับความตะกละของน้องไม่ได้เพราะไม่ว่าจะตกอยู่ในสถานการณ์ไหนน้องเล็กของเขาก็มีความสุขกับสิ่งเล็กๆน้อยๆได้เสมอ

Create Date : 30 ธันวาคม 2550

Last Update : 30 ธันวาคม 2550 21:34:54 น.

0 comments

Counter : 1108 Pageviews.