Bloggang.com : loving_zai

Chapter 106
Chapter 105
Chapter 104
Chapter 103
Chapter 102
Chapter 101
Chapter 100
Chapter 99
Chapter 98
Chapter 97
Chapter 96
Chapter 95
Chapter 94
Chapter 93
Chapter 92
Chapter 91
Chapter 90
Chapter 89
Chapter 88
Chapter 87
Chapter 86
Chapter 85
Chapter 84
Chapter 83
Chapter 82
Chapter 81
Chapter 80
Chapter 79
Chapter 78
Chapter 77
Chapter 76
Chapter 75
Chapter 74
Chapter 73
Chapter 72
Chapter 71
Chapter 70
Chapter 69
Chapter 68
Chapter 67
Chapter 66
Chapter 65
Chapter 64
Chapter 63
Chapter 62
Chapter 61
Chapter 60
Chapter 59
Chapter 58
Chapter 57
Chapter 56
Chapter 55
Chapter 54
Chapter 53
Chapter 52
Chapter 51
Chapter 50
Chapter 49
Chapter 48
Chapter 47
Chapter 46
Chapter 45
Chapter 44
Chapter 43
Chapter 42
Chapter 41
Chapter 40
Chapter 39
Chapter 38
Chapter 37
Chapter 36
Chapter 35
Chapter 34
Chapter 33
Chapter 32
Chapter 31
Chapter 30
Chapter 29
Chapter 28
Chapter 27
Chapter 26
Chapter 25
Chapter 24
Chapter 23
Chapter 22
Chapter 21
Chapter 20
Chapter 19
Chapter 18
Chapter 17
Chapter 16
Chapter 15
Chapter 14
Chapter 13
Chapter 12
Chapter 11
Chapter 10
Chapter 9
Chapter 8
Chapter 7
Chapter 6
Chapter 5
Chapter 4
Chapter 3
Chapter 2
Chapter 1

Chapter 11

ตอนที่ 11
"เลิกขี้แยกันได้แล้ว" แวนเนสว่าพร้อมกับดันตัวน้องชายทั้งสองคนออกอย่างนุ่มนวล
"ชั้นจะทำยังงัยดีหละแวนเนส?" เคนเอ่ยถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แวนเนสยิ้มแล้วเอามือเช็ดน้ำตาให้น้องชาย
"ขอโทษพี่ใหญ่ เอาใจเขาหน่อย ได้มั๊ย?" ตอบเสร็จก็ย้อนถามน้อง
"ได้" พยักหน้าตอบอย่างหนักแน่น
"ดีมาก" แวนเนสเอ่ยชมแล้วตบไหล่น้อง
"เลิกเศร้าได้แล้ว มาช่วยกันคิดดีกว่าว่าเราจะทำอะไรให้พี่ใหญ่ดี?" แวนเนสพูดต่อด้วยน้ำเสียงร่าเริง
"ผมว่าพี่ใหญ่เขาคงอยากให้พี่กลางอ้อนเขาบ้างนะ" ไจ่ไจ๋ที่เงียบไปนานพูดขึ้นมาบ้าง เคนเปลี่ยนสายตาไปมองทางน้องชาย
"ทำไมต้องเจาะจงที่พี่ด้วยหละ?" ย้อนถามน้องอย่างไม่เข้าใจ
"ก็เพราะพี่กลางน่ะไม่ค่อยอ้อนพี่ใหญ่เท่าไหร่ พูดง่ายๆก็คือพี่กลางไม่ค่อยจะเป็นฝ่ายเข้าหาพี่ใหญ่ก่อนนั่นแหละ" ไจ่ไจ๋อธิบายให้พี่ชายฟัง
"ใช่!" แวนเนสเห็นด้วยขึ้นมาทันที
"แต่พี่ใหญ่ชอบให้พวกนายสองคนอ้อนมากกว่ามั้ง? นายสองคนอ้อนแล้วน่ารักกว่าชั้นตั้งเยอะ" เคนเบี่ยงประเด็นกลายๆ
"ไม่หรอกครับ ผมกับพี่รองน่ะเข้าหาพี่ใหญ่ก่อนเป็นปกติอยู่แล้ว แต่พี่กลางนี่สิต้องให้พี่ใหญ่เข้าหาก่อนแทบทุกครั้ง ถ้าพี่กลางอ้อนเขาซักหน่อยเอาใจเขาซักหน่อย พี่ใหญ่อาจจะอารมณ์ดีขึ้นก็ได้" ไจ่ไจ๋แย้ง
"แต่พี่.....อ้อนไม่เป็นหนิ" เคนพูดเสียงอ่อยๆ
"ให้ไจ่ไจ๋มันสอนสิ" แวนเนสพูดพลางอมยิ้ม
"หา??" เคนทำหน้าเหวอๆ
"ได้ครับ! ผมจะสอนให้ พรุ่งนี้เอาให้พี่ใหญ่ชื่นใจไปเลย!" น้องเล็กตอบรับเสียงแข็งขัน
"พี่ว่า....." เคนพูดยังไม่ทันจบประโยคดีก็โดนน้องชายดึงแขนให้ลุกขึ้นยืนเสียก่อน
"เอางี้นะ! สมมติให้พี่รองเป็นพี่ใหญ่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ในห้องนั่งเล่นเหมือนทุกเช้า" น้องเล็กบรรยายสถานการณ์
"พอพี่กลางลงไปก็ต้องไปบอกอรุณสวัสดิ์พี่ใหญ่ก่อนเป็นอันดับแรก" แวนเนสได้ฟังก็หัวเราะหึๆในลำคอ
"พี่น่ะหรอ?" เคนชี้หน้าตัวเองแบบงงๆ
"ใช่! เร็วๆ ไปกอดคอพี่เขาแล้วบอกว่าอรุณสวัสดิ์ครับพี่ใหญ่ เสร็จแล้วก็หอมแก้มเขาซักหน่อย" ไจ่ไจ๋สอนพี่ชาย
"เอ่อ...." เคนยกมือเกาหัวเก้อๆ
"เร็วๆสิ!" ไจ่ไจ๋เร่งเสียงดุ
"อะ.....อรุณสวัสดิ์....." เคนเดินเข้าไปกอดคอแวนเนสแล้วพูดตามที่น้องชายบอก
"ว่างัยต่อ? ยังพูดไม่จบเลย" แวนเนสได้ทีรีบผสมโรงด้วยอีกคน
"ครับพี่ใหญ่" เคนพูดแบบอึกๆอักๆ
"พูดให้เป็นประโยคสิพี่กลาง! เอาใหม่!" ไจ่ไจ๋เอ็ดแล้วสั่งให้พี่ชายพูดใหม่
"อรุณสวัสดิ์ครับพี่ใหญ่" เคนพูดตามคำสั่งน้องแต่โดยดี
"เสร็จแล้วทำงัย?" แวนเนสถามต่อ
"รู้แล้ว แค่ซ้อมไม่ต้องทำจริงๆหรอก" เคนพึมพำ
"ไม่ได้! ต้องทำนะครับ ผมจะได้ดูว่าใช้ได้หรือเปล่า?" น้องเล็กปฏิเสธเสียงแข็งแล้วบังคับให้พี่ชายทำตามคำสั่งของตัวเองอีก
"ใช้ได้อยู่แล้ว เรื่องแค่นี้เอง พี่จำได้หรอกน่า!" เคนแย้งขึ้นมาบ้าง
"พี่กลาง! ยังจะดื้ออีก!" น้องเล็กเอ็ดใส่อีกรอบ เคนหน้ามุ่ยเล็กน้อยแต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี
"อรุณสวัสดิ์ครับพี่ใหญ่" พูดจบเคนก็หอมแก้มแวนเนสเบาๆ
"อืม! ใช้ได้! แต่ดูท่าทางยังเก้ๆกังๆอยู่นิดหน่อยนะ" ไจ่ไจ๋เอ่ยชมก่อนที่จะตำหนิ
"อะไรเล่า? ได้แค่นี้ก็ดีแล้ว" เคนบ่นเบาๆ
"เอาอีกทีซิ! แบบนี้พี่ใหญ่ไม่พอใจหรอก ชั้นยังไม่พอใจเลย" แวนเนสว่า
"ใครถามความเห็นนายกันหละ?" เคนหันมาเถียงกับพี่ชาย
"เดี๋ยวเถอะ!" แวนเนสทำเสียงดุ เคนเลยไม่กล้าบ่นอีกเพราะในตอนนี้เขาอยู่ในสภาพที่ไม่สามารถจะโต้แย้งอะไรกับใครได้เลย
"โอเคๆๆๆ เอาอีกครั้งก็ได้" พูดจบเคนก็ทำตามที่น้องชายบอกอีกครั้ง
"พอใจกันหรือยัง?" เสร็จแล้วก็ถามพี่น้องทั้งคู่
"ว่างัยไจ่ไจ๋?" แวนเนสถามความเห็นน้อง
"ก็โอเค บทแรกถือว่าผ่าน" เคนได้ยินดังนั้นก็ทำตาโต
"อะไรนะ! ยังมีอีกหรอ?" ไจ่ไจ๋เลิกคิ้วขึ้นมาอย่างแปลกใจซะเอง
"ก็ใช่น่ะสิ! นึกว่าพูดอรุณสวัสดิ์กับหอมแก้มนิดหน่อยพี่ใหญ่ก็หายโกรธงั้นหรอ?" ทำพูดเสียงสูง ส่วนแวนเนสก็ได้แต่หัวเราะเบาๆ
"แล้ว....ยังไม่หายหรอ?......" เคนย้อนถามอึ้งๆ
"ไม่มีทาง! พี่ใหญ่น่ะถ้าโกรธแล้วจะหายก็ต้องประมาณครึ่งวัน" ไจ่ไจ๋พูดเหมือนรู้ดี
"พี่ก็คงไม่มีเวลาขนาดนั้น พรุ่งนี้เช้าพี่ก็ไปแล้ว" เคนว่าพลางยักไหล่
"ก็ตอนเช้านั่นแหละช่วงเวลาดี ตั้งแต่ตื่นลงไปจนถึงตอนที่พวกเราไปส่ง พี่กลางต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้พี่ใหญ่กลับมาร่าเริงเหมือนเดิม" น้องเล็กสั่งการโดยไม่สนใจกับคนรับคำสั่งที่ได้แต่อ้าปากค้าง
"ไม่งั้น วันหลังมีอะไรก็จัดการเอง ผมกับพี่รองจะไม่ช่วยแล้ว เนอะพี่รอง" หันไปหาเสียงสนับสนุน
"หา? เอ่อ...." แวนเนสไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธเพราะเขาก็ไม่ได้อยากแกล้งอะไรน้องชายคนกลางแต่ก็ไม่อยากขัดใจน้องชายคนเล็กด้วยเช่นกัน
"ต่อจากพูดอรุณสวัสดิ์ต้องหาเรื่องคุย ก่อนอื่นถามพี่ใหญ่ว่ามีข่าวอะไรน่าสนใจมั๊ย? ถ้าพี่ใหญ่ตอบแบบถามคำตอบคำพี่กลางต้องชวนคุยเรื่องอื่น เช่น....." ไจ่ไจ๋หยุดพูดทำท่าคิด
"เช่น.....เมื่อคืนหลับสบายมั๊ย? หรือก็โม้ว่าเมื่อคืนพี่กลางฝันถึงอะไรบ้าง? เล่าอะไรที่ตื่นเต้นหน่อยให้พี่ใหญ่สนใจ เข้าใจหรือเปล่า?" ไจ่ไจ๋ถามพี่ชายที่ทำหน้าเซ่อ
"เข้าใจมั๊ยครับพี่กลาง?" ถามย้ำอีกครั้งเมื่อเคนไม่ตอบ
"อืม" ตอบรับแบบเอ๋อๆเหมือนโดนบังคับตอบ
"เข้าใจว่า?" ไจ่ไจ๋ถามรุก
"ว่า....เอ่อ....ให้ชวนพี่ใหญ่คุย" เคนตอบ
"คุยเรื่อง?" ถามต่ออีก
"เรื่อง....ข่าว...." ตอบแบบไม่ค่อยแน่ใจ แวนเนสนั่งมองน้องชายสองคนอย่างขำๆแต่ก็ไม่ได้แทรกแซงอะไรขึ้นมา
"แล้วถ้าพี่ใหญ่ยังดูเฉยๆ" ไจ่ไจ๋ยังถามต่อไป
"ก็.....คุยเรื่องฝัน....." เคนตอบแบบลุ้นๆกับคำตอบตัวเอง
"เยี่ยมเลย!!" ไจ่ไจ๋ยกนิ้วโป้งให้พี่ชายแล้วตบมือให้เป็นรางวัล
"ยังมีอีกนะ" แล้วไจ่ไจ๋ก็พูดขึ้นมาอีก เคนเลยยิ้มค้าง
"เวลากินข้าว อย่าลืมตักกับข้าวให้พี่ใหญ่ แล้วเวลาอยู่บนรถก็อ้อนเขาเยอะๆหน่อย ทำได้มั๊ย?" เคนทำหน้าปั้นยากเมื่อได้ยินเช่นนั้น
"ต้องขนาดนั้นเชียว?" ถามเสียงแผ่ว
"ใช่สิ! ไม่งั้นถ้าพี่ใหญ่อารมณ์เสียไม่เลิกผมกับพี่รองก็ซวยสิ" ตอบรับคำด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"พี่ไม่มีสิทธิปฏิเสธใช่มั๊ยเนี่ย?" พึมพำออกมาอย่างยอมจำนน
"ฉลาดมาก!" น้องเล็กเอ่ยชม
"ฮึ!" เคนผลักหัวน้องอย่างหมั่นไส้ก่อนที่จะล้มตัวนอนลงบนเตียงแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆอย่างกลุ้มใจ ในขณะที่แวนเนสและไจ่ไจ๋หันไปยิ้มและยักคิ้วให้กันเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามที่ต้องการ

- วันรุ่งขึ้น -
"พี่กลาง! พี่ใหญ่นั่งอยู่โน้น ไปเร็ว!" ไจ่ไจ๋รีบลุกมาจูงมือพี่ชายคนกลางที่เดินย่องลงมาจากข้างบน
"เอ่อ....คือว่า....พี่ไปหิ้วกระเป๋าลงมาก่อนดีกว่า" เคนหาทางเลี่ยงเพราะเห็นสีหน้าพี่ใหญ่ยังดูตึงๆอยู่
"ไม่ต้อง! เดี๋ยวผมไปหิ้วลงมาให้ พี่ไปง้อพี่ใหญ่ก่อนเลย!" ไจ่ไจ๋กระซิบกับพี่ชายเบาๆ
"แต่ว่า...." เคนตั้งท่าจะแย้งแต่ก็ถูกน้องชายดุนหลังให้เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น
"ห้ามเถียงพี่ใหญ่หละ!" กำชับพี่ชายเสร็จก็รีบหมุนตัวเดินออกไปทันที
"ไจ่ไจ๋...." เคนเรียกน้องแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว ในตอนนั้นเจอร์รี่ก็หันมามองพอดีเคนเลยรีบส่งยิ้มออกไปก่อนแต่พี่ชายหันกลับไปก้มหน้าอ่านหนังสือพิมพ์ต่ออย่างไม่สนใจ ทำเอาเคนเริ่มใจแป้ว เขาสูดลมหายใจลึกๆเรียกความกล้าที่มีทั้งหมดกลับมาแล้วก้าวเท้าไปกอดคอพี่ชายจากทางด้านหนังโซฟาที่พี่ชายนั่งอยู่
"อรุณสวัสดิ์ครับพี่ใหญ่" เคนพูดตามที่น้องชายฝึกหัดมาให้แล้วหอมแก้มพี่ชายเบาๆ แต่พี่ใหญ่ยังคงอ่านหนังสือพิมพ์ในมือเฉยๆไม่ตอบว่าอะไร
"วันนี้มีข่าวอะไรน่าสนใจมั่ง?" เคนหาเรื่องชวนคุย คราวนี้เจอร์รี่พับหนังสือพิมพ์ในมือเก็บแล้ววางลงบนโซฟาแทน เคนทำหน้าเจื่อนๆแต่ก็ฝืนยิ้มออกมา เจอร์รี่ไม่พูดอะไรต่อแต่ลุกเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรเลย
"เฮ่อ! ว่าแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้" เคนพึมพำกับตัวเองเบาๆ
"ไม่สำเร็จหรอ?" แวนเนสเดินเข้ามาถามในนาทีต่อมา
"อืม....นายก็เห็นแล้วหนิ ชั้นบอกแล้วงัยว่ามันต้องเป็นแบบนี้" เคนตอบพร้อมกับต่อว่าแวนเนสกลายๆที่เจ้ากี้เจ้าการให้เขาง้อพี่ใหญ่
"เอาน่า! ไหนๆก็ง้อแล้วเอาให้มันถึงที่สุดเถอะ" แวนเนสว่าพร้อมกับตบไหล่น้องเบาๆ
"ไม่เอาแล้ว ขืนไปเซ้าซี้มันมากได้โดนด่าเปิง ปล่อยให้มันหายเองดีกว่า" เคนรีบปฏิเสธ
"ไม่ต้องมาอ้างโน้นอ้างนี่! ตามมันไปเลย!" แวนเนสไม่ยอมซ้ำยังคว้าแขนน้องแล้วดึงให้ตามพี่ชายไป
"วันนี้นายซื้อกับข้าวมาเองหรอ?" แวนเนสเริ่มต้นทักพี่ชาย เจอร์รี่เหลียวมามองทางต้นเสียงแล้วพยักหน้าขรึมๆ
"เสี้ยวเทียน! ไปช่วยพี่ใหญ่จัดโต๊ะไป เดี๋ยวชั้นจะไปตามเจ้าไจ๋ลงมา" พูดจบแวนเนสก็รีบออกไปทันที เคนมองไปทางพี่ชายแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ
"ชั้นช่วยนะ" เคนพยายามทำน้ำเสียงให้ร่าเริง เจอร์รี่ไม่พูดอะไรยังคงก้มหน้าก้มตาแกะกับข้าวในถุงเทลงในชาม
"ชั้นตักข้าวก็แล้วกัน" เคนว่าพร้อมกับเดินไปหยิบจานแล้วตักข้าวใส่จาน
"นายซื้ออะไรมาบ้างหรอ?" เคนพยายามชวนให้พี่ชายคุยแต่พี่ใหญ่ก็ยังเงียบไม่ตอบ จนเคนไม่รู้จะทำยังงัยจึงพลอยเงียบไปด้วย
"โห! กับข้าวน่ากินจัง" ไจ่ไจ๋ที่ยืนมองอยู่นานเอ่ยขัดบรรยากาศอึมครึมขึ้นมา
"นั่งสิจะได้กินข้าวกัน" เจอร์รี่หันมาพูดกับน้องเล็ก เคนมองพี่ชายคนโตด้วยสีหน้าเศร้าลง
"ครับ! พี่กลางนั่งสิ รีบกินซะเดี๋ยวต้องเดินทางอีกไกล" น้องเล็กรับคำพี่ใหญ่แล้วหันมาดึงแขนให้เคนนั่งลงด้วย
"พี่รองครับ นั่งสิ" น้องเล็กหันไปเรียกแวนเนสด้วย
"อ้อ!" แวนเนสรับคำเบาๆ แล้วสี่พี่น้องก็นั่งกินข้าวกันเงียบๆ
"พี่รอง กินหมูอบนี่สิ อร่อยดี" ไจ่ไจ๋ตักกับข้าวให้แวนเนสที่นั่งข้างๆ ก่อนที่จะส่งสายตาให้เคนตักกับข้าวให้พี่ใหญ่บ้าง เคนมีท่าทีอึดอัดแต่ก็ตักกับข้าวใส่จานให้พี่ชาย เจอร์รี่ไม่พูดว่าอะไรตามเดิมก้มหน้าก้มตากินข้าวในจานจนหมด จากนั้นก็ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
"พี่ออกไปรอที่รถนะ" พูดขึ้นลอยๆโดยไม่เจาะจงว่าพูดกับใคร เคนเม้มปากเล็กน้อยแล้วลุกขึ้นยืน
"ถ้าลำบากใจนักไม่ต้องไปส่งชั้นก็ได้ เดี๋ยวชั้นนั่งแท็กซี่ไปเอง" พี่ใหญ่ชะงักไปเล็กน้อย
"กินเสร็จก็เก็บจานชามให้เรียบร้อยแล้วรีบตามออกไป" พูดจบก็เดินออกไปทันที เคนมองตามหลังพี่ชายแล้วเงียบไป
"กินต่อเถอะเสี้ยวเทียน แบบนี้มันแค่งอนน่ะไม่ได้โกรธหรอก" แวนเนสพูดปลอบใจน้องชาย
"ชั้นกินไม่ลง พวกนายตามสบายเถอะ" พูดจบเคนก็ลุกขึ้นเอาจานข้าวไปเททิ้ง
"พี่กลาง อย่าเพิ่งถอดถอนใจเลย ลองดูอีกซักที" ไจ่ไจ๋ลุกมาพูดให้กำลังใจพี่ชาย
"นายก็เห็นว่าพี่ใหญ่เป็นยังงัย?" เคนแย้งขึ้น
"ก็ไม่เห็นเป็นอะไรมากนี่ เขาก็แค่อยากให้พี่กลางง้อเขามั่งเท่านั้นเอง" ไจ่ไจ๋ตอบ
"ไม่ใช่หรอก พี่ยิ่งเซ้าซี้เขาก็ยิ่งรำคาญ" เคนแย้งขึ้นอีก
"ไม่เห็นมันจะรำคาญเลย ถ้ารำคาญจริงนายโดนด่าเปิงไปแล้ว" แวนเนสเสริมขึ้นอีกแรง
"ชั้นยอมให้มันด่าซะยังดีกว่าให้มันเงียบแบบนี้" ไจ่ไจ๋จับมือพี่ชายบีบเบาๆ
"เดี๋ยวพี่ใหญ่ก็ใจอ่อนแล้ว เห็นมั๊ยว่าขนาดเขางอนเขายังจะไปส่งพี่เลย" คำพูดปลอบใจของน้องทำให้เคนยิ้มออกมาได้เล็กน้อย
"นั่นสิ! เดี๋ยวพอนายจะไปจริงๆมันคงเลิกงอนไปเองแหละ ตอนนี้ก็เอาใจมันมากๆหน่อยแล้วกัน" แวนเนสว่าพร้อมกับตบไหล่น้องชายเบาๆเป็นการให้กำลังใจ เคนมองหน้าพี่น้องสองคนแล้วเงียบไปเล็กน้อย
"อืม! ก็ได้วะ! อย่างดีก็โดนด่าอย่างเลวร้ายที่สุดก็คงไม่ถึงตายหรอก!" แล้วเคนก็ตอบรับในที่สุด แวนเนสกับไจ่ไจ๋จึงค่อยโล่งใจ

- ที่รถ -
"พี่กลาง! ผมจะนั่งข้างหน้า!" ไจ่ไจ๋ร้องบอกเสียงดังก่อนที่เคนจะทันได้ขึ้นไปนั่งตอนหน้าของรถคู่กับพี่ชายคนรองที่ทำหน้าที่เป็นคนขับ เมื่อได้ยินเสียงน้องเคนก็ชะงักไป
"ไปนั่งข้างหลังโน้น!" เมื่อเดินมาถึงไจ่ไจ๋ก็ดึงแขนพี่ชายแล้วเปิดประตูรถตอนหลังให้เคนขึ้นไปนั่งกับพี่ชายคนโต
"นายหอบอะไรมาด้วยน่ะไจ่ไจ๋?" แวนเนสถามน้องเล็กที่ถือหนังสือเรียนของตัวเองอยู่เต็มมือ
"หนังสือผมน่ะสิ" เมื่อขึ้นมานั่งได้ไจ่ไจ๋ก็เอี้ยวตัวดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาด
"วันนี้ผมมีคนขับรถส่วนตัวไปส่งที่มหาลัยแล้ว พี่ใหญ่ก็มีสารถีคอยรับส่งเหมือนกันใช่มั๊ยครับพี่ใหญ่?" ประโยคสุดท้ายไจ่ไจ๋เอี้ยวตัวให้ไปหาเจอร์รี่
"อืม" ตอบรับสั้นๆจนแทบไม่ได้ยินเสียง แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง
"โหย! เห็นพี่ว่างงานหน่อยไม่ได้ใช้ซะคุ้มเลยนะ!" แวนเนสว่าพลางบีบจมูกเจ้าน้องชายตัวแสบไปด้วย
"แน่นอน! ทุกวันพี่รองมีคนคอยขับรถไปรับไปส่งอยู่แล้ว ไหนๆวันนี้ก็ว่างแล้วก็ขับรถรับส่งพี่น้องแค่นี้จะเป็นไรไป" เจ้าน้องชายตัวดีพูดเสียงแจ๋วๆ
"ฮึ!" แวนเนสเอามือทุบหัวน้องเบาๆก่อนที่จะสตาร์ทรถขับออกไป ระหว่างที่อยู่บนรถเคนก็คอยเหลือบมองพี่ชายคนโตที่ได้แต่นั่งมองออกไปนอกหน้าต่างอยู่ตลอด
"พี่รองครับ วันนี้ผมเลิกเรียนบ่ายโมงไม่มีกิจกรรมอะไรต้องทำต่อ ไปรับให้ทันเวลาด้วยนะ" ไจ่ไจ๋เอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมา
"ได้ครับ ไอ้คุณชาย!" แวนเนสทำน้ำเสียงประชดเจ้าน้องชายตัวแสบ
"พอรับผมเสร็จแล้วเราไปที่บริษัทรอจนพี่ใหญ่เลิกงานแล้วค่อยไปหาข้าวเย็นกินกันดีมั๊ย? พี่กลางไม่อยู่คงต้องอาศัยร้านอาหารข้างนอกแล้วหละ" น้องเล็กยังพูดคุยเสียงเจื้อยแจ้วอยู่คนเดียว โดยมีแวนเนสรับคำเป็นระยะๆ
"อืม....แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน" แวนเนสว่าแล้วเหลือบมองกระจกสำหรับมองหลังรถเพื่อสังเกตสีหน้าท่าทางของพี่น้องอีกสองคนที่นั่งอยู่ตอนหลัง
"ดีมั๊ยครับพี่ใหญ่?" ไจ่ไจ๋ถามเจอร์รี่บ้าง
"ตามใจ" ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบแล้วมองไปนอกหน้าต่างอีก เมื่อเป็นเช่นนั้นไจ่ไจ๋จึงเอี้ยวตัวกลับมาอีกข้างเพื่อหันไปหาเคน
"ง้อหน่อยพี่กลาง" พูดโดยไม่ได้ออกเสียง
"อย่าเลย" เคนตอบกลับไปแบบไม่มีเสียงเช่นกัน
"เอาสิ" ตื๊ออีกพลางทำสัญญาณมือให้เคนขยับเข้าไปนั่งใกล้พี่ชาย แต่เคนก็ปฏิเสธ เมื่อเป็นเช่นนั้นไจ่ไจ๋จึงเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาเขายกนิ้วโป้งแล้วชี้ไปทางเคนเป็นการบอกกลายๆว่าจะโกรธด้วยอีกคนแล้ว เมื่อเป็นดังนั้นเคนจึงต้องยอมแบบจำใจ
"โอเคๆๆๆ" เคนส่งสัญญาณเป็นเชิงปลอบน้องชายก่อนที่จะลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วขยับเข้าไปนั่งใกล้พี่ชาย
"ต้นไม้สูงจังเนอะ" เคนเอ่ยขึ้นเบาๆ ได้ยินดังนั้นไจ่ไจ๋ก็ยกมือขึ้นปิดปากเพื่อกลั้นหัวเราะ ส่วนแวนเนสก็พยายามกลั้นหัวเราะด้วยเช่นกัน เคนเหลือบมองพี่น้องสองคนที่นั่งอยู่ตอนหน้าแล้วค้อนใส่เสียหลายตลบ
"นกก็เยอะด้วย" เคนพูดต่อ เจอร์รี่ขมวดคิ้วแล้วหันมามองหน้าคนพูด
"แหะๆๆ" เคนยิ้มแหยๆให้แก้เก้อ เจอร์รี่ไม่พูดว่าอะไรแต่หันกลับไปมองนอกหน้าต่างอีก
"กอดเขาหน่อย" ไจ่ไจ๋หันมาพูดนำทาง เคนยกมือเกาหัวแกรกๆด้วยรู้สึกกระดากที่จะทำแบบนั้น
"เร็วสิ!" เร่งพี่ชายอีก เมื่อเป็นดังนั้นเคนจึงค่อยๆเอามือจับที่แขนเจอร์รี่เมื่อเห็นว่าพี่ชายไม่ว่าอะไรก็ค่อยๆขยับเข้าไปกอดแล้วเอาหัวพิงที่ไหล่พี่ชาย
"เยี่ยม!" ไจ่ไจ๋ส่งสัญญาณมือชมพี่ชาย เจอร์รี่เหลือบมองน้องชายที่ซบเขาอยู่ก่อนที่จะเอามือดันหัวน้องขึ้นแล้วดึงแขนตัวเองออกจากการเกาะกุมของน้องชาย จากนั้นก็นั่งกอดอกแล้วหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างตามเดิม
"อ้าว! ทำไมเป็นแบบนี้หละ?" น้องเล็กบ่นอุบอิบกับคนขับรถเบาๆ แวนเนสก็ได้แต่ยักไหล่ ส่วนเคนพอโดนแบบนั้นก็หมดความอดทนเขาขยับออกไปนั่งติดริมประตูอีกด้านหนึ่งแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างเช่นกัน
"เฮ่อ! อะไรวะเนี่ย?" ไจ่ไจ๋ยังคงบ่นต่อแต่ก็ไม่รู้จะทำยังงัยเลยปล่อยเลยตามเลย นั่งเฉยๆเหมือนพี่ๆทั้งสามคนเช่นกัน
"เจอร์รี่" ผ่านไปพักหนึ่งแวนเนสก็เรียกพี่ชายเบาๆ คนถูกเรียกหันไปทางต้นเสียงแล้วเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม แวนเนสไม่ตอบแต่พยักเพยิดให้พี่ชายมองไปทางเคนที่นั่งหลับเอาหัวพิงกระจกรถโดยที่แดดส่องเข้ามาโดนใบหน้าเต็มๆ เมื่อเห็นดังนั้นเจอร์รี่ก็ถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วเอื้อมมือไปหยิบที่บังแดดขึ้นมาก่อนที่จะโน้นตัวไปติดที่บังแดดให้น้องชายแล้วขยับกลับไปนั่งตามเดิม
"ทำเก๊กอยู่ได้" แวนเนสพึมพำออกมาอย่างหมั่นไส้พี่ชายนิดๆ
"พี่รองบ่นอะไรหรอ?" ไจ่ไจ๋ได้ยินไม่ถนัดจึงเอ่ยถามขึ้นมา
"เปล่า! แค่เบื่อคนขี้เก๊ก!" จงใจพูดเสียงดังเพื่อให้พี่ชายได้ยิน
"ไหน? ใครหรอขี้เก๊ก?" ไจ่ไจ๋ตีหน้าซื่อแกล้งถามต่ออีก
"ไม่รู้! แต่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี่แหละ" แวนเนสตอบแล้วยักคิ้วให้พี่ชายผ่านทางกระจกมองหลังรถ เจอร์รี่เม้มปากเล็กน้อยแล้วเบือนหน้าหนีออกไปมองนอกหน้าต่างอีก
"สงสัยวันนี้คงได้มีคนคอเคล็ดกลับบ้านแหงๆ" ไจ่ไจ๋ว่าพลางหัวเราะพลาง พี่ใหญ่พยายามไม่สนใจกับคำพูดจิกกัดของน้องชายทั้งสองคนแต่ผ่านไปได้อีกครู่หนึงเขาก็รู้สึกเมื่อยคอขึ้นมาจริงๆเพราะตั้งแต่ออกจากบ้านเขาก็นั่งหันหน้าไปทางเดียวตลอด
"ไอ้เด็กบ้า! แช่งพี่มันได้นะ!" บ่นอุบออกมาในที่สุดแล้วหันไปมองน้องชายคนกลางที่นั่งหลับหัวโงนเงนไปมาตามจังหวะของรถอีกทั้งยังโดนแสงแดดส่องเข้าที่ใบหน้าอีกเพราะที่บังแดดนั้นบังได้ไม่หมด เห็นดังนั้นแล้วเจอร์รี่ก็ใจอ่อนจึงใช้มือทั้งสองข้างประคองร่างน้องชายให้ลงมานอนหนุนตักเขาแทนโดยที่เคนยังไม่รู้สึกตัวด้วยยังอ่อนเพลียจากที่เมื่อคืนไม่ได้หลับเลยเพราะมัวแต่กังวลกับความรู้สึกของพี่ใหญ่
"จนได้!" ไจ่ไจ๋กับแวนเนสว่าพร้อมกับหันไปแปะมือกันด้วยความดีใจที่พี่ใหญ่หายโกรธเคนแล้ว
"อย่าเล่นนะแวนเนส!" พี่ใหญ่เอ่ยเสียงดุๆเพราะแวนเนสกำลังขับรถอยู่
"คร้าบบบบ....." ตอบรับเสียงยานครางแต่มีแอบยิ้มแล้วหันไปยักคิ้วกับน้องเล็กอีก
"เฮ่อ!" เจอร์รี่ถอนหายใจออกมาแล้วเอามือลูบหัวน้องชายคนกลางเบาๆ เคนพลิกตัวแล้วเอามือโอบกอดพี่ชายไว้โดยไม่รู้ตัว
"ฮึ!" มองดูเจ้าน้องชายจอมเกเรของเขาก่อนที่จะมองออกไปนอกหน้าต่างตามเดิมแต่คราวนี้ใบหน้ากลับแฝงไปด้วยรอยยิ้ม
"ดูมัน" เมื่อจอดรถตามสัญญาณไฟแดงแล้วแวนเนสก็สะกิดให้น้องเล็กดูเจอร์รี่ที่นั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว
"บอกแล้ว งอนได้ไม่นาน" ไจ่ไจ๋เอ่ยขึ้นเบาๆ แล้วสองพี่น้องก็หัวเราะกันคิดคัก เจอร์รี่ได้ยินเสียงหัวเราะก็หันกลับมาเมื่อเห็นแวนเนสแอบมองเขาอยู่ผ่านทางกระจกมองหลังรถก็ค่อยๆโน้มตัวไปข้างหน้าแล้วเอื้อมมือไปเขกหัวน้องดังโป๊ก
"โอ้ยย!!!" แวนเนสร้องแล้วเอามือคลำหัวป้อยๆ
"เขกหัวชั้นทำไม?" ร้องโวยวายถามขึ้นมา
"ขับรถอยู่ยังจะเล่นอยู่ได้!" ต่อว่าน้องเสียงเข้ม
"ก็ไฟแดงอยู่อ่ะ!" แวนเนสเถียง
"เถียงหรอ!? นี่!" พี่ใหญ่แถมให้อีกโป๊กหนึ่ง แวนเนสร้องครางออกมาเบาๆมือก็ลูบหัวป้อยๆ
"เขกอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวชั้นเกิดความจำสั้นขึ้นมาจนท่องจำบทไม่ได้นายต้องรับผิดชอบเลี้ยงดูชั้นด้วยนะ" แวนเนสทำเสียงกระเง้ากระงอดใส่พี่ชาย
"ไฟเขียวแล้วครับพี่รอง" ไจ่ไจ๋ร้องเตือนเมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนสี แวนเนสจึงออกรถต่อแต่ยังบ่นงึมงำอยู่คนเดียว ในขณะนั้นเคนก็เริ่มรู้สึกตัวเขาลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วกระพริบตาอย่างงงๆ เจอร์รี่ก้มลงมองน้องชายพลางลูบหัวน้องเบาๆ แม้จะงงๆแต่เคนก็ส่งยิ้มให้พี่ชายอย่างโล่งใจที่พี่ชายไม่ได้โกรธเขาแล้ว เจอร์รี่ก็ยิ้มให้น้องเช่นกันแต่แล้วก็นึกไปถึงเรื่องเมื่อคืนก็เกิดอาการงอนขึ้นมาอีก
"ตื่นแล้วก็ลุกสิ!" พูดเสียงห้วนพร้อมกับดึงมือน้องชายที่กอดตัวเองอยู่ออกทำเอาเคนยิ้มค้าง งงหนักกว่าเดิม
"ยังจะมามองหน้าอีก! ลุกขึ้น!" ได้ยินดังนั้นเคนก็ชักสีหน้าใส่แล้วลุกขึ้นมาทันที พี่น้องสองคนที่นั่งอยู่ตอนหน้าก็หันไปสบตากันงงๆเช่นกัน
"ไม่ต้องทำเสียงดังใส่หรอก! ชั้นก็ไม่ได้อยากนอนหนุนตักนายนักหรอก!" เคนเถียงออกมาอย่างลืมตัว
"พี่กลาง!" ไจ่ไจ๋ร้องเตือน
"แล้วมานอนทำไมหละ?" เจอร์รี่เถียงกลับ
"ใครนอน? ชั้นจำได้ว่าชั้นไม่ได้นอนเองซักหน่อย!" เคนเองก็ไม่ยอมแพ้
"เสี้ยวเทียน!" แวนเนสร้องเตือนด้วยอีกคน
"รังเกียจมากก็ถอดกางเกงแล้วโยนทิ้งไปเลยสิ!" เคนไม่ฟังเสียงซ้ำยังต่อว่าพี่ใหญ่อีก
"เสี้ยวเทียน! พี่กลาง!" คราวนี้แวนเนสกับไจ่ไจ๋ร้องขึ้นมาพร้อมกัน แล้วบรรยากาศในรถก็เงียบลงอีกครั้ง
"ชั้นไม่เคยรังเกียจนาย มีแต่นายนั่นแหละที่คิดแบบนั้นเอง" เจอร์รี่เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบในที่สุด
"ชั้นขอโทษที่ไม่มีเหตุผลกับนาย ชั้นขอโทษที่เรียกร้องความสนใจจากนายมากเกินไป" เคนได้ยินดังนั้นก็อึ้งไป
"และก็ขอโทษที่ชั้นสำคัญตัวผิดคิดว่าตัวเองคงจะมีสำคัญกับชีวิตของนาย" พูดจบก็หลับตาลงเงียบๆ
"พี่ใหญ่....." แวนเนสกับไจ่ไจ๋ครางออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ส่วนเคนได้แต่นั่งก้มหน้านิ่งเขานึกอยากจะตบปากตัวเองที่พลั้งเผลอพูดจาไม่ดีออกไปอีก แล้วบรรยากาศในรถก็เงียบจนกระทั่งถึงที่หมาย
"คนเยอะเนอะ" ไจ่ไจ๋เอ่ยขึ้นมาแล้วปลดเข็มขัดนิรภัยออก เคนจึงค่อยเงยหน้าขึ้นมาแล้วหันไปทางพี่ใหญ่ที่ยังอยู่ในอิริยาบทเดิม ดังนั้นเขาจึงเปิดประตูรถออกเดินไปหยิบกระเป๋าเดินทางจากหลังรถ
"พี่กลาง" ไจ่ไจ๋เดิมตามมาช่วย
"ไม่เป็นไรนะ" จับแขนพี่ชายพร้อมกับถามอย่างเป็นห่วง
"คนที่นายควรห่วงนั่งอยู่ในรถ" เคนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"พี่กลาง" น้องเล็กพูดอะไรไม่ออก รู้ดีว่าเคนก็ไม่ได้ตั้งใจจะพูดให้พี่ชายเสียใจอีก
"ลำบากนายแล้วไจ่ไจ๋" พูดเหมือนพึมพำกับตัวเอง ในขณะนั้นแวนเนสก็เดินตามลงมาช่วยอีกคน
"คนเยอะแบบนี้นายคงง่วนอยู่แต่ในครัวทั้งวันแน่ๆ" แวนเนสพยายามทำน้ำเสียงร่าเริง
"ยุ่งๆก็ดีจะได้ไม่มีเวลานั่งคิดอะไร" เคนยิ้มเศร้าแล้วมองไปทางพี่ใหญ่ที่เพิ่งเดินตามลงมา
"ส่งแค่นี้ก็พอ ขอบคุณมากที่มา" ก้มหัวให้พี่น้องทั้งสามคนแล้วเอากระเป๋าเป้ขึ้นสะพายแล้วก้มลงจะหยิบกระเป๋าเดินทางอีกใบแต่พี่ใหญ่กลับคว้ามันตัดหน้าขึ้นมาก่อน เคนเลยชะงักไป
"ชั้นจะไปส่งที่ทางขึ้น" พูดจบก็เดินนำไปก่อน
"ตามไปสิพี่กลาง!" เห็นดังนั้นไจ่ไจ๋เร่งเคนแล้วหันไปดึงมือแวนเนสตามไปทันที
"ยาแก้แพ้แก้เมาเรือแก้โรคหอบของนายเตรียมมาหมดแล้วนะ" แวนเนสถามย้ำน้องชาย
"ครบหมดแล้ว" เคนพยักหน้าเล็กน้อย
"แล้วตอนดึกๆอย่าออกมาตากลมให้มากนักหละเดี๋ยวจะเป็นหวัด รู้มั๊ย?" สั่งกำชับน้องชายต่อ
"ครับ" พยักหน้ารับอีก แวนเนสยิ้มแล้วสวมกอดน้องชายพลางตบที่หลังเบาๆ
"มีอะไรก็โทรมานะพี่กลาง" ไจ่ไจ๋พูดขึ้นมาบ้าง เคนเพียงแต่ยิ้มบางๆเท่านั้น
"อยากคุยเมื่อไหร่ก็โทรมา มีอะไรไม่สบายใจก็โทรมา ได้ทุกเวลาเลยนะพี่กลาง" เคนรั้งร่างน้องชายเข้ามากอดเขารู้ดีว่าน้องชายต้องการจะปลอบใจเขา
"ขอบใจมาก" พูดข้างหูน้องเบาๆ พอผละออกมาน้องเล็กก็น้ำตาคลอ เคนจูบเบาๆที่หน้าผากน้องชาย
"ไปเรียนได้แล้วหละ เดี๋ยวจะสาย" พูดจบก็หันไปทางพี่ใหญ่แล้วยื่นมือออกไปขอกระเป๋าเดินทางจากพี่ชาย
"เดินทางปลอดภัย" อวยพรให้น้องสั้นๆ
"ขอบคุณครับ" เคนพูดเบาๆแล้วหันหลังเดินขึ้นเรือไปโดยไม่ได้หันกลับมามองอีก
"ไปกันได้แล้ว" เจอร์รี่หันมาพูดกับน้องชายอีกสองคน
"ผมอยากรอจนกว่าเรือจะออก" ไจ่ไจ๋พูดเป็นเชิงขอ
"ไม่ได้! มันสายมากแล้วนายต้องไปเรียน!" พูดจบก็จับตัวน้องให้หันหลังเดินกลับไปที่รถ

Create Date : 12 พฤศจิกายน 2549

Last Update : 12 พฤศจิกายน 2549 16:09:12 น.

0 comments

Counter : 1088 Pageviews.